Του Παντελή Σαββίδη
Στιγμιότυπο από εκδήλωση στο υπουργείο Εξωτερικών (φωτ.: EUROKINISSI / Κώστας Τζούμας)
Ο κόσμος έχει γίνει άνω-κάτω, υπάρχει μια διάχυτη αγωνία των ανθρώπων για την ύπαρξή τους και στην Αθήνα –ως συνήθως– ασχολούνται με την περαιτέρω αποδόμηση της χώρας. Και φυσικά παρακολουθούν από μακριά τις εξελίξεις, σαν να μην τους ενδιαφέρουν και να μην επηρεάζονται από αυτές.
Ο κ. Γεραπετρίτης στον νέο νόμο του υπουργείου Εξωτερικών διαγράφει από τα κριτήρια αξιολόγησης των διπλωματικών υπαλλήλων τις αναφορές στο εθνικό συμφέρον, σε μια εμφανή προσπάθεια απόλυτης κομματικοποίησης της δομής και της λειτουργίας του. Θα προάγεται ο κομματικά πιστός. Όχι μόνο της σημερινής κυβέρνησης αλλά της εκάστοτε. Αντί να αναβαθμίσουν το διπλωματικό σώμα και να του δώσουν κίνητρα παραγωγής προτάσεων διπλωματικής πολιτικής, το ευνουχίζουν ακόμη περισσότερο. Ήταν που ήταν σιωπηλό και φοβικό στην ανάληψη πρωτοβουλιών, αδρανοποιείται ακόμη περισσότερο.
Πρόσωπα –συνήθως άπειρα– του περιβάλλοντος του εκάστοτε υπουργού θα ασκούν τις λειτουργίες της εξωτερικής πολιτικής, μια σύνθετη και απαιτητική διαδικασία με την οποία μόνο θεωρητικά μπορεί να ήρθαν σε επαφή. Εμφανίζονται ως τεχνοκράτες που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν μια υπόθεση χωρίς συνολική εικόνα των συμφερόντων της χώρας.
Σε όλες τις πολιτικές Διευθύνσεις διοικούν σύμβουλοι και ενόψει των προαγωγών με τις νέες διατάξεις η φίμωσή τους είναι εξασφαλισμένη.
Θέλουν επίσης να καταργήσουν τις ευρωπαϊκές Διευθύνσεις, η δημιουργία και η συγκρότηση των οποίων απαίτησε πολύ χρόνο, κόπο και έξοδα, και να τις υπάγουν στις Πολιτικές. Στο χρόνο που λειτουργούν οι ευρωπαϊκές Διευθύνσεις απέδειξαν τη χρησιμότητά τους.
Γίνεται στο υπουργείο Εξωτερικών κάτι σαν και αυτό που πραγματοποιεί ο κ. Δένδιας στο στρατό. Ενοποιεί μονάδες και θεωρεί πως με την ενοποίηση ανασυγκροτεί το στρατό. Ποιες ενοποιεί, πού τις ενοποιεί και πώς τις ενοποιεί δεν δίνει καμιά σημασία. (Άλλο είναι να ενοποιήσεις ή να καταργήσεις μονάδες στην Αθήνα και άλλο στον Έβρο.)
Είναι επίσης εντυπωσιακά ενδιαφέρον ότι δεν επιδείχθηκε κανένα κυβερνητικό ή πολιτικό ενδιαφέρον για την πραγματοποίηση στη Θεσσαλονίκη ημερίδας για τη μακεδονική γλώσσα. Η γλώσσα αυτή καθαυτή και οι άνθρωποι που την ομιλούν δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι χρησιμοποιείται ως όχημα για να τεθεί θέμα μειονότητας στην Ελλάδα, με όλες τις επακόλουθες συνέπειες. Τα πάθη και οι αλυτρωτισμοί είναι ακόμη ενεργά στα Σκόπια και αυτό φάνηκε και στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε, με τη διανομή ενός βιβλίου για το πώς έβλεπε ο Χίτλερ την ενιαία Μακεδονία, με τον γνωστό αλυτρωτικό χάρτη των Σκοπίων στο εξώφυλλο.
Στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας υπάρχει ένας πυρήνας καθηγητών ευεπίφορος στην αναπαραγωγή του μακεδονισμού ως ιδεολογήματος – και βλέπει θετικά τη διδασκαλία της γλώσσας της γειτονικής χώρας. Οι αντιστάσεις στην τάση αυτή έχουν απενεργοποιηθεί από το φόβο και των μπαχαλάκηδων που ουσιαστικά διοικούν το πανεπιστήμιο. Επιβάλλουν ό,τι θέλουν.
Και ενώ αυτές οι απορρυθμιστικές και αποδομητικές τάσεις επικρατούν στο εσωτερικό της χώρας, λίγα χιλιόμετρα μακριά δύο μέτωπα είναι ενεργά και εξελίσσεται σε αυτά ουσιαστικά ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Οι πόλεμοι σήμερα δεν γίνονται με χαρακώματα και στρατιώτες στο πεδίο. Εντυπωσιακή περίπτωση σύγχρονου πολέμου ήταν η προέλαση των τζιχαντιστών τη Συρία, η εύκολη και γρήγορη κατάληψη της Δαμασκού και η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ.
Ο Άσαντ μπορεί να ήταν ένας δικτάτορας τον οποίο η διεθνής κοινότητα θα έπρεπε να συνετίσει, αλλά οι τζιχαντιστές που κατέλαβαν την εξουσία είναι μια μαύρη τρύπα στην περιοχή – απειλούν όλες τις εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες με τις οποίες το καθεστώς Άσαντ είχε επιτύχει μια ισορροπία.
Η κοινή λογική οδηγεί σε μια εικόνα όπου η Τουρκία και το Ισραήλ είναι οι ωφελημένοι των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, αλλά ο χάρτης δεν έχει σχεδιαστεί ακόμη στην τελειωτική του μορφή.
Για την Τουρκία ο πρώτος κίνδυνος είναι οι Κούρδοι, οι οποίοι αυτή τη στιγμή ελέγχουν μια σημαντική εδαφική έκταση στη βορειοανατολική Συρία. Οι Τούρκοι θέλουν να τους επιτεθούν, και συγκεκριμένα θέλουν να εισβάλλουν στο Κομπάνι, αλλά οι Αμερικανοί πήραν θέση στην πόλη για να αποφευχθεί η τουρκική κατάληψη.
Και επειδή η Άγκυρα μπορεί να αδιαφορήσει για την αμερικανική παρουσία, υπήρξε προειδοποίηση από την Ουάσινγκτον στον Ερντογάν, ότι σε περίπτωση που επιτεθεί στους Κούρδους θα υποστεί κυρώσεις ο ίδιος προσωπικά. Όχι απλώς η Τουρκία, αλλά ο Ερντογάν ως πρόσωπο, και φυσικά θα δεσμευθούν και τα περιουσιακά του στοιχεία. Κάτι που ο Τούρκος πρόεδρος λαμβάνει σοβαρά υπόψη.
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, η Τουρκία αναπτύσσει την πολιτική της και στη Μέση Ανατολή, και στην Αφρική, και στην Κεντρική Ασία, και στα Βαλκάνια.
Από τα Βαλκάνια επιστρατεύει τζιχαντιστές από πυρήνες που διατηρεί στα Σκόπια, την Αλβανία, το Κόσοβο και τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, τους μεταφέρει στο μέτωπο της Συρίας και φυσικά πολλοί από αυτούς θα επιστρέψουν στις χώρες τους όταν κριθεί ότι η κατάσταση είναι ελεγχόμενη στη Μέση Ανατολή. Είναι εύκολα αντιληπτός ο κίνδυνος που εγκυμονείται από την παρουσία τους σε εδάφη βαλκανικών χωρών. Ελέγχοντας τους τζιχαντιστικούς θυλάκους στα βαλκάνια η Τουρκία μπορεί να ελέγξει τη σταθερότητα των χωρών.
Το ενδιαφέρον της Αθήνας για όλα αυτά είναι απλώς να τα παρακολουθεί και να κομματικοποιεί τις κρατικές δομές που ξέφυγαν ως σήμερα από τον κομματικό έλεγχο.
