Του Θανάση Κ.
Η δημόσια ομιλία του Αντώνη Σαμαρά την περασμένη Πέμπτη – η πρώτη μετά την «διαγραφή» του – με θέμα την Εξωτερική Πολιτική, έδωσε πολλές «απαντήσεις»…
Δεν ήταν απλώς μια συνολική κριτική στην κυβέρνηση.
Ήταν κυρίως μια Ολιστική προσέγγιση αυτού που ονομάζουμε Εξωτερική Πολιτική. Από την οποία προκύπτουν οι πρωτοφανείς ανεπάρκειες της Κυβέρνησης.
Που δεν οδηγούν, απλώς σε “σφάλματα” Πολιτικής. Αλλά σε πλήρη ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ κάθε Πολιτικής.
Τι τους είπε ο Σαμαράς;
Ένα απλό πράγμα: ότι αυτό που ασκείται σήμερα ΔΕΝ είναι «Εξωτερική Πολιτική»! Δεν διορθώνει λάθη του παρελθόντος, δεν συμπληρώνει κενά που προέκυψαν, ακυρώνει ό,τι έχει υπάρξει μέχρι τώρα, εγκαταλείπει τα πάντα, και γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Ειδικά σήμερα…
* Πιο αναλυτικά:
— Ο Σαμαράς πρώτον εξήγησε ΤΙ ΕΙΝΑΙ εξωτερική Πολιτική.
— Ύστερα εξήγησε γιατί αυτό που γίνεται σήμερα είναι η απόλυτη ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ κάθε έννοιας Εξωτερικής Πολιτικής.
— Και τέλος εξήγησε γιατί, ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ, αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο (απ’ ό,τι θα ήταν, έτσι κι αλλιώς)…
Ας δούμε λοιπόν, τα τρία αυτά σημεία:
*Πρώτον ΤΙ ΕΙΝΑΙ Εξωτερική Πολιτική.
Μια χώρα οφείλει πρώτον να αναγνωρίζει ποιά απειλή αντιμετωπίζει και σε ποιό διεθνές πλαίσιο συμμαχιών εντάσσεται.
Ο Σαμαράς τα θεωρεί αυτά «σταθερές» της Εξωτερικής Πολιτκής της χώρας, την περασμένη 50ετία:
— Η απειλή της «αναθεωρητικής Τουρκίας» είναι η πρώτη “σταθερά”
— Και η ένταξη στον Ευρω-ατλαντικό χώρο (δηλαδή στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ) είναι η δεύτερη “σταθερά”…
Κι επειδή η Τουρκία ανήκει στο ΝΑΤΟ όπως εμείς, αλλά ΔΕΝ ανήκει στην ΕΕ – ούτε και πρόκειται, όπως φαίνεται – γίνεται φανερό ένα πράγμα ακόμα:
Ότι η ένταξή μας στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά ΔΕΝ αρκεί! Χρειάζονται και άλλα πράγματα.
Τι είναι αυτά τα “άλλα πράγματα”;
* Κι εδώ ερχόμαστε στην ουσία της Εξωτερικής μας πολιτικής:
— Η Ελλάδα χρειάζεται Αποτροπή κατά της Τουρκίας.
— Η Ελλάδα χρειάζεται ιδιαίτερες τοπικές συμμαχίες κατά κοινού εχθρού (δηλαδή κατά της Τουρκίας)…
— Και η Ελλάδα χρειάζεται να διεκδικήσει ιδιαίτερους ρόλους, που να αναβαθμίζουν το ειδικό βάρος και την επιρροή της για τη Δύση συνολικά…
* “Αποτροπή” σημαίνει να γνωρίζει η Τουρκία ότι, αν επιχειρήσει να επιβάλλει τετελεσμένα σε βάρος της Ελλάδας ή να κλιμακώσει την ένταση που κάθε τόσο προκαλεί, κινδυνεύει να υποστεί απάντηση με πολύ μεγάλο κόστος και με ανυπολόγιστο ρίσκο.
Η Αποτροπή είναι πάντα η απάντηση που επιλέγει όποιος αντιμετωπίζει επιθετικό γείτονα, αλλά δεν θέλει να υποταχθεί!
Κι όταν η Αποτροπή γίνεται σωστά, είναι η απάντηση που αποθαρρύνει τον επιτιθέμενο. “Αποτρέπει” τα επεκτατικά του σχέδια…
Είναι τελικά επιλογή Ειρήνης, γιατί αποκαθιστά σταθερότητα.
Μόνο που η Αποτροπή απαιτεί δύο πράγματα. Πειστικότητα και Αξιοπιστία.
— Πειστικότητα, δηλαδή να έχεις τα «μέσα» – τα σύγχρονα οπλικά συστήματα – ώστε να επιβάλεις κόστος και ρίσκο στον επιτιθέμενο.
— Και Αξιοπιστία, δηλαδή να δείχνεις κάθε στιγμή αποφασισμένος να χρησιμοποιήσεις όσα διαθέτεις, αν προκληθείς.
Αν δεν έχεις οπλικά συστήματα να απαντήσεις στις προκλήσεις επιθετικού γείτονα, δεν έχεις καμία ΑΠΟΤΡΟΠΗ.
Κι αν έχεις επαρκή οπλισμό, αλλά ΔΕΝ δείχνεις διάθεση να χρησιμοποιήσεις ό,τι διαθέτεις όταν προκαλείσαι, τότε δεν είναι αξιόπιστη η ΑΠΟΤΡΟΠΗ σου.
Είναι σαν να ΜΗΝ υπάρχει.
Αυτά θα τα βρούμε μπροστά μας σε λίγο.
* Οι τοπικές συμμαχίες κατά κοινού εχθρού είναι απαραίτητες γιατί συμπληρώνουν την Ελληνική Αποτροπή.
Η Ελλάδα δεν είναι ο μόνος στόχος της αναθεωρητικής Τουρκίας. Η Τουρκία έχει ανοίξει πολλαπλά μέτωπα με όλες τις γύρω χώρες. Και κυρίως, τα τελευταία χρόνια, με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τη Γαλλία.
Η Ελλάδα φρόντισε να δημιουργήσει νέες τοπικές στρατηγικής συγκλίσεις:
με το Ισραήλ (τον “άξονα” Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ το 2013, επί Σαμαρά),
με την Αίγυπτο (τον “τρίγωνο” Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, το 2014, επίσης επί Σαμαρά)
και με τη Γαλλία (Σύμφωνο Ελληνογαλλικής Αμυντικής Αρρωγής το 2022).
— Το Ισραήλ μεταστράφηκε κατά της Τουρκίας μετά τα γεγονότα του Μαβί Μαρμαρά, το 2010, λόγω της στήριξης που έδινε η Τουρκία στους ισλαμιστές της Χαμάς.
— Η Αίγυπτος μεταστράφηκε κατά της Τουρκίας, λόγω της στήριξης που έδινε η Άγκυρα στους ισλαμιστές στη χώρα αυτή, μετά την εγκαθίδρυση του Σίσι που ανέτρεψε τον ισλαμιστή Πρόεδρο Μόρσι και τους έθεσε εκτός νόμου.
— Και η Γαλλία μεταστράφηκε κατά της Τουρκίας το 2021, λόγω επιμονής της Τουρκίας να επιβληθεί στη Λιβύη και να ελέγξει την Ανατολική Μεσόγειο, χώρος όπου φιλοδοξεί να κυριαρχήσει η Γαλλία.
Όλες αυτές οι τριβές της Τουρκίας με τις γειτονικές της χώρες, κορυφώνονται σήμερα. Μέχρι παροξυσμού μάλιστα…
Η Ελλάδα θα ήταν πολύτιμη σύμμαχος και για τις τρείς.
ΑΝ βέβαια, φερόταν ως «σύμμαχος» κατά κοινού εχθρού…
Πράγμα, που όμως, ΔΕΝ συμβαίνει!
Κι αυτό θα το βρούμε μπροστά μας σε λίγο…
* Οι τοπικές συμμαχίες κατά κοινού εχθρού συμπληρώνουν την Ελληνική Αποτροπή έναντι της Τουρκίας, αλλά επίσης ΔΕΝ αρκούν. Ούτε αυτές…
Η Ελλάδα οφείλει να διεκδικήσει διεθνείς ρόλους στα πλαίσια της Δύσης και για λογαριασμό ολόκληρης της Δύσης
— Ένας τέτοιος ρόλος είναι η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης. Η οποία, μετά την απώλεια του φθηνού ρωσικού αερίου αναζητά εναλλακτικές πηγές εφοδιασμού. Και η λύση στο ευρωπαϊκό ενεργειακό πρόβλημα περνά από την Ανατολική Μεσόγειο. Όπου υπάρχουν τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων – κυρίως φυσικού αερίου. Μεγάλο μέρος των οποίων βρίσκονται μέσα στην ΑΟΖ Ελληνικής δικαιοδοσίας. Μαζί με τα αποθέματα που βρίσκονται στην Κυπριακή ΑΟΖ, Ελλάδα και Κύπρος μαζί θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν το μισό φυσικό αέριο που μέχρι πριν τρία χρόνια προμηθευόταν η Ευρώπη από τη Ρωσία. Το υπόλοιπο μπορεί να το προμηθεύεται η Ευρώπη από Αίγυπτο και Ισραήλ.
Το πρόβλημα είναι ωστόσο, ότι η Τουρκία προσπαθεί να υφαρπάξει τα αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου και από την Ελλάδα και από την Κύπρο! Ενώ ταυτόχρονα, η Τουρκία είναι ενεργειακός συνεταίρος της Ρωσίας.
Οπότε η Ευρώπη είναι αδύνατο να “απεξαρτηθεί” ενεργειακά από τη Ρωσία και ταυτόχρονα να εξαρτηθεί από τον… στενό “συνεταίρο” της Ρωσίας!
Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα, όπου η εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ σηματοδοτεί την επιστροφή της Δύσης στους υδρογονάνθρακες.
Κι έτσι η ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου είναι πολύτιμη για την Ελλάδα, αλλά είναι ταυτόχρονα ανεκτίμητο γεωπολιτικό asset για την Ευρώπη και τη Δύση συνολικά. Η Τουρκία που έχει επιλέξει τον ενεργειακό συνεταιρισμό με τη Ρωσία, ουσιαστικά επιχειρεί να υφαρπάξει όχι μόνο την ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, αλλά την ίδια την προοπτική ενεργειακής αυτονομίας της Ευρώπης.
— Δεύτερον, υπάρχει πια η ανάγκη μιας συμμαχίας ανάμεσα στη Δύση και τις χώρες της Μέσης Ανατολής που κινδυνεύουν άμεσα από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Δηλαδή τα “κοσμικά” αραβικά καθεστώτα και το Ισραήλ – που αντιμετωπίζουν τους φονταμενταλιστές ως “υπαρξιακό” κίνδυνο για την επιβίωσή τους. Δηλαδή το ΙΣΙΣ, την Αλ Κάϊντα, τους “Αδελφούς Μουσουλμάνους”, τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, τώρα μάλλον και το HTS στη Συρία…
Η Ελλάδα μπορεί να γίνει ο απαραίτητος “κρίκος” αυτής της συμμαχίας.
Η Τουρκία αντίθετα, είναι η κατ’ εξοχήν χώρα που “προστατεύει” καλύπτει, φιλοξενεί και – ενίοτε – υποκινεί τα ισλαμιστικά κινήματα.
Άρα, μια δυτική συμμαχία με τις “κοσμικές” (μη φονταμενταλιστικές) δυνάμεις της Μέσης Ανατολής καθιστά απαραίτητη τη συμμετοχή της Ελλάδας, ενώ αφήνει – αναγκαστικά – την Τουρκία απέξω…
Αυτή η συμμαχία κατά των ισλαμικού φονταμενταλισμού είναι σήμερα πολύ πιο επίκαιρη, μετά την εκλογή Τράμπ, που σηματοδοτεί μηδενική ανοχή στα κύματα των παράνομων μεταναστών. Η Τουρκία είναι η κύρια πηγή εισόδου των παράνομων μεταναστών στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδος, τα κύματα αυτά έχουν αποσταθεροποιήσει τις ίδιες της Ευρωπαϊκές κοινωνίες, πολύ περισσότερο που μαζί με τους “εργαλειοποιημένους” περνάνε στις δυτικές χώρες και “τζιχαντιστικοί πυρήνες”…
Και η ενεργειακή αυτάρκεια της Ευρώπης και η προστασία της από τη διασπορά του τζιχαντισμού αναδεικνύει την Ελλάδα στο επίκεντρο των συμμαχιών της Δύσης με την “κοσμική” Μέση Ανατολή – και την Τουρκία απέξω και απέναντι…
Αυτό είναι το “περιεχόμενο” της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής, διαχρονικά και σήμερα:
* Το πολιτικά ενδιαφέρον, είναι ότι σήμερα η Εξωτερική Πολιτική της Ελλάδας ανατρέπεται πλήρως!
— Όταν ο υπουργός Εξωτερικών δηλώνει ότι δεν απαντάμε στις έμπρακτες προκλήσεις της Τουρκίας, γιατί – ακόμα κι αν απαντούσαμε, λέει, μετά θα αναγκαζόμασταν να υποχωρήσουμε – αυτό συνιστά ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της Ελληνικής Αποτροπής!
— Όταν αγοράζουμε μαχητικά αεροπλάνα και πολεμικά πλοία, αλλά δηλώνουμε πως, αν προκληθούμε δεν θα τα χρησιμοποιήσουμε, αυτό ΑΚΥΡΩΝΕΙ την Αξιοπιστία της Αποτροπής μας.
— Όταν μιλάμε για “συμμαχίες κατά κοινού εχθρού” και στη συνέχεια υπογράφουμε “Διακηρύξεις Περί φιλίας” με τον… “κοινό εχθρό”, αυτό ΑΚΥΡΩΝΕΙ τις τοπικές συμμαχίες μας! Οι δυνητικοί μας σύμμαχοι παίρνουν το μήνυμα να ΜΗΝ υπολογίζουν πια σε μάς…
— Όταν υπογράφουμε (έστω και μερική) οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ με την Αίγυπτο, κι ύστερα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την Τουρκία να καταπατά την “διακηρυγμένη” πια – Ελληνική ΑΟΖ έξω από την Κάσο, αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει ήδη σιωπηλώς αποδεχθεί την υφαρπαγή των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Ποιός θα την πάρει στα σοβαρά;
— Όταν η Κομισιόν κυκλοφορεί χάρτες που επιβεβαιώνουν πλήρως την Ελληνική δικαιοδοσία σε ΑΟΖ σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, και η Ελλάδα αρνείται να την εφαρμόσει στο Θαλάσσιο Χωροταξικό της Σχεδιασμό, αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει παραιτηθεί από τα κυριαρχικά της δικαιώματα!
Ποιά “Αποτροπή” και ποιές “τοπικές συμμαχίες”;
— Όταν ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας δηλώνει ότι, προκειμένου να διασφαλίσει σχέσεις καλής γειτονίας” με την Τουρκία, ας τον πουν και… “μειοδότη”, αυτό σημαίνει, ότι έχει ο ίδιος ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ και την Εξωτερική Πολιτική και την “κόκκινες γραμμές” της.
Δείχνει πλήρη “παραίτηση”!
Στέλνει το μήνυμα στην “απέναντι πλευρά” να ζητήσει τα πάντα. Να κλιμακώσει τις προκλήσεις και τις απειλές της…
Γι’ αυτό πρέπει να πάει σπίτι του! Χθες…
Κι όποιος τον κρατάει ακόμα, είναι “συνυπεύθυνος”!
— Όταν ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δηλώνει συνεχώς ότι – αντίθετα με όσα διαβεβαιώνει η Ελληνική κυβέρνηση – με τον Έλληνα ομόλογό του συζητάει τα πάντα (όχι μόνο οριοθέτηση ΑΟΖ) κι ότι τα συζητάνε “από την πίσω πόρτα” – αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ υπάρχει πια Εξωτερική Πολιτική!
— Όταν η Ελλάδα διακηρύσσει ότι και να βρει αποθέματα υδρογονανθράκων στις ελληνικής θαλάσσιες ζώνες δεν θα τις αξιοποιήσει, γιατί την ενδιαφέρει, λέει, η… “πράσινη ενέργεια”, αυτό συνιστά ΑΥΤΟ-παραίτηση της Ελλάδας από κάθε ρόλο διεθνούς ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης.
— Όταν η Τουρκία στη Συρία καταφέρνει να αναστατώσει τους πάντες:
και τους Ρώσους και τους Ιρανούς,
και τις ΗΠΑ που στηρίζουν τους Κούρδους της Συρίας που η Τουρκία τους απειλεί άμεσα,
και τους Ιορδανούς και τους Σαουδάραβες που δεν θέλουν αναβίωση του ΙΣΙΣ,
και το ίδιο το Ισραήλ,
κι εμείς είμαστε η ΜΟΝΗ χώρα που έχουμε υπογράψει… “Διακήρυξη περί φιλίας”, με τον μεγαλύτερο ΤΑΡΑΞΙΑ της περιοχής μας, αυτό τι σημαίνει;
Ότι στα μάτια ΟΛΩΝ των άλλων, εμείς ΔΕΝ υπάρχουμε!
Δεν έχει καταργηθεί μόνο το “Αντικείμενο” της Εξωτερικής Πολιτικής, έχει καταργηθεί και το “Υποκείμενο”, δηλαδή η ίδια η Χώρα μας και η διεθνής της εκπροσώπηση.
Διακηρύξεις “φιλίας” κάνουν χώρες ΑΦΟΤΟΥ λύσουν τα προβλήματά τους! Όχι πριν…
Όταν χώρες που απειλούνται κάνουν “διακηρύξεις περί φιλίας” με αυτόν που τις απειλεί και εμπράκτως τις προκαλεί, αυτό προεξοφλεί πλήρη ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ – όχι “φιλία”.
Ο Σαμαράς τους χάλασε την “σούπα” της συνθηκολόγησης με την Τουρκία.
Τους τη χάλασε, πράγματι!
Κι αυτό ΔΕΝ του το συγχωρούν…
Και γι’ αυτό τον διέγραψαν.
ΥΓ. Κι ύστερα κλαίγονται που τους είπε “μειοδότες”, λέει…
Ξεχνώντας ότι τη λέξη “μειοδοσία” ΔΕΝ την είπε ο Σαμαράς για τον Γεραπετρίτη.
Την είπε πρώτος – και κατ’ επανάληψιν – ο ίδιος ο Γεραπετρίτης για τον εαυτό του!
Έχουμε μια “περίεργη” κυβέρνηση στην Ελλάδα, η οποία,
— δεν έχει πρόβλημα να συζητά με τον Φιντάν “τα πάντα κι από την πίσω πόρτα”, όπως δηλώνει ο ίδιος ο Φιντάν,
— δεν έχει πρόβλημα με τον υπουργό της που δηλώνει μόνος του πως είναι έτοιμος να κατηγορηθεί για “μειοδοσία”,
αλλά της είναι “ανυπόφορος” ο… Σαμαράς!
Καταλάβαμε. Καταλάβαμε…
ΥΓ. Μια αληθινά “περίεργη” κυβέρνηση, την οποία στηρίζουν όσο ποτέ τα ΜΜΕ,
δεν έχει “αντίπαλό” εσωτερικά, κι όμως: εξακολουθεί να πέφτει δημοσκοπικά!
Δείτε και τις “Τάσεις Δεκεμβρίου” της ΜRB…
Όντως, καταλάβαμε.
Όλοι κατάλαβαν…
______________
Αναρτήθηκε από τον Στρατηγό κ. Αθαν. Καραντζίκο
