.jpg)
Η θριαμβευτική επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, παρότι για κάποιους στο οικοδομικό τετράγωνο της Ηρώδου Αττικού αποτέλεσε… ψυχρολουσία, έγινε δεκτή με αίσθημα ανακούφισης από τη μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων.
- Συνέντευξη στον Γιώργο Χαρβαλιά
Ενας από τους βασικούς αρχιτέκτονες αυτού του εντυπωσιακού comeback είναι ο βετεράνος σύμβουλος επικοινωνίας Ρότζερ Στόουν, ένας ζωντανός θρύλος της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, η πολυσχιδής δράση του οποίου αποτέλεσε και αντικείμενο ντοκιμαντέρ του Netflix
Τυχαίο δεν είναι επίσης ότι ένας τόσο υψηλά ιστάμενος συνομιλητής του Αμερικανού προέδρου επέλεξε, από όλα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, να μιλήσει στην «κυριακάτικη δημοκρατία», γεγονός που προδίδει ότι κάτι αλλάζει στη θεώρηση των ΗΠΑ απέναντι στη χώρα μας. Η αλλαγή αυτή φαίνεται και από όσα λέει στη συνέντευξη που ακολουθεί, με διατυπώσεις εξαιρετικά ασυνήθιστες για τη μέχρι σήμερα «διπλωματική γλώσσα» της Ουάσινγκτον απέναντι στην Τουρκία.
Εντυπωσιακή είναι επίσης η πρόταση για παραχώρηση στις ΗΠΑ προνομιακής πρόσβασης σε ενεργειακά κοιτάσματα και στρατιωτικές βάσεις στο Αιγαίο, με αντάλλαγμα την υποστήριξη των ελληνικών «θαλάσσιων αξιώσεων» (γεγονός που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως «πράσινο φως» για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, αν και δεν πρόκειται για ελληνική αξίωση αλλά για άσκηση νόμιμου δικαιώματος). Βεβαίως, ο Στόουν δεν κατέχει μέχρι σήμερα κάποιο επίσημο αξίωμα και μιλά ως ιδιώτης.
Είναι ουσιαστικά ο «Γκρίνμπεργκ» του Ντόναλντ Τραμπ, ένας γκουρού της επικοινωνίας και ανώτατος μυστικοσύμβουλος που θα έχει «ελευθέρας» στον Λευκό Οίκο. Γι’ αυτό διευκρινίζει ότι εκφράζει «αυστηρά προσωπικές απόψεις», επισημαίνοντας όμως με νόημα ότι κάποιες από αυτές αντικατοπτρίζουν την οπτική της νέας διακυβέρνησης.
Σταθήκατε δίπλα στον Ντόναλντ Τραμπ ως σύμβουλος και συμπαραστάτης, όχι μόνο στις εύκολες, αλλά και στις δύσκολες στιγμές της πολιτικής του καριέρας. Νομίζετε ότι έφτασε η ώρα να δικαιωθεί η επιμονή σας;
Είμαι περήφανος που μπορώ να λέω ότι είμαι φίλος και πολιτικός σύμβουλος του Ντόναλντ Τραμπ από τότε που τον πρωτογνώρισα, το 1979, όταν τον επιστράτευσα στην επιτροπή χρηματοδότησης της καμπάνιας του κυβερνήτη Ρόναλντ Ρίγκαν για την προεδρική κούρσα του 1980. Ισως είμαι ο μόνος άνθρωπος στη χώρα που αναγνώρισε από τόσο νωρίς ότι ο Τραμπ είχε το διαμέτρημα, την ανεξαρτησία, την αντοχή και το κουράγιο να γίνει όχι μόνο ένας εξαιρετικός προεδρικός υποψήφιος, αλλά και ένας πραγματικά σπουδαίος πρόεδρος. Λόγω της στενής μου φιλίας με τον πρόεδρο έγινα στόχος πολιτικών επιθέσεων από ένα διεφθαρμένο υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ και κατηγορήθηκα αβάσιμα για διαδικαστικές παρατυπίες, προκειμένου να πιεστώ να ψευδομαρτυρήσω εις βάρος του προέδρου Τραμπ. Παρότι καταδικάστηκα σε μια δίκη-παρωδία, σοβιετικού τύπου, σε μεταγενέστερο στάδιο της νομικής διαδικασίας αποδείχτηκε ότι ο δικαστής απέκρυψε από τους συνηγόρους υπεράσπισης αποδεικτικά στοιχεία που τεκμηρίωναν την αθωότητά μου.
Αναγνωρίζοντας ότι δεν είχα παρανομήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο και ότι στοχοποιήθηκα προκειμένου να πιεστώ να ψευδομαρτυρήσω, ο πρόεδρος Τραμπ μείωσε την ποινή μου και στη συνέχεια μού απένειμε τελεσίδικη χάρη. Παρότι με τον πρόεδρο παραμένουμε στενοί φίλοι και συνέδραμα την πρόσφατη νικηφόρα εκστρατεία του, τονίζω ότι οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτή τη συνέντευξη είναι αποκλειστικά δικές μου και ένα τμήμα τους αντικατοπτρίζει απλώς το πώς πιστεύω ότι η νέα διοίκηση βλέπει τα πράγματα.
Ο πρόεδρος Τραμπ έχει δεσμευθεί να τερματίσει τη στρατιωτική αντιπαράθεση στην Ουκρανία το συντομότερο δυνατό. Ακόμη και αν ασκήσει πιέσεις και προς τις δύο κατευθύνσεις, πιστεύετε ότι ένα ρεαλιστικό σενάριο διευθέτησης θα μπορούσε να προβλέπει την επιστροφή της Ουκρανίας στα αρχικά σύνορα της;
Οι Συμφωνίες του Μινσκ πρέπει να αποτελέσουν τη βάση για μια συμφωνία επίλυσης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη ξοδέψει περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια δολάρια από τα χρήματα των φορολογουμένων στον πόλεμο, κι όσο περισσότερο η Ουκρανία αντιστέκεται τόσο περισσότερους άνδρες και γυναίκες χάνει, όπως και εδάφη εις όφελος της Ρωσίας. Πιθανότατα θα προκύψει μια κατάσταση παρόμοια με αυτήν της Κύπρου, όπου το βόρειο τμήμα του νησιού κατέχεται παράνομα από την Τουρκία και αναγνωρίζεται μόνο από αυτήν, ενώ το νότιο τμήμα, η Κυπριακή Δημοκρατία, αναγνωρίζεται διεθνώς. Αν δεν υπάρξει επίλυση βασισμένη στις Συμφωνίες του Μινσκ, η Ρωσία πιθανότατα θα αντιδράσει προσαρτώντας την ανατολική Ουκρανία και την Κριμαία, και θα υπάρξει de facto διχοτόμηση της Ουκρανίας, με την αρχική της κυριαρχία σε αυτά τα εδάφη να χάνεται. Στη χειρότερη περίπτωση θα έχουμε μια κατάσταση τύπου Βόρειας Κορέας – Νότιας Κορέας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Διαφαίνεται ήδη μια διαφορά αντιλήψεων μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ακόμη και του ΝΑΤΟ, με τη μελλοντική διοίκηση Τραμπ για το ουκρανικό ζήτημα. Πιστεύετε ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρότερη διχογνωμία;
Η Ευρώπη πρέπει να πληρώσει το μερίδιο που της αναλογεί για τη συνεισφορά της στο ΝΑΤΟ, αλλά και να διαθέσει ποσά για τη διευθέτηση της σύγκρουσης και την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Οσο πιο συντονισμένη είναι η προσπάθεια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας τόσο πιο γρήγορα αυτή θα επέλθει. Αν η Αμερική είναι αυτή που θα κληθεί να αναλάβει τη μερίδα του λέοντος, η διαδικασία θα είναι πιο αργή, γιατί η Ουκρανία δεν είναι στις προτεραιότητες του αμερικανικού λαού, δεδομένου ότι δεν ανήκει στην Ε.Ε. ή στο ΝΑΤΟ. Ο πρόεδρος Τραμπ ήταν πάντα κατηγορηματικός σε αυτό.
Υπάρχει, κατά την εκτίμησή σας, ένα έλλειμμα δημοκρατικής εκπροσώπησης στη σημερινή Ε.Ε.; Θεωρείτε πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες εκφράζει τη βούληση των λαών των «27»; Ή μήπως μεγαλύτερες χώρες, όπως η Γερμανία, χειραγωγούν τις αποφάσεις σε ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, η λαθρομετανάστευση, αλλά και το Ουκρανικό;
Σίγουρα οι μεγαλύτερες χώρες στην Ε.Ε. έχουν ισχυρότερη φωνή στη διακυβέρνηση, παρότι τυπικά απαιτείται ομοφωνία για σημαντικές αποφάσεις. Αυτή είναι, νομίζω, μια ευκαιρία για μικρότερες, αλλά πολύ σημαντικές χώρες από γεωπολιτικής απόψεως, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, να συνεργαστούν στενότερα με τις ΗΠΑ.
Η Τουρκία, με την απόλυτη ανοχή των αμερικανικών Δημοκρατικών κυβερνήσεων, παίζει τον ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου» σε μια σειρά διεθνών κρίσεων. Η ασυλία που της παρέχεται της επιτρέπει να προμηθεύεται ρωσικά οπλικά συστήματα, να στηρίζει με όλα τα μέσα τη Χαμάς, να επεμβαίνει στη Συρία και ταυτόχρονα να διεκδικεί πρωτεία «συνεπούς εταίρου» στο ΝΑΤΟ. Τι είδους «δύο μέτρα και σταθμά» είναι αυτά;
Η Τουρκία είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ένα είδος… εχθρικού φίλου των ΗΠΑ [χρησιμοποιεί την αγγλική λέξη «frenemy», συνδυασμό των λέξεων «friend» και «enemy», που δεν έχει ακριβή μετάφραση στα ελληνικά, αλλά υποδηλώνει κάποιον που παριστάνει τον φίλο, όμως ταυτόχρονα λειτουργεί ανταγωνιστικά ή και εχθρικά]. Οι γεωπολιτικές ισορροπίες και οι συμμαχίες στην Ανατολική Μεσόγειο και τη νότια Ευρώπη αλλάζουν, και αν η Ελλάδα, η Ιταλία, η Αίγυπτος και το Ισραήλ εργαστούν από κοινού με τη νέα ηγεσία των ΗΠΑ, μπορούν να αντισταθμίσουν τη βλαπτική επιρροή της Τουρκίας και την προσέγγισή της με τους BRICS και τον άξονα Κίνας – Τουρκίας.
Η Ελλάδα έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια στον πιο «προβλέψιμο σύμμαχο» των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο. Προσφέρει στρατιωτικές διευκολύνσεις στις ΗΠΑ από το Ακτιο μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Ωστόσο, το μέγεθος της αμερικανικής στήριξης απέναντι στην τουρκική απειλή είναι δυσανάλογα μικρό, γεγονός που δημιουργεί απογοήτευση. Πώς το εξηγείτε;
Η Τουρκία είναι ακόμη, στη θεωρία, σύμμαχος στο ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν επιδιώκουν σύγκρουση μαζί της. Ωστόσο, στρατηγικές κινήσεις όπως η ενίσχυση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και η υποστήριξη των ελληνικών θαλάσσιων αξιώσεων, με αντάλλαγμα την προτεραιότητα σε ενεργειακά κοιτάσματα και τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων στο Αιγαίο, θα αποτρέψουν την Τουρκία από επιθετικές ενέργειες εις βάρος της Ελλάδας και την εφαρμογή μιας μαξιμαλιστικής πολιτικής διεκδικήσεων. Οι ΗΠΑ δεν θα πρέπει να βασίζουν ολόκληρη τη στρατηγική ενεργειακής ασφάλειας στην Τουρκία, ούτε να προδικάσουν τη στάση τους απέναντι στη χώρα αυτήν, όταν αναφύονται επιλογές με μεγαλύτερη ευελιξία.
Είστε ειδικός σε θέματα επικοινωνίας. Πώς εξηγείτε τη μονολιθικότητα στην ενημέρωση των «συστημικών μέσων», σε θέματα όπως η woke ατζέντα, η κλιματική αλλαγή, λαθρομετανάστευση, ακόμη και η «ρωσοφοβία»;
Ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι ενημερώνονται στον κόσμο έχει αλλάξει. Τα «παλιά μέσα» έχουν χάσει το μονοπώλιο της εξουσίας. Ο πρόεδρος Τραμπ είναι θερμός υποστηρικτής της ελευθερίας του λόγου και αντίπαλος της λογοκρισίας σε διεθνές επίπεδο. Με τον Ιλον Μασκ, που καθιέρωσε το Χ, το πρώην twitter, ως φάρο ελευθερίας του λόγου, θα είναι πλέον αδύνατον να κατασταλεί η ελεύθερη έκφραση, είτε αυτή αφορά θέματα δημόσιας υγείας, κυβερνητική διαφθορά είτε γεγονότα παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
Εχετε κάτι να προσθέσετε;
Ναι. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον καλό μου φίλο και γνωστό δικηγόρο Γιώργο Μιχαλόλια, που με ενημερώνει για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Ποιος είναι ο Ρότζερ Στόουν
Ο Ρότζερ Τζέισον Στόουν γεννήθηκε το 1952 στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ. Εχει ουγγρική και ιταλική καταγωγή. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον και από το 1970 εργάστηκε επίσημα στις εκστρατείες πολλών Ρεπουμπλικάνων υποψηφίων, ανάμεσά τους ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο Ρόναλντ Ρίγκαν, ο Τζορτζ Μπους, ο Τραμπ κ.ά.
Το 1980 έγινε ο συνιδρυτής εταιρίας λόμπινγκ με έδρα την Ουάσινγκτον, που εξελίχθηκε στην κορυφαία των ΗΠΑ, αξιοποιώντας τις διασυνδέσεις της με τον Λευκό Οίκο.
Περιγράφεται ως «μαχητής» και «Ρεπουμπλικάνος στρατηγός», ενώ το πολιτικό του μότο είναι «Επίθεση, επίθεση – ποτέ μην αμύνεσαι».
Ηταν ο πρώτος που το 1998 πρότεινε στον Τραμπ να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος των ΗΠΑ. Οταν συνέβη αυτό, συμμετείχε στην εκστρατεία του. Ο Ντόναλντ Τραμπ τον επαίνεσε σε ραδιοφωνική εκπομπή: «Ο Ρότζερ είναι καλός τύπος, ήταν τόσο πιστός και τόσο υπέροχος». Ο Στόουν παρέμεινε άτυπος σύμβουλος του Τραμπ σε όλη την εκστρατεία, όπως και όλα τα επόμενα χρόνια.
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του 2016, ο Στόουν κατηγορήθηκε από τον πρόεδρο της προεδρικής εκστρατείας της Χίλαρι Κλίντον ότι είχε προηγούμενη γνώση της δημοσίευσης από τα WikiLeaks των ιδιωτικών emails που είχαν διαρρεύσει για το επιτελείο των Δημοκρατικών. Το 2020 αποσύρθηκαν όλες οι κατηγορίες εναντίον του, μετά την έρευνα του ειδικού εισαγγελέα Ρόμπερτ Μιούλερ, και ακυρώθηκαν οι δικαστικές αποφάσεις, για παρεμπόδιση επίσημης διαδικασίας κ.ά., με τον πρόεδρο Τραμπ να του δίνει χάρη επειδή η δίωξη του Στόουν κρίθηκε πολιτική και μεροληπτική.
Το ντοκιμαντέρ του Netflix του 2017 «Get Me Roger Stone» εστιάζει στη ζωή και την καριέρα του.
Πηγή: Κυριακάτικη Δημοκρατία
________________________________
Αναρτήθηκε από τον Στρατηγό κ. Αθαν. Καραντζίκο