Όταν ήμουν 20 χρόνων , ήμουν αναρχικός.
Είχα μακριά μαλλιά, είχα σκουλαρίκια,
είχα τυραννήσει πνευματικούς ανθρώπους, τους δασκάλους μου.
Με έστειλαν σ’ ένα χριστιανικό οικοτροφείο και το έκανα άνω-κάτω!
Μία μέρα, με την προτροπή ενός θείου μου, αποφάσισα να επισκεφθώ τον πατέρα Πορφύριο.
Είχα μακριά μαλλιά, είχα σκουλαρίκια,
είχα τυραννήσει πνευματικούς ανθρώπους, τους δασκάλους μου.
Με έστειλαν σ’ ένα χριστιανικό οικοτροφείο και το έκανα άνω-κάτω!
Μία μέρα, με την προτροπή ενός θείου μου, αποφάσισα να επισκεφθώ τον πατέρα Πορφύριο.
Νόμιζα ότι θα συναντούσα ένα αφελές γεροντάκι, αλλά γρήγορα διαψεύστηκα!
Μόλις με είδε ο Γέροντάς μου είπε:
-«Μωρέ εσύ θέλεις να πιστέψεις, αλλά δεν σε αφήνει το πολύ σου, το δυνατό σου μυαλό!
Αλλά που θα πας;
Σε αγαπάει, σε περιμένει ο Χριστός και θα σε κερδίσει μία μέρα! Μωρέ, έλα αύριο να τα πούμε!»
Πήγα εγώ την άλλη μέρα να τα πούμε…!
Ο Γέροντας, μόλις με είδε, μου είπε:
-«Μωρέ, σου αρέσουν τα ποιήματα;
Γιατί, κι εγώ είμαι…ποιητής!
Πάμε στο δάσος να σου απαγγείλω;»
Με πήρε από το χέρι κι άρχισε να μου λέει ποιήματα…!
Εγώ, καθώς άκουγα αναλύθηκα σε δάκρυα και έκλαιγα.
Γιατί…;
Διότι, αυτά τα ποιήματα, που απάγγελνε ο Γέροντας, ήσαν τα δικά μου ποιήματα! Αυτά, που είχα γράψει και τα είχα κρυμμένα σ’ ένα τετράδιο, πιστεύοντας ότι κάποια μέρα θα τα δημοσίευα.
Είχα συγκλονισθεί!
πηγή
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com