του Παντελή Σαββίδη
Μια απο τις αθλιότερες πολιτικές προσωπικότητες στον κόσμο ήταν, για τον ελληνισμό, ο πολύς Χένρυ Κίσιγκερ.
Ακραίος αμοραλιστής έδινε λύσεις εκεί που οι άλλοι σκέφτονταν τις συνέπειες. Και αυτό τον κατέστησε σπουδαίο πολιτικό, κατά τους υποστηρικτές του.
Μια απο τις, ελάχιστα, προνοητικές για τις συνέπειές τους αποφάσεις του ήταν η βοήθεια που παρείχε στην Τουρκία να καταλάβει την Κύπρο. Την Κύπρο δεν την κατέλαβε ο υπερτιμημένος τουρκικός στρατός. Οι Τούρκοι έκαναν αποβίβαση, όχι απόβαση.
Καθάρισαν το τοπίο ο Κίσιγκερ, δηλαδή οι Αμερικανοί, οι βρετανοί και οι ισραηλινοί. Και απο την Αθήνα τα πρακτοράκια τους. Στην πολιτική τάξη της Αθήνας οι πράκτορες υπερισχύουν συντριπτικά των πολιτικών με ελληνική οπτική. Άνθρωποι που την κρίσιμη στιγμή του πολεμικού συμβουλίου το 1974 θα αποφάσιζαν, ήταν στο payrole των αμερικανών.
Και έρχομαι στο σημερινό αιτούμενο:
Ο Μπάϊντεν ο οποίος αποχωρεί στο τέλος του έτους απο την προεδρία , κάλεσε τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Χριστοδουλίδη στον Λευκό Οίκο. Ακριβώς, επειδή ο Μπάϊντεν αποχωρεί, ίσως, δεν έχει συνείδηση και του τι κάνει, όπως έχουν δείξει οι δημόσιες εμφανίσεις του, τον Χριστοδουλίδη τον καλεί, ουσιαστικά το αμερικανικό βαθύ κράτος. Και αυτό έχει την σημασία του. Τουρκικό, δημοσίευμα, μάλιστα, σχολιάζει την δήλωση του κύπριου υπουργού εξωτερικών ότι η Κύπρος έγινε στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ.
Έτσι που τα έκαναν οι Αμερικανοί στη Μέση Ανατολή, ούτε το Ισραήλ, ούτε η δική τους πολιτική μπορεί να σταθεί χωρίς σημαντικές γεωπολιτικές αλλαγές.
Η σημαντικότερη απο αυτές είναι η δημιουργία κουρδικού κράτους, της μόνης υπόστασης που θα είναι φιλική με το Ισραήλ (δεν θα περιλαμβάνει στη φάση αυτή τις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας).
Δεν αρκεί, όμως. Χρειάζεται και ένα παλαιστινικαό κράτος, για να βρουν μια ησυχία οι παλαιστίνιοι, αλλά και ένα στρατηγικό βάθος δυτικά. Αυτό που παρέχει σήμερα στο Ισραήλ η Κύπρος και η Ελλάδα και θα πρέπει να κατοχυρωθεί με συμφωνίες.
Το αν θα πρέπει η Ελλάδα να συμφωνήσει σε έναν τέτοιο ρόλο ή όχι, είναι συζητήσιμο. Επειδή μιλάμε για κράτη και η ηθική των κρατών εξικνούται στα συμφέροντά τους, θα μπορούσαν Κύπρος και Ελλάδα να συμφωνήσουν υπο την προϋπόθεση να λυθεί το κυπριακό με μια λύση ενιαίου και ισχυρού κεντρκού κράτους και δύο κοινότητες στις οποίες η διακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων και αγαθών θα είναι απολύτως ελεύθερη. Και θα αποδοθούν οι περιουσίες στους νόμιμους κατόχους τους.
Όχι, μόνο, δεν προωθείται κάτι τέτοιο αλλά η Ουάσιγκτον πιέζει την δουλική Αθήνα να τα βρεί με την Τουρκία. Η Τουρκία διεκδικεί κάτι που έχει η Ελλάδα και το να τα βρει η Αθήνα με την Άγκυρα σημαίνει να δει τι θα παραχωρήσει. Οι κκ Μητσοτάκης και Γεραπετρίτης ετοιμάζονται γι αυτήν την παραχώρηση υπο τα χειροκροτήματα των οπαδών τους και την προκλητική δήλωση του ΥΠΕΞ “δεν με ενδιαφέρει αν με πουν μειοδότη”. Γιατί να ενδιαφέρει τον κ. Γεραπετρίτη; Το προσωπικό κέρδος θα είναι τεράστιο. Για τα βράχια θα συζητάμε;
Αλλά η σημερινή εξέλιξη δείχνει και την μικρονοϊκότητα του Κίσιγκερ.
Μπορεί κάποιος απο τους υποστηρικτές του να μας πει που θα βασιζόταν σήμερα η πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ αν δεν υπήρχαν η Κύπρος και η Ελλάδα; Αν ο Κίσιγκερ χάριζε και την υπόλοιπη Κύπρο στους τούρκους;
Η Αθήνα δεν μπορεί να διαμορφώσει καμιά πολιτική. Δεν έχει το σθένος, αν και διαθέτει ανθρώπους που γνωρίζουν την περιοχή, όμως, με τον φόβο που διακατέχει όλους, πολιτική δεν παράγεται. Δεν πρέπει να υποταχθεί στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Να ακολουθήσει μια πολιτική που δεν θα έρχεται σε αντίθεση ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με το Τελ Αβίβ αλλά θα προτάσει τα ελληνικά συμφέροντα. Και τα ελληνικά συμφέροντα είναι να τα έχει καλά με όλους στην Μέση Ανατολή.
Αλλά αυτά είναι μαθηματικά ή κινέζικα για την Αθήνα. Οπότε, οι εξελίξεις απο ελληνικής πλευράς στον αυτόματο πιλότο.
ΥΓ: η ιστορία θα καταγράψει ευθύνες για ό,τι συμβεί και στους οπαδούς του κ. Μητσοτάκη.
