Ο φοβερός και τρομερός υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Γιώργος Γεραπετρίτης, αυτό το φόβητρο των διαδρόμων της διεθνούς διπλωματίας, συνεχίζει την εντυπωσιακή του παρουσία. Με αρχή εκείνη την ημέρα της υπόκλισης στον Ερντογάν, για την οποία το μόνο που δεν μας έχει πει ακόμα είναι ότι αιτία ήταν ένας «σφάχτης» στη μέση, συνεχίζει απτόητος να καθοδηγεί μαεστρικά την ελληνική διπλωματία. Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν δείχνει ιδιαίτερα ζωηρός στο να τον επαναφέρει στο Μέγαρο Μαξίμου και να βάλει κάποιο στέλεχος της παράταξης με υψηλότερο αίσθημα αυτοσεβασμού.
Όχι διότι μας ενδιαφέρει η εικόνα του Γεραπετρίτη, αφού αυτό είναι προσωπικός του λογαριασμός. Το πρόβλημα είναι, ότι από τη θέση την οποία βρίσκεται, η συμπεριφορά του αντανακλά στη χώρα. Και όταν αναμειγνύεται το αφήγημα της σύγχρονης μετριοπαθούς εξωτερικής πολιτικής που κατά τους εμπνευστές του περνά στο διεθνές περιβάλλον την εικόνα μιας χώρας «πυλώνα σταθερότητας» με την εύκαμπτη μέση, είναι πανεύκολο στο τέλος να παρεξηγηθείς. Αυτό δεν δείχνουν να το αντιλαμβάνονται.
Πρωί πρωί μάθαμε ότι μας έρχεται στην Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, ο Χακάν Φιντάν. Οφείλουμε να… αναγνωρίσουμε, ότι ο Γεραπετρίτης τεμενά δεν έχει κάνει. Ίσως διότι είναι ομόλογός του. Παρόντες στο Μέγαρο Μαξίμου δεν ήμασταν ποτέ ώστε να διαπιστώσουμε εάν σηκωνόταν και υποκλινόταν όταν περνούσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος από το γραφείο του. Είναι φανερό, ότι αυτό τον άνθρωπο και πολιτικό Γιώργο Γεραπετρίτη, τον έχουμε πάρει πολύ στραβά. Τι να κάνουμε όμως, αφού κάθε μέρα που περνά -μετά την αποφράδα με τον τεμενά στον σουλτάνο– προσπαθεί φιλότιμα να ενισχύσει την αρνητική μας στάση.
Welcome HF (κατά το ΘΒ/ΧΨ αν και είναι σοβαροί άνθρωποι)
Ο Γεραπετρίτης θα υποδεχθεί λοιπόν, τον πρώην αρχικατάσκοπο των Τούρκων. Η θητεία του στην MIT, εμφανώς τον σημάδεψε. Όχι ότι δεν υπήρχε η προδιάθεση… Όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι έχει μεταφέρει και στο τουρκικό ΥΠΕΞ τις «νοοτροπίες» που ανέπτυξε εκεί. Μυστική υπηρεσία δημιουργεί ο αθεόφοβος και τελευταία κυκλοφορεί ότι ιδρύει και «ένοπλη ομάδα» στο ίδιο πλαίσιο. Είναι παντελώς αδιάφορο εάν υπάρχει οποιαδήποτε σκέψη που συνδέεται με το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο της Τουρκίας. Αυτό είναι που θα βρούμε μπροστά μας. Άπαξ και το ενέκρινε ο Ερντογάν… «αντίο ζωή» που έλεγε και μακαρίτης τηλεοπτικός αθλητικογράφος.
Θυσία για το καλό της χώρας
Απέναντι σε αυτή την προσωπικότητα λοιπόν, εμείς αντιτάσσουμε ένα πρόσωπο που έχει δηλώσει ετοιμότητα να αποδεχθεί τη ρετσινιά του «μειοδότη», καθότι ο άνθρωπος θεωρεί πως όλοι όσοι διαφωνούν με την προσωπική του θεώρηση για τα ελληνοτουρκικά, είναι ακροδεξιοί και πατριδοκάπηλοι. Εμμέσως, τέτοιες εκφράσεις επιφυλάσσει για την «εσωκομματική αντιπολίτευση» με άξονες τους Σαμαρά και Καραμανλή. Κάποιοι αναπτύσσουν σταδιακά μια «ιδιοκτησιακή σχέση» με τη Νέα Δημοκρατία και βλέπουν το μέλλον του κόμματος στα χνάρια του «Σημιτικού» ΠΑΣΟΚ με ολίγη από «Ποτάμι».
Τα είχαν βρει
Τι μας έπιασε όμως και θυμηθήκαμε εκείνη την εποχή; Στις αρχές του 2000, διεξήχθη ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση για τη χάραξη θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο. Τι κι αν η επέκταση των χωρικών υδάτων είναι δικαίωμα που ασκείται μονομερώς και δεν απαιτεί συμφωνία των αντικείμενων χωρών όπως η ΑΟΖ; Εμείς το συμπεριλάβαμε στις συζητήσεις. Άρα, η αρχή έχει γίνει. Αυτή τη διαπραγμάτευση που φέρεται να είχε καταλήξει σε κάποια συμφωνία η οποία δεν περπάτησε διότι «λόγοι εσωτερικής πολιτικής» -η συνηθέστερη δικαιολογία στα ελληνοτουρκικά- δεν το επέτρεψαν.
Απελευθερωμένοι… δίχως «ταμπού»
Εμείς κατηγορούμε τους Τούρκους. Ας κρατήσουμε όμως ότι δεν συζητήθηκε κυριαρχικό δικαίωμα, αλλά ένα ζήτημα που άπτεται του σκληρού πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας. Άρα, εδώ και δυο δεκαετίες η «μοντέρνα Ελλάς» δεν είχε ως «ταμπού» την εθνική κυριαρχία. Στο πλαίσιο του γνωστού «κοσμοπολίτικου και συμβιβαστικού» προτύπου άσκησης εξωτερικής πολιτικής που ακολουθεί, το συζήτησε. Αυτό καταγράφηκε ως κέρδος της τουρκικής πλευράς.
ΕΛΙΑΜΕΠ
Τι κι αν διακηρύσσουμε εμείς πομπωδώς ότι «δεν πρόκειται να τεθούν στο τραπέζι των συζητήσεων» (σ.σ. αποφεύγεται το «διαπραγματεύσεις» για να δοθεί η αίσθηση ότι πρόκειται για κάτι «άτυπο» και διερευνητικό)! Εξάλλου, η επικεφαλής του γνωστού «ιδρύματος» ΕΛΙΑΜΕΠ, παρότι αναγνώρισε ότι τα χωρικά ύδατα αφορούν εθνική κυριαρχία που ασκείται μονομερώς και όχι κυριαρχικό δικαίωμα, φρόντισε να μας ενημερώσει πως το θεωρεί αυτονόητο ότι θα αποτελέσει «μέρος της συζήτησης» με τους Τούρκους. Μάλιστα. Το πιάσαμε. Κι ας μας λένε γνωστοί από πολύ παλιά -και μη εξαιρετέοι- όλους τους διαφωνούντες ως… ασυμβίβαστους σε εισαγωγικά, μιλώντας για τις «ελληνοτουρκικές διαφορές». Ναι, στον πληθυντικό.
 |
| Προσκυνώ Εφέντημ! (Προσκύνα @@@) Η Έλληνες, ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΑΝΕ . Α.Α |
Τα όμορφα ελληνικά νησιά, όμορφα εγκλωβίζονται
Ένα ερώτημα: Σε εκείνη τη διαπραγμάτευση με τους Τούρκους και τη φερόμενη ως συμφωνία, παραχωρούσε η Ελλάδα συμπαγή υφαλοκρηπίδα στην Τουρκία, δυτικά των ελληνικών νήσων του ανατολικού Αιγαίου; Δηλαδή, δεχόταν ή όχι η Ελλάδα εγκλωβισμό ελληνικών νήσων σε τουρκική υφαλοκρηπίδα; Ερώτημα θέτουμε, διότι πολλά ακούγονται. Κι αν η κυβέρνηση σκέπτεται να χτίσει πάνω σε αυτό το προηγούμενο, ας το έχουμε υπόψη. Κυρίως διότι πολλοί είναι εθελοντές αφελείς και πιστεύουν ότι κάτι τέτοιο θα δώσει λύση στο Αιγαίο.
Λεπτό αστικό γούστο, καλοί τρόποι
Όλα αυτά με τον Γεραπετρίτη στο τιμόνι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Με κάθε αστική και διπλωματική ευγένεια, μην και δυσαρεστήσει τον συνομιλητή του. Κι αν ο συνομιλητής αγριέψει, εμείς δεν κρατάμε την ουσία, αλλά το ότι είμαστε «υπόδειγμα συμπεριφοράς» και αυτό αναγνωρίζεται στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον. Τέτοια ψυχολογική ανάγκη να θεωρούν τη χώρα «καλό παιδί», δεν πρέπει να έχει εμφανιστεί ξανά στην Ιστορία. Έλα όμως που ασχέτως των κολακιών, αυτό αναγνωρίζεται ως αδυναμία. Κι επειδή η αποφυγή των συγκρούσεων ενδιαφέρει τους πάντες, αποφεύγουν να τρίζουν τα δόντια στον «αγενή» και επιλέγουν τον συζητήσιμο και βολικό, που έχει φροντίσει να διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι βασική του προτεραιότητα είναι η ειρήνη και η σταθερότητα. Όχι η υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος. Παρότι το ένα σχετίζεται με το άλλο, υπάρχουν σημαντικές και ύπουλες διαφορές…
Τι χαρά, τι χαρά, η Αλβανία στην ΕΕ
Σήμερα όμως δεν μάθαμε μόνο για την έλευση του Χακάν Φιντάν. Ο Γεραπετρίτης πανηγυρίζει και για την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ. «Η Ελλάδα τήρησε μια εποικοδομητική στάση, παρά την κρίση που υπήρξε τους τελευταίους 18 μήνες στις ευρω-αλβανικές σχέσεις». Οι Βρυξέλλες υποτίθεται θα κάνουν τη δουλειά που δεν έκανε η Ελλάδα, επειδή υποτίθεται θα «στριμώξει» την Αλβανία να σεβαστεί τα δικαιώματα της ελληνικής εθνικής μειονότητας. Της μειονότητας στη Βόρειο Ήπειρο… που βρίσκεται στη νότια Αλβανία για κάποιους περίεργους (σ.σ. ανόητους) που έχουν συνδέσει την αναφορά της ιστορικής ονομασίας με εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς. Άντε μετά να στηρίξεις τους Βορειοηπειρώτες Έλληνες.
Γενικόλογες αναφορές
Οποιαδήποτε άλλη χώρα δεν θα είχε απεμπολήσει την -έστω αμιγώς για άσκηση διπλωματικής πίεσης- αξιοποίηση του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας (1914) και την πρόβλεψη περί «αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου». Όχι η Ελλάδα, που έχει φθάσει μέχρι να το δαιμονοποιεί. Η ελληνική πλευρά μάλιστα, αποφεύγει να αναφερθεί συγκεκριμένα στο ενδιαφέρον της για την ελληνική εθνική μειονότητα, αλλά τονίζει ότι η πρώτη δέσμη ενταξιακών κεφαλαίων που ανοίγει και αφορά στα θεμελιώδη δικαιώματα και το κράτος δικαίου, «Θα πρέπει να περιλάβει τόσο τα δικαιώματα των μειονοτήτων, περιλαμβανομένης της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, ιδίως δε τα περιουσιακά της δικαιώματα»! Δηλαδή, εφόσον υποδεικνύουμε με το «θα πρέπει», ούτε καν αυτό δεν έχει διασφαλιστεί, παρότι πρόκειται για κοινή θέση των 27 κρατών-μελών.
Ευρωπαϊκή «οικογένεια»… πάνω από την ελληνική
Αντί δε να αναφερθεί πως σε περίπτωση μη συμμόρφωσης με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της μειονότητας, η Αλβανία δεν θα προχωρήσει διότι η Ελλάδα θα φροντίσει να την μπλοκάρει, διακηρύσσεται ότι «σε μια εποχή, η οποία είναι εξαιρετικά ρευστή και ασταθής στην ευρύτερη περιοχή μας, είναι απολύτως κρίσιμο η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ευρωπαϊκή οικογένεια, να βαθύνει, να μεγαλώσει, να γίνει πιο ισχυρή». Λες και είναι ανακοίνωση της Κομισιόν, όχι εθνικού υπουργείου Εξωτερικών. Έτσι ερμηνεύεται η εγκατάλειψη της… σκληράδας που επιδεικνύαμε προσφάτως για τον Μπελέρη; Άρα μήπως είχαν δίκιο όσοι γκρίνιαζαν ότι η θέση του Ευρωβουλευτή συνιστούσε ενέργεια για επίλυση του προβλήματος του φίλου… καλλιτέχνη Έντι Ράμα; Πώς να μη συμπεράνουν όλοι, ότι εάν κάπου κολλήσει η διαπραγμάτευση κάτι θα βρεθεί και οι Έλληνες θα κάνουν -πάλι- πίσω;
Στρουμφάκι Μελένιος και μετά… Δρακουμέλ
Είναι προφανές από το ύφος της ελληνικής διπλωματίας, τόσο στα ελληνοτουρκικά όσο και στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, η Ελλάδα είναι «μπόσικη». Όποιος πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο υπερασπιζόμαστε τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, κάπου κάνει λάθος. Δηλαδή, άσκηση εξωτερικής πολιτικής με ανούσιες διπλωματικές αβρότητες και μη κατηγορηματική αναφορά θέσεων που δεν είναι απλά διαπραγματευτικές αλλά «κόκκινες γραμμές». Πάντα με διπλωματική ευπρέπεια, πρέπει να θέτεις όλα τα θέματα. Μήπως συλλογικά κάτι έχουμε παρεξηγήσει; Μοιάζουμε να κοιταζόμαστε στον καθρέπτη και να αυτοθαυμαζόμαστε για τους καλούς μας τρόπους. Μετά έρχεται ο λογαριασμός…
