Αρκεί να διαβάσει κανείς το πρόσφατο άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στην ιστοσελίδα του Ιδρύματός του για να καταλάβει γιατί κατέληξαν στο «σ’ όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε» του Στέφανου Κασσελάκη. Η Ιστορία της Αριστεράς είναι γραμμένη με λάθη, διασπάσεις, συγκρούσεις, γινάτια, συντροφικά μαχαιρώματα, εξουσιομανία και τα… εξανθήματα από τις διάφορες παιδικές τους ασθένειες.
Αλαζονεία, τυχοδιωκτισμός, εύκολες καταγγελίες, ανοχή στον ρατσιστικό λόγο Πολάκη, mea culpa και ξανά καταγγελίες, είναι τα εξανθήματα του ΣΥΡΙΖΑ, όποιον κι’ αν έχουν αρχηγό, όσες διασπάσεις και αν ζήσουν. Τσίπρας και Κασσελάκης αν δεν ταιριάζανε δεν θα συμπεθεριάζανε…
Κάθε άλλο παρά τυχαία, οι δυο τους αρθρογράφησαν συγχρόνως, αποδεικνύοντας πως πάντα βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου.
Το άρθρο του κ. Κασσελάκη στην ιταλική εφημερίδα «Il Manifesto», έφερε τον τίτλο «Οι γαλλικές εκλογές ως φάρος για τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη». Και αφού εργαλειοποίησε την τραγωδία της Κύπρου για να… επικοινωνήσει με τον κ. Ανδρούλακη – κινούμενος πάντα μεταξύ άγνοιας και τυχοδιωκτικών σχεδιασμών – επέστρεψε στα όργανα του «δικού του ΣΥΡΙΖΑ» για να επαναλάβει το γνωστό «σε όποιον αρέσει, αλλιώς μπορούν να φύγουν».
Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι πως ο Κασσελάκης πιστεύει ότι έχει μπροστά του άφθονο χρόνο για «μαγκιές» μέσα στο κόμμα του, ενώ ο κ. Τσίπρας ήταν βέβαιος πως υπήρχε εύφορο μνημονιακό έδαφος για «μαγκιές» που θα τον οδηγούσαν στην εξουσία.
Συμφωνούν ότι την Ελλάδα κατέστρεψαν «τα δύο κόμματα», επιδίδονται σε ανέξοδους λεονταρισμούς επιτιθέμενοι σε πολιτικούς αντιπάλους και μέσα ενημέρωσης, καταγγέλλουν τα «συμφέροντα» με επιλεκτικό τρόπο, δηλώνουν θαυμαστές του Ανδρέα Παπανδρέου – αν και κατά την γνώμη τους το κόμμα που ίδρυσε έβλαψε τη χώρα – και κάνουν πως δεν ακούνε τον ακροδεξιό λόγο εντός της παράταξής τους.
Στο άρθρο του ο κ. Τσίπρας αναφέρει ότι «ο μεγάλος ασθενής την περίοδο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι η οικονομία, αλλά η θεσμική λειτουργία της Δημοκρατίας. Μείναμε, αλλά δεν γίναμε Ευρώπη»!
Άκου ποιος μιλάει!
Μιλάει ο άνθρωπος που αποκαλούσε την Δικαιοσύνη «θεσμικό εμπόδιο», που χαιρόταν να ακούει τον υπουργό του Πολάκη να την αποκαλεί «προστασία του κάθε νταβατζή» (λέγοντας πως «δεν κόβουμε κανένα λουλούδι»), που θέλησε να στείλει στη φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους στήνοντας την υπόθεση Νοβάρτις, που διόρισε πρόεδρο του Αρείου Πάγου στις δύο τα ξημερώματα, που προσπάθησε να ελέγξει την ενημέρωση μέσω… Ινστιτούτου της Φλωρεντίας και με έναν διαγωνισμό παρωδία.
Κάθε άλλο παρά τυχαία, Τσίπρας και Κασσελάκης επέλεξαν να έχουν δίπλα τους τον υπουργό που καταδικάστηκε για παράβαση καθήκοντος με 13-0 και άφηναν τον Πολάκη να ξεγλιστράει σαν χέλι μετά από κάθε λεκτική του βία.
Φυσικά, ο κ. Τσίπρας δεν μπορούσε να αποφύγει την περίοδο της διακυβέρνησής του.
Μας είπε ότι βρήκε άδεια ταμεία, σε σημείο που δεν υπήρχαν χρήματα «ούτε καν για συντάξεις». Αλλά δεν μας είπε πού βρήκε τα λεφτά για να πληρώνει μισθούς του δημοσίου και συντάξεις επί επτά μήνες, έως ότου υποκύψει και υπογράψει το τρίτο μνημόνιο.
Και μετά έκανε την αυτοκριτική του, γράφοντας το αμίμητο: «Δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία, ότι σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης μέσα κι έξω από τη χώρα, οι «παιδικές ασθένειες» που κουβαλούσε μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, δεν ήταν ο καλύτερος πολιτικός σύμβουλος. Η πολλές φορές υπερβολική ρητορική, η επιλογή να μπει ο πήχης ψηλά, δίνοντας την εντύπωση μιας περίπου εύκολης λύσης στα σύνθετα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα, η εδραία τότε πεποίθηση ότι το δίκιο της Ελλάδας είναι τόσο εξόφθαλμο ώστε δεν μπορεί παρά να επικρατήσει, οδήγησαν σε κινήσεις που αποδείχτηκαν τουλάχιστον αναποτελεσματικές, και σε κάποιο βαθμό παρόξυναν την απροκάλυπτη εχθρότητα της συντηρητικής Ευρώπης για την Ελλάδα και τη νέα της κυβέρνηση. Το μάθημα από το πρώτο εξάμηνο ήταν σκληρό. Οι καλές προθέσεις και η αποφασιστικότητα από μόνες τους δεν αρκούν, οφείλουν να συνοδεύονται από τον ρεαλισμό και τη σωστή εκτίμηση του συσχετισμού των δυνάμεων προκειμένου να αποδώσουν».
Σαν τον Λένιν, ένα πράμα!
Δηλαδή, κατά τον κ. Τσίπρα, για όλα φταίνε οι «παιδικές ασθένειες» του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν τον Λένιν ένα πράμα, όταν έγραφε το πόνημά του «Αριστερισμός, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού».
Υποστήριξε μάλιστα ότι το «απελευθερωτικό» και «λυτρωτικό» αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «απλοϊκό και έμοιαζε να υποβαθμίζει τις πραγματικές ευθύνες και αιτίες της κρίσης. Ένα αφήγημα που επέρριπτε τις ευθύνες περισσότερο στους Ευρωπαίους εταίρους και λιγότερο στις ελληνικές κυβερνήσεις».
Και γι’ αυτό έχει απάντηση ο κ. Τσίπρας: Την δικαιολογία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την πρώτη περίοδο «δεν διέθετε εμπειρία στην άσκηση εξουσίας, ενώ στο εσωτερικό του υπήρχαν και δυνάμεις που ανοιχτά ζητούσαν τη ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ ή φλέρταραν με τη ρητορική του λαϊκισμού».
Δηλαδή, έπρεπε να μάθουν στου κασίδη το κεφάλι, διότι, «ο ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις υπερβολές του εκείνη την εποχή, το πλεόνασμα ενθουσιασμού και το έλλειμμα ρεαλισμού, αλλά και με τη γρήγορη και βίαιη ωρίμανσή του, μετέπειτα, υπήρξε το αναγκαίο δημοκρατικό ανάχωμα στο κύμα της ακροδεξιάς και της αντιπολιτικής»!
Οπότε, σωστό και το γελοίο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, αφού «και για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν καθόλου εύκολο να αποδεχτεί πριν την κορύφωση του δημοψηφίσματος μια πολιτική έστω και ηπιότερης δημοσιονομικής προσαρμογής».
Τώρα ο Κασσελάκης σπάει τα παιχνίδια του!
Με την διαφορά ότι ο κ. Τσίπρας θεραπεύτηκε από τις παιδικές ασθένειες του κόμματός του όταν βρέθηκε εκτός εξουσίας.
Διότι και στην αντιπολίτευση δεν άλλαξε πορεία. Συνέχισε να προτείνει εύκολες λύσεις για σύνθετα προβλήματα επιδεικνύοντας έλλειμμα ρεαλισμού, μοιράζοντας υποσχέσεις και ανακοινώνοντας διάφορα «προγράμματα» - ακόμη και για την πανδημία.
Αποθεραπευμένος, παρέδωσε το κόμμα του σε άλλον πάσχοντα από παιδικές ασθένειες.
Και τους φόρτωσε τον Κασσελάκη που «δεν παίζει» όσους δεν του κάνουν τα χατίρια και σπάει τα παιχνίδια του για να μην τα μοιραστεί με τα άλλα παιδάκια!
Η Αριστερά πίστευε πάντα ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Μόνο που αυτή η «απόλυτη αλήθεια» εκπορεύεται πάντα από ένα πρόσωπο ή από μια νομενκλατούρα γύρω από τον μεγάλο τιμονιέρη.
Με την διαφορά πως η Ιστορία του κ. Τσίπρα επαναλαμβάνεται ως φάρσα με τον κ. Κασσελάκη…
* Η Σοφία Βούλτεψη είναι Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
