.jpg)
Αριστοφανικό ψυχό-κοινωνικό πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου
Προσβολές και θεατρινισμοί σε επίπεδα παλιμπαιδισμού, νταηλίκια εκ του ασφαλούς, και στον γενικότερο ορυμαγδό η επωδός πόνου και χαμένων «ανδρικών» μεγαλείων με γυναίκες εμφανέστατα επιθετικές, με άνδρες προφανέστατα παθητικούς, με «gay parades» στην Υφήλιο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα!...
Στην Ελλάδα, όπου με το «έτσι θέλω» του Πρωθυπουργού μας, ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥΛΩΝ με τη βοήθεια της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (μια Κυβερνητική πρεμούρα που ΑΝΕΔΕΙΞΕ την «άτυπη» απώλεια της δεδηλωμένης καθώς 51 Κυβερνητικοί Βουλευτές/τριες φώναξαν ΟΧΙ ή απουσίασαν ΑΠΕΧΟΝΤΕΣ και συνέβαλε και σημαντικά και αδιαμφισβήτητα και στο 28% των Ευρωεκλογών!...)
Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Υφήλιο με ελάχιστους πλέον «αρσενικούς» να ενσαρκώνουν και να βιώνουν τον πατροπαράδοτο στο πέρασμα των αιώνων ρόλο του «κυνηγού».
«΄Ανδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον…»
Για το λεξικογράφο (Τεγόπουλος – Φυτράκης) ο «άνδρας» είναι αρσενικός και ενήλικος άνθρωπος, ο «σύζυγος» για το σπίτι και την οικογένεια του, ο «στρατιώτης» για το διοικητή της στρατιωτικής του μονάδας.
Για τον Υπουργό Εμπορίου, εάν έμπαινε στον κόπο να ρίξει μια ματιά στην καθημερινότητα που βιώνουμε τριτη δεκαετία του 21ου αιώνα, ο «άνδρας» αποτελεί πλέον «αγαθό σε ανεπάρκεια» που μάλλον χρειάζεται να υπαχθεί στη λίστα «διατιμημένων» αγαθών!..
Εάν, όμως, στην καρέκλα του Υπουργού Εμπορίου καθόταν μια φεμινίστρια φοβάμαι ότι μάλλον θα αμφισβητούσε την χαρακτηριστική ιδιότητα του «αγαθού!..»
Για το πρώτο «μισό» των εκπροσώπων του μοντέρνου φεμινιστικού κινήματος ο σύγχρονος άνδρας αποτελεί πλέον απλά και μόνο «σκιά του παρελθόντος του» και για το δεύτερο «μισό» του συνόλου των φεμινιστριών ένα ακόμη απλό αλλά προσπελάσιμο εμπόδιο στη δική τους ανοδική πορεία σε ακόμη ψηλότερους θώκους εξουσίας!..
Κοινωνικό-ψυχολογικά αυτλες που χαρακτήρισα πρώτες «μισές» έχουν δίκιο καθώς το χθεσινό πρότυπο του άνδρα «πατριάρχη» που με τη χειρωνακτική ή πνευματική του εργασία ήταν ο ζωοδότης της οικογένειάς του και ως αυτοδημιούργητος παράγοντας κυριαρχούσε στο κοινωνικό-οικονομικό στερέωμα έχει εκλείψει προ πολλού καθώς η αγορά εργασίας διεκδικήθηκε και κερδήθηκε από τεράστιους αριθμούς γυναικών σε όλα τα επίπεδα της κατοχής δεξιοτήτων και γνώσεων.
Σε Πανεπιστήμια ιδρύματα πολλές πρωτιές κερδίζονται πια από θυγατέρες και εγγονές μας και ακόμη και στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές πολλές πρωτιές τις κέρδισαν γυναίκες!
Σήμερα σε Ευρώπη και Αμερική σχεδόν μία στις δύο οικογένειες έχουν την εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγο, μητέρα να κερδίζει περισσότερα από τον εργαζόμενο άντρα, σύζυγο, πατέρα!
Το πρόβλημα με την οικονομική διάσταση του «ανδρισμού» ήταν ότι ενώ από τη μια πλευρά παρείχε στον άνδρα εξουσία, υπεροχή, αυτονομία, κινητικότητα από την άλλη τον τύλιγε σε άγχος, ανησυχία, μοναξιά.
Με τη μαζική είσοδο γυναικών στους εργασιακούς χώρους τέτοια προβλήματα έχουν τώρα και οι εργαζόμενες γυναίκες και ιδιαίτερα εκείνες που ανήκουν στην κατηγορία των «στελεχών» πέρασαν πλέον και στο γυναικείο στρατόπεδο.
Είναι δεδομένο γεγονός ότι υπάρχει το ανάλογο τίμημα που καταβάλλει το γυναικείο φύλο συμμετέχοντας πλέον ενεργά στις στρεσογόνες καταστάσεις που απαιτεί ο ρόλος «της εργαζόμενης» η οποία υπόκειται σε αγχωτικές αντιδράσεις, νευρώσεις και έλκη του δωδεκαδακτύλου και του πυλωρού μέχρι και έκθεση σε καρδιόπαθειες και εγκεφαλικά!
Χωρίς, ειλικρινά, καμία απολύτως ειρωνική πρόθεση καλώ να «καλωσορίσουμε» τις θυγατέρες και εγγονές μας στον απαιτητικό κόσμο της επαγγελματικής και οικονομικής καθημερινότητας.
Στην εποχή μας η μαζική είσοδος των γυναικών σε όλες τις κοινωνικές - οικονομικές δραστηριότητες έφερε και τη μετάλλαξη της κλασικής έννοιας του «ανδρισμού» που οδηγεί σταθερά, και μάλλον αμετάκλητα, όχι ακόμη αλλά στο εγγύς μέλλον, στην εξίσωση των ρόλων «άνδρας - γυναίκα».
Αυτό, προσωπικά, δεν το θεωρώ αρνητικό, αν και έτσι το κρίνουν όσοι διαπιστώνοντας ότι μάλλον θα είναι αναπόφευκτο το τέλος της κλασικής ανδροκρατίας, θεωρούν ότι εμείς οι αρσενικοί «homo sapiens» καταντήσαμε «ανδρείκελα!»...
Παρηγορητικά και, σίγουρα με μια δόση ευγενικής σάτιρας (μπορεί και είναι ευγενική και καλοπροαίρετη η Αριστοφανική ειρωνεία), στους επικριτές αυτούς θα προτείνω να υψώσουμε έναν ανδριάντα στον «πεσόντα Ιππότη» ο οποίος στον ανδρικό του ρόλο συνθέτει με επιτυχία την αντίθεση της βιαιότητας και της πραότητας.
Όσοι έχουν μελετήσει ιστορικά ντοκουμέντα γνωρίζουν ότι για τους Ιππότες εξουσία και βιαιότητα χωρίς κάποια στοιχεία τρυφερότητας συνιστούν κτηνωδία, ενώ αντίστροφα έντονη τρυφερότητα και συμπόνοια χωρίς τον ανδρικό δυναμισμό και επιθετικότητα σβήνουν τη «φλόγα» που μας έδωσε ο Προμηθέας την οποία και πλήρωσε, όπως τουλάχιστον μας διαβεβαιώνει ο σχετικός αρχαϊκός μύθος, τόσο ακριβά!…
Κλείνοντας θα πω σε κάποιους που ίσως με κρίνουν ως «κρυφό - φαλλοκράτη» ότι πριν τρεις μόνο μήνες, ανήμερα της 8ης Μαρτίου την ημέρα που με σχετικό ψήφισμά του το 1977 ο ΟΗΕ ανακήρυξε ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, εδώ στον αγαπημένο αυτό ιστότοπο που με φιλοξενεί δημοσιεύθηκε το άρθρο μου με τίτλο:
«Γυάλινη οροφή: Η συμβολική καταπίεση γυναικών στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες»...