Στο μυθιστόρημά του «Η Ζωή εν Τάφω» ο Στρατής Μυριβήλης βάζει στο στόμα ενός ήρωά του την εξής φράση που βρήκα πολύ μεστή νοήματος: «Η Δικαιοσύνη βαστά σπαθί. Σαν της πάρεις το σπαθί απομένει μόνο με τη ζυγαριά. Αυτή την έχουν κι οι μπακάληδες». Πράγμα που σημαίνει πως αν η Δικαιοσύνη στερηθεί την αναγκαία αυστηρότητα που οφείλει να έχει όταν επιβάλλει τιμωρίες, δεν αξίζει τίποτα. Η πρόσφατη ετυμηγορία της Δικαιοσύνης για την πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι το 2018 που εξόργισε την κοινή γνώμη με την απαράδεκτη επιείκειά της, δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός αλλά αποτέλεσμα δύο συγκεκριμένων παραγόντων.
Ο πρώτος παράγοντας είναι η ουσιαστική κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών στη χώρα μας και η απόλυτη πρόσδεση της (υποτίθεται ανεξάρτητης και αδέκαστης) Δικαιοσύνης στο άρμα της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας. Ποιος, αλήθεια, μπορεί να πείσει τον υποψιασμένο Έλληνα πολίτη ότι το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών έβγαλε την απόφασή του για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι εντελώς ανεπηρέαστο από την κυβέρνηση; Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι το «πέσιμο στα μαλακά» της Ρένας Δούρου δεν αποτελεί προϊόν παρασκηνιακής συμφωνίας των δύο κομμάτων εξουσίας να μην πειράξει το ένα τα κορυφαία στελέχη του άλλου ώστε να γλιτώσει και ο Κώστας Αχ. Καραμανλής μια ενδεχόμενη μελλοντική ποινική δίωξη για το έγκλημα των Τεμπών; Και ποιος μπορεί να πείσει τώρα τους συγγενείς των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών ότι θα αποδοθεί κάποτε δικαιοσύνη για τον χαμό των οικείων τους προσώπων;
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η επανειλημμένη διάψευση του λαϊκού μύθου ότι το πρόβλημά μας στην Ελλάδα είναι πως «νόμοι υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται». Η πικρή αλήθεια είναι πως επειδή ακριβώς εφαρμόζονται οι άθλιοι και διάτρητοι νόμοι που έχει ψηφίσει κυριολεκτικά με το τσουβάλι η Μεταπολίτευση, έχουμε φθάσει στα σημερινά χάλια. Αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει πως σε καμία από τις περιπτώσεις που οι δικαστικές αποφάσεις έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν υπήρξε οποιαδήποτε παρατυπία εκ μέρους των δικαστών. Για να «βγάλουν λάδι» οι δικαστές έναν ή περισσότερους κατηγορούμενους δεν έχουν παρά να εφαρμόσουν πιστά και απαρέγκλιτα τους ισχύοντες νόμους, οι οποίοι είναι στη συντριπτική πλειονότητά τους τόσο κακοί και παράλογοι ώστε να καταλήγουν στα αποτελέσματα που βλέπουμε - να καταδικάζεται κανείς σε 111 χρόνια φυλάκιση και να αφήνεται ελεύθερος με πρόστιμο €40.000. Και οι δικαστές, βέβαια, έχουν πάντα έτοιμη τη δικαιολογία πως «εμείς απλώς εφαρμόζουμε τον νόμο. Αν δεν σας αρέσει ο νόμος που έχουμε, τα παράπονά σας στους βουλευτές που νομοθετούν».
Για όσο καιρό αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι η συμμετοχή και η ψήφος μας στις πάσης φύσεως εκλογικές διαδικασίες έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασία για εμάς τους ίδιους, τα παιδιά μας και τη χώρα ολόκληρη, και ότι συχνά η ψήφος μας καταλήγει να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για κάποιους συμπατριώτες μας, θα συνεχίζεται δυστυχώς η διολίσθησή μας στον κατήφορο της ηθικής παρακμής. Στα αυτιά μου μένει πάντα αυτό που είπε στους δημοσιογράφους ο Νίκος Ζήσης, σύζυγος θύματος των Τεμπών και επιβάτης και ο ίδιος της μοιραίας αμαξοστοιχίας: «Πιστεύω ότι τόσα χρόνια ψηφίζαμε τους μελλοντικούς δολοφόνους των ανθρώπων μας. Και δεν σας τα λέω για αντιπολίτευση, ήμουνα ένα παιδί 12 χρόνια μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Μουντζώθηκα...».
Stirlitz
Ο πρώτος παράγοντας είναι η ουσιαστική κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών στη χώρα μας και η απόλυτη πρόσδεση της (υποτίθεται ανεξάρτητης και αδέκαστης) Δικαιοσύνης στο άρμα της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας. Ποιος, αλήθεια, μπορεί να πείσει τον υποψιασμένο Έλληνα πολίτη ότι το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών έβγαλε την απόφασή του για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι εντελώς ανεπηρέαστο από την κυβέρνηση; Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι το «πέσιμο στα μαλακά» της Ρένας Δούρου δεν αποτελεί προϊόν παρασκηνιακής συμφωνίας των δύο κομμάτων εξουσίας να μην πειράξει το ένα τα κορυφαία στελέχη του άλλου ώστε να γλιτώσει και ο Κώστας Αχ. Καραμανλής μια ενδεχόμενη μελλοντική ποινική δίωξη για το έγκλημα των Τεμπών; Και ποιος μπορεί να πείσει τώρα τους συγγενείς των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών ότι θα αποδοθεί κάποτε δικαιοσύνη για τον χαμό των οικείων τους προσώπων;
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η επανειλημμένη διάψευση του λαϊκού μύθου ότι το πρόβλημά μας στην Ελλάδα είναι πως «νόμοι υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται». Η πικρή αλήθεια είναι πως επειδή ακριβώς εφαρμόζονται οι άθλιοι και διάτρητοι νόμοι που έχει ψηφίσει κυριολεκτικά με το τσουβάλι η Μεταπολίτευση, έχουμε φθάσει στα σημερινά χάλια. Αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει πως σε καμία από τις περιπτώσεις που οι δικαστικές αποφάσεις έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν υπήρξε οποιαδήποτε παρατυπία εκ μέρους των δικαστών. Για να «βγάλουν λάδι» οι δικαστές έναν ή περισσότερους κατηγορούμενους δεν έχουν παρά να εφαρμόσουν πιστά και απαρέγκλιτα τους ισχύοντες νόμους, οι οποίοι είναι στη συντριπτική πλειονότητά τους τόσο κακοί και παράλογοι ώστε να καταλήγουν στα αποτελέσματα που βλέπουμε - να καταδικάζεται κανείς σε 111 χρόνια φυλάκιση και να αφήνεται ελεύθερος με πρόστιμο €40.000. Και οι δικαστές, βέβαια, έχουν πάντα έτοιμη τη δικαιολογία πως «εμείς απλώς εφαρμόζουμε τον νόμο. Αν δεν σας αρέσει ο νόμος που έχουμε, τα παράπονά σας στους βουλευτές που νομοθετούν».
Για όσο καιρό αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι η συμμετοχή και η ψήφος μας στις πάσης φύσεως εκλογικές διαδικασίες έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασία για εμάς τους ίδιους, τα παιδιά μας και τη χώρα ολόκληρη, και ότι συχνά η ψήφος μας καταλήγει να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για κάποιους συμπατριώτες μας, θα συνεχίζεται δυστυχώς η διολίσθησή μας στον κατήφορο της ηθικής παρακμής. Στα αυτιά μου μένει πάντα αυτό που είπε στους δημοσιογράφους ο Νίκος Ζήσης, σύζυγος θύματος των Τεμπών και επιβάτης και ο ίδιος της μοιραίας αμαξοστοιχίας: «Πιστεύω ότι τόσα χρόνια ψηφίζαμε τους μελλοντικούς δολοφόνους των ανθρώπων μας. Και δεν σας τα λέω για αντιπολίτευση, ήμουνα ένα παιδί 12 χρόνια μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Μουντζώθηκα...».
Stirlitz
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
