Στο δρόμο για τις ευρωεκλογές, οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις (ελλαδικές και κυπριακές) ολισθαίνουν. Ευθέως ή διά της τεθλασμένης αναλώνονται σε μια αδελφοκτόνο σύγκρουση, η οποία βλάπτει τις εθνικές επιδιώξεις, μεταφέροντας εσωτερικά μικροπολιτικά μαχαιρώματα στο ευρωπαϊκό πάλκο. Η ρευστή και ακροσφαλής κατάσταση του ευρωπαϊκού χώρου, με αποκορύφωμα, βεβαίως, τον πόλεμο στην Ουκρανία, εγκυμονεί κινδύνους, αλλά αναδεικνύει και ευκαιρίες.
Ποιοι είναι οι πρακτικοί-διπλωματικοί στόχοι που πρέπει να θέσουν Ελλάδα και Κύπρος ώστε να εκμεταλλευθούν την αναδυόμενη πραγματικότητα προς εξυπηρέτηση των στρατηγικών συμφερόντων του Ελληνισμού; Βασικά, οι ακόλουθοι τρεις:
- Μεταξίωση του γενικά αντιμουσουλμανικού αισθήματος, που σίγουρα θα καταγραφεί με την άνοδο εθνικιστικών κομμάτων σε πολλές χώρες, σε συγκεκριμένα αντιτουρκικό, με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
- Απολάκτιση των Βρετανών από τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων.
- Θεωρητικά στήριξη στην ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων, εν τοις πράγμασι όμως αποκλεισμός τους.
Η άνοδος ριζοσπαστικών εθνοκεντρικών δυνάμεων (όχι απαραιτήτως δεξιών) είναι αναπόφευκτη. Οι λόγοι γνωστοί, παρέλκει εδώ η σχοινοτενής ανάλυση. Αρκούμαστε να επισημάνουμε πως η απόπειρα μεταφοράς πνευματικών ληρημάτων και απορριμμάτων από τις δεξαμενές σκέψεις (ή μήπως “μη σκέψης”;) στην αληθινή ζωή, και μάλιστα ως θέσφατα, μόνο ένα αποτέλεσμα θα μπορούσε να έχει. Σε πλείστες περιπτώσεις οι δυνάμεις αυτές εκφέρουν έναν αντιμουσουλμανικό λόγο, ο οποίος, με προϋποθέσεις και ευφυείς χειρισμούς από τη δική μας πλευρά, μπορεί να παγιωθεί προσέτι και ως αντιτουρκική συνιστώσα σε ένα νέο ευρωπαϊκό μέτωπο, ευθυγραμμισμένο μεσομακροπρόθεσμα με τα γεωστρατηγικά συμφέροντα του Ελληνισμού. Σε Γερμανία, Αυστρία, Benelux, Σκανδιναβία, αλλά και στους πρώην Ανατολικούς, οι προοπτικές προβάλλουν ευοίωνες.
Υπογραμμίζουμε εδώ, ως εκ περισσού, πως εχθρό των εθνικών συμφερόντων Ελλάδας και Κύπρου συνιστά η Τουρκία ειδικά, όχι το Ισλάμ γενικά. Η μουσουλμανική Αίγυπτος έχει κάνει για την Ελλάδα πολύ περισσότερα από τη χριστιανική Ιταλία. Το μουσουλμανικό Κουβέιτ βοήθησε την Κύπρο τόσο πολύ, όσο την έβλαψε η χριστιανική Βρετανία. Ο πατέρας Άσαντ, κατά τη δεκαετία του 1980, έπραξε τόσο πολλά για εμάς, που κανονικά πρέπει να του στήσουμε άγαλμα στο Σύνταγμα.
Bρετανοί και Δυτικά Βαλκάνια
Δεύτερος στόχος η απολάκτιση των Βρετανών. Εδώ έρχεται να μας επικουρήσει το ζείδωρο Brexit και όλα τα συμπαρομαρτούντα του. Οι Βρετανοί είναι εχθροί μας, το έχουμε αναλύσει πολλές φορές. Δεν έχουν προσωπικά μαζί μας, απλώς τα ημέτερα συμφέροντα πουθενά δεν εφάπτονται με τα δικά τους. Η στρατιωτική κατοχή τμήματος της Κύπρου συνεχίζεται, με πανσπερμία κινδύνων για την αλκή του Ελληνισμού και, επέκεινα, την ελληνική αεροναυτική ισχύ και επιβολή στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, στην καθ’ ημάς θάλασσα.
Όσο αηδιάζει η τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο, τόσο ενοχλούν τα διάφορα βρετανικά βίντεο που όλο καμάρι μοστράρουν “RAF Akrotiri”. Υπενθυμίζουμε πως η απόφαση για καθεστώς βρετανικής κυριαρχίας λήφθηκε κατά τη συνομολόγηση των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, όταν δηλαδή υφίστατο αποικιοκρατία, την οποία απορρίπτουν όλες οι πρόνοιες του διεθνούς δικαίου. Όλα αυτά τα έχει παραδεχτεί το ίδιο το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας. Η συναφέστατη και σπουδαία δικαστική νίκη του θαρραλέου Μαυρίκιου, με ισχύ μάλιστα erga omnes, σηματοδοτεί την πορεία.
Σπονδυλωτά και βαθμηδόν έστω, οι Βρετανοί πρέπει να εξοβελισθούν από τον εθνικό χώρο. Και αυτό επιβάλλεται να γίνει με συμμετοχή των ευρωπαϊκών οργάνων. Σε περίπτωση που μια νέα κυβέρνηση Εργατικών θελήσει να επαναδιαπραγματευτεί ζητήματα, ή ακόμα και να θέσει ζήτημα επανόδου στην ΕΕ, παρουσιάζεται θεσπέσια ευκαιρία δυναμικής ελληνικής παρέμβασης in extenso σε όλα τα όργανα, η οποία εν ευθέτω χρόνω θα οδηγήσει σε λογικές διευθετήσεις.
Τρίτος στόχος ο ακροσφαλής αλλά επιβεβλημένος ελιγμός της στήριξης θεωρητικά και φραγής πρακτικά, του ευρωπαϊκού μέλλοντος των Δυτικών Βαλκανίων. Η ευρωπαϊκή τους προοπτική ισοδυναμεί, de facto, με περαιτέρω εκγερμανισμό, καθώς και με ενίσχυση του αλβανικού στοιχείου, ιδίως στη χώρα που ο κ. Τσίπρας μας έχει υποχρεώσει να αποκαλούμε Βόρεια Μακεδονία. Η ελληνική επέκταση στα Βαλκάνια έγινε τη δεκαετία του 1990, βασικά μέσω συνεννοήσεων με τέως κομμουνιστές, με τους οποίους μπορούσαμε να κάνουμε δουλειές πολύ ωραία. Τώρα εξοβελίζονται και αντικαθίστανται από αποφοίτους γερμανικών ιδρυμάτων και ΜΚΟ.
Όπως κατέδειξε η υπόθεση Μπελέρη, ο μισελληνισμός ξεχειλίζει. Καθόλου δε θα έβλαπτε την Ελλάδα μία αναδιάταξη των κέντρων ισχύος σε αυτές τις χώρες. Στα Σκόπια, πολύ σύντομα, οι Σλάβοι θα ζητήσουν την αρωγή μας για να καταπολεμήσουν την αλβανική ισχύ. H διαφαινόμενη επικράτηση της Ρωσίας στην Ουκρανία θα ανοίξει την όρεξη στους Σέρβους για δυναμικές λύσεις στο Κόσοβο, με ακανθώδεις περιφερειακές προοπτικές. Αλλά θα είναι καλύτερη μία στρατιωτική λύση από την ταϊβανοποίηση του Κοσόβου, με τη διαιώνιση της υφισταμένης κατάστασης.
Η εργαλειοποίηση των ευρωπαϊκών οργάνων
Επιβάλλεται τέλος να τονίσουμε πως η πολιτική τάξη πρέπει να μάθει να ορθοτομεί καταστάσεις και να επιδεικνύει περισσότερο πατριωτισμό και λιγότερη ευήθεια. Δυστυχώς όλες οι πολιτικές δυνάμεις, σε Ελλάδα και Κύπρο, είναι ένοχες για τη χρήση ευρωπαϊκών οργάνων, προς εξυπηρέτηση εσωτερικών πολιτικών σκοπιμοτήτων. Δεν αποτελεί καινοφανή νεοπλασία το φαινόμενο, από τη δεκαετία του 1980 έχει μείνει στην Ιστορία η ανόητη, όσο και εγκληματική καταγγελία, για το καλαμπόκι. Όμως έτσι βλάπτεται η υπόθεση του Ελληνισμού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κυρία Εύα Καϊλή, η οποία εξυπηρέτησε με θάρρος και πατριωτισμό τα ελληνικά συμφέροντα σε ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο, ιδίως στην ελληνοτουρκική κρίση του 2020. Ο ρόλος της, τότε, υπήρξε καταλυτικός, με άμεσο θετικό αντίκτυπο για τα δίκαια του Ελληνισμού. Αλλά εκείνη η εθνωφελής δράση, στην οποία συμμετείχαν και Καταριανοί αξιωματούχοι που βδελύσσονται τον Ερντογάν και επιλέγουν Ελλάδα, οδήγησε αργότερα στη γνωστή στημένη ιστορία, η οποία χαλκεύθηκε από κέντρα και υπηρεσίες “φιλικών” χωρών. Και αντί να την υπερασπιστούμε την πετάξαμε στα σκυλιά, σαν να θεωρούμε ότι ύψιστα εθνικά θέματα προσφέρονται για κομματικούς μικροκαυγάδες στα πρωινάδικα!
Η εποχή του μεταψυχροπολεμικού φιλελευθερισμού έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Στόχος μας οφείλει να είναι ένας Ελληνισμός που να λάμνει αποφασιστικά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, με καίριες παρεμβάσεις και κεντρικό ρόλο σε ολόκληρο τον εθνικό χώρο, από το Στενό του Υδρούντα έως την Καρπασία. Η αφοσίωση σε δευτερεύοντα ζητήματα και σε καταστάσεις που δε μας αφορούν μόνο όλεθρο θα προκαλέσει…
