Παρακολουθώ με έκπληξη και απορία το ρωσοφοβικό παραλήρημα των δυτικών ΜΜΕ να συνεχίζεται με αμείωτη ένταση δύο χρόνια τώρα, σε μια προσπάθεια να πειστούν οι Ευρωπαίοι πολίτες πως δήθεν ο Πούτιν είναι ο νέος Χίτλερ που απειλεί να κατακτήσει ολόκληρη την ήπειρό μας. Πρόκειται για γελοιότητες που εξυπηρετούν απλώς συγκεκριμένα αμερικανικά συμφέροντα σε βάρος των ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Η Ρωσία δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα. Μαζί με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Κίνα είναι μία από τις νικήτριες Δυνάμεις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που αποτελούν τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με δικαίωμα άσκησης βέτο στις αποφάσεις του. Οι πέντε αυτές χώρες εγγυώνται τα τελευταία 79 χρόνια την παγκόσμια ασφάλεια και την παγκόσμια ισορροπία ισχύος ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ μια μεγάλη ανθρωποσφαγή. Είναι ταυτόχρονα οι νομοθέτες, οι δικαστές και οι αστυνόμοι της παγκόσμιας κοινότητας και χωρίς τη δική τους ομόφωνη συναίνεση δεν μπορεί να ληφθεί καμία απόφαση στο επίπεδο του ΟΗΕ. Στο κλειστό κλαμπ αυτών των πέντε Μεγάλων Δυνάμεων δεν μπορεί να μπει καμία άλλη χώρα, ακόμη κι από αυτές που σήμερα θα είχαν κάθε δικαίωμα να αξιώνουν τη συμμετοχή τους, όπως η Ινδία, η Βραζιλία, η Ιαπωνία και η Γερμανία. Ο λόγος είναι πως αυτό που «καθαγιάζει» τις πέντε Μεγάλες Δυνάμεις και τις νομιμοποιεί να έχουν ειδικό ρόλο στα παγκόσμια πράγματα είναι οι θυσίες που υπέστησαν για να εξολοθρεύσουν τον γερμανικό ναζισμό, τον ιταλικό φασισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό στον καταστρεπτικότερο (μέχρι σήμερα) πόλεμο όλων των εποχών.
Οι 193 χώρες που υπάρχουν σήμερα στον ΟΗΕ δεν είναι ίσες μεταξύ τους. Οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις δεν κρίνονται και δεν ελέγχονται με τα ίδια μέτρα και σταθμά που κρίνονται και ελέγχονται τα υπόλοιπα 188 κράτη του πλανήτη. Ανήκουν σε μια δική τους, ιδιαίτερη κατηγορία, και απολαμβάνουν ειδικά προνόμια και ειδική μεταχείριση. Δεν τίθεται θέμα αν μας αρέσει ή όχι αυτό το καθεστώς. Το έχουμε αποδεχθεί όλες οι χώρες του κόσμου εφόσον συμμετέχουμε στον ΟΗΕ τον οποίο σύστησαν και ελέγχουν οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις. Αν δεν μας αρέσει αυτό το σύστημα, ας φτιάξουμε άλλο. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα που υφίσταται. Επειδή ουσιαστικά οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις είναι οι μόνες αρμόδιες να κρίνουν ποιο είναι το παγκόσμιο δίκαιο (και να το επιβάλουν ακόμη και δια της βίας αν χρειαστεί) σε ό,τι πράττουν έχουν εξ ορισμού δίκιο, όσο εξωφρενικό ή προκλητικά ανήθικο κι αν ακούγεται αυτό. Θυμηθείτε τον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ το 2003 επικαλούμενες τερατώδη ψέματα ότι δήθεν το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν ανέπτυσσε και κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής, κάτι που δεν αποδείχθηκε φυσικά ποτέ. Κανείς δεν τόλμησε να πάει τις ΗΠΑ στα διεθνή δικαστήρια για το ότι μακέλεψαν επί 20 χρόνια έναν λαό 25 εκατομμυρίων ανθρώπων βασιζόμενες σε ξεδιάντροπα και εξόφθαλμα ψεύδη. Δείτε επίσης σήμερα με πόση προκλητική ανηθικότητα και απανθρωπιά οι ΗΠΑ μπλοκάρουν σταθερά με βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κάθε προσπάθεια να εγκριθεί ψήφισμα που να καταδικάζει το Ισραήλ για τη γενοκτονία που κάνει σε βάρος των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας (μέχρι τώρα έχει σκοτώσει 31.800 άτομα από τα οποία περίπου τα μισά είναι παιδιά) και να το υποχρεώνει σε κατάπαυση του πυρός και στον σεβασμό της ζωής των αμάχων. Κανείς δεν βγήκε να πει ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να συρθούν στα διεθνή δικαστήρια επειδή παρέχουν πολιτική κάλυψη στη διάπραξη γενοκτονίας. Όποια απόφαση κι αν πάρει οποιαδήποτε από τις πέντε Μεγάλες Δυνάμεις είναι -δυστυχώς- θεμιτή και αποδεκτή από τη διεθνή νομιμότητα διότι πολύ απλά αυτές είναι που έχουν φτιάξει τον παγκόσμιο νόμο στα μέτρα τους.
Ένα από τα προνόμια που διατηρούν για τον εαυτό τους οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις είναι το δικαίωμα να έχουν μία ζώνη ασφαλείας γύρω τους η οποία είναι πολύ ευρύτερη από αυτή που δικαιολογημένα θα ήθελε να έχει μία οποιαδήποτε άλλη χώρα. Οι ΗΠΑ, από τη δεκαετία του 1940, έχουν διακηρύξει πως δεν δέχονται την παρουσία καμιάς ξένης Δύναμης σε ολόκληρο το ημισφαίριο της αμερικανικής ηπείρου το οποίο θεωρούν ως ζώνη της προκεχωρημένης άμυνάς τους. Γι' αυτό μεθόδευσαν ένα σωρό στρατιωτικά πραξικοπήματα και ανατροπές κυβερνήσεων τις περασμένες δεκαετίες στις χώρες της Λατινικής Αμερικής (όπως στην Κούβα του Κάστρο, στη Χιλή του Αλιέντε, στη Νικαράγουα του Ορτέγκα, στη Βενεζουέλα του Μαδούρο κ.λπ) και γι' αυτό το 1962 ο κόσμος έφθασε μία ανάσα από τον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα όταν οι Σοβιετικοί απείλησαν να εγκαταστήσουν πυρηνικούς πυραύλους στην Κούβα σε περίπτωση που οι Αμερικανοί δεν απέσυραν τους δικούς τους πυρηνικούς πυραύλους από την Τουρκία η οποία βρίσκεται στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τον κατακερματισμό της σε 15 κράτη, η Ρωσία ουδέποτε επεδίωξε τη στρατηγική αντιπαράθεση με τη Δύση. Ήθελε να γίνει μέρος της ευρωπαϊκής πολιτικής ασφαλείας, και έκανε τα πάντα προκειμένου να καλλιεργήσει στενούς οικονομικούς δεσμούς με τη Δύση. Επί πολλά χρόνια έτεινε χείρα φιλίας προς τη Δύση αλλά συναντούσε πάντα την αδιαφορία και την απόρριψη. Ο Πούτιν αποκάλυψε στη συνέντευξή του στον Τάκερ Κάρλσον πως κάποια στιγμή εξετάστηκε ακόμη και το ενδεχόμενο εισόδου της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ, αλλά δεν το δέχθηκαν οι Αμερικανοί! Και είχαν πολύ συγκεκριμένους λόγους που δεν το δέχθηκαν. Όπως είπε και ο Βρετανός λόρδος Ίσμεϊ που υπήρξε ο πρώτος Γενικός Γραμματέας της Συμμαχίας την περίοδο 1952-57, «το ΝΑΤΟ υπάρχει για να κρατάει την Αμερική μέσα (στην Ευρώπη), τη Ρωσία έξω (από την Ευρώπη), και τη Γερμανία κάτω». Αυτή είναι όλη η αλήθεια. Οι Αμερικανοί ΘΕΛΟΥΝ να εμφανίζουν τη Ρωσία ως δήθεν κίνδυνο για την Ευρώπη για να μπορούν να έχουν λόγο στα ευρωπαϊκά πράγματα και τη δικαιολογία να διατηρούν στρατιωτική παρουσία στην ήπειρό μας. Χρειάζονται ένα σκιάχτρο για να κρατούν την Ευρώπη υπό τον έλεγχό τους, και το σκιάχτρο αυτό είναι η Ρωσία. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν θέλησαν να ενσωματώσουν τη Ρωσία στη δυτική αρχιτεκτονική ασφαλείας παρ' όλο που είχαν την ευκαιρία να το κάνουν στη δεκαετία του 1990.
Η Ρωσία, διαπιστώνοντας πως οι Αμερικανοί συνέχιζαν να έχουν εχθρικές προθέσεις απέναντί της, είχε διαμηνύσει σε όλους τους τόνους ότι δεν ήταν διατεθειμένη να ανεχθεί την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς διότι η ίδια αποτελούσε τον δεδηλωμένο εχθρό αυτής της Συμμαχίας από την πρώτη μέρα που αυτή ιδρύθηκε. Οι Αμερικανοί ιθύνοντες είχαν διαβεβαιώσει επανειλημμένα τους Ρώσους ηγέτες πως σε αντάλλαγμα για την έγκριση που έδωσε η Μόσχα για την επανένωση της Γερμανίας και την παραμονή της ενωμένης πλέον Γερμανίας στο NATO, η Συμμαχία δεν επρόκειτο να επεκταθεί «ούτε σπιθαμή» προς ανατολάς. Καταπάτησαν όμως ανερυθρίαστα την υπόσχεσή τους κι έτσι αντί για 16 χώρες που είχε το NATO την εποχή του Ψυχρού Πολέμου έφθασε σήμερα να αριθμεί 32. Είναι χαρακτηριστικό ότι το περιοδικό «NATO's Sixteen Nations» που εξέδιδε επί δεκαετίες το NATO αναγκάστηκε μετά το 1991 να αλλάξει εντελώς την ονομασία του επειδή κάθε τόσο έμπαιναν στη Συμμαχία νέες χώρες και ο αριθμός τους διαρκώς μεταβαλλόταν.
Η απροκάλυπτη δήλωση του ΝΑΤΟ ότι έχει δρομολογηθεί η ένταξη της Ουκρανίας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής για τους Ρώσους. Αν ο Πούτιν ανεχόταν την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ χωρίς να αντιδράσει, οι αντιρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, χωρίς να ρίξουν ούτε τουφεκιά, θα βρίσκονταν παρατεταγμένες στην ίδια περίπου γραμμή μετώπου που βρισκόταν και η Βέρμαχτ το καλοκαίρι του 1943, σε επικίνδυνα μικρή απόσταση από μεγάλες ρωσικές πόλεις όπως η Μόσχα, το Σμολένσκ, το Οριόλ, το Μπριάνσκ, το Κουρσκ, το Βορονέζ, το Ροστόβ κ.ά. Δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθεί κάτι τέτοιο η Ρωσία η οποία τον 18ο αιώνα συνέτριψε τον σουηδικό στρατό του Καρόλου ΙΒ΄ στην Πολτάβα της Ουκρανίας, τον 19ο αιώνα κατέστρεψε τη Μεγάλη Στρατιά του Ναπολέοντα στον άξονα Μόσχας-Σμολένσκ-Βίλνιους, και τον 20ό αιώνα πλήρωσε με 27 εκατομμύρια νεκρούς τον επικό αγώνα για να διώξει τη ναζιστική Γερμανία από τα εδάφη της και να την εξαλείψει ως απειλή για την Ευρώπη. Δεν νομίζω ότι η απόφαση του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία ελήφθη ελαφρά τη καρδία. Στις αρχές του 2022 ο Ρώσος πρόεδρος, διαπιστώνοντας ότι οι επανειλημμένες προειδοποιήσεις που είχε απευθύνει στη Δύση να σεβαστεί τις ανησυχίες ασφαλείας της Ρωσίας δεν εισακούονταν, και βλέποντας ότι η αμερικανική κυβέρνηση Μπάιντεν είχε βρει στο πρόσωπο του Ζελένσκι τον ιδανικό «χρήσιμο ηλίθιο» για να προκαλέσει τη Ρωσία, είχε να επιλέξει αναγκαστικά ανάμεσα σε πάρα πολύ κακές εναλλακτικές λύσεις. Εικάζω ότι υιοθέτησε αυτή που του φάνηκε πως θα τον δικαίωνε ιστορικά. Εφόσον δεν έγινε σεβαστό το δικαίωμα μιας από τις πέντε Μεγάλες Δυνάμεις να έχει ευρεία ζώνη ασφαλείας γύρω της, η Ρωσία αντέδρασε ως «ταύρος σε υαλοπωλείο» και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι τα τελευταία δύο χρόνια. Οι ισχυρισμοί των Δυτικών ότι τάχα αν πέσει η Ουκρανία σειρά θα έχουν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι για γέλια και για κλάματα. Όποιος πιστεύει πραγματικά ότι η σημερινή Ρωσία που έκανε 8 μήνες για να καταλάβει το Μπαχμούτ και 5 μήνες για να καταλάβει την Αβντίιβκα έχει τη δυνατότητα ή την πρόθεση να φθάσει στη Βαρσοβία ή στο Βερολίνο ή είναι εντελώς βλάκας ή ανίδεος. Και όποιος παίρνει στα σοβαρά τις υστερικές κραυγές περί δήθεν «ρωσικής απειλής» των Βρετανών που έχουν σήμερα τον μικρότερο στρατό από την εποχή των ναπολεόντειων πολέμων και τη μικρότερη πολεμική αεροπορία από το 1918 που αυτή ιδρύθηκε, είναι εντελώς απληροφόρητος.
Όταν οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις έρχονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, τα πράγματα σοβαρεύουν πάρα πολύ. Φυσικά και η Ρωσία ΔΕΝ πρόκειται να ξεκινήσει πυρηνικό πόλεμο αν δεν αντιμετωπίσει υπαρξιακή απειλή, ούτε οι Αμερικανοί είναι τόσο τρελοί ώστε να την εξωθήσουν σε κάτι τέτοιο. Το παιγνίδι που βλέπουμε να παίζεται σήμερα στην Ουκρανία, δηλαδή μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις να στηρίζει ανοιχτά με όπλα, χρήματα και στρατιωτικούς συμβούλους μία χώρα προκειμένου να φθείρει και να καθηλώσει στρατηγικά μία άλλη Μεγάλη Δύναμη, το έχουμε ξαναδεί κι άλλες φορές κατά το παρελθόν. Το έκαναν πρώτοι οι Ρώσοι σε βάρος των Αμερικανών στην Κορέα το 1950-53 και στο Βιετνάμ το 1965-73, και σε ανταπόδοση το έκαναν οι Αμερικανοί σε βάρος των Ρώσων στο Αφγανιστάν το 1979-88 (και το κάνουν και τώρα στην Ουκρανία). Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι Μεγάλες Δυνάμεις σκοπεύουν όντως να έρθουν σε άμεση σύγκρουση διότι κάτι τέτοιο, εκτός του ότι θα σήμαινε το γκρέμισμα του παγκόσμιου συστήματος ασφαλείας που υπάρχει μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεπώς και το τέλος των ειδικών προνομίων που απολαμβάνουν, θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει και σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα που θα τελείωνε τον πολιτισμό μας.
Οι Αμερικανοί εκμεταλλεύτηκαν τον πόλεμο στην Ουκρανία (που οι ίδιοι υποδαύλισαν) για να κόψουν τα πόδια της Γερμανίας η οποία απειλούσε να πάρει την παγκόσμια εμπορική πρωτοκαθεδρία στηριζόμενη στη φθηνή ρωσική ενέργεια, τις ρωσικές πρώτες ύλες και τις επενδύσεις της στη Ρωσία - και το πέτυχαν ανατινάζοντας τους αγωγούς φυσικού αερίου Nord Stream 1 και 2 όπως είχε προαναγγείλει άλλωστε και ο ίδιος ο Μπάιντεν σε συνέντευξη Τύπου και εξαναγκάζοντας τις μεγάλες γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες να κλείσουν τα τεράστια εργοστάσια που είχαν φτιάξει στη Ρωσία (η Volkswagen είχε γραμμές παραγωγής στην Καλούγκα και στο Νίζνι Νόβγκοροντ, η Opel είχε εργοστάσιο στο Οριόλ, και η Daimler διέθετε μεγάλη μονάδα κατασκευής αυτοκινήτων Mercedes στο Εσίποβο, 40 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Μόσχας).
Παραμένει πεποίθησή μου πως ο πόλεμος που διεξάγουν κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία 53 χώρες της ευρύτερης Δύσης είναι ο λάθος πόλεμος, στον λάθος χρόνο, στο λάθος μέρος, με τον λάθος εχθρό. Αντί οι ΗΠΑ να εστιάζουν την προσοχή τους, τους πόρους και τα μέσα τους στην Κίνα η οποία έχει τα μεγέθη, τα κίνητρα και τις δυνατότητες να απειλήσει πραγματικά τα πλέον ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα, και επιπλέον κυβερνάται από ένα αυταρχικό καθεστώς που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τον χειρότερο οργουελικό εφιάλτη, αναλώνουν πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο και εξαντλούν τα δυτικά οπλοστάσια σε έναν πόλεμο άνευ νοήματος με τη Ρωσία ο οποίος δεν έπρεπε να έχει γίνει ποτέ και θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε αποφευχθεί. Η Ρωσία θα έπρεπε λογικά να είναι ο σπουδαιότερος σύμμαχος των Αμερικανών στη στρατηγική αντιπαράθεση με την Κίνα, όπως ήταν η ΕΣΣΔ του Στάλιν σύμμαχος των Δυτικών στον πόλεμο κατά του Χίτλερ. Μακροπρόθεσμα, η Ρωσία και η Κίνα είναι μοιραίο να συγκρουστούν κάποια στιγμή για τον έλεγχο της Ανατολικής Σιβηρίας αφού υπάρχει τρομακτική ανισορροπία μεταξύ του πληθυσμιακού και του εδαφικού μεγέθους των δύο χωρών, και η περιοχή αυτή είναι πολύ πλούσια σε φυσικούς πόρους. Αντί όμως οι Αμερικανοί στρατηγικοί σχεδιαστές να προσπαθούν να προσεταιριστούν τη Ρωσία, κάνουν ό,τι μπορούν για να τη σπρώξουν στην αγκαλιά της Κίνας. Πρόκειται πραγματικά για εγκληματική κουταμάρα (για την οποία προειδοποιούσε και φώναζε ο μακαρίτης Χένρι Κίσιντζερ) που πολύ φοβάμαι πως θα την πληρώσει ακριβά η Δύση στο μέλλον.
Ακούω και διαβάζω διάφορους αναλυτές να κάνουν εκτιμήσεις για το ποιος νικάει στον πόλεμο της Ουκρανίας. Κατά την άποψη μου, νίκη ολοκληρωτική και απόλυτη δεν μπορεί να επιτευχθεί για καμία από τις δύο πλευρές. Το πιθανότερο είναι να δούμε τελικά τη Ρωσία να νικάει (χονδρικά) κατά 60% και την Ουκρανία να νικάει κατά 40%. Το λέω αυτό επειδή φαίνεται πως η Ρωσία, έστω και με πολύ βαρύ κόστος σε ζωές και πολεμικό υλικό, θα κρατήσει τελικά τις (μεγάλης στρατηγικής σημασίας) ρωσόφωνες περιοχές του Ντονμπάς και της Κριμαίας καθώς και τον χερσαίο διάδρομο που τις συνδέει, αλλά δεν θα έχει πετύχει την αποστρατιωκοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας που αποτελούσαν βασικούς αρχικούς αντικειμενικούς πολιτικούς σκοπούς του πολέμου, ενώ θα έχει σπρώξει τη Σουηδία και τη Φινλανδία να ενταχθούν κι αυτές στο NATO γεγονός που της δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα στη Βαλτική και την επιβαρύνει με την ανάγκη φρούρησης 1.340 χιλιομέτρων πρόσθετης μεθορίου με τη Συμμαχία. Η Ουκρανία από την πλευρά της φαίνεται πως θα εξασφαλίσει την κρατική της υπόσταση και το 80% των εδαφών της αλλά θα χάσει κάθε πρόσβαση στην Αζοφική Θάλασσα, θα χάσει πάρα πολλούς νέους ανθρώπους στο πεδίο της μάχης, εκατομμύρια πολιτών της που τώρα βρίσκονται ως πρόσφυγες στο εξωτερικό ίσως να μην επιστρέψουν ποτέ στην πατρίδα τους, και θα έχει καταστραφεί οικονομικά σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι για τις επόμενες πολλές δεκαετίες καθώς θα είναι καταχρεωμένη στη Δύση. Για τη διάρκεια του πολέμου δεν μπορεί να υπάρξει ασφαλής εκτίμηση. Εκτιμώ ότι θα συνεχιστεί για όλο το 2024 και ίσως τερματιστεί το 2025 λόγω εξάντλησης και κόπωσης των δύο αντιπάλων, λόγω αλλαγής των παγκόσμιων πολιτικών συσχετισμών ή λόγω κάποιας άλλης αστάθμητης εξέλιξης. Πάντως νομίζω πως, εκεί που έχουν φθάσει τα πράγματα σήμερα, με το τρομακτικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές και υλικές καταστροφές που έχει καταβληθεί και με τις βαρύγδουπες δηλώσεις που έχουν υπάρξει εκατέρωθεν, είναι απίθανο να δούμε τερματισμό του πολέμου αν δεν φύγει από την εξουσία είτε ο Πούτιν είτε ο Ζελένσκι. Αλλά και να υπάρξει κάποια στιγμή κατάπαυση του πυρός, είναι μάλλον απίθανο να λήξει οριστικά ο πόλεμος. Το πιθανότερο είναι να παραμείνει «παγωμένος» για απροσδιόριστο αριθμό ετών, στην καλύτερη περίπτωση όπως εκείνος στην Κορέα και στη χειρότερη περίπτωση με περιοδικές αναζωπυρώσεις όπως γίνεται στη Μέση Ανατολή. Τους δύο αδελφούς σλαβικούς λαούς που συμπορεύτηκαν επί αιώνες και έζησαν μαζί μεγάλες ιστορικές στιγμές, χωρίζει τώρα ένα ποτάμι αίματος και ένα αβυσσαλέο μίσος το οποίο αποτελεί το αναγκαίο καύσιμο για να συντηρείται ένας πόλεμος επί μακρό χρονικό διάστημα.
Η Ρωσία δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα. Μαζί με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Κίνα είναι μία από τις νικήτριες Δυνάμεις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που αποτελούν τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με δικαίωμα άσκησης βέτο στις αποφάσεις του. Οι πέντε αυτές χώρες εγγυώνται τα τελευταία 79 χρόνια την παγκόσμια ασφάλεια και την παγκόσμια ισορροπία ισχύος ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ μια μεγάλη ανθρωποσφαγή. Είναι ταυτόχρονα οι νομοθέτες, οι δικαστές και οι αστυνόμοι της παγκόσμιας κοινότητας και χωρίς τη δική τους ομόφωνη συναίνεση δεν μπορεί να ληφθεί καμία απόφαση στο επίπεδο του ΟΗΕ. Στο κλειστό κλαμπ αυτών των πέντε Μεγάλων Δυνάμεων δεν μπορεί να μπει καμία άλλη χώρα, ακόμη κι από αυτές που σήμερα θα είχαν κάθε δικαίωμα να αξιώνουν τη συμμετοχή τους, όπως η Ινδία, η Βραζιλία, η Ιαπωνία και η Γερμανία. Ο λόγος είναι πως αυτό που «καθαγιάζει» τις πέντε Μεγάλες Δυνάμεις και τις νομιμοποιεί να έχουν ειδικό ρόλο στα παγκόσμια πράγματα είναι οι θυσίες που υπέστησαν για να εξολοθρεύσουν τον γερμανικό ναζισμό, τον ιταλικό φασισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό στον καταστρεπτικότερο (μέχρι σήμερα) πόλεμο όλων των εποχών.
Οι 193 χώρες που υπάρχουν σήμερα στον ΟΗΕ δεν είναι ίσες μεταξύ τους. Οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις δεν κρίνονται και δεν ελέγχονται με τα ίδια μέτρα και σταθμά που κρίνονται και ελέγχονται τα υπόλοιπα 188 κράτη του πλανήτη. Ανήκουν σε μια δική τους, ιδιαίτερη κατηγορία, και απολαμβάνουν ειδικά προνόμια και ειδική μεταχείριση. Δεν τίθεται θέμα αν μας αρέσει ή όχι αυτό το καθεστώς. Το έχουμε αποδεχθεί όλες οι χώρες του κόσμου εφόσον συμμετέχουμε στον ΟΗΕ τον οποίο σύστησαν και ελέγχουν οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις. Αν δεν μας αρέσει αυτό το σύστημα, ας φτιάξουμε άλλο. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα που υφίσταται. Επειδή ουσιαστικά οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις είναι οι μόνες αρμόδιες να κρίνουν ποιο είναι το παγκόσμιο δίκαιο (και να το επιβάλουν ακόμη και δια της βίας αν χρειαστεί) σε ό,τι πράττουν έχουν εξ ορισμού δίκιο, όσο εξωφρενικό ή προκλητικά ανήθικο κι αν ακούγεται αυτό. Θυμηθείτε τον τρόπο με τον οποίο οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ το 2003 επικαλούμενες τερατώδη ψέματα ότι δήθεν το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν ανέπτυσσε και κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής, κάτι που δεν αποδείχθηκε φυσικά ποτέ. Κανείς δεν τόλμησε να πάει τις ΗΠΑ στα διεθνή δικαστήρια για το ότι μακέλεψαν επί 20 χρόνια έναν λαό 25 εκατομμυρίων ανθρώπων βασιζόμενες σε ξεδιάντροπα και εξόφθαλμα ψεύδη. Δείτε επίσης σήμερα με πόση προκλητική ανηθικότητα και απανθρωπιά οι ΗΠΑ μπλοκάρουν σταθερά με βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ κάθε προσπάθεια να εγκριθεί ψήφισμα που να καταδικάζει το Ισραήλ για τη γενοκτονία που κάνει σε βάρος των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας (μέχρι τώρα έχει σκοτώσει 31.800 άτομα από τα οποία περίπου τα μισά είναι παιδιά) και να το υποχρεώνει σε κατάπαυση του πυρός και στον σεβασμό της ζωής των αμάχων. Κανείς δεν βγήκε να πει ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να συρθούν στα διεθνή δικαστήρια επειδή παρέχουν πολιτική κάλυψη στη διάπραξη γενοκτονίας. Όποια απόφαση κι αν πάρει οποιαδήποτε από τις πέντε Μεγάλες Δυνάμεις είναι -δυστυχώς- θεμιτή και αποδεκτή από τη διεθνή νομιμότητα διότι πολύ απλά αυτές είναι που έχουν φτιάξει τον παγκόσμιο νόμο στα μέτρα τους.
Ένα από τα προνόμια που διατηρούν για τον εαυτό τους οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις είναι το δικαίωμα να έχουν μία ζώνη ασφαλείας γύρω τους η οποία είναι πολύ ευρύτερη από αυτή που δικαιολογημένα θα ήθελε να έχει μία οποιαδήποτε άλλη χώρα. Οι ΗΠΑ, από τη δεκαετία του 1940, έχουν διακηρύξει πως δεν δέχονται την παρουσία καμιάς ξένης Δύναμης σε ολόκληρο το ημισφαίριο της αμερικανικής ηπείρου το οποίο θεωρούν ως ζώνη της προκεχωρημένης άμυνάς τους. Γι' αυτό μεθόδευσαν ένα σωρό στρατιωτικά πραξικοπήματα και ανατροπές κυβερνήσεων τις περασμένες δεκαετίες στις χώρες της Λατινικής Αμερικής (όπως στην Κούβα του Κάστρο, στη Χιλή του Αλιέντε, στη Νικαράγουα του Ορτέγκα, στη Βενεζουέλα του Μαδούρο κ.λπ) και γι' αυτό το 1962 ο κόσμος έφθασε μία ανάσα από τον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα όταν οι Σοβιετικοί απείλησαν να εγκαταστήσουν πυρηνικούς πυραύλους στην Κούβα σε περίπτωση που οι Αμερικανοί δεν απέσυραν τους δικούς τους πυρηνικούς πυραύλους από την Τουρκία η οποία βρίσκεται στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τον κατακερματισμό της σε 15 κράτη, η Ρωσία ουδέποτε επεδίωξε τη στρατηγική αντιπαράθεση με τη Δύση. Ήθελε να γίνει μέρος της ευρωπαϊκής πολιτικής ασφαλείας, και έκανε τα πάντα προκειμένου να καλλιεργήσει στενούς οικονομικούς δεσμούς με τη Δύση. Επί πολλά χρόνια έτεινε χείρα φιλίας προς τη Δύση αλλά συναντούσε πάντα την αδιαφορία και την απόρριψη. Ο Πούτιν αποκάλυψε στη συνέντευξή του στον Τάκερ Κάρλσον πως κάποια στιγμή εξετάστηκε ακόμη και το ενδεχόμενο εισόδου της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ, αλλά δεν το δέχθηκαν οι Αμερικανοί! Και είχαν πολύ συγκεκριμένους λόγους που δεν το δέχθηκαν. Όπως είπε και ο Βρετανός λόρδος Ίσμεϊ που υπήρξε ο πρώτος Γενικός Γραμματέας της Συμμαχίας την περίοδο 1952-57, «το ΝΑΤΟ υπάρχει για να κρατάει την Αμερική μέσα (στην Ευρώπη), τη Ρωσία έξω (από την Ευρώπη), και τη Γερμανία κάτω». Αυτή είναι όλη η αλήθεια. Οι Αμερικανοί ΘΕΛΟΥΝ να εμφανίζουν τη Ρωσία ως δήθεν κίνδυνο για την Ευρώπη για να μπορούν να έχουν λόγο στα ευρωπαϊκά πράγματα και τη δικαιολογία να διατηρούν στρατιωτική παρουσία στην ήπειρό μας. Χρειάζονται ένα σκιάχτρο για να κρατούν την Ευρώπη υπό τον έλεγχό τους, και το σκιάχτρο αυτό είναι η Ρωσία. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν θέλησαν να ενσωματώσουν τη Ρωσία στη δυτική αρχιτεκτονική ασφαλείας παρ' όλο που είχαν την ευκαιρία να το κάνουν στη δεκαετία του 1990.
Η Ρωσία, διαπιστώνοντας πως οι Αμερικανοί συνέχιζαν να έχουν εχθρικές προθέσεις απέναντί της, είχε διαμηνύσει σε όλους τους τόνους ότι δεν ήταν διατεθειμένη να ανεχθεί την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς διότι η ίδια αποτελούσε τον δεδηλωμένο εχθρό αυτής της Συμμαχίας από την πρώτη μέρα που αυτή ιδρύθηκε. Οι Αμερικανοί ιθύνοντες είχαν διαβεβαιώσει επανειλημμένα τους Ρώσους ηγέτες πως σε αντάλλαγμα για την έγκριση που έδωσε η Μόσχα για την επανένωση της Γερμανίας και την παραμονή της ενωμένης πλέον Γερμανίας στο NATO, η Συμμαχία δεν επρόκειτο να επεκταθεί «ούτε σπιθαμή» προς ανατολάς. Καταπάτησαν όμως ανερυθρίαστα την υπόσχεσή τους κι έτσι αντί για 16 χώρες που είχε το NATO την εποχή του Ψυχρού Πολέμου έφθασε σήμερα να αριθμεί 32. Είναι χαρακτηριστικό ότι το περιοδικό «NATO's Sixteen Nations» που εξέδιδε επί δεκαετίες το NATO αναγκάστηκε μετά το 1991 να αλλάξει εντελώς την ονομασία του επειδή κάθε τόσο έμπαιναν στη Συμμαχία νέες χώρες και ο αριθμός τους διαρκώς μεταβαλλόταν.
Η απροκάλυπτη δήλωση του ΝΑΤΟ ότι έχει δρομολογηθεί η ένταξη της Ουκρανίας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής για τους Ρώσους. Αν ο Πούτιν ανεχόταν την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ χωρίς να αντιδράσει, οι αντιρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, χωρίς να ρίξουν ούτε τουφεκιά, θα βρίσκονταν παρατεταγμένες στην ίδια περίπου γραμμή μετώπου που βρισκόταν και η Βέρμαχτ το καλοκαίρι του 1943, σε επικίνδυνα μικρή απόσταση από μεγάλες ρωσικές πόλεις όπως η Μόσχα, το Σμολένσκ, το Οριόλ, το Μπριάνσκ, το Κουρσκ, το Βορονέζ, το Ροστόβ κ.ά. Δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθεί κάτι τέτοιο η Ρωσία η οποία τον 18ο αιώνα συνέτριψε τον σουηδικό στρατό του Καρόλου ΙΒ΄ στην Πολτάβα της Ουκρανίας, τον 19ο αιώνα κατέστρεψε τη Μεγάλη Στρατιά του Ναπολέοντα στον άξονα Μόσχας-Σμολένσκ-Βίλνιους, και τον 20ό αιώνα πλήρωσε με 27 εκατομμύρια νεκρούς τον επικό αγώνα για να διώξει τη ναζιστική Γερμανία από τα εδάφη της και να την εξαλείψει ως απειλή για την Ευρώπη. Δεν νομίζω ότι η απόφαση του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία ελήφθη ελαφρά τη καρδία. Στις αρχές του 2022 ο Ρώσος πρόεδρος, διαπιστώνοντας ότι οι επανειλημμένες προειδοποιήσεις που είχε απευθύνει στη Δύση να σεβαστεί τις ανησυχίες ασφαλείας της Ρωσίας δεν εισακούονταν, και βλέποντας ότι η αμερικανική κυβέρνηση Μπάιντεν είχε βρει στο πρόσωπο του Ζελένσκι τον ιδανικό «χρήσιμο ηλίθιο» για να προκαλέσει τη Ρωσία, είχε να επιλέξει αναγκαστικά ανάμεσα σε πάρα πολύ κακές εναλλακτικές λύσεις. Εικάζω ότι υιοθέτησε αυτή που του φάνηκε πως θα τον δικαίωνε ιστορικά. Εφόσον δεν έγινε σεβαστό το δικαίωμα μιας από τις πέντε Μεγάλες Δυνάμεις να έχει ευρεία ζώνη ασφαλείας γύρω της, η Ρωσία αντέδρασε ως «ταύρος σε υαλοπωλείο» και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι τα τελευταία δύο χρόνια. Οι ισχυρισμοί των Δυτικών ότι τάχα αν πέσει η Ουκρανία σειρά θα έχουν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι για γέλια και για κλάματα. Όποιος πιστεύει πραγματικά ότι η σημερινή Ρωσία που έκανε 8 μήνες για να καταλάβει το Μπαχμούτ και 5 μήνες για να καταλάβει την Αβντίιβκα έχει τη δυνατότητα ή την πρόθεση να φθάσει στη Βαρσοβία ή στο Βερολίνο ή είναι εντελώς βλάκας ή ανίδεος. Και όποιος παίρνει στα σοβαρά τις υστερικές κραυγές περί δήθεν «ρωσικής απειλής» των Βρετανών που έχουν σήμερα τον μικρότερο στρατό από την εποχή των ναπολεόντειων πολέμων και τη μικρότερη πολεμική αεροπορία από το 1918 που αυτή ιδρύθηκε, είναι εντελώς απληροφόρητος.
Όταν οι πέντε Μεγάλες Δυνάμεις έρχονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, τα πράγματα σοβαρεύουν πάρα πολύ. Φυσικά και η Ρωσία ΔΕΝ πρόκειται να ξεκινήσει πυρηνικό πόλεμο αν δεν αντιμετωπίσει υπαρξιακή απειλή, ούτε οι Αμερικανοί είναι τόσο τρελοί ώστε να την εξωθήσουν σε κάτι τέτοιο. Το παιγνίδι που βλέπουμε να παίζεται σήμερα στην Ουκρανία, δηλαδή μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις να στηρίζει ανοιχτά με όπλα, χρήματα και στρατιωτικούς συμβούλους μία χώρα προκειμένου να φθείρει και να καθηλώσει στρατηγικά μία άλλη Μεγάλη Δύναμη, το έχουμε ξαναδεί κι άλλες φορές κατά το παρελθόν. Το έκαναν πρώτοι οι Ρώσοι σε βάρος των Αμερικανών στην Κορέα το 1950-53 και στο Βιετνάμ το 1965-73, και σε ανταπόδοση το έκαναν οι Αμερικανοί σε βάρος των Ρώσων στο Αφγανιστάν το 1979-88 (και το κάνουν και τώρα στην Ουκρανία). Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι Μεγάλες Δυνάμεις σκοπεύουν όντως να έρθουν σε άμεση σύγκρουση διότι κάτι τέτοιο, εκτός του ότι θα σήμαινε το γκρέμισμα του παγκόσμιου συστήματος ασφαλείας που υπάρχει μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεπώς και το τέλος των ειδικών προνομίων που απολαμβάνουν, θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει και σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα που θα τελείωνε τον πολιτισμό μας.
Οι Αμερικανοί εκμεταλλεύτηκαν τον πόλεμο στην Ουκρανία (που οι ίδιοι υποδαύλισαν) για να κόψουν τα πόδια της Γερμανίας η οποία απειλούσε να πάρει την παγκόσμια εμπορική πρωτοκαθεδρία στηριζόμενη στη φθηνή ρωσική ενέργεια, τις ρωσικές πρώτες ύλες και τις επενδύσεις της στη Ρωσία - και το πέτυχαν ανατινάζοντας τους αγωγούς φυσικού αερίου Nord Stream 1 και 2 όπως είχε προαναγγείλει άλλωστε και ο ίδιος ο Μπάιντεν σε συνέντευξη Τύπου και εξαναγκάζοντας τις μεγάλες γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες να κλείσουν τα τεράστια εργοστάσια που είχαν φτιάξει στη Ρωσία (η Volkswagen είχε γραμμές παραγωγής στην Καλούγκα και στο Νίζνι Νόβγκοροντ, η Opel είχε εργοστάσιο στο Οριόλ, και η Daimler διέθετε μεγάλη μονάδα κατασκευής αυτοκινήτων Mercedes στο Εσίποβο, 40 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Μόσχας).
Παραμένει πεποίθησή μου πως ο πόλεμος που διεξάγουν κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία 53 χώρες της ευρύτερης Δύσης είναι ο λάθος πόλεμος, στον λάθος χρόνο, στο λάθος μέρος, με τον λάθος εχθρό. Αντί οι ΗΠΑ να εστιάζουν την προσοχή τους, τους πόρους και τα μέσα τους στην Κίνα η οποία έχει τα μεγέθη, τα κίνητρα και τις δυνατότητες να απειλήσει πραγματικά τα πλέον ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα, και επιπλέον κυβερνάται από ένα αυταρχικό καθεστώς που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τον χειρότερο οργουελικό εφιάλτη, αναλώνουν πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο και εξαντλούν τα δυτικά οπλοστάσια σε έναν πόλεμο άνευ νοήματος με τη Ρωσία ο οποίος δεν έπρεπε να έχει γίνει ποτέ και θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε αποφευχθεί. Η Ρωσία θα έπρεπε λογικά να είναι ο σπουδαιότερος σύμμαχος των Αμερικανών στη στρατηγική αντιπαράθεση με την Κίνα, όπως ήταν η ΕΣΣΔ του Στάλιν σύμμαχος των Δυτικών στον πόλεμο κατά του Χίτλερ. Μακροπρόθεσμα, η Ρωσία και η Κίνα είναι μοιραίο να συγκρουστούν κάποια στιγμή για τον έλεγχο της Ανατολικής Σιβηρίας αφού υπάρχει τρομακτική ανισορροπία μεταξύ του πληθυσμιακού και του εδαφικού μεγέθους των δύο χωρών, και η περιοχή αυτή είναι πολύ πλούσια σε φυσικούς πόρους. Αντί όμως οι Αμερικανοί στρατηγικοί σχεδιαστές να προσπαθούν να προσεταιριστούν τη Ρωσία, κάνουν ό,τι μπορούν για να τη σπρώξουν στην αγκαλιά της Κίνας. Πρόκειται πραγματικά για εγκληματική κουταμάρα (για την οποία προειδοποιούσε και φώναζε ο μακαρίτης Χένρι Κίσιντζερ) που πολύ φοβάμαι πως θα την πληρώσει ακριβά η Δύση στο μέλλον.
Ακούω και διαβάζω διάφορους αναλυτές να κάνουν εκτιμήσεις για το ποιος νικάει στον πόλεμο της Ουκρανίας. Κατά την άποψη μου, νίκη ολοκληρωτική και απόλυτη δεν μπορεί να επιτευχθεί για καμία από τις δύο πλευρές. Το πιθανότερο είναι να δούμε τελικά τη Ρωσία να νικάει (χονδρικά) κατά 60% και την Ουκρανία να νικάει κατά 40%. Το λέω αυτό επειδή φαίνεται πως η Ρωσία, έστω και με πολύ βαρύ κόστος σε ζωές και πολεμικό υλικό, θα κρατήσει τελικά τις (μεγάλης στρατηγικής σημασίας) ρωσόφωνες περιοχές του Ντονμπάς και της Κριμαίας καθώς και τον χερσαίο διάδρομο που τις συνδέει, αλλά δεν θα έχει πετύχει την αποστρατιωκοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας που αποτελούσαν βασικούς αρχικούς αντικειμενικούς πολιτικούς σκοπούς του πολέμου, ενώ θα έχει σπρώξει τη Σουηδία και τη Φινλανδία να ενταχθούν κι αυτές στο NATO γεγονός που της δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα στη Βαλτική και την επιβαρύνει με την ανάγκη φρούρησης 1.340 χιλιομέτρων πρόσθετης μεθορίου με τη Συμμαχία. Η Ουκρανία από την πλευρά της φαίνεται πως θα εξασφαλίσει την κρατική της υπόσταση και το 80% των εδαφών της αλλά θα χάσει κάθε πρόσβαση στην Αζοφική Θάλασσα, θα χάσει πάρα πολλούς νέους ανθρώπους στο πεδίο της μάχης, εκατομμύρια πολιτών της που τώρα βρίσκονται ως πρόσφυγες στο εξωτερικό ίσως να μην επιστρέψουν ποτέ στην πατρίδα τους, και θα έχει καταστραφεί οικονομικά σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι για τις επόμενες πολλές δεκαετίες καθώς θα είναι καταχρεωμένη στη Δύση. Για τη διάρκεια του πολέμου δεν μπορεί να υπάρξει ασφαλής εκτίμηση. Εκτιμώ ότι θα συνεχιστεί για όλο το 2024 και ίσως τερματιστεί το 2025 λόγω εξάντλησης και κόπωσης των δύο αντιπάλων, λόγω αλλαγής των παγκόσμιων πολιτικών συσχετισμών ή λόγω κάποιας άλλης αστάθμητης εξέλιξης. Πάντως νομίζω πως, εκεί που έχουν φθάσει τα πράγματα σήμερα, με το τρομακτικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές και υλικές καταστροφές που έχει καταβληθεί και με τις βαρύγδουπες δηλώσεις που έχουν υπάρξει εκατέρωθεν, είναι απίθανο να δούμε τερματισμό του πολέμου αν δεν φύγει από την εξουσία είτε ο Πούτιν είτε ο Ζελένσκι. Αλλά και να υπάρξει κάποια στιγμή κατάπαυση του πυρός, είναι μάλλον απίθανο να λήξει οριστικά ο πόλεμος. Το πιθανότερο είναι να παραμείνει «παγωμένος» για απροσδιόριστο αριθμό ετών, στην καλύτερη περίπτωση όπως εκείνος στην Κορέα και στη χειρότερη περίπτωση με περιοδικές αναζωπυρώσεις όπως γίνεται στη Μέση Ανατολή. Τους δύο αδελφούς σλαβικούς λαούς που συμπορεύτηκαν επί αιώνες και έζησαν μαζί μεγάλες ιστορικές στιγμές, χωρίζει τώρα ένα ποτάμι αίματος και ένα αβυσσαλέο μίσος το οποίο αποτελεί το αναγκαίο καύσιμο για να συντηρείται ένας πόλεμος επί μακρό χρονικό διάστημα.
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
