Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας
Τα μάρμαρα και τα γλυπτά
Την πιο μεγάλη λεία,
Φορτώσανε σε φορτηγά
Και κάθε είδους πλοία.
Κι απ΄ την Αθήνα την παλιά
Τα πήγαν στην Αλβιώνα,
Που την λεν και γηραιά
Από τον Κέλτικο αιώνα.
Τα μόστραραν βιαστικά
Πως ειν΄ κλεμμένα κρύψανε
Και για δικά τους, στα μουγκά,
Μάλλον τα συστήσανε!
Κι όταν με χρόνους με καιρούς
σαν από λήθαργο τα μάτια
ανοίξαμε, και σ΄αλλουνούς
βαδίσαμε τα μονοπάτια
και είπαμε με μιά φωνή
φέρτε τα πίσω είν δικά μας,
Εσήκωσαν οχλοβοή
Πάνω στα δίκαιά μας.
Έτσι γίνεται πυκνά συχνά
Στο κόσμο δίχως μπέσα,
Σε κλέβουνε στα μουλωχτά
Και σου ζητούν τα ρέστα!
Μα απ την Πνύκα ο Περικλής
και η Αθηνά παρέκει,
Την αλήθεια μαρτυρούν
Π’ αντίλογο δεν έχει.
Όποιος την πόρτα του σφαλεί
Τον πανικό του δείχνει
Σαν κλέφτης που γι αυτόν αλί
Πάντα αφήνει ίχνη!
Δώστε μας πίσω τα Γλυπτά,
στη θέση τους να μπούνε,
στον ήλιο στην αστροφεγγιά
τη γης για να κοσμούνε!
