Γράφει ο
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ*
Απαράδεκτος αυτός ο Γεραπετρίτης (ξέρετε, αυτός με τον πανεργολάβο, την ΤΕΡΝΑ). Με τη «γλώσσα του σώματός» του παίρνει κυριολεκτικά τη μπουκιά από το στόμα του σχολιαστή. Πώς θα ζήσουμε, υπουργέ μου, αν τα λέτε όλα εσείς με τις υποκλίσεις σας; Τι να ερμηνεύσουμε, τι να αναλύσουμε, τι να σχολιάσουμε εμείς; Τα είπατε ήδη όλα!
Συνήθως ξεκινάω τα άρθρα μου με την ανάλυση της πραγματικότητας. Στην περίπτωση Μητσοτάκη-Ερντογάν, θα μοιραστώ πρώτα μαζί σας τις εντυπώσεις μου από το θέαμα και μετά θα προσπαθήσω να δείξω αναλυτικά τι συνέβη στην πραγματικότητα. Γιατί το θέαμα παίζει εδώ κεντρικό ρόλο. Επιχειρεί όχι μόνο να «περάσει» μια πολιτική, αλλά και να μεταβάλλει ανεπαίσθητα τα ίδια τα κριτήρια με τα οποία το κοινωνικό και εθνικό σώμα, ο ελληνικός λαός εν προκειμένω, κρίνει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Πρέπει εν τέλει σε όλα, και στην εξωτερική πολιτική και στην οικονομία και παντού, να προσαρμόσουμε τις ιδέες μας, που απηχούν ακόμα την ιδεολογία του «δημοκρατικού έθνους-κράτους» στην πραγματικότητα μιας αποικίας που είναι αντικείμενο και όχι υποκείμενο της ιστορίας της και όπου οι άνθρωποι, αφού δεν μπορούν με την ψήφο τους να επηρεάσουν την τύχη της χώρας τους, καλούνται να ψηφίζουν με κριτήρια life style.Η συμπεριφορά Γεραπετρίτη ήταν το μόνο φάλτσο, η μόνη παραφωνία στην άψογη κατά τα άλλα σκηνοθεσία και χορογραφία (ούτε βίντεο του Κασσελάκη να ήταν) της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα. Πού οι αυτοσχεδιασμοί της προηγούμενης επίσκεψης του 2017, όπου ήταν φανερό ότι Ερντογάν, Παυλόπουλος και Τσίπρας συμπεριφέρονταν κάπως κανονικά και έλεγαν αυτό που είχαν σκεφτεί οι ίδιοι να πουν. Τώρα είχε εξαφανιστεί οτιδήποτε αυθόρμητο, αν εξαιρέσουμε τις δύο υποκλίσεις Γεραπετρίτη, μικρή εκδίκηση από τον Θεό της Αλήθειας. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν άφησε τίποτα στον αυθορμητισμό του ελληνοτουρκικού θιάσου και τα κανόνισε όλα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Ακόμα και σκυλάκι σκέφτηκε να παρουσιάσει στο Μαξίμου. Έχουν καταλήξει φαίνεται ότι τα σκυλάκια από τη μια κάνουν καλό στους διαφημιζόμενους (όρα και γενέθλια σκύλου Κασσελάκη), από την άλλη ηρεμούν τους τηλεθεατές και αποσπούν την προσοχή τους από την ουσία, διευκολύνοντας περαιτέρω την προϊούσα αποβλάκωσή μας. Ακόμα και η δήθεν διαφωνία Μητσοτάκη για την μειονότητα, ξαναδείτε το βίντεο προσεκτικά, δεν είχε τίποτα ξαφνικό, την προέβλεψαν, ώστε να δοθεί μια δόση αληθοφάνειας στο απίστευτο «σόου ειρήνης», που θέλησαν να εμφανίσουν στον ελληνικό λαό, αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη.
Το μόνο που δεν μας είπαν ήταν είναι ότι Έλληνες και Τούρκοι είμαστε αδελφικοί φίλοι εδώ και χίλια χρόνια και ότι η τουρκοκρατία, η επανάσταση του 1821, οι ελληνοτουρκικοί πόλεμοι, τα πογκρόμ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τα Ίμια δεν ήταν παρά «μικροπαρεξηγήσεις». Δεν χρειαζόταν, ούτε και τους συνέφερε άλλωστε να περιπλανηθούν στον σκληρό δίσκο του ελληνικού εθνικού ασυνείδητου. Προτίμησαν να σβήσουν την ιστορία (και τα πιθανά μαθήματά της) με τα χαμόγελά τους, ως «υπέροχοι Γκάτσμπι», οι δύο αυτοί παγκόσμιοι πρωταθλητές της πολιτικής της ειλικρίνειας και των αρχών: Ο Σουλτάνος Ερντογάν και ο Κυριάκος, ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Βέβαια η Ελλάδα δεν περίμενε την επίσκεψη Ερντογάν για να μπει με τα μπούνια στην εποχή της κατασκευασμένης εικονικής πραγματικότητας. Τέτοιες επικοινωνιακές μέθοδοι, αμερικανικής ή ισραηλινής «προελεύσεως και κατασκευής» εφαρμόστηκαν ήδη φέτος τόσο κατά τις δύο προεκλογικές εκστρατείες του Μητσοτάκη, όσο και κατά την εκστρατεία του Κασσελάκη. Βρισκόμαστε στην Ελλάδα σε πολύ προχωρημένο στάδιο ολοκληρωτισμού, αν και, εδώ που τα λέμε, το φαινόμενο επελαύνει σε όλη τη «συλλογική Δύση».
Η αμερικανική «υπερπαραγωγή» της «ειρήνης», the Peace Show, χρειάστηκε μερικούς μήνες προετοιμασίας μετά την έλευση στην Αθήνα στις αρχές του χρόνου του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν που είδε Μητσοτάκη και Τσίπρα (ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα φέρει αντιρρήσεις και η αντιπολίτευση), όπως και ένα ταξίδι του αρχηγού της CIA Ουίλιαμ Μπερνς στην Ελλάδα. Οι διαφημιστές ανέλαβαν τα υπόλοιπα, ώστε να πάει τώρα ο Μπλίνκεν με το χαρτί που υπέγραψαν Ερντογάν και Μητσοτάκης ότι είναι φίλοι και να σταματήσει το Κογκρέσσο τις κόνξες για τα F-16. Αν τώρα εσείς απορείτε γιατί πήγε προ έτους στο Κογκρέσσο ο Μητσοτάκης και ούρλιαζε να μη τους δώσουν τα αεροπλάνα και τώρα κάνει ό,τι χρειάζεται για να τους τα δώσουν, τι να σας πω εγώ; Μάλλον είστε και σεις καθυστερημένοι και απροσάρμοστοι εθνικιστές, σας αρέσει η ένταση και δεν θέλετε την ελληνοτουρκική ειρήνη.
Θα πάρει το χαρτί και τις ταινίες και ο Ταγίπ και θα πάει κι αυτός να εισπράξει το παραδάκι, μερικά δισ. από την Ε.Ε. και να πιέσει για περαιτέρω επιτάχυνση της «Τελωνειακής Ένωσης» και της «ενταξιακής πορείας».
Και βεβαίως θα εξακολουθήσει να ζητάει αυτά που ζήτησε και στην Αθήνα: όχι όπλα στα νησιά, όχι ελληνικά αεροπλάνα στο Αιγαίο, διχοτόμηση στην Κύπρο, όλα στη Χάγη (δηλαδή και τα νησιά που επιθυμεί). Θυμίζω: Διεκδικώντας όλα αυτά, με πλήρη ισχύ της απειλής πολέμου της Τουρκίας κατά της Ελλάδας, με τουρκολιβυκό μνημόνιο, με απαίτηση να αναγνωριστούν οι «πραγματικότητες» στην Κύπρο (τα αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής) πήρε από τον Μητσοτάκη το πιστοποιητικό καλής συμπεριφοράς, μόλις μερικές μέρες μετά τις προκλήσεις του τουρκικού στρατού στην κυπριακή «νεκρή ζώνη».
Με το που έφυγε ο Ταγίπ, έπιασε βέβαια δουλειά και το εγχώριο σύστημα των συστημικών μέσων της αποβλάκωσης, της προπαγάνδας και της αποπληροφόρησης. Πρόκειται για το ίδιο σύστημα, συχνά και τους ίδιους ανθρώπους, που εξήραν την πολιτική του Σημίτη και του Γιωργάκη, που προειδοποιούσαν ότι τυχόν απόρριψη του Σχεδίου Ανάν θα οδηγήσει σε νέα Μικρασιατική Καταστροφή, που χαιρετούσαν ως σωτήρια τα Μνημόνια και τις Δανειακές, που προσπαθούσαν να κατατρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους το 2015, που χειροκροτούσαν την παράδοση όλης της ελληνικής επικράτειας και των ενόπλων δυνάμεων στους Αμερικανούς, που αποθέωσαν ενθουσιωδώς τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας (και του ουκρανικού λαού), αλλά και τους νεοφασίστες του Αζόφ. Είναι οι ίδιοι που βρίζουν σήμερα τους Κύπριους γιατί τάχα μου εμποδίζουν την Ελλάδα να λύσει τα προβλήματά της και τους απειλούν ότι θα τους αφήσουν μόνους τους. Είναι οι ίδιοι που χαιρετίζουν το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» του ισραηλινού φασισμού και φωτίζουν με τα χρώματα του γενοκτόνου κράτους τη Βουλή των Ελλήνων, είναι οι ίδιοι που, εν μέσω λιτότητας και πείνας, ακόμα βλέπουν να εισρέουν και οι Λίστες Πέτσα και όλες οι υπόλοιπες, εμφανείς και αφανείς, στις τσέπες και τα ταμεία τους.
Αυτοί όλοι λοιπόν βγήκαν, από τη στιγμή που έφυγε ο Ερντογάν, και εξαπέλυσαν ένα απίστευτο επικοινωνιακό μπαράζ ανοησιών, επιχαίροντας για τη νέα εποχή ειρήνης που δήθεν εγκαινιάζεται τώρα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, επιτιθέμενοι στις δυνάμεις της «άκρας δεξιάς» και του «αριστερού εθνικισμού», δηλαδή σε οποιονδήποτε έχει το θάρρος να διατυπώσει έναν κριτικό λόγο. Στην Ελλάδα δεν μιλάμε με επιχειρήματα, πετάει ο ένας στον άλλο ταμπέλες-κοτρώνες και χαρακτηρισμούς, για να σταματάει επί τόπου οποιαδήποτε διάλογος και συζήτηση. Βγήκαν και ορισμένοι πολιτικοί και σχολιαστές της πυρκαγιάς, που διαγκωνίζονται, αφού συμμετείχαν στην καταστροφή της Ελλάδας, να ξαναβρούν ρόλο στα πράγματα και εφηύραν το «Αιγαίο pass»: μέτρησαν πόσο ξοδεύουν τα αεροπλάνα για να κάνουν αναγνωρίσεις και αναχαιτίσεις. Αλλά αυτό το ξέραμε και από πριν. Αν εκτιμούν ότι η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη να αμυνθεί από την Τουρκία, τότε ας το πουν καθαρά και ας προτείνουν την δραστική μείωση του τεράστιου αμυντικού προϋπολογισμού μας. Γιατί τα πληρώνουμε όλα αυτά, για πλάκα;
Και στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών, όπως συμβαίνει εδώ και καιρό, τα μέσα ενημέρωσης κατήργησαν και τον ελάχιστο κανόνα και ίχνος δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις εμφανίζουν, στο 90% των περιπτώσεων, μόνο συμφωνούντες με τη «μία και μοναδική άποψη». Εσείς τους πιστεύετε όλους αυτούς; Σας έχουν πει την αλήθεια σε οποιοδήποτε σοβαρό θέμα τα τελευταία τριάντα χρόνια; Τι λέτε; Να τους εμπιστευθούμε στα ελληνοτουρκικά;
Είναι οι ίδιοι σχολιαστές, θυμίζω, που, επί χρόνια, έλεγαν εντελώς άλλα πράγματα, εξηγώντας στον άμοιρο ελληνικό λαό, πως η «υπερήφανος Ελλάς», με τη βοήθεια των «Ισραηλινών φίλων» (δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι), θα έκανε «κρέας» τα μούτρα του «Σουλτάνου» στην ανατολική Μεσόγειο και θά’κοβε «με το μαχαίρι» τη θρασεία εκδήλωση του επεκτατισμού του με το Ορούτς Ρέις. Όσο κρέας τα κάναμε τότε, άλλο τόσο φοβάμαι (και είθε να διαψευστώ) θα έρθει τώρα και η ειρήνη στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Το αντίθετο θα συμβεί!
*από το kosmodromio.gr
(Αναρτήθηκε από το Στρατηγό κ. Αθαν. Καραντζίκο)
