του Χρήστου Μπολώση
Τα πράγματα είναι απλά.
Τόσο απλά, που κανονικά θα έπρεπε και ένας κομμουνιστής να το έχει αντιληφθεί. Λίγο δύσκολο αυτό. Για τον λόγο αυτόν θα προσπαθήσουμε να τα κάνουμε όσο γίνεται πιο λιανά και κατανοητά.
Τον Σεπτέμβριο του 1944, μετά την ιταλική συνθηκολόγηση ο ΕΛΑΣ, το στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ, κυριάρχησε στη Βόρεια και Κεντρική Ελλάδα, ενώ παραλλήλως αρχίζει ένα αγώνα κατασυκοφαντήσεως των Αγωνιστών της Εθνικής Αντιστάσεως, που δεν άνηκαν στις τάξεις του, με κορυφαία την αποτρόπαια πράξη της δολοφονίας του Συνταγματάρχου Δημητρίου Ψαρρού διοικητού του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων στις 17 Απριλίου του 1944.
Η εν γένει στάση και – κυρίως – η δράση του ΕΑΜ, οδήγησε τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, στη λήψη μέτρων, ώστε να εξασφαλιστεί η έννομος τάξη.
Την 1η Σεπτεμβρίου του 1944, αρχίζει η σταδιακή αποχώρηση των Γερμανών και στις 8 Σεπτεμβρίου, ο ΕΛΑΣ αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις του προσβάλλοντας Σταθμούς Χωροφυλακής και εκτελώντας άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας στον Πύργο, στην Καλαμάτα και τον Μελιγαλά, όπου εσφάγησαν περί τις 2.000 άμαχοι και γυναικόπαιδα.
Τη νύχτα της 8ης Οκτωβρίου, ο ΕΛΑΣ καταλαμβάνει τις εγκαταστάσεις της Σχολής Ευελπίδων, επιδιδόμενος σε αγώνα δρόμου με την κυβέρνηση, για την κατάληψη καίριων περιοχών και εγκαταστάσεων.
Στις 12 Οκτωβρίου, υποστέλλεται η γερμανική σημαία από τον Ιερό βράχο της Ακροπόλεως.
Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα της καχυποψίας που αρκούσε μία σπίθα για να την μετατρέψει σε ολοκαύτωμα, αφού ο ΕΛΑΣ συνέχισε τις επιθέσεις σε μονάδες Ταγμάτων Εθνοφυλακής (101 Τάγμα Αθηνών, 108 Πατρών κ.λπ.), φτάνουμε στις 2 Δεκεμβρίου, όταν το ΕΑΜ αποφασίζει την διοργάνωση συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα και παραλλήλως εξαγγέλλει γενική απεργία, για τις 4 Δεκεμβρίου.
Η άδεια για το συλλαλητήριο, αρχικώς δίδεται, αλλά μετά από νέα εκτίμηση των υπαρχουσών πληροφοριών και της εν γένει καταστάσεως ανακαλείται.
Το ΚΚΕ όμως, έχει πάρει τις αποφάσεις του. Έτσι, με άρθρον στον «Ριζοσπάστη» στις 3 Δεκεμβρίου καλεί το λαό: «…να σαρώσει την κυβέρνηση του εμφυλίου πολέμου και να δημιουργήσει μία κυβέρνηση πραγματικής Εθνικής ενότητας».
Το παράνομο πλέον συλλαλητήριο, πραγματοποιείται το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου, παρά την απαγορευτική διαταγή.
Κάποια στιγμή αρχίζουν οι πυροβολισμοί.
Από δω και πέρα αρχίζει το ένα από τα πολλά παραμύθι των κομμουνιστών.
«Πρώτη χτύπησε η Αστυνομία», ισχυρίζονται. Σύμφωνοι! Κι’ εμείς μαζί τους (κούφια η ώρα που τ’ ακούει) πρώτα η Αστυνομία. Εσείς ωρέ σύντροφοι, που απαντήσατε δεύτεροι, τι τα θέλατε τα όπλα σ’ ένα ειρηνικό (τρομάρα σας) συλλαλητήριο; Ή μήπως δεν είχατε όπλα;
Η γνωστή Βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, που, κατά δήλωσή της, συμμετείχε στο συλλαλητήριο γράφει: «… πυροβολισμοί ακούγονται από παντού. Η διαδήλωση είχε φρουρούς του ΕΛΑΣ, οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν προς τα πάνω, προς τα ξενοδοχεία. Έγινε σαματάς. Όλοι χτυπούσαν μεταξύ τους». Προσέξτε «Όλοι»
Από μαρτυρίες αυτοπτών, προκύπτει ότι οι «ειρηνικοί», είχαν μαζί τους χειροβομβίδες, ακόμα και μικρούς φορητούς όλους. Σκεφτείτε να μην ήταν ειρηνικό το συλλαλητήριο, όπως ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα τα ορφανά του Στάλιν τι θα είχαν μαζί τους.
Υπάρχει όμως και ακόμα ένα ντοκουμέντο που αποκαλύπτει το (κοινό μυστικό), ευρύτερο σχέδιο για τους σκοπούς του ΕΛΑΣ. Πρόκειται για το υπ αριθμ. 51/3-12-44 έγγραφο, που εκδόθηκε από το Α΄ Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ και διατάσσει όπως: «Από αύριο 4 Δεκεμβρίου την πρωία:
Μόλις ξημερώσει θα εκτελεστεί ο αφοπλισμός των Αστυνομικών Τμημάτων και της Χωροφυλακής
Την αυτήν ώρα το Τάγμα Κοκκινιάς, να έχει καταλάβει τη θέση του στο Περιστέρι.
Εν Τάγμα του 34ου Συντάγματος εκ Λιοσίων δια Νέου Ηρακλείου προς Τουρκοβούνια, να έχει καταλάβει μέχρι τις 1ης πρωινής της αύριον 4-12-44 τα Τουρκοβούνια βορείως υψομέτρου 295, όπου θα συνδεθεί με το αριστερόν του Α΄ Συγκροτήματος και να τεθεί υπό τας αμέσους διαταγάς της ΙΙ Μεραρχίας…..».
Όλα αυτά τα ωραία και εξόχως ειρηνικά.
Τι δεν καταλαβαίνετε επιτέλους ρε σύντροφοι;
Πόσο πιο λιανά πια να τα κάνουμε;
Ε, δεν μπορούμε και ν’ ανοίξουμε το άδειο κεφάλι σας και να τα βάλουμε μέσα. Έλεος πια!
Υστερόγραφο:
Ο ανταποκριτής μας Γιώργος Χ., μας θύμισε ένα ιστορικό κείμενο,
Μία ιδιαίτερη πτυχή των «Δεκεμβριανών» ήταν η «Μάχη στου Μακρυγιάννη», δηλαδή η μάχη που ακολούθησε την επίθεση που δέχτηκε το Σύνταγμα Χωροφυλακής «Μακρυγιάννη», από πάνοπλους «ειρηνόφιλους» κομμουνιστές στις 6 Δεκεμβρίου του 1944.
Το προπύργιο αυτό της Δημοκρατίας, άντεξε τις λυσσαλέες επιθέσεις των «απελευθερωτών» της Αθήνας και δεν έπεσε, πράγμα που θα σήμαινε και την οριστική επικράτηση των προδοτών του ΚΚΕ.
Το μεσημέρι της 5ης Δεκεμβρίου 1944, ο διοικητής του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη Συνταγματάρχης Γεώργιος Σαμουήλ, συγκέντρωσε τους αξιωματικούς του στο γραφείο του Υποδιοικητού και τους είπε: «Παιδιά μου, σήμερον ή αύριον θα αντιμετωπίσωμεν πολυάριθμον, επικίνδυνον και καλά εξωπλισμένον εχθρόν, φανατικόν εις την εγκληματικήν του ιδεολογίαν. Πρέπει να αγωνισθώμεν όλοι μας, με την ιδίαν αποφασιστικότητα και την ιδίαν πίστιν πού επέδειξε πάντοτε το Σώμα της Χωροφυλακής, από τα παλιά χρόνια μέχρι σήμερον. Πιθανόν να υποχρεωθούμε να αμυνθώμεν μέχρις εσχάτων, και πιθανόν να χρησιμοποιήσωμεν και την λόγχην, ακόμη και να έλθομεν σώμα προς σώμα με τούς κομμουνιστές. Η θυσία διά την Πατρίδα πρέπει να μας εμπνέει και το υπέρτατον χρέος προς την τιμήν των όπλων μας, πρέπει να μας οιστρηλατεί. Καμμία ανθρώπινη δύναμις εις τον κόσμον δεν είναι δυνατόν να μας λυγίσει και να μας ύποτάξει, όταν έχομεν μπροστά μας το παράδειγμα των Σουλιωτών και των πολιορκημένων του Μεσολογγίου, που ηναγκάσθησαν να τρέφονται και με φύλλα δένδρων ακόμη διά να μη παραδοθούν. Ή ‘Ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από δάκρυα και αίμα, ηρωισμούς και θυσίας. Γι’ αυτό συνεχίζει τον ενδοξον δρόμον της η αθάνατη αυτή φυλή που ελάτρευσε την ανδρείαν και εθεοποίησε την παλληκαριά. Δεν θα λογαριάσουμε τον αριθμόν των αντιπάλων μας. Τον Οκτώβριον του 1940, το ίδιο επράξαμε. Ή ανδρειωμένη ψυχή της φυλής μας, δεν ελογάριασε τα εκατομμύρια των λογχών του εχθρού, γιατί ή παλληκαριά δεν μετριέται με τον πήχυν, ούτε ζυγίζεται. Δημιουργεί, εξυψώνει και επιτυγχάνει θαύματα. Ό εχθρός δεν πρέπει να καταλάβει το οχυρόν μας. ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ αυτό θα είναι το σύνθημά μας, αυταί αι λέξεις πρέπει να σας εμπνέουν και να σάς καθοδηγούν».
Μία βροντώδης κραυγή «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ», υπήρξε η εύγλωττος απάντησις όλων των αξιωματικών μου εις τα λόγια μου (Γεωργίου Σαμουήλ «1944, η Εποποιία του Μακρυγιάννη. Εκδόσεις ‘’Ελεύθερη Σκέψις’’, Αθήνα, Ιούνιος 2002)
Και δεν πέρασαν…
