Κράτος Παλαιστίνης με «γεωγραφική συνέχεια» εισηγείται ο Τούρκος Πρόεδρος για την ενότητα των παλαιστινιακών εδαφών – Τι εδήλωσε δημοσίως στην Κωνσταντινούπολη μετά την επίθεση της Χαμάς από την Λωρίδα της Γάζης.
Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ Πρωθυπουργός έσπευσε να δηλώσει ότι η απάντησις της χώρας του στην προχθεσινή επίθεση της Χαμάς «θα αλλάξει την Μέση Ανατολή.» Τούτο είναι εν μέρει μόνον ακριβές, καθώς ο γεωστρατηγικός χάρτης της περιοχής έχει ήδη αλλάξει. Ευρισκόμεθα όμως στην αρχή της διαδικασίας που θα είναι μακρά και επώδυνος. Με εξαίρεση δε τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, ουδείς έχει εκφράσει εκτιμήσεις ή ευσεβείς πόθους για την κατάληξη της περιπετείας αυτής. Ο Ερντογάν αμέσως μετά την επίθεση της Χαμάς από την Γάζα, εναντίον του Ισραήλ, από την Κωνσταντινούπολη όπου ευρίσκετο, διετύπωσε μίαν ακραία θέση. Θεωρεί ότι μόνη λύσις είναι η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ενώ όσες μουσουλμανικές χώρες έχουν κατά καιρούς συνταχθεί με αυτήν την άποψη, ομιλούν για περιορισμό του Ισραήλ στα προ του 1968 σύνορα.
Ο Ερντογάν προσέθεσε και την παράμετρο, ότι το κράτος αυτό θα πρέπει να έχει «γεωγραφική ακεραιότητα». Εννοεί ότι τα εδάφη της Δυτικής Όχθης θα πρέπει να συνδέονται με την Λωρίδα της Γάζης. Προτείνει δηλαδή διχοτόμηση και ακρωτηρισμό του Ισραήλ. Αλλά τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς να ακούσει από έναν Τούρκο ηγέτη; Η χώρα του έδειξε τις διαθέσεις της διχοτομώντας την Κύπρο. Και εκεί από το 1974 μέχρι σήμερα υποστηρίζει την «λύση» των δύο Κρατών. Αρχικώς απεδέχετο τις μεσολαβήσεις του ΟΗΕ τις οποίες οδηγούσε εντέχνως σε αδιέξοδο για να φθάσει εν τέλει να υποστηρίζει αναφανδόν την αναγνώριση δύο κρατών στην Μεγαλόνησο. Για την Παλαιστίνη προτείνει την διχοτόμηση διεκδικώντας ταυτοχρόνως ρόλο μεσολαβητού.
Με την υποκρισία που διακρίνει την τουρκική διπλωματία, ο Ερντογάν προβάλλει εαυτόν σαν δυνητικό μεσολαβητή, επικαλούμενος την βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, η οποία επετεύχθη κατά την τελευταία περίοδο. Το παρελθόν όμως της χώρας του δεικνύει που πραγματικά επιδιώκει να οδηγήσει τα πράγματα. Κάνοντας εξ άλλου μια διανοητική ακροβασία, έρχεται να υποστηρίξει ότι «με την αποχώρηση των Οθωμανών από την Μέση Ανατολή επήλθε η έντασις και η καταστροφή.» Οι Οθωμανοί όμως εξεδιώχθησαν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την περιοχή να τίθεται υπό «κηδεμονίαν» Γάλλων και Βρεταννών, ενώ οι εντάσεις άρχισαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την εγκατάσταση του κράτους του Ισραήλ. Επικαλούμενος όμως αυτήν την ιστορική ανακρίβεια ο Ερντογάν θέλει να στηρίξει περισσότερο την επιδίωξή του να ασκήσει συντονιστικό ρόλο στην περιοχή. Δεν είναι άλλως τε η πρώτη φορά που ο Τούρκος Πρόεδρος δείχνει ότι τελικός σκοπός του είναι η αναβίωσις του οθωμανισμού. Ας μας επιτραπεί, στο σημείο αυτό, να διατυπώσουμε την εκτίμηση, ότι οι παλαιότερες συγκρούσεις του με τον εμπνευστή της θεωρίας του στρατηγικού βάθους Αχμέτ Νταβούτογλου και με τον κήρυκα της θεωρίας της ηπίας διεισδύσεως στα εδάφη ενδιαφέροντος, Φετουλλά Γκιουλέν, κατά βάσιν ήσαν αποτέλεσμα του προσανατολισμού του προς την κλασσική τουρκική μεθοδολογία της επιτεύξεως στόχων με την βία ή υπό την απειλή βίας. Με την σημερινή κατάσταση, όμως, το πραγματικό του πρόσωπο αποκαλύπτεται.
Και θα πρέπει να είναι αυτό οδυνηρό μάθημα για το Ισραήλ που προχωρούσε σε εξομάλυνση σχέσεων με προοπτικές συνεργασίας με την Άγκυρα στον ενεργειακό τομέα. Θα πρέπει επίσης να σημάνει την αφύπνιση για τους κύκλους στις ΗΠΑ που υποστηρίζουν την Τουρκία πιστεύοντας ότι αποτελεί προπύργιο της Δύσεως στον ισλαμικό κόσμο. Εν τέλει, βασικό προπύργιο του δυτικού κόσμου στην Μέση Ανατολή είναι το Ισραήλ, με μοναδικό στρατηγικό βάθος για την εξασφάλιση της επιβιώσεώς του την Κύπρο. Και μετά 50 χρόνια εμφανίζεται η Τουρκία να επιφυλάσσει και στην χώρα αυτήν την τύχη την οποία είχε προδιαγράψει για την ελληνική Μεγαλόνησο.
Το ζήτημα δεν είναι απλό, καθώς διαπλέκονται τα συμφέροντα των αραβικών χωρών που εσχάτως αποκαθιστούν σχέσεις με το Ισραήλ, ενώ ήσαν τα στηρίγματα που επέτρεψαν στην Τουρκία να επιβιώσει όταν η άφρων οικονομική πολιτική του Ερντογάν την είχε οδηγήσει στα όρια της χρεoκοπίας. Στις αποφάσεις όμως που θα ληφθούν, η συναισθηματική φόρτισις θα είναι έντονη. Οι εικόνες των νεκρών Ισραηλινών και των λιμοκτονούντων Παλαιστινίων στην ήδη πολιορκουμένη Γάζα, εκτοπίζουν τον παράγοντα της ψυχραιμίας από τις αποφάσεις που θα ληφθούν κυρίως στις χώρες της γύρω περιοχής στην Μέση Ανατολή. Και προφανώς σε αυτό ποντάρει και ο Ερντογάν για να προωθήσει τα σχέδιά του.
Πηγή: estianews.gr
Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ Πρωθυπουργός έσπευσε να δηλώσει ότι η απάντησις της χώρας του στην προχθεσινή επίθεση της Χαμάς «θα αλλάξει την Μέση Ανατολή.» Τούτο είναι εν μέρει μόνον ακριβές, καθώς ο γεωστρατηγικός χάρτης της περιοχής έχει ήδη αλλάξει. Ευρισκόμεθα όμως στην αρχή της διαδικασίας που θα είναι μακρά και επώδυνος. Με εξαίρεση δε τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, ουδείς έχει εκφράσει εκτιμήσεις ή ευσεβείς πόθους για την κατάληξη της περιπετείας αυτής. Ο Ερντογάν αμέσως μετά την επίθεση της Χαμάς από την Γάζα, εναντίον του Ισραήλ, από την Κωνσταντινούπολη όπου ευρίσκετο, διετύπωσε μίαν ακραία θέση. Θεωρεί ότι μόνη λύσις είναι η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Ενώ όσες μουσουλμανικές χώρες έχουν κατά καιρούς συνταχθεί με αυτήν την άποψη, ομιλούν για περιορισμό του Ισραήλ στα προ του 1968 σύνορα.
Ο Ερντογάν προσέθεσε και την παράμετρο, ότι το κράτος αυτό θα πρέπει να έχει «γεωγραφική ακεραιότητα». Εννοεί ότι τα εδάφη της Δυτικής Όχθης θα πρέπει να συνδέονται με την Λωρίδα της Γάζης. Προτείνει δηλαδή διχοτόμηση και ακρωτηρισμό του Ισραήλ. Αλλά τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς να ακούσει από έναν Τούρκο ηγέτη; Η χώρα του έδειξε τις διαθέσεις της διχοτομώντας την Κύπρο. Και εκεί από το 1974 μέχρι σήμερα υποστηρίζει την «λύση» των δύο Κρατών. Αρχικώς απεδέχετο τις μεσολαβήσεις του ΟΗΕ τις οποίες οδηγούσε εντέχνως σε αδιέξοδο για να φθάσει εν τέλει να υποστηρίζει αναφανδόν την αναγνώριση δύο κρατών στην Μεγαλόνησο. Για την Παλαιστίνη προτείνει την διχοτόμηση διεκδικώντας ταυτοχρόνως ρόλο μεσολαβητού.
Με την υποκρισία που διακρίνει την τουρκική διπλωματία, ο Ερντογάν προβάλλει εαυτόν σαν δυνητικό μεσολαβητή, επικαλούμενος την βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, η οποία επετεύχθη κατά την τελευταία περίοδο. Το παρελθόν όμως της χώρας του δεικνύει που πραγματικά επιδιώκει να οδηγήσει τα πράγματα. Κάνοντας εξ άλλου μια διανοητική ακροβασία, έρχεται να υποστηρίξει ότι «με την αποχώρηση των Οθωμανών από την Μέση Ανατολή επήλθε η έντασις και η καταστροφή.» Οι Οθωμανοί όμως εξεδιώχθησαν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την περιοχή να τίθεται υπό «κηδεμονίαν» Γάλλων και Βρεταννών, ενώ οι εντάσεις άρχισαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την εγκατάσταση του κράτους του Ισραήλ. Επικαλούμενος όμως αυτήν την ιστορική ανακρίβεια ο Ερντογάν θέλει να στηρίξει περισσότερο την επιδίωξή του να ασκήσει συντονιστικό ρόλο στην περιοχή. Δεν είναι άλλως τε η πρώτη φορά που ο Τούρκος Πρόεδρος δείχνει ότι τελικός σκοπός του είναι η αναβίωσις του οθωμανισμού. Ας μας επιτραπεί, στο σημείο αυτό, να διατυπώσουμε την εκτίμηση, ότι οι παλαιότερες συγκρούσεις του με τον εμπνευστή της θεωρίας του στρατηγικού βάθους Αχμέτ Νταβούτογλου και με τον κήρυκα της θεωρίας της ηπίας διεισδύσεως στα εδάφη ενδιαφέροντος, Φετουλλά Γκιουλέν, κατά βάσιν ήσαν αποτέλεσμα του προσανατολισμού του προς την κλασσική τουρκική μεθοδολογία της επιτεύξεως στόχων με την βία ή υπό την απειλή βίας. Με την σημερινή κατάσταση, όμως, το πραγματικό του πρόσωπο αποκαλύπτεται.
Και θα πρέπει να είναι αυτό οδυνηρό μάθημα για το Ισραήλ που προχωρούσε σε εξομάλυνση σχέσεων με προοπτικές συνεργασίας με την Άγκυρα στον ενεργειακό τομέα. Θα πρέπει επίσης να σημάνει την αφύπνιση για τους κύκλους στις ΗΠΑ που υποστηρίζουν την Τουρκία πιστεύοντας ότι αποτελεί προπύργιο της Δύσεως στον ισλαμικό κόσμο. Εν τέλει, βασικό προπύργιο του δυτικού κόσμου στην Μέση Ανατολή είναι το Ισραήλ, με μοναδικό στρατηγικό βάθος για την εξασφάλιση της επιβιώσεώς του την Κύπρο. Και μετά 50 χρόνια εμφανίζεται η Τουρκία να επιφυλάσσει και στην χώρα αυτήν την τύχη την οποία είχε προδιαγράψει για την ελληνική Μεγαλόνησο.
Το ζήτημα δεν είναι απλό, καθώς διαπλέκονται τα συμφέροντα των αραβικών χωρών που εσχάτως αποκαθιστούν σχέσεις με το Ισραήλ, ενώ ήσαν τα στηρίγματα που επέτρεψαν στην Τουρκία να επιβιώσει όταν η άφρων οικονομική πολιτική του Ερντογάν την είχε οδηγήσει στα όρια της χρεoκοπίας. Στις αποφάσεις όμως που θα ληφθούν, η συναισθηματική φόρτισις θα είναι έντονη. Οι εικόνες των νεκρών Ισραηλινών και των λιμοκτονούντων Παλαιστινίων στην ήδη πολιορκουμένη Γάζα, εκτοπίζουν τον παράγοντα της ψυχραιμίας από τις αποφάσεις που θα ληφθούν κυρίως στις χώρες της γύρω περιοχής στην Μέση Ανατολή. Και προφανώς σε αυτό ποντάρει και ο Ερντογάν για να προωθήσει τα σχέδιά του.
Πηγή: estianews.gr
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
