Του Δημητρίου Λυκούδη,
Δ/ντου Σύνταξης της εφημερίδας "Κιβωτός της Ορθοδοξίας"
Στο έλεος της κακοκαιρίας "Daniel" βρίσκεται τα τελευταία 24ωρα η χώρα, με τις καταστροφές στο θεσσαλικό κάμπο, σε χωριά των Τρικάλων και στο Βόλο, κυρίως, να είναι ανυπολόγιστες, ενώ ήδη θρηνούμε τέσσερις νεκρούς συνανθρώπους μας. Περιουσίες, κόποι μιας ζωής, ελπίδες και προσδοκίες που χάνονται και ταλαιπωρημένοι συμπολίτες μας, βρεγμένοι και νηστικοί, ολότελα αποκαρδιωμένοι, μιας και το ρεύμα και το νερό στις περιοχές τους έχει διακοπεί, στοιβάζονται στη σειρά, υπό βροχή, για να κατορθώσουν να πάρουν ένα μπουκάλι καθαρό εμφιαλωμένο νερό!
Και, πέραν του ανθρωπίνου άλγους που καθένας αισθάνεται βλέποντας τέτοιες εικόνες, πέρα από τις άκρως φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν οι κατά τόπους ιερές μητροπόλεις των πληγεισών περιοχών, αβίαστα αναρωτιέσαι: μα, καλά, πού είναι η Εκκλησία της Ελλάδος, πού είναι οι φιλανθρωπικοί οργανισμοί και οι -κοινωνικές δομές της Αρχιεπισκοπής, πού είναι ο Αρχιεπίσκοπος να βγει να πει δυο λόγια παρηγοριἀς και ενισχύσεως γι᾿ αυτούς τους κατατρεγμένους ανθρώπους!
«Πού είσαι Χριστόδουλε, πού είσαι», ψελλίζει κάθε καρδιά ετούτη την ώρα! Όχι, με το Θεό δεν θα τα βάλουμε, με τη φύση δεν μπορούμε να αντιπαλέψουμε, αλλά άνθρωποι μπορούμε να παραμείνουμε, με κάθε κόστος! Δεν έλειψαν ποτέ οι φυσικές καταστροφές από ετούτον τον τόπο, όπως και αλλού. Αλλά, επί μακαριστού Χριστοδούλου, κάθε φυσική καταστροφή σήμαινε συναγερμό στην Αρχιεπισκοπή. Οι κοινωνικές και φιλανθρωπικές δομές έτρεχαν νύχτα και μέρα, απανταχού. Τους ανθρώπους των δομών τούς έχαναν τα σπίτια τους και γύριζαν μετά από μέρες, έχοντες γυρίσει κάθε σπιθαμή της ελληνικής επικράτειας, όπου υπήρχε ανάγκη, νηστικοί, βρεγμένοι, εξουθενωμένοι, αλλά διακονώντας ουσιαστικά και αληθινά τον άνθρωπο. Η Εκκλησία είχε φωνή, είχε παρουσία, είχε ουσιαστική προσφορά!
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αντιμετώπισης των πυρκαγιών από τη ΜΚΟ "Αλληλεγγύη", της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, το Καλοκαίρι του 2007. Κλιμάκια της "Αλληλεγγύης" κατόρθωσαν να καλύψουν τις πρώτες επείγουσες ανάγκες των πληγέντων συνανθρώπων μας σε περισσότερα από πενήντα (50) χωριά των πυρόπληκτων περιοχών. Πέντε φορτηγά και δυο νταλίκες μετέφεραν και διένειμαν 60 τόνους ανθρωπιστικού υλικού στους πληγέντες, καθώς και σε όσους έπαιρναν μέρος στην κατάσβεση του μετώπου, μεταξύ αυτών σε πυροσβέστες, διασώστες, στρατιώτες, ακόμη και στα μέλη τηλεοπτικών συνεργείων, που επί ημέρες έδιναν τη μάχη από το δικό τους πόστο για να ενημερώνουν την κοινή γνώμη. Έτοιμα γεύματα, εμφιαλωμένα νερά, χυμοί, κλεινοσκεπάσματα, είδη ένδυσης και υπόδησης...! Μόνο στον Πύργο Ηλείας παραδόθηκαν 1.008 τεμάχια κουβέρτες, 500 τ. σεντόνια, 854τ. ρούχα και 200τ. παπούτσια, καθώς και 60 τόνοι ζωοτροφές σε γειτονικούς δήμους, με τη σύμπραξη και των τοπικών μητροπόλεων! Όλη η Ελλάδα τα θυμάται, οι πληγέντες ακόμη ευγνωμονούν τους υπευθύνους του Οργανισμού. Άραγε, η Αρχιεπισκοπή τα ξέχασε; Αδυνατεί ή δεν θέλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων;
Και, σήμερα; Είναι δυνατόν η Ελλαδική Εκκλησία να επικεντρώνει τη φιλανθρωπική δράση της στην επαρχία, διανέμοντας μερικές κούτες τρόφιμα, και μάλιστα ακόμη και αυτό κατ᾿ επιλογήν; Πότε θα βγει στο δρόμο να διακονήσει η Ελλαδική Εκκλησία, πότε θα τρέξουν οι κοινωνικές δομές της στην επικράτεια, αν όχι τώρα, πότε; «Πού είσαι Χριστόδουλε», ψελλίζουν δακρύβρεχτοι οι πιστοί! Πόσο δίκιο είχες τότε που έλεγες «γεμίσαμε λαπάδες», πόσο δίκιο είχες!
«Πού είσαι Χριστόδουλε», ψελλίζουν δακρύβρεχτοι οι πιστοί! Στην τραγωδία των Τεμπών η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν απούσα, περιορίζοντας τις ποιμαντικές και φιλανθρωπικές κινήσεις της στην τέλεση ενός τρισαγίου μακράν του τόπου του δυστυχήματος, και, επομένως, και μακράν και από τις καρδιές των συγγενών των θυμάτων αλλά και όλων μας.
«Πού είσαι Χριστόδουλε», ψελλίζουν δακρύβρεχτοι οι πιστοί! Στις εφιαλτικές πυρκαγιές του περασμένου μήνα, σε μια χώρα που παρά την καύχησή της για την έκρυθμη φετινή αύξηση του αριθμού των τουριστών από το εξωτερικό, αδυνατεί να διατηρήσει τα ήδη κεκτημένα, η Ελλαδική Εκκλησία ήταν απούσα, περιορίζοντας το ποιμαντικό της έργο σε μια προσευχή, που ανέπεμψε εις τους ναούς αρκετές ημέρες μετά, και ενώ όλα είχαν γίνει στάχτη!
«Πού είσαι Χριστόδουλε», ψελλίζουν δακρύβρεχτοι οι πιστοί! Τώρα που πνίγεται ο τόπος, πού είσαι! Ο Ερυθρός Σταυρός βρίσκεται στα λασπόνερα βουτηγμένος, προσφέροντας κάθε δυνατή βοήθεια και η Εκκλησία... απούσα, με τον Αρχιεπίσκοπο να μη νιώθει την ανάγκη να βγει και να μιλήσει στον κόσμο με δυο λόγια πατρικής αγάπης και πνευματικής ενισχύσεως.
«Πού είσαι Χριστόδουλε», ψελλίζουν δακρύβρεχτοι οι πιστοί! Από τότε που έφυγες, η θέση σου κόντυνε ή, αλλιώς, τέτοιο ήταν το πνευματικό σου ανάστημα που έθεσες επί των υψηλών τον πήχη, πώς να ακολουθήσουν οι επόμενοι...!
