Προς παρακοιμώμενους
Του Σάββα Καλεντερίδη
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι η εξουσία, ακόμα και είναι κανείς παρακοιμώμενος εκείνων που την ασκούν, πέραν της αλαζονείας, μάλλον αφαιρεί και τη δυνατότητα να σκέφτεται κανείς λογικά.
Το τελευταίο διάστημα, μετά την αναφορά του κ. Μητσοτάκη σε υποχωρήσεις, οι οποίες θα αποτελέσουν την αφετηρία των διαπραγματεύσεων, με στόχο αυτές να οδηγήσουν στη Χάγη, μια σειρά από καθηγητές και αρθρογράφους, άρχισαν να δημοσιεύουν άρθρα με τα οποία θέλουν να δείξουν σε όσους έχουν διαφορετική άποψη όχι πόσο συμφέρουσα είναι η Χάγη, αλλά πόσο επιβεβλημένο είναι να πάμε τώρα, έστω και με «θυσίες», γιατί όσο περνά ο καιρός, η Τουρκία βάζει κι άλλες διεκδικήσεις στο τραπέζι και ταυτοχρόνως ενισχύεται έναντι της Ελλάδας.
Τα επιχειρήματα είναι του τύπου:
Τώρα πρέπει να εκμεταλλευθούμε την ευκαιρία, που η Τουρκία έχει ανάγκη τη Δύση, να κλείσουμε το ζήτημα.
Λανθασμένη διαπίστωση. Η Τουρκία στράφηκε στη Δύση, αλλά την ίδια στιγμή διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία και την Κίνα. Ο Πούτιν πρόκειται να επισκεφθεί την Τουρκία εντός του Αυγούστου, ενώ η Κίνα συμμετείχε στην έκθεση οπλικών συστημάτων IDEF’23 που διοργανώθηκε στην Τουρκία με 104 εταιρείες, ενώ οι ΗΠΑ με 6!
Την ίδια στιγμή η Τουρκία ενισχύει τη θέση της στον λεγόμενο «τουρκικό» αλλά και στον μουσουλμανικό κόσμο.
Άρα, η στροφή της Τουρκίας στη Δύση δεν γίνεται με όρους «παράδοσης» αλλά με όρους σχετικής ισοτιμίας. Οπότε, αυτός που θα υποχωρήσει θα είναι η Ελλάδα και όχι η Τουρκία.
Όσο περνάει ο καιρός, η Τουρκία βάζει στο τραπέζι νέες διεκδικήσεις, αρά, για να αποφύγουμε την πρόσθεση και άλλων διεκδικήσεων, πρέπει να λύσουμε τώρα το ζήτημα με την Τουρκία.
Η διαπίστωση είναι σωστή, χωρίς όμως μια κρίσιμης σημασίας επισήμανση. Ότι η Τουρκία προσθέτει διεκδικήσεις όλα αυτά τα χρόνια, γιατί οι πολιτικές της Ελλάδας της αφήνουν χώρο που επιτρέπει την επέκταση των διεκδικήσεων. Άρα, αυτό που πρέπει να αλλάξει, είναι οι πολιτικές της Ελλάδας αντί να επιλέγουμε την πολιτική «ας πάει και το παλιάμπελο», όπως στην ουσία μας προτείνουν οι παρακοιμώμενοι της εξουσίας καθηγητάδες.
Οι κ.κ. Διακόπουλος, Φίλης, Λιάκουρας και Υφαντής, σε άρθρο τους που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή, μεταξύ άλλων αναφέρουν και το εξής επιχείρημα, για να υποστηρ΄ξουν τη θέση τους:
Τα τελευταία 50 χρόνια όλοι οι συγκριτικοί δείκτες, ποιοτικοί και ποσοτικοί, έχουν μεταβληθεί εις βάρος μας. Το 1970 είχαμε σχεδόν ίδιο ΑΕΠ και η Τουρκία είχε τετραπλάσιο πληθυσμό. Σήμερα η Τουρκία έχει τετραπλάσιο ΑΕΠ από εμάς και σχεδόν εννεαπλάσιο πληθυσμό με μέσο όρο ηλικίας τα 31 έτη, πολύ μικρότερο από τον δικό μας που είναι περίπου 45 έτη. Οι τάσεις αυτές δεν φαίνεται να αναστρέφονται στο ορατό μέλλον.
Όσον αφορά το ΑΕΠ, η κατάσταση επιδεινώθηκε μετά τις κρίσεις που βίωσε η ελληνική οικονομία από το 2008 και εντεύθεν, με καίρια ευθύνη αυτών που μας κυβερνούν εδώ και δεκαετίες. Οι τάση αυτή ασφαλώς και αντιστρέφεται, αν αλλάξει πολιτική η Ελλάδα. Γιατί προεξοφλούν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει; Πόθεν αυτό τεκμαίρεται;
Όσον αφορά το πληθυσμιακό-δημογραφικό, πριν το επικαλεστούν ως επιχείρημα για να τρομάξουν -εξ αντικειμένου- τους Έλληνες, οι κ.κ. καθηγητές θα μπορούσαν να ρίξουν μια ματιά στα δεδομένα γεννήσεων για το 2022 που δημοσιεύει η Τουρκική Στατιστική Υπηρεσία (https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Dogum-Istatistikleri-2022-49673).
Αν το έκαναν θα διαπίστωναν ότι οι δέκα κουρδικοί νομοί έχουν μέχρι και υπερτριπλάσιο δείκτη γεννήσεων από δέκα νομούς με το μικρότερο δείκτη γεννήσεων στην Τουρκία. Όσον αφορά πολλούς άλλους νομούς, που φιλοξενούν κουρδική διασπορά, οι δείκτες γεννήσεων είναι σχετικά υψηλοί, γιατί προσμετρώνται οι γεννήσεις των κουρδικών οικογενειών. Μάλιστα, υπάρχουν εκτιμήσεις που λένε ότι σε λίγα χρόνια, λιγότερα από 30, οι Κούρδοι θα είναι η μεγαλύτερη εθνική ομάδα στην Τουρκία.
Άρα, το επιχείρημα αυτό, μάλλον ως μειονέκτημα έπρεπε να το αναφέρουν, για να μην πούμε ως την «αχίλλειο πτέρνα» της Τουρκίας, παρά ως φόβητρο για να πάμε άρον άρον στη Χάγη.
Επίσης, ο καθηγητής κ. Ροζάκης, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε κι αυτό πρόσφατα στην ίδια εφημερίδα, μεταξύ άλλων αναφέρει:
Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι το εκκεντρικό αυτό επιχείρημα της Τουρκίας θα υπερκεραστεί με την επικράτηση της κοινής λογικής, η οποία υποστηρίζει ότι η κυριαρχία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί παρά μόνο με ρητό περιορισμό της, κάτι που η Συνθήκη της Λωζάννης ούτε καν υπαινίσσεται, παραμένει στο ακέραιο το αίτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, που κι αυτό θα πρέπει να βρει τη λύση του, με την επικράτηση της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών.
Ο ίδιος ο κ. καθηγητής γνωρίζει πού στηρίζει το «θα πρέπει να βρει τη λύση του» το αίτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, «με την επικράτηση της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών», εμείς απλώς να του υπενθυμίσουμε ότι η Στρατιά Αιγαίου εγκαινιάστηκε την 20ή Ιουλίου 1975, πρώτη μαύρη επέτειο για μας της εισβολής στην Κύπρο, παρουσία του Ραούφ Ντενκτάς.
Επίσης, να τον πληροφορήσουμε, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζει, ότι η Διοίκηση Συγκροτήματος Αποβατικής Αποστολής ιδρύθηκε για πρώτη φορά στις 15 Σεπτεμβρίου 1966 με έδρα το Gölcük, στη Θάλασσα του Μαρμαρά, μαζί με τη Διοίκηση των Στρατευμάτων Αποβίβασης και το 1ο Τάγμα Πεζοναυτών. Μεταφέρθηκε στη Μερσίνα στις 30 Αυγούστου 1973 και έφθασε στο επίπεδο του Συντάγματος Πεζοναυτών. Το 1976, η Διοίκηση των Αποβατικών Δυνάμεων αναβαθμίστηκε σε επίπεδο Στόλου. Μετονομάστηκε σε Διοίκηση Ομάδας Αμφιβίων στις 5 Αυγούστου 2011. Η μονάδα σταθμεύει στο ναύσταθμο της Φώκαιας, ακριβώς απέναντι από Λέσβο και Χίο. Η Διοίκηση αυτή έχει στη δύναμή της, πέραν της Ταξιαρχίας Πεζοναυτών και έξι μεγάλα αποβατικά πλοία, ενώ στον ίδια ναύσταθμο υπάρχουν και καμιά πενηνταριά αποβατικά σκάφη, χωρίς να υπολογίζονται εκατοντάδες ταχύπλοα που σταθμεύουν στην περιοχή.
Άρα ποια καλή πίστη και ποια συναλλακτικά ήθη, όταν η Τουρκία στηρίζει την επεκτατική της πολιτική σε τέτοιες δυνάμεις;
Πώς θα μπορούσε να αποσύρει ή διαλύσει όλες αυτές τις εξοφθάλμως επιθετικές δυνάμεις η Τουρκία, με τι ανταλλάγματα;
Τροφή για σκέψη, για εκείνους που τρέφονται – όσον αφορά τη σκέψη τους- από τα ψίχουλα της εξουσίας.
Υπάρχουν και άλλα επιχειρήματα σε διάφορα άρθρα που, που, κατά την άποψή μας, δεν απηχούν απόψεις ή σχολές σκέψης, αλλά έχουν ως στόχο να στηρίξουν κάποια πρωτοβουλία που είναι σε εξέλιξη για το θέμα.
Εμείς απλώς να δανειστούμε την διαπίστωση που έκανε ο Αλέξης Παπαχελάς το 2008, όταν έκανε μια πολύ σημαντική αποκάλυψη, τη «Μυστική Έκθεση Κίσινγκερ για το Αιγαίο, του 1996». Έλεγε λοιπόν ο κ. Παπαχελάς το 2008: «Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι πόσο λίγο έχουν αλλάξει ορισμένα από τα προβλήματα που εμπόδιζαν την επίτευξη συμφωνίας, όπως το αδιέξοδο στο Κυπριακό και η επιμονή της Αγκυρας να αποφύγει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.»
Άρα, η Τουρκία αποφεύγει τη Χάγη όπως ο… διάβολος το λιβάνι, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι εκεί το Αιγαίο θα μετατραπεί και de jure σε ελληνική λίμνη.
Τι θα μπορούσε να κάμψει, ενδεχομένως, τις αντιστάσεις της;
Πριν πάμε στη Χάγη, να έχουν ρυθμιστεί σύμφωνα με τις επιδιώξεις της Άγκυρας τα θέματα της «αποστρατιωτικοποίησης», των «152 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων ακαθόριστης κυριαρχίας του Αιγαίου», η «μείωση του εναέριου χώρου στα 6νμ» και η νομικά ισχυρή δέσμευση της Ελλάδας ότι «δεν πρόκειται ποτέ να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12νμ».
Αν έπαιρνε όλα τα παραπάνω ως «δώρα» η Τουρκία, ενδεχομένως να δεχόταν να πάει στη Χάγη, αφού όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, μετά από ένα χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να το αμφισβητήσει κι αυτό. Τουρκία είναι αυτή, μην το ξεχνάμε.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα δημοκρατία
