Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΡΥΟΝΕΡΙΤΗΣ Αντιναύαρχος ε.α
Διαβάζοντας το ενδιαφέρον άρθρο της Καθημερινής των αξιότιμων, Αντιναυάρχου (εα) Α. Διακόπουλου και των κυρίων καθηγητών Π. Λιάκουρα, Κ. Υφαντή και Κ. Φίλη με τίτλο «Ιχνηλατώντας το δρόμο για τη Χάγη», θα ήθελα να εκφράσω από τον έγκυρο ιστότοπο του militaire, κάποια ερωτήματα που προκύπτουν από το κείμενο, αλλά και κάποια παρατήρηση.
Η παρατήρηση είναι ότι πολλά από τα αναγραφόμενα συμπορεύονται με μια άλλη επιλογή αυτή της «Λύση είναι η μη λύση», που δεν συνάδουν με το προτεινόμενο ναι στη Χάγη!! Συγκεκριμένα συγκρατώ τα παρακάτω: «Ρεαλιστικά, η μόνη εναλλακτική που δεν οδηγεί σε σύγκρουση (μια καταστροφική από κάθε άποψη εξέλιξη και για τις δύο χώρες) είναι η διατήρηση της παρούσας κατάστασης»!! Επίσης το πολύ ακριβές «Επιπλέον, σε λίγα χρόνια δεν θα έχουν νόημα τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ακόμη και αν αυτά υπάρχουν και είναι εκμεταλλεύσιμα, λόγω της κλιματικής κρίσης και συνακόλουθα της αναπόφευκτης πράσινης μετάβασης»!! Κυρίως όμως το «Το πρόβλημα με τις αναλύσεις αυτές δεν είναι ότι έχουν άδικο στην επιχειρηματολογία τους, αλλά πως αδυνατούν να προτείνουν μια αξιόπιστη και ρεαλιστική εναλλακτική. Κατασκευάζουν άρτια επιχειρήματα μεν, μη διευθέτησης δε».
Οι ερωτήσεις έρχονται αυτοδίκαια και θα προσπαθήσω να τις σχηματοποιήσω σωστά:
Εάν στο εγγύς μέλλον αλλάξει (όπως αναφέρεται στο άρθρο) το επιχειρηματικό ενδιαφέρον για τους υδρογονάνθρακες γιατί να βιαστούμε σε μια «μοιρασιά» που αφορά μόνο στις Εθνικές μας απώλειες;; Η τροποποίηση του ενεργειακού χάρτη που βρίσκεται σε εξέλιξη, αποτελεί μείζονα αλλαγή και είναι δυνατόν να βελτιώσει υπέρ της Ελλάδας τα δεδομένα.
Γιατί δεν αναλύονται σε κανένα σημείο τα ζωτικά συμφέροντα των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ στην νοτιοανατολική πτέρυγα, τα οποία σαφώς επηρεάζουν την κατάσταση;; Μια ανάφλεξη εντός του ΝΑΤΟ σήμερα, γνωρίζουμε ότι δεν είναι «»επιτρεπτή. Μήπως αυτό αποτελεί τον «Εκβιασμό Ερτογάν» που καρποφόρησε και παίρνει (τουλάχιστον σε επίπεδο υποσχέσεων) τα ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ, που για τη χώρα μας σημαίνει ένα νέο ακρωτηριασμό, μετά το Κυπριακό;;
Εφόσον οι συζητήσεις αφορούν αποκλειστικά στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, δεν θα πρέπει να συζητηθούν (στο συνυποσχετικό) οι γκρίζες ζώνες (διεκδικήσεις) και η δυνατότητα επέκτασης των χωρικών στα 12 ν.μ. ;; Αν ναι τότε συζητάμε εφ’ όλης της ύλης!! Αυτό δεν τροποποιεί την πάγια Εθνική Θέση έτσι όπως εκφράζεται διαχρονικά, αλλά και επαναλήφθηκε από τον κο Δένδια στους Δελφούς;;
Έστω και αν παραχωρήσουμε δυνητική κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας με ανταλλάγματα την ειρήνη, ποια είναι η διασφάλιση των επόμενων γενεών σε ότι αφορά την επανάληψη νέων απαιτήσεων της Τουρκίας, όπως μας έχει συνηθίσει ιστορικά;;
Κλείνοντας επιθυμώ να υπενθυμίσω κάποια κοινή ιστορική διαπίστωση από την εποχή του Θουκυδίδη μέχρι σήμερα. Η διαπίστωση δεν αφορά στους συντάκτες, αλλά στους πολιτικούς της χώρας μας, διαχρονικά και διακομματικά. «Όταν δεν έχεις στρατηγικό σχεδιασμό απέναντι σε ένα επιθετικό κράτος, ο κατευνασμός τότε φέρνει πόλεμο ή συντριπτική ήττα χωρίς πόλεμο».
Πηγή: militaire.gr
Διαβάζοντας το ενδιαφέρον άρθρο της Καθημερινής των αξιότιμων, Αντιναυάρχου (εα) Α. Διακόπουλου και των κυρίων καθηγητών Π. Λιάκουρα, Κ. Υφαντή και Κ. Φίλη με τίτλο «Ιχνηλατώντας το δρόμο για τη Χάγη», θα ήθελα να εκφράσω από τον έγκυρο ιστότοπο του militaire, κάποια ερωτήματα που προκύπτουν από το κείμενο, αλλά και κάποια παρατήρηση.
Η παρατήρηση είναι ότι πολλά από τα αναγραφόμενα συμπορεύονται με μια άλλη επιλογή αυτή της «Λύση είναι η μη λύση», που δεν συνάδουν με το προτεινόμενο ναι στη Χάγη!! Συγκεκριμένα συγκρατώ τα παρακάτω: «Ρεαλιστικά, η μόνη εναλλακτική που δεν οδηγεί σε σύγκρουση (μια καταστροφική από κάθε άποψη εξέλιξη και για τις δύο χώρες) είναι η διατήρηση της παρούσας κατάστασης»!! Επίσης το πολύ ακριβές «Επιπλέον, σε λίγα χρόνια δεν θα έχουν νόημα τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ακόμη και αν αυτά υπάρχουν και είναι εκμεταλλεύσιμα, λόγω της κλιματικής κρίσης και συνακόλουθα της αναπόφευκτης πράσινης μετάβασης»!! Κυρίως όμως το «Το πρόβλημα με τις αναλύσεις αυτές δεν είναι ότι έχουν άδικο στην επιχειρηματολογία τους, αλλά πως αδυνατούν να προτείνουν μια αξιόπιστη και ρεαλιστική εναλλακτική. Κατασκευάζουν άρτια επιχειρήματα μεν, μη διευθέτησης δε».
Οι ερωτήσεις έρχονται αυτοδίκαια και θα προσπαθήσω να τις σχηματοποιήσω σωστά:
Εάν στο εγγύς μέλλον αλλάξει (όπως αναφέρεται στο άρθρο) το επιχειρηματικό ενδιαφέρον για τους υδρογονάνθρακες γιατί να βιαστούμε σε μια «μοιρασιά» που αφορά μόνο στις Εθνικές μας απώλειες;; Η τροποποίηση του ενεργειακού χάρτη που βρίσκεται σε εξέλιξη, αποτελεί μείζονα αλλαγή και είναι δυνατόν να βελτιώσει υπέρ της Ελλάδας τα δεδομένα.
Γιατί δεν αναλύονται σε κανένα σημείο τα ζωτικά συμφέροντα των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ στην νοτιοανατολική πτέρυγα, τα οποία σαφώς επηρεάζουν την κατάσταση;; Μια ανάφλεξη εντός του ΝΑΤΟ σήμερα, γνωρίζουμε ότι δεν είναι «»επιτρεπτή. Μήπως αυτό αποτελεί τον «Εκβιασμό Ερτογάν» που καρποφόρησε και παίρνει (τουλάχιστον σε επίπεδο υποσχέσεων) τα ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ, που για τη χώρα μας σημαίνει ένα νέο ακρωτηριασμό, μετά το Κυπριακό;;
Εφόσον οι συζητήσεις αφορούν αποκλειστικά στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, δεν θα πρέπει να συζητηθούν (στο συνυποσχετικό) οι γκρίζες ζώνες (διεκδικήσεις) και η δυνατότητα επέκτασης των χωρικών στα 12 ν.μ. ;; Αν ναι τότε συζητάμε εφ’ όλης της ύλης!! Αυτό δεν τροποποιεί την πάγια Εθνική Θέση έτσι όπως εκφράζεται διαχρονικά, αλλά και επαναλήφθηκε από τον κο Δένδια στους Δελφούς;;
Έστω και αν παραχωρήσουμε δυνητική κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας με ανταλλάγματα την ειρήνη, ποια είναι η διασφάλιση των επόμενων γενεών σε ότι αφορά την επανάληψη νέων απαιτήσεων της Τουρκίας, όπως μας έχει συνηθίσει ιστορικά;;
Κλείνοντας επιθυμώ να υπενθυμίσω κάποια κοινή ιστορική διαπίστωση από την εποχή του Θουκυδίδη μέχρι σήμερα. Η διαπίστωση δεν αφορά στους συντάκτες, αλλά στους πολιτικούς της χώρας μας, διαχρονικά και διακομματικά. «Όταν δεν έχεις στρατηγικό σχεδιασμό απέναντι σε ένα επιθετικό κράτος, ο κατευνασμός τότε φέρνει πόλεμο ή συντριπτική ήττα χωρίς πόλεμο».
Πηγή: militaire.gr
