Αμέσως μετά τις εκλογές, όπως ανεμένετο, άνοιξε ο δρόμος για τις “Πρέσπες του Αιγαίου” οι οποίες εδώ καιρό προετοιμάζονταν. Σε μία εποχή που κυριαρχούσε η μυστική διπλωματία στα ελληνοτουρκικά, η υποψία ότι προετοιμάζονται υποχωρήσεις σε Αιγαίο και Aνατολική Μεσόγειο, επιβεβαιώνεται. Η δεδηλωμένη πρόθεση του πρωθυπουργού να “σαλπίσει” υποχώρηση, αλλάζοντας την επί δεκαετίες επίσημη τουλάχιστον εθνική στρατηγική (υπάρχει μία και μόνη νομική διαφορά, η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ) μεταβάλει δομικά την αντιπαράθεση με την Τουρκία.
Η Αθήνα υιοθετεί κατ’ ουσίαν τις επεκτατικές βλέψεις της Άγκυρας, η οποία θεωρεί ότι οι δύο χώρες έχουν «σημαντικές διαφορές», με «γεωπολιτική διάσταση» που πρέπει να τεθούν στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου. Μάλιστα, ο Μητσοτάκης έκανε λόγο για «βαριά γεωπολιτικά θέματα»… Να υποθέσουμε ότι θα συζητηθεί η κατοχή της μισής περίπου Κύπρου και το παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο; Μάλλον αυτά δεν θα τεθούν από ελληνικής πλευράς γιατί θα χαλάσει το καλό κλίμα που επικαλούμαστε από την περίοδο των σεισμών στην Τουρκία.
Το οξύμωρο και ανεξήγητο είναι ότι αναμέναμε διακαώς αυτό το “καλό κλίμα” για να κάνουμε υποχωρήσεις, οι οποίες μάλιστα προαναγγέλλονται! Το ερώτημα που γεννάται είναι: Όταν υπήρχε ένταση ανάμεσα στις δύο χώρες δεν μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε με τους Τούρκους κάνοντας υποχωρήσεις; Θεωρούμε αφελώς ότι η Τουρκία θα επιδείξει μετριοπάθεια στα πλαίσια της τεχνητής ηρεμίας, η οποία αποσκοπεί και στη δημιουργία κλίματος ανοχής στην ελληνική κοινωνία για τις επερχόμενες συμφωνίες.
Ποιος δεν επιθυμεί η Ελλάδα και η Τουρκία να επιλύσουν τις μεταξύ τους διαφορές με βάση το διεθνές δίκαιο, ώστε οι δύο λαοί να ζήσουν ειρηνικά και αρμονικά; Η μεθοδολογία και οι στρατηγικές θα κρίνουν εάν τελικά θα υπάρξει δίκαιη αντιμετώπιση του εθνικού προβλήματος. Η συνέντευξη του πρωθυπουργού, όμως, εισήγαγε καινά δαιμόνια. Ουδέποτε πρωθυπουργός μέχρι σήμερα μίλησε για απομείωση εθνικής κυριαρχίας που μπορεί να είναι αφετηρία διαπραγμάτευσης. Μετά την αφετηρία, στον πυρήνα των διαπραγματεύσεων προφανώς θα υπάρξει το επόμενο κύμα υποχωρήσεων.
Τί χρειάζονται οι εξοπλισμοί;
Τούτων λεχθέντων, ποια είναι η χρησιμότητα των κοστοβόρων εξοπλισμών που τόσο προβλήθηκαν από την κυβέρνηση. Οι συμφωνίες με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, στις οποίες παραδώσαμε γη και ύδωρ, σε τι αποσκοπούσαν; Η αύξηση της στρατιωτικής και διπλωματικής ισχύος και η βελτίωση των συσχετισμών με θυσίες από το υστέρημα του ελληνικού λαού, δεν συνάδουν με τέτοιες ενδείξεις υποχωρητικότητας.
Ο πρωθυπουργός μάλιστα χαρακτήρισε «σχετική έννοια» την «απομείωση της εθνικής κυριαρχίας», την οποία κατά το Σύνταγμα υποχρεούται να υπερασπίζεται. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής ότι κατά τις δύο προεκλογικές περιόδους ο πρωθυπουργός εφάρμοσε το “κρείττον του λαλείν το σιγάν”. Απέφυγε, δηλαδή, να αναφερθεί στην πολιτική αντιμετώπισης των τουρκικών προκλήσεων και την πρόθεσή του να προβεί μάλιστα σε υποχωρήσεις.
Αρκείτο στην αναφορά, ότι η μόνη διαφορά που έχουμε με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, ενώ για μεγάλο διάστημα χρησιμοποιούσε τον όρο “οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών”. Μετά την κριτική που του ασκήθηκε, διαφοροποίησε στη ρητορική του. Οι ανομολόγητες προθέσεις του θα έπρεπε να αποτελέσουν κύριο θέμα στη δημόσια συζήτηση, ώστε οι ψηφοφόροι να διαμορφώσουν άποψη για ένα τόσο καίριο εθνικό θέμα. Με τις αποκαλύψεις, αμέσως μετά τις εκλογές εγείρεται θέμα προφανούς σκοπιμότητας. Δεν γνωρίζουμε τί επιπτώσεις θα είχε στο εκλογικό ποσοστό της ΝΔ, η προ των εκλογών δημοσιοποίηση των προθέσεων Μητσοτάκη.
Διενέργεια δημοψηφίσματος
Δεν γνωρίζουμε πως θα εξελιχθούν οι διμερείς συζητήσεις, καθώς η Τουρκία σκόπιμα έχει θέσει πλειάδα ζητημάτων και η “διάθεσή” μας για προκαταβολικές υποχωρήσεις, θα αυξήσει τη βουλιμική διάθεσή της. Αν όμως υπάρξει κάποια συμφωνία, είναι επιβεβλημένη η διενέργεια δημοψηφίσματος για αυτό το υψίστης σημασίας εθνικό θέμα, ώστε να αποτυπωθεί η βούληση του ελληνικού λαού.
Όσον αφορά την προαναγγελία υποχωρήσεων πριν καν αρχίσει η διαπραγμάτευση, η λογική αδυνατεί να δώσει απάντηση. Δεν θέλουμε να το αποδώσουμε σε πολιτική αφέλεια. Η αναφορά σε υποχωρήσεις από θέσεις που αποτελούν την αφετηρία της διαπραγμάτευσης, κάθε άλλο παρά προωθεί μια έντιμη συμβιβαστική λύση Κατά κύριο λόγο βασική αρχή σε μία διαπραγμάτευση είναι να έχεις ακόμη και υπερβολικές διεκδικήσεις έναντι του συνομιλητή σου, έτσι ώστε να έχεις το περιθώριο να κάνεις κάποιες υποχωρήσεις.
Στην προκείμενη περίπτωση εμείς δεν διεκδικούμε τίποτε, ενώ θα μπορούσαμε να βάλουμε στα θέματα προς διαπραγμάτευση, τις κατάφωρες παραβιάσεις της συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία, στην Ίμβρο και Τένεδο, το θέμα των αποζημιώσεων στους Ελληνορθόδοξους της Κωνσταντινούπολης, των οποίων καταπατήθηκε η περιουσία, τη λειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης κ.λπ.
Ως αποτέλεσμα, η επερχόμενη διαπραγμάτευση προβλέπεται να γίνει επί των τουρκικών μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων. Η Αθήνα δεν έχει κατανοήσει ότι ακόμη και αν η Ελλάδα ικανοποιούσε όλες τις παρούσες απαιτήσεις της Τουρκίας, σε δεύτερο χρόνο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα έμπαιναν οι επόμενες μελλοντικές μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Τούρκος πρόεδρος έχει “ζυγίσει” το λιποβαρές ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Υπουργός και υφυπουργός Εξωτερικών
Ένα ερώτημα που γεννάται είναι αν έχει το δικαίωμα ο Γιώργος Γεραπετρίτης να ηγηθεί του ελληνοτουρκικού διαλόγου δίχως λαϊκή νομιμοποίηση. Η τοποθέτηση στο υπουργείο Εξωτερικών προσώπου που δεν είναι εκλεγμένος βουλευτής έχει λαϊκή νομιμοποίηση, συμβαίνει για πρώτη φορά μετά το 1977. Να προσθέσουμε και την υφυπουργό Εξωτερικών, Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, η οποία επίσης δεν έχει εκλεγεί από το λαό.
Ο Γεραπετρίτης ήταν η προ καιρού επιλογή του Μητσοτάκη για τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών. Αυτό διαφαινόταν από τις επαφές και το ανοικτό κανάλι επικοινωνίας που διατηρούσε με τον Τούρκο πρώην πρέσβη στην Αθήνα, Μπουράκ Οζουγκεργκίν, με τον οποίο συζητούσαν ατύπως εφ’ όλης της ύλης τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ερήμην του τότε Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, οι δύο άνδρες είχαν τακτικές συναντήσεις σε οικία γνωστής προσωπικότητας των Αθηνών και συνομιλούσαν «για τα πάντα κάτω από τα ραντάρ»!
Συνοπτικά: Το κύριο εχέγγυο και του υπουργού και της υφυπουργού Εξωτερικών είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη του Μητσοτάκη στα πρόσωπά τους. Άραγε αυτό είναι αρκετό; Το αντίπαλο δέος είναι ο Χακάν Φιντάν που το πλούσιο βιογραφικό του περιέχει κάθε είδους επιχειρήσεις. Κάποιος αναφερόμενος στον Φιντάν είπε: «Οι συνομιλητές του Φιντάν είναι τόσο άνετοι όσο θα ήσασταν εσείς, εάν ο συνομιλητής σας φορούσε ειδικά γυαλιά που σας κάνουν να φαίνεστε γυμνοί…». Όλα αυτά συνολικά σκιαγραφούν ένα σκοτεινό παρασκήνιο που μόνο εμπιστοσύνη δεν αποπνέει.
Η στάση της αντιπολίτευσης
Αν η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη προχωρήσει σε συμφωνία με την Άγκυρα κάνοντας υποχωρήσεις που δεν θα είναι αποδεκτές από το εν γένει πολιτικό σύστημα, θα παραδώσει ένα ισχυρό όπλο στην αντιπολίτευση, ενώ είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν το κυβερνών κόμμα θα μπορέσει να διατηρήσει την ενότητά του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ίδιο τον Μητσοτάκη.
Αναμένονται με ενδιαφέρον οι τοποθετήσεις του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά, δεδομένου όυι τα εθνικά μας θέματα εισέρχονται σε αχαρτογράφητα νερά και οι θεματοφύλακες του πατριωτικού DNA της ΝΔ, έχουν υποχρέωση προς το έθνος, να παρέμβουν αποφασιστικά, γιατί το ζήτημα είναι υπαρξιακό για τη χώρα μας. Αυτήν την ώρα δεν χωρούν προσωπικές επιδιώξεις που απαιτούν διπλωματικές συμπεριφορές.
Όσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, η κυβίστηση στα εθνικά θέματα της ΝΔ προσφέρει μία μεγάλη ευκαιρία στη μελλοντική του ηγεσία να ανατρέψει τη φθορά, με την μετάλλαξή του σε ένα σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα που θα εκφράζει την πατριωτική Αριστερά κρατώντας αποστάσεις από το διεθνισμό και το δικαιωματισμό, εμμονές που έρχονται σε αντίθεση με το κυρίαρχο κοινωνικό αίσθημα.
Οι δηλώσεις για το φράκτη του Έβρου, σε συνάρτηση με άλλες ατυχείς δηλώσεις συνετέλεσαν τα μέγιστα στο εκλογικό βατερλώ. Αν υπάρξει εμμονή στις αγκυλώσεις που πρεσβεύουν τα βαρίδια του κόμματος η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας, που διέθετε ένα χάρισμα δεν κατόρθωσε να συγκρατήσει τα εκλογικά ποσοστά, ο διάδοχος όποιος κι αν είναι, αν δεν τολμήσει την μετάλλαξη του κόμματος, θα δει την περαιτέρω συρρίκνωση.
