Αν δεν το δεις και δεν το ακούσεις, δεν πιστεύεις ότι μπορεί να συνέβη. Πρώτα η εικόνα: Η κυρία καθισμένη, με ένα πλαστικό μπουκάλι νερό στο ένα χέρι και το ηλεκτρονικό τσιγάρο στο άλλο. Ενώπιόν της, όρθιοι – με τη δουλικότητα να αναδύεται από τη γλώσσα του σώματος και τον τρόπο με τον οποίο της μιλούσαν – ο Χαρδαλιάς, της οικογένειας και ο «καραμανλικός» τοπικός πολιτευτής, Στυλιανίδης.
Στο πλάνο τρία νέα κορίτσια της μειονότητας και κάποιοι ντόπιοι να μιλούν με δέος στην «υπουργό». Σε αυτό το σκηνικό, η Ντόρα Μπακογιάννη έγραψε μια από τις πιο μελανές στιγμές του μεταπολιτευτικού δημοσίου βίου. Για πρώτη φορά Έλληνας πολιτικός μίλησε σε Έλληνες ψηφοφόρους σαν να πρόκειται για υπηκόους του. Σαν αγάς που θα κόψει κεφάλια – αν δεν αλλαξοπιστήσουν.
«Με φέρατε σε δύσκολη θέση με όλους αυτούς που έδινα μάχη με όλους αυτούς στην Αθήνα για διάφορα θέματα της μειονότητας». Ως «όλοι αυτοί στην Αθήνα» υπονοείται ο …Δένδιας, που είναι εχθρός τους και η ίδια προστάτης τους; «Στην Αθήνα δεν είναι όλοι σαν εμένα που αγαπάω τη μειονότητα». Αυτό φάνηκε, όταν διατύπωσε το κατηγορητήριο: «Ψηφίσατε τον ΣΥΡΙΖΑ».
Το μόνο που μπορει να τους σώσει είναι να μην το ξανακάνουν, για να τη …βοηθήσουν! «Αν εσείς δεν με στηρίξετε, εγώ δεν μπορώ να σας στηρίξω αύριο». Τι μπαλαμούτι είναι πάλι αυτό; Απ' ό,τι τι ξέρουμε, η Μπακογιάννη είναι βουλευτής στη Χανιά και δεν έχει καμία κυβερνητική αρμοδιότητα. Το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί, είναι δυο καλές κουβέντες στον αδελφό της: Δώσε ακόμη μια ευκαιρία, παρασυρθήκαν.
Αν έτσι γίνεται η πολιτική, έχουμε επιστρέψει στον μεσαίωνα: Την πίστη σου ή το κεφάλι σου!
Για να πάρουν όλοι το «μήνυμα», άφησε το καρότο και έπιασε το μπαστούνι: «Αν δεν μας στηρίξετε, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα». Μάλλον θα ήθελε να συνεχίσει: Για εσας κακομοίρηδες, που σηκώσατε κεφάλι στο γκουβέρνο.
«Ψηφίζουν τα Χανιά και δεν ψηφίζετε εσείς;». Μετάφραση: Ψηφίστε μας, γιατί θα σας πάρει ο διάολος.
Στα ορεινά χωριά της Ροδόπης, η Ελλάδα γύρισε σε σκοτεινές περιόδους της πολιτικής ιστορίας της. Πιο πίσω και από τους τραμπούκους πολιτευτές του 19ου αιώνα. Στο βιογραφικό της, η απεσταλμένη αυτοπαρουσιάζεται ως «φιλελεύθερη πολιτικός με βαθιά πίστη στην Ευρωπαϊκή Ιδέα». Αν οι Συριζαίοι είχαν αντανακλαστικά, θα την είχαν οδηγήσει ήδη στο Ευρωκοινοβούλιο, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στους συναφείς ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς.Θα είχε ήδη επιληφθεί ο υπηρεσιακός υπουργός πρωθυπουργός, με το συνταγματικό ατόπημα.
Για μια χούφτα ψήφους – και για την οικογενειακή ματαιοδοξία: «Έβαψαν γαλάζιο τον χάρτη» – διασύρει τη χώρα και δίνει λαβές στην ανθελληνική προπαγάνδα.
