Η έλλειψη μίας κεντρικής κι επεξεργασμένης σφαιρικής πολιτικής για τη Θράκη, η οποία να έχει σαφώς καθορισμένους στόχους και να προωθείται από την εκάστοτε κυβέρνηση και όλες τις εμπλεκόμενες κρατικές υπηρεσίες, έχει παγιώσει μία νοσηρή ατμόσφαιρα, κυνισμού και αθέμιτων πολιτικοκομματικών συναλλαγών γύρω από τη μειονότητα.
Αυτά που βλέπουμε στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο δεν είναι πρωτόγνωρα. Απλώς τα αυτογκόλ του ΣΥΡΙΖΑ τον έχουν φέρει με την πλάτη στον τοίχο.
Ο προεκλογικός ανταγωνισμός των κομμάτων για τη διεκδίκηση των μουσουλμανικών ψήφων εκφυλίζεται σε μία πλειοδοσία υποσχέσεων και δεσμεύσεων προς τη μειονότητα, που εκ των πραγμάτων την αναγορεύει σε προνομιούχο ρυθμιστή στην περιοχή. Ταυτοχρόνως, ακυρώνει στην πράξη την εφαρμογή οποιασδήποτε συγκροτημένης και μακροπρόθεσμης πολιτικής.
Είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που σοβαροί σχεδιασμοί και στρατηγικής εμβέλειας παρεμβάσεις στην περιοχή κατέρρευσαν, υπό την πίεση συγκυριακών κομματικών σκοπιμοτήτων. Πολλά είναι τα παραδείγματα από το “μυθιστόρημα της μειονότητας”. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του σχεδίου για δημιουργία αγροτικών φυλακών στην Θράκη. Η απόφαση είχε ληφθεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, αλλά ουδέποτε υλοποιήθηκε.
Στις παραμονές των εκλογών, οι υποψήφιοι και των δύο τότε μεγάλων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) πήγαιναν στα μουσουλμανικά χωριά και υπόσχονταν ότι θα ματαιώσουν το σχέδιο, εάν τους ψηφίσουν. Το έργο αυτό παίχθηκε επανειλημμένως και επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου και επί κυβέρνησης Κώστα Μητσοτάκη. Ο Κώστας Μητσοτάκης, μάλιστα, τελικώς ματαίωσε οριστικά το εν λόγω σχέδιο.
Τοπικοί παράγοντες της ΝΔ, μάλιστα, είχαν φέρει στην Αθήνα τον τότε πολιτευτή της Χασάν Ιμάμογλου και τον προσκείμενο σ’ αυτήν τότε πρόεδρο της κοινότητας Αρίσβης Αλί Νουρί, με σκοπό να είναι αυτοί που θα μετέφεραν την απόφαση της ματαίωσης και κατ’ επέκταση θα εισέπραταν το σχετικό πολιτικό όφελος! Την παράσταση είχε τότε χαλάσει ο Σαδίκ, ο οποίος είχε απειλήσει ότι θα χυθεί αίμα εάν ιδρυθούν αγροτικές φυλακές. Και βεβαίως στη συνέχεια είχε αποδώσει την υπαναχώρηση του ελληνικού κράτους στη δική του απειλή, κερδίζοντας τις εντυπώσεις.
Το μυθιστόρημα της μειονότητας…
Κατά τη διάρκεια της εκάστοτε προεκλογικής περιόδου, το ελληνικό κράτος παραβιάζει τους κανόνες, που το ίδιο έχει θέσει. Οι υποψήφιοι βουλευτές εξασφάλιζαν και μοίραζαν άδειες για διάφορα θέματα, όπως π.χ. για την απόκτηση κυνηγετικών όπλων. Αρμόδιοι υπολόγιζαν ότι στα χέρια των μουσουλμάνων βρίσκονται πάνω από 8.500 καραμπίνες. Ακόμα και στο θέμα της αναγνώρισης ορισμένων τουρκικών πτυχίων, τα οποία δεν πληρούσαν τους όρους που έχει θέσει η αρμόδια ελληνική υπηρεσία, έγιναν παραβιάσεις για προεκλογικούς λόγους.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η περίπτωση του δήμου Κομοτηνής. Στις αρχές της δεκαετίας 1990 δήμαρχος ήταν ο Παπαδριέλης, που ανήκε στο ΠΑΣΟΚ και είχε εκλεγεί με την υποστήριξη των μουσουλμάνων, οι οποίοι κατά παράδοση ψηφίζουν στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, διαπραγματευόμενοι συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Ο δήμαρχος Παπαδριέλης, λοιπόν, είχε ανταποκριθεί στην προεκλογική δέσμευσή του και είχε εγκαταστήσει δορυφορική κεραία για τη λήψη του τουρκόφωνου τηλεοπτικού σταθμού “Ιντερστάρ”, στο οποίο είχε συμφέροντα και ο υιός του Οζάλ.
Το κανάλι ήταν σαφώς προπαγανδιστικό και αφιέρωνε καθημερινά χρόνο για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Ο Τουρκοκύπριος ανταποκριτής του Φεβζί Τανμπινάρ, μάλιστα, που κατείχε βρετανικό διαβατήριο και είχε παντρευτεί μουσουλμάνα από την Θράκη, μετέδιδε συστηματικά διαστρεβλωμένες ειδήσεις. Ο ίδιος εξέδιδε και την τοπική εφημερίδα “Ορτάμ”, η οποία βεβαίως διατηρούσε προνομιακές σχέσεις με το τουρκικό προξενείο.
“Γίνε μουσουλμάνος” για να έχεις ρεύμα!
Χειρότερη ήταν η κατάσταση στη δεύτερη πόλη του νομού Ροδόπης, στις Σάππες. Ο δήμαρχος Πολυχρονιάδης είχε εκλεγεί με την υποστήριξη των μουσουλμάνων, αφού προηγουμένως ουσιαστικά έγινε πολιτικά όμηρός τους. Είχε, μάλιστα, φθάσει στο σημείο να ανακηρύξει “ιερό μουσουλμανικό χώρο” ένα βράχο! Αλλά και στο νομό Εβρου, όπου το μουσουλμανικό στοιχείο είναι ολιγάριθμο, συνέβαιναν ανάλογα.
Στις Σάππες, έξω από την Καβάλα και στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης είχαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στηθεί πρόχειροι οικισμοί για την προσωρινή στέγαση Ποντίων που είχαν παλλλινοστήσει από την Σοβιετική Ένωση, ενώ για τον ίδιο λόγο χρησιμοποιούνται και ορισμένα ξενοδοχεία. Το Ίδρυμα Παλιννοστούντων, που ήταν αρμόδιο, καθυστερούσε απαράδεκτα την εγκατάσταση Ποντίων σε κτήματα στη Θράκη, προκειμένου να υπηρετήσει ψηφοθηρικές σκοπιμότητες. Στο μεγάλο θέμα των Ποντίων, όμως, θα αναφερθούμε αναλυτικά στη συνέχεια του αφιερώματος για το “μυθιστόρημα της μειονότητας”.
Ένα από τα κραυγαλέα δείγματα του κράματος της έλλειψης πολιτικής, της αντιφατικότητας και των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων ήταν τα παιχνίδια με αυθαίρετους μουσουλμανικούς μαχαλάδες. Είχα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ρωτήσει πιεστικά έναν Πομάκο, που έκτιζε αυθαίρετο σπίτι, γιατί δεν έβγαλε άδεια από την πολεοδομία, αφού δεν υπήρχε κανένα κώλυμα; Είχε αναγκαστεί να μου ομολογήσει ότι δεν τον συνέφερε να πληρώσει το προβλεπόμενο ποσό για την άδεια, αφού κανείς δεν τον ενοχλούσε όταν έκτιζε και δεν θα τον ενοχλούσε ούτε και στο μέλλον.
Το αξιοσημείωτο ήταν πως όλα τα αυθαίρετα, συχνά σε καταπατημένα οικόπεδα, διέθεταν ρεύμα! Η τότε ΔΕΗ, όμως, αρνείτο την παροχή ρεύματος στο επίσης αυθαίρετο σπίτι του Χρήστου Δημόπουλου, που ήταν ο μοναδικός χριστιανός στον οικισμό! Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που οι γείτονές του τον παροτρύνουν να γίνει μουσουλμάνος για να αποκτήσει ρεύμα!
