Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου, Φιλολόγου, Υπ. Δρα ΕΚΠΑ
Ξεκίνησαν οι προαγωγικές και Πανελλαδικές Εξετάσεις στα ΕΠΑΛ και Γενικά Λύκεια της Επικράτειας, με τους μαθητές να διαγωνίζονται για την εισαγωγή τους σε κάποιο Τεχνολογικό και Ανώτατο Εκπαιδευτικό ίδρυμα. Και μαζί με την αγωνία των μαθητών, των γονέων και της όλης εκπαιδευτικής Κοινότητας, «εξετάσεις» δίνει και η Εκκλησία ως θεσμός, στην εν γένει προσπάθειά Της να σταθεί συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης στην προσπάθεια των παιδιών αυτών.
Ήδη, σχεδόν σε όλες τις κατά τόπους Μητροπόλεις, αλλά και σε πολλές επί μέρους ενορίες, τελούνται Θείες Λειτουργίες και Ιερές Παρακλήσεις προς ενδυνάμωση και φωτισμό των μαθητών, με τους ίδιους τους Μητροπολίτες, τόσο με τη φυσική παρουσία τους, όπου αυτό είναι δυνατόν, αλλά και μέσω σχετικών Εγκυκλίων τους, να συμπαραστέκονται στη δύσκολη αυτή περίοδο των υποψηφίων μαθητών προ των Εξετάσεων.
Όλα αυτά είναι αρεστά, θετικά παραδειγματικά, αισιόδοξα προτρεπτικά, ελπιδοφόρα προσευχητικά. Πλην, όμως, αρκούν; Φοβάμαι πως, όχι!Μια εικονίτσα, ένα στυλό, μια μικρή Καινή Διαθήκη σε σχήμα τσέπης, ενδεχομένως, να φαντάζουν «σταγόνα» στον ωκεανό του άγχους, της δοκιμασίας, του ανείπωτου κόπου και της αστείρευτης αγωνίας που βιώνει ένας μαθητής που διαγωνίζεται εφέτος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Δεν αρκεί, γιατί θεωρούμε ως μια ποιμαντική υποχρέωση να συνυπάρξουμε μαζί με τους νέους σε αυτό το δύσκολο, πράγματι, αγώνα εξετάσεων της ζωής τους, έναν από τους πολλούς που θα ακολουθήσουν, ως μια εκ των πραγμάτων κοινωνική, πνευματική υποχρέωση που έχει χρονικό περιθώριο και σύντομα θα λήξει. Μετά; Αλλά και πριν, ξέρετε, υπήρξαν πολλές «εξετάσεις» στη ζωή των παιδιών αυτών, που αναρωτιέμαι: ήταν η Εκκλησία εκεί; Εξετάσεις κοινωνικοποίησης, ενηλικίωσης, σεξουαλικής αποδοχής και εναγκαλισμού μετ᾿ όσων η φύση και η Θεία Πρόνοια του Θεού προίκισε κάθε άνθρωπο! Εξετάσεις διαχείρισης οργής και θυμού, απόρριψης των πάντων, αμφισβήτησης ομοίως κάθε θεσμού και αρχής, ακόμη και αυτής της οικογένειας, εξετάσεις περί αποδοχής ή μη της υπάρξεως του Θεού! Ήταν τότε η Εκκλησία εκεί;
Ξέρω, θα υποστηρίξουν πολλοί πως η Εκκλησία έχει την ποιμαντική της φροντίδα και μέριμνα για τα παιδιά αυτά, με τα Κατηχητικά Σχολεία, τις Κατασκηνώσεις, τις νεανικές συντροφιές… Και προσθέτω: Εκ του αποτελέσματος, «δεν περάσαμε» τις Εξετάσεις , αποτύχαμε ως Εκκλησία να δώσουμε στα παιδιά αυτά ελπίδα και πρόσημο εσχατολογικό στη ζωή και καθημερινότητά τους. Ως Εκκλησία, δεν καταφέραμε να θέσουμε τον ορθόδοξο ναό στο κέντρο, να μεταποιηθεί ως πυξίδα πνευματική, ως άλλος οδοδείχτης, που θα κατευθύνει τα όνειρα και τις νεανικές ελπίδες κάθε παιδιού στο αύριο. Όμως, οι «Εξετάσεις» συνεχίζονται για όλους, για εμάς, πρωτίστως για τα παιδιά μας, για την Εκκλησία την ίδια!
Ας τολμήσουμε να πλησιάσουμε τα παιδιά, τους εφήβους, τη νέα γενιά στο χώρο τους, στην πλευρά τους, στα στέκια τους. Με κάθε συναίσθηση της δυσκολίας του αυτού εγχειρήματος, αλλά με την παραδοχή και προσμονή ότι, έστω ανθρωπίνως, είναι ο μόνος δρόμος να πλησιάσουμε τις καρδιές τους αληθινά και καθάρια.
Έως τότε, σαφέστατα και βοηθούν και η Θεία Λειτουργία και οι Ιερές Παρακλήσεις προς ενίσχυση των παιδιών, έστω κατ᾿ έτος και προ της διεξαγωγής των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Αλλά, ας θυμόμαστε και ας έχουμε κατά νου και τούτο: «Εξετάσεις» δίνουμε όλοι μας και, μαζί με τα παιδιά, η ίδια η Εκκλησία μας! Ας προσέξουμε ιδιαιτέρως!
