Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, Ιστορικός
Αρκετά χρόνια αργότερα από τους διωγμούς και τις κακουχίες που γνώρισαν οι Έλληνες του Πόντου, στα 1994, η Ελληνική Πολιτεία αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ποντίων και ανακήρυξε την 19η Μαΐου ως «ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο».
Είχε προηγηθεί το χρονικό διάστημα 1914-1923, κατά το οποίο το κίνημα των Νεότουρκων σφαγίασαν και εκτόπισαν από τις πατρογονικές τους εστίες 353.000 αμάχους, μεταξύ των οποίων, πολλές γυναίκες και μικρά παιδιά.
Μετά τον ξεριζωμό τους, πολλοί Πόντιοι κατέφυγαν στον Άνω Πόντο και, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ήλθαν στην Ελλάδα.
Απαγχονισμοί, κακουχίες, στερήσεις ακόμη και αυτού του νερού και του φαγητού επί ημερών έως τελικής φυσικής και σωματικής εξαντλήσεως, εκτόπιση στα ενδότερα της ΜικρΑσίας, βασανιστήρια, ατέρμονες πορείες σε ερήμους που μαθηματικά σηματοδοτούσαν το θάνατο κ.ά. ήσαν μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι Νεότουρκοι για να εκτοπίσουν τον Ποντιακό Ελληνισμό, ως μέρος ενός γενικότερου σχεδιασμού, ώστε να αφανιστεί κάθε ελληνικό στοιχείο από την Ανατολή.
Σήμερα, σχεδόν 100 χρόνια μετά, ο Ποντιακός Ελληνισμός, διανθίζεται σε κάθε γωνιά της γης, ανθίζει και προοδεύει, ευημερεύει και πρωτοστατεί, πλην, όμως, δεν ξεχνά! Τα οστά των πατέρων και μητέρων μας, υποστηρίζουν, όσα δεν επήραμε μαζί αλλά αφήσαμε να κοιμούνται στην ποντιακή γη, δεν ετελεύτησαν, δεν εχάθησαν! Υπάρχουν εκεί, στον τόπο τους, στον τόπο μας, και αναμένουν Ανάσταση, και αναμένουν τον Πόντο ν᾿ Αναστηθεί!
Ποντιακός Ελληνισμός, ο Πόντος της καρδιάς μας!
