Γράφει ο Θανάσης Κ.
“Φταίει η κακιά η (Χ)ώρα”, είναι το νέο σύνθημα που ακούγεται πια στους δρόμους.
Συμφωνώ απολύτως!
Μόνο που καιρός είναι να πάψουμε πια να καταγγέλλουμε “την κακιά την
(Χ)ώρα” αφού γίνει το κακό…
Και να αρχίσουμε να την πολεμάμε – την “κακιά τη Χώρα” – εκεί που βρίσκεται! ΠΡΙΝ θρηνήσουμε θύματα.
Γιατί “η κακιά η Ώρα” δεν βρίσκεται πουθενά. Έρχεται ξαφνικά κι ύστερα εξαφανίζεται αφήνοντας πίσω της συντρίμμια.
Αντίθετα, η “κακιά η Χώρα”, βρίσκεται παντού, γύρω μας.
Και ΜΕΣΑ μας.
Είναι όλα όσα ξέρουμε ότι συμβαίνουν γύρω μας και προϊδεάζουν ότι κάτι κακό θα συμβεί κάποια στιγμή.
Κι εμείς τα ξέρουμε, και δεν κάνουμε τίποτα. Τα ανεχόμαστε ή και τα συντηρούμε κάποιες φορές…
Όλοι μας έχουμε “συναντηθεί” κάποια στιγμή της ζωής μας με την “κακιά τη Χώρα”. Κάποιοι την έχουμε πολεμήσει κι όλα. Κι έχουμε πέσει πάνω σε τοίχο…
* Σκηνή πρώτη: Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 2000, είχε εμφανιστεί το φαινόμενο να κλέβουν κάποιοι μεταλλικά αντικείμενα – χάλκινα, μπρούτζινα, τσίγκινα – από όπου τα έβρισκαν: Από πινακίδες ονομάτων σε παλαιές πολυκατοικίες, μέχρι εξαρτήματα από φανοστάτες, από παγκάκια στους δρόμους, μανουάλια εκκλησιών, ακόμα και από υλικά του σιδηροδρομικού δικτύου.
Επρόκειτο για συμμορίες λαθρομεταναστών που είχαν οργανωθεί κυρίως από “Ρομά”, οι οποίοι τα μάζευαν, τα προωθούσαν σε παράνομα χυτήρια κι ύστερα τα πούλαγαν (στη μαύρη αγορά υλικών).
Όταν κάποια στιγμή, κάποιοι τολμήσαμε να πούμε ότι αυτό το παράνομο εμπόριο έπρεπε να σταματήσει, μας είπαν…”ρατσιστές”!
Όταν αντιτείναμε ότι, πέρα από την παρανομία, μπορούσε να συμβεί και κάποιο ατύχημα – ιδιαίτερα στο σιδηροδρομικό δίκτυο – μας απάντησαν ότι αυτό είναι “ακραίο” – σιγά να μην εκτροχιαστεί τρένο επειδή κάποιοι κλέβουν ό,τι περισσεύει ή έχει σκουριάσει από τις σιδηροδρομικές γραμμές.
Συμπέρασμα: μάθαμε να θεωρούμε “αποδεκτό” και “ακαταδίωκτο μικροπαράπτωμα”, κάτι που μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την δημόσια ασφάλεια των συγκοινωνιών.
Αν ψάχνετε να βρείτε την “κακιά της Χώρα”, μόλις είδατε μια πλευρά της.
* Σκηνή δεύτερη: όταν ρωτούνταν οι πάσης φύσεως εργολάβοι που αναλάμβαναν έργα συντήρησης υποδομών στο σιδηροδρομικό δίκτυο – και όχι μόνο – γιατί υπάρχουν καθυστερήσεις και υπερτιμολογήσεις – η μόνιμη απάντηση όλων ήταν ότι εγκαθιστούν τα υλικά κι ύστερα από λίγο πάνε “κάποιοι” και τα κλέβουν!
Και σε αυτό είχαν δίκιο…
Όμως οι ίδιοι δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα. Γιατί ύστερα έπαιρναν πρόσθετες “πιστώσεις” (και πρόσθετες μίζες) για να τα αντικαταστήσουν.
Αυτό βέβαια δεν το έλεγαν…
Κι ακόμα χειρότερα, κάποιους “εργολήπτες” πολύ τους βόλευε αυτό. Γιατί έβαζαν “σκάρτα” υλικά, μετά τα έκλεβαν οι συμμορίες, κι οι ίδιοι τα είχαν πληρωθεί για “καλά” – κι ύστερα έπαιρναν πρόσθετες πιστώσεις για να εγκαταστήσουν καινούργια.
Μια περίεργη συμπαιγνία είχε δημιουργηθεί ανάμεσα σε παράνομες συμμορίες και νόμιμους εργολήπτες για τη λεηλασία των δημοσίου χρήματος και την ανοιχτή υπονόμευση της δημοσίας ασφάλειας.
Το ήξεραν όλοι, αλλά δεν το σταματούσε κανείς!
Κι όποιος τολμούσε να πει ότι “κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό”, τον αντιμετώπιζαν ως… “ακραίο”!
Αν ψάχνετε να βρείτε την “κακιά τη Χώρα”, μόλις αντικρίσατε μιαν ακόμα πλευρά της…
* Σκηνή τρίτη: επί δεκαετίες το ελληνικό δημόσιο λειτουργούσε ως χαοτικό χαρτοβασίλειο. Που όσο πήγαινε και χειροτέρευε…
Η γραφειοκρατία οργίαζε, το “γρηγορόσημο” κυριαρχούσε και οι πολίτες βλαστημούσαν την ώρα και την στιγμή.
Όποτε πήγε να εφαρμοστεί η πιο στοιχειώδης καινοτομία, για να οργανωθεί το χάος και να εξαπλουστευθεί η εξυπηρέτηση του πολίτη, οι “εργαζόμενοι” του Δημοσίου βρίσκονταν “στα κάγκελα”. Διότι κάθε μέτρο εκσυγχρονισμού, μηχανογράφησης και μηχανοργάνωσης θα μείωνε τη γραφειοκρατία, θα καταργούσε θέσεις εργασίας (στο Δημόσιο) και θα καταργούσε – ή θα ελαχιστοποιούσε – τα “γρηγορόσημα”.
Όποιος τόλμησε ποτέ να προωθήσει τέτοια μέτρα τεχνολογικής αναβάθμισης του Δημοσίου ήλθε σε “μετωπική σύγκρουση” με τις πανίσχυρες συντεχνίες της δημοσιοϋπαλληλίας.
Όπου παραδοσιακά κυριαρχούσε η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ. Η οποία συνέχισε να κυριαρχεί στο Δημόσιο, ακόμα κι όταν το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε εκλογικά.
Οι συνδικαλισμένοι στην ΠΑΣΚΕ ψήφιζαν πια ΣΥΡΙΖΑ!
Ακόμα και όπου κυριαρχούσε η ΔΑΚΕ (η συνδικαλιστική οργάνωση της ΝΔ) κατά κανόνα ευθυγραμμιζόταν κι αυτή με την “αριστερή” ΠΑΣΚΕ! Το συντεχνιακό συμφέρον ήταν πάνω από την κομματική προτίμηση…
* Ενδιαφέρον ήταν το “πρόσχημα” που επικαλούνταν πάντα οι συντεχνίες του Δημοσίου, όταν ακύρωναν κάθε τεχνολογική αναβάθμιση. Ήταν λέει “αντίθετοι στις ιδιωτικοποιήσεις”!
Όμως παντού στον κόσμο η “ιδιωτικοποιήσεις” ΔΕΝ οδήγησαν στην κατάργηση του κρατικού ελέγχου! Αντίθετα όπου το κράτος έπαψε να είναι “παραγωγός” μπορούσε καλύτερα να γίνει “ελεγκτής”! Διασφαλίζοντας το δημόσιο συμφέρον…
Οι ιδιωτικοποιήσεις οδηγούσαν σε καλύτερο εποπτικό και ρυθμιστικό ρόλο για το κράτος! Παντού αλλού. Εκτός από την Ελλάδα, όπου οι συντεχνίες είχαν ήδη ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ το κράτος.
Με αυτό το πρόσχημα – την αντίθεση στις “καταραμένες ιδιωτικοποιήσεις” – αντιστάθηκαν και στον εκσυγχρονισμό των τρένων.
* Το 2014 με την περιβόητη “Σύμβαση 717”, η τότε κυβέρνηση, κατάφερε να βάλει μια τάξη στο χάος. Και προχώρησε σε μια συμφωνία με την οποία θα αναβαθμιζόταν το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο. Και από πλευράς εξυπηρέτησης του πολίτη και – το κυριότερο – από πλευράς ασφαλείας. Με τη γενικευμένη εφαρμογή της τηλεματικής…
Η συμφωνία εκείνη συνόδευε την – ξεχωριστή – πρόσκληση για ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ με τίμημα 300 εκατομμύρια. Αλλά η ιδιωτικοποίηση εκείνη καταγγέλθηκε από την τότε Αντιπολίτευση…
Δηλαδή από τον ΣΥΡΙΖΑ!
Ο οποίος λίγους μήνες αργότερα ήλθε στην κυβέρνηση, ακύρωσε την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ για 300 εκατομμύρια (που του είχαν φανεί “λίγα”) και τρία χρόνια αργότερα προχώρησε εκείνος σε ιδιωτικοποίηση μέρους του ΟΣΕ για 45 εκατομμύρια (στην πραγματικότητα για 39).
Την ίδια εποχή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πάγωσε τη σύμβαση 717 για την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών και στη συνέχεια προχώρησε στην υλοποίηση του ενός τρίτου, της σύμβασης – που είχε προηγουμένως “παγώσει”.
Στο μεταξύ το κόστος της αρχικής συμφωνίας (που επρόκειτο να είχε ολοκληρωθεί στα τέλη του 2016), ανέβηκε κατά μερικά εκατομμύρια, προχώρησε κατά… το ένα τρίτο και δεν εφαρμόστηκε ποτέ!
Τα συνδικάτα ματαίωσαν μερικώς την ιδιωτικοποίηση και καθυστέρησαν την εφαρμογή της αναβάθμισης.
Μόλις αντικρίσατε μιαν ακόμα πλευρά της “κακιάς της Χώρας”.
* Ύστερα έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ κι ήλθε η επόμενη κυβέρνηση, η οποία προσπάθησε να προωθήσει κι αυτή ένα ακόμα μέρος της σύμβασης του 2014, που είχε στο μεταξύ καθυστερήσει πολύ. Έπεσε πάνω σε νέες κωλυσιεργίες, άλλοτε από τις συντεχνίες, άλλοτε από τους εργολάβους – άλλες “δικαιολογημένες”, άλλες όχι.
Δόθηκαν νέες παρατάσεις, προστέθηκαν κάποια ακόμα εκατομμύρια στο τελικό τίμημα. Και τελικώς η συμφωνία του 2014, αρκετά τροποποιημένη στο μεταξύ, επρόκειτο να ολοκληρωθεί το φθινόπωρο του 2023, αντί για τα τέλη του 2016, όπως είχε αρχικά συμφωνηθεί.
Με επτά χρόνια καθυστέρηση και με 13 εκατομμύρια παραπάνω κόστος (για μικρότερο έργο)!
Πλην δεν πρόκανε.
Γιατί στο μεταξύ η ασφάλεια των τρένων είχε καταρρεύσει και δύο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά. Με πενήντα επτά νεκρούς – όλοι τους σχεδόν νέα παιδιά…
Επί ένα σχεδόν αιώνα, όταν στην Ελλάδα υπήρχε αισθητά μεγαλύτερο δίκτυο, πολύ περισσότεροι συρμοί και παντού μονή γραμμή, τέτοια μετωπική σύγκρουση τρένων ΔΕΝ είχε γίνει ΠΟΤΕ!
Και… “κατάφερε” να γίνει τώρα, όταν το δίκτυο έχει συρρικνωθεί, ο αριθμός των δρομολογίων έχει μειωθεί κι έχει εγκατασταθεί σε μεγάλο μέρος διπλή γραμμή!
Αυτό κι αν είναι μοναδικό “κατόρθωμα”!
* Και στο μεταξύ αυτοί που παρέλαβαν έτοιμη σύμβαση για τον εκσυγχρονισμό των τρένων και την αναβάθμιση της ασφάλειάς του, και την ακύρωσαν κι ύστερα την καθυστέρησαν, κι ύστερα την εφάρμοσαν μόνο μερικά, κατηγορούν όλους τους υπόλοιπους που δεν πρόλαβαν να διορθώσουν τις δικές τους παραλήψεις, ως… “εγκληματίες”….
Και όσοι ματαίωσαν την συμφωνία εκείνη, κατηγορούν τις “ιδιωτικοποιήσεις” που ΔΕΝ ολοκληρώθηκαν! Ξεχνώντας ότι ο κύριος υπεύθυνος για το τραγικό σφάλμα, δηλαδή ο σταθμάρχης, ανήκε στην υπό κρατικό έλεγχο εταιρία των δικτύων κι όχι στην ιδιωτική εταιρία που διαχειρίζεται τους συρμούς!
Αυτός ο “απίθανος” – και μοιραίος – άνθρωπος, όπως αποκαλύπτεται από τις τηλεφωνικές συνομιλίες του λίγο μετά το δυστύχημα, δεν ήταν υπάλληλος μιας ιδιωτικής εταιρίας. Ήταν δημόσιος υπάλληλος!
Που είχε προσληφθεί στο Δημόσιο του 1989, είχε “μεταταχθεί” σε άλλη υπηρεσία το 2010 και είχε επανέλθει στον ΟΣΕ στις αρχές του 2019 (υπάρχει και ευχαριστήρια επιστολή του προς υπουργό της εποχής εκείνης για την “μετάταξη”).
Σταθμάρχης έγινε πέρσι, στον Δημόσιο ΟΣΕ, όταν ζητήθηκαν 18 γι’ αυτή τη θέση και παρουσιάστηκαν μόνο δύο…
Κατηγορούν ότι ο σταθμάρχης που έκανε το μοιραίο λάθος ήταν “άπειρος” και “ανεκπαίδευτος” – και όπως αποδείχθηκε ήταν και ανεπίδεκτος!
Παράλληλα όμως, παραδέχονται ότι λάθος έκανε και ο μηχανοδηγός της επιβατικής αμαξοστοιχίας που δεν ειδοποίησε από το σύστημα ενδοεπικοινωνίας των τρένων ότι μπήκε στη γραμμή της καθόδου. Κι αυτός τουλάχιστον ήταν έμπειρος.
Όπως έμπειρος ήταν και ο μηχανοδηγός της αμαξοστοιχίας της ΤΡΑΙΝΟΣΕ (πριν την ιδιωτικοποίηση) που εκτροχιάστηκε στο Άδενδρο Θεσσαλονίκης στις 13 Μαΐου του 2017, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 4 άτομα, να τραυματιστούν σοβαρά άλλα δέκα και να σωθούν από θαύμα – πηδώντας από τα μπαλκόνια – οι κάτοικοι της αγροικίας πάνω στην οποία έπεσε το τρένο και την κατέστρεψε…
Αιτία του δυστυχήματος τότε ήταν η “υπερβολική ταχύτητα”, καθώς το όριο στην περιοχή εκείνη ήταν 60 χιλιόμετρα την ώρα – και η μοιραία αμαξοστοιχία έτρεχε με 144 χιλιόμετρα την ώρα!
Τότε δεν μιλούσε κανένας ούτε για “απειρία” του υπεύθυνου ούτε για “ιδιωτικοποιήσεις”, ούτε για “ρουσφοτολογικές προσλήψεις”.
Το καμπανάκι χτύπαγε από τότε. Κανείς δεν το άκουσε.
Ακόμα και σήμερα, κανείς δεν λέει το προφανές: Ότι αν είχαν εφαρμοστεί οι τεχνολογίες ασφαλείας της Σύμβασης του 2014, θα είχε διορθωθεί το λάθος στα Τέμπη αυτόματα, με ακαριαία “πέδηση” μόλις το σύστημα ανακάλυπτε ότι δύο τρένα κινούνται το ένα προς το άλλο πάνω στην ίδια γραμμή.
Κι ακόμα θα είχε αποφευχθεί και το προηγούμενο δυστύχημα στο Άδενδρο, με αυτόματη επιβράδυνση της αμαξοστοιχίας που έτρεχε 84 χιλιόμετρα πάνω από το όριο (!), μόλις το σύστημα “έβλεπε” ότι η υπερβολική ταχύτητα οδηγούσε σε εκτροχιασμό.
Αν είχαν εφαρμοστεί όσα συμφωνήθηκαν το 2014 και πληρώθηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο, δεν θα είχε γίνει ΚΑΝΕΝΑ απ’ αυτά αιματηρά δυστυχήματα. Ούτε από “άπειρους”, ούτε από “έμπειρους”…
Μια συμπαιγνία συνδικαλιστών που ΔΕΝ θέλουν την εφαρμογή της τηλεματικής – που αναβαθμίζει την ασφάλεια αλλά καταργεί θέσεις εργασίας – συνεπικουρούμενοι από συμμορίες παρανόμων, που εξακολουθούν να λεηλατούν τα δίκτυα και τον εξοπλισμό τους, σε αγαστή συνεργασία με εργολάβους – και με πολιτικούς που είτε τα ανέχονται όλα αυτά είτε δεν τολμούν να τα βάλουν με τα κακοήθη “κυκλώματα”, εξακολουθούν και ακυρώνουν κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού.
Όλοι όσοι ξέρουν από τρένα βεβαιώνουν ότι ακόμα κι αν είχε ολοκληρωθεί “στα χαρτιά” η σύμβαση, σε λίγο θα είχε αχρηστευθεί, αφού οι συμμορίες που λεηλατούν τον εξοπλισμό παραμένουν πάντα ακαταδίωκτες.
Και η συντεχνία που ματαίωσε ως τώρα τα πάντα, ζητάει απλώς περισσότερες …”προσλήψεις”.
Προσοχή! Όχι “μετατάξεις” – προσλήψεις.
Για να διοριστούν, ει δυνατόν, όλοι στο δημόσιο…
Σε μια εποχή που οι νέες τεχνολογίες ΜΕΙΩΝΟΥΝ το προσωπικό και ΑΥΞΑΝΟΥΝ τα όρια ασφαλείας, προσπαθούν με κάθε τρόπο, να ματαιώσουν τις νέες τεχνολογίες και να αυξήσουν το προσωπικό (στο Δημόσιο) μειώνοντας την ασφάλεια των τρένων.
Αν θέλετε να καταγγείλετε την “κακιά των Χώρα” έχετε δει κάμποσες πλευρές της. Μεταξύ άλλων, είναι αυτοί που τώρα φωνάζουν περισσότερο και προσπαθούν να επωφεληθούν από την τραγωδία, αν και οι ίδιοι έχουν πολύ μεγάλες ευθύνες που έφτασαν τα πράγματα ως εδώ…
Η “κακιά η Χώρα” είναι ακόμα όσοι ονειρεύονται ένα νέο “κίνημα Γρηγορόπουλου”, όπως εκείνο του 2008.
Και επιδιώκουν να “εργαλειοποιήσουν” μια τραγωδία και τα θύματά της για να καεί – ξανά – η Αθήνα!
Κι όλα αυτά, όχι για να ΦΥΓΟΥΝ οι υπεύθυνοι για την καταστροφή, αλλά για να ΕΛΘΟΥΝ οι πραγματικοί “ολετήρες”.
Ναι η σημερινή Κυβέρνηση Μητσοτάκη ΔΕΝ μπόρεσε να χτυπήσει την “παθογένεια” στα τρένα – και όχι μόνο!
Ίσως και συμβιβάστηκε με την “παθογένεια”.
Ναι είναι εξοργιστικό να καμαρώνουν για την “ψηφιακή αναβάθμιση” του 112, που μας πληροφορεί ότι έρχεται… κακοκαιρία, αλλά δεν μπορεί να εμποδίσει δύο τρένα να συγκρουστούν μετωπικά…
Ναι, όλα αυτά δείχνουν αποτυχία της κυβέρνησης να αντιμετωπίζει την παθογένεια.
Αλλά αυτοί που σήμερα φωνάζουν ΕΙΝΑΙ η παθογένεια!
Και ζητάνε από πάνω και τα ρέστα.
Κι αυτή είναι η χειρότερη εικόνα της “κακιάς της Χώρας”.
Όχι μόνο δεν μας αφυπνίζει η τραγωδία, αλλά κοντεύει να μας βυθίσει πιο βαθιά στο τέλμα…
_________________
Επιμέλεια αναρτήσεως: Στρατηγού εα κ. Αθαν. Καραντζίκου
