Η Ελλάδα είναι ένα περίεργο τρένο που κινείται τήδε κακείσε, προς πάσα κατεύθυνση, χωρίς μηχανοδηγό, χωρίς σταθμάρχη, χωρίς προϊστάμενο, χωρίς υφιστάμενο, χωρίς κανένα έλεγχο, και μόνο με επιβαίνοντες τους μοιραίους Έλληνες που δεν γνωρίζουν ότι ταξιδεύουν προς τον αφανισμό.
Το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών ήταν μία ωρολογιακή βόμβα που απλά δεν είχε προγραμματισθεί πότε θα σκάσει. Έτυχε να σκάσει στα χέρια ενός από τους ηλιθίους υπουργούς Μεταφορών και Υποδομών, όλων των κομμάτων, οι οποίοι δεν παρέδιδαν και δεν παρελάμβαναν τίποτε άλλο εκτός από την καρέκλα του υπουργού.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πιο βαθύ με τεράστιες ρίζες που ουδείς έχει ασχοληθεί με την διάγνωσή του και την εξεύρεση λύσεως.
Το έχω γράψει πλειστάκις και δεν θα κουρασθώ να το επαναλαμβάνω.
Οι ρίζες της κακοδαιμονίας της Ελλάδας βρίσκονται στην ανυπαρξία Παιδείας των Ελλήνων.
Από το υπουργείο απαιδείας, όπως συνηθίζω να το χαρακτηρίζω, έχουν παρελάσει τα μεγαλύτερα φρούτα της Ελληνικής Πολιτικής που ουδέποτε αντελλήφθησαν ότι άλλο πράγμα είναι η Παιδεία και άλλο πράγμα η Εκπαίδευση.
Άπαντες οι παρελάσαντες υπουργοί αχολήθηκαν ανεπιτυχώς με μέτρα διοικητικής φύσεως και επικουρικά και μόνο με την κατάργηση του τονικού, την κατάργηση των εξετάσεων από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, τη μεταφορά των εισαγωγικών εξετάσεων από το Σεπτέμβριο τον Ιούνιο, την μετονομασία των εξετάσεων από εισαγωγικές σε εισιτηρίους, από πανελλήνιες δε πανελλαδικές και άλλες παρόμοιες συνταρακτικές και επαναστατικές μεταρρυθμίσεις όσον αφορά την άτυχη εκπαίδευση και μόνο. Και το σημαντικότερο όλων είναι ότι ο κάθε επόμενος υπουργός απαιδείας καταργούσε ότι είχε κάνει, αν είχε κάνει, ο προηγούμενος, ακόμη και αν ήταν από το ίδιο κόμμα, ακόμη και αν ήταν κάτι κατά λάθος σωστό.
Θα προσπαθήσω να περιχαρακώσω το εννοιολογικό αλλά και το ουσιαστικό περιεχόμενο των λέξεων Παιδεία και Εκπαίδευση.
Η Παιδεία πρέπει να είναι το αμόνι πάνω στο οποίο θα σφυρηλατείται και θα διαμορφώνεται ο χαρακτήρας και το ήθος κάθε ατόμου της ανθρώπινης κοινωνίας.
Με τον όρο Παιδεία εννοούμε την αγωγή, την διαπαιδαγώγηση των παιδιών, την διάπλαση της ψυχής τους και την διαμόρφωση εναρέτων χαρακτήρων προς όφελος αυτών καθ’ εαυτών των ατόμων, αλλά και γενικώτερα της κοινωνίας των συνανθρώπων τους.
Παρενθετικά αναφέρω ότι έχω τελειώσει και Παιδαγωγική Ακαδημία, στην οποία μόνο η πινακίδα της συμφωνούσε με όνομά της.
Δεν σας κρύβω ότι μετά τη πρώτη εβδομάδα ήθελα να εγκαταλείψω, διότι από εκεί και ύστερα οι καθηγητές αναμασούσαν, ώσπερ μηρυκαστικά, αυτά που είχαν πει τις προηγούμενες ημέρες οπότε το ενδιαφέρον είχε πέσει στο Ναδίρ.
Γενικώς όλοι οι δάσκαλοι, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, ασχολούνται μόνο με το βου και α ίσον βα και με το 1 και 2 ίσον τρία. Αυτό δεν είναι Παιδεία. Δεν μπορεί να λέγεται αγωγή αυτό.
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει στα παιδιά να αγαπάνε τον εαυτό τους, οπότε η αγάπη αυτή θα έχει σαν επακόλουθο να αγαπάνε και τον πλησίον τους; «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», δίδαξε ο μεγαλύτερος παιδαγωγός της ανθρωπότητας, ο Χριστός.
Ποιος δάσκαλος έχει δίδάξει στα παιδιά τον αυτοσεβασμό τους, οπότε ο σεβασμός προς τρίτους και δη προς τους μεγαλυτέρους θα ήταν παράγωγος και επάγωγος;
Όχι μόνο σαν μαθητής, όχι μόνο σαν παιδί, αλλά ακόμη και σήμερα είμαι λιγάκι, για να μη πώ πολύ, πειραχτήρι.
Θυμάμαι ότι μαθητής της έκτης τάξης Οκταταξίου γυμνασίου είχαμε ένα καθηγητή, για να το πω κομψά, όχι και πολύ στιβαρό.
Μια μέρα σηκώθηκα από το θρανίο μου, πήγα στην έδρα του καθηγητού, πήρα τον κατάλογο της τάξης του καθηγητού και άρχισα να ανακοινώνω τους βαθμούς που είχε βάλει στους μαθητές.
Ο καθηγητής άρχισε να φωνάζει: «κάτσε κάτω Ζιώγα διαβολάκο». Συνέχισα ακάθεκτα να λέγω τη βαθμολογία, οπότε ο καθηγητής άρχισε να με κυνηγάει μέσα στη τάξη για να με πιάσει. Δεν θυμάμαι το φινάλε αυτής της ιστορίας.
Εκείνο, όμως, που θυμάμαι και έχει μείνει ενεξίτητλο στη μνήμη μου είναι ότι στο διάλειμμα με κάλεσε ο Γυμνασιάρχης, ο οποίος έκανε μάθημα στη διπλανή αίθουσα και είχε ακούσει τα όσα είχαν συμβεί και μου είπε: «Ζιώγα, ένας καλός μαθητής, είναι καλός ακόμη και στη ζούγκλα.» «Σε μένα γιατί δεν τα κάνεις αυτά;» ΄Ηταν το μεγαλύτερο χαστούκι που μπορούσε να μου δώσει, διότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει.
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει στα παιδιά τη συναίσθηση του καθήκοντος; Αν αυτό είχε συμβεί οι δύο σταθμάρχες δεν θα είχαν εγκαταλείψει τη θέση τους πριν τη λήξη του ωραρίου τους, θα αναλογίζοντο την ευθύνη τους και δεν θα εμπιστεύοταν τη διαχείριση των τρένων στον ανεκπαίδευτο και ασυνείδητο συνάδελφό τους. Ποτέ μου δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση του ασυνείδητου σταθμάρχη, διότι το μόνο που θα με απασχολούσε θα ήταν πως θα βρώ τρόπο να αυτοκτονήσω για να απαλλαγώ από τις ενοχές μου και από την καταδίωξη 57 αθώων ψυχών που θα τον κυνηγούν ισοβίως.
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει στα παιδιά να είναι υπεύθυνα και να αναλαμβάνουν ευθαρσώς την ευθύνη των πράξεών τους; Όχι την κακώς εννοουμένη ανάληξη της ευθύνης που δίδασκε ή και που θα διδάσκει ακόμη η Διοικούσα τάξη στους πρωτοετείς ευέλπιδες που όταν ερωτάτο η τάξη ποιος έκανε ένα συγκεκριμένο παράπτωμα σηκωνότανε όλη η τάξη και αναλάμβανε βλακωδώς την ευθύνη του ενός.
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει στα παιδιά για τον καλώς εννοούμενο εγωισμό;. Αν είμαστε καλώς εννοούντες εγωιστές ποτέ δεν θα επιτρέψουμε σε τρίτους να μας προσβάλλουν. Και αυτό θα το επιτύχουμε με την συμπεριφορά μας που θα ενεργεί αφοπλιστικά έναντι του οιουδήποτε τρίτου που θα ήταν στις προθέσεις του να μας προσβάλλει.
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει στα παιδιά την φιλοπονία και την εργατικότητα; «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω» διεκήρυξε ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, αλλά ποιος τον ακούει;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει την αλληλεγγύη και τη βοήθεια προς τους μη έχοντες και τους ανήμπορους;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τα παιδιά με παραδείγματα και όχι με κούφια λόγια το: «ό συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις» για να μη φθάσουμε στο απαράδεκτο φαινόμενο τα μισά παιδιά να κάνουν bullying στα άλλα μισά με τραγικές συνέπειες, ακόμη και αυτοκτονίες;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τα παιδιά για το ήθος και την ηθική που είναι ένα σύνολο κανόνων που θεσμοθετούνται από την κοινωνία και που καθορίζουν τη συμπεριφορά των ατόμων με βάση το κοινωνικά αποδεκτό;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τα παιδιά το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής που είναι ένα μοναδικό δώρο που δεν αντικαθίσταται και η έλλειψή του δεν αποκαθίσταται;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τα παιδιά για τον αντιρρατσισμό και τη μη διάκριση ανθρώπου από άνθρωπον ανεξάρτητα από την θρησκεία, την εθνικότητα, το χρώμα, τη κοινωνική τάξη και τόσες άλλε διαφορές;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τους μαθητές του για το: « Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν» του μεγάλου μας ποιητή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τους μαθητές του για το: « Ως χαρίεν άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή» του μεγάλου μας ποιητού Μενάνδρου;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τα παιδιά για την ανεκτικότητά τους προς τους άλλους ανθρώπους;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τα παιδιά για τη μεγαλοψυχία και το μεγαλείο της ψυχής να αναγνωρίζουν την ανωτερότητα και την αξία των άλλων;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τα παιδιά για την ευγενή άμιλλα και τον ευγενή ανταγωνισμό;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τα παιδιά για την αξία της γνώσης;
Ποιος δάσκαλος έχει διδάξει τα παιδιά για την αγάπη προς την Πατρίδα;
Ποιος δάσκαλος έχει βραβεύσει τους μαθητές του για την προσπάθειά τους και μόνο ή έχει απονείμει τα εύσημά του σε μαθητές για την άριστη επίδοσή τους;
Θα μπορούσα να γράψω τόσα και άλλα τόσα.
Η παιδεία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ελλάδας. Η Ελλάδα χωρίς παιδεία είναι ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια χτισμένο πάνω στην άμμο.
Γιατί οι άχρηστοι οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να συννενοηθούν ούτε και σ’ αυτό. Είναι απλό. Διότι θέλουν τον λαό χωρίς παιδεία. Τον θέλουν σαν τα μούτρα τους για να μπορούν να το χρησιμοποιούν κατά δοκούν.
Δυστυχώς δεν υπήρξε ούτε ένας υπουργός του Υπουργείου Απαιδείας που να ήθελε να φτιάξει ένα πραγματικό Υπουοργείο Παιδείας. Ακόμη και αν δεν διέθετε το ανάλογο μυαλό, ακόμη και αν δεν είχε τη φαντασία, αλλά μόνο αν το ήθελε θα μπορούσε να το κάνει. Αρκούσε να μεταβεί σε μια χώρα της Ευρώπης π.χ. στη Φινλανδία και να αντέγραφε ό,τι έχει κάνει αυτή η Χώρα στον τομέα της Παιδείας.
Τα δήθεν δημοκρατικά και προοδευτικά κόμματα της Ελλάδας, τα αριστεροκομμουνιστικά, δεν θέλουν τους Έλληνες μόνο απαίδευτους, αλλά τους θέλουν και ανεπάγγελτους, τους θέλουν ασυνείδητους, τους θέλουν χωρίς γνώση, χωρίς ικανότητες. Γι’ αυτό αρνούνται την αξιολόγηση των γιατρών, των δασκάλων, των καθηγητών, των πάντων. Επιθυμούν την αντικανονικότητα, επιθυμούν το μπάχαλο της κοινωνίας, διότι ο λύκος στην αναμπομπούλα χαίρεται.
Προσωπικά θα ήθελα όχι μόνο να αξιολογούνται οι πάντες, αλλά η αξιολόγηση να προκύπτει μέσα από εξετάσεις των πάντων τις οποίες θα διεξαγάγει Επιτροπή η οποία θα συγκροτείται ad hoc.
Είναι ανεπίτρεπτο κάποιος να παίρνει ένα πτυχίο και να ανέρχεται τη κλίμακα της ιεραρχίας χωρίς να αξιολογηθεί πραγματικά και αντικειμενικά ούτε μια φορά.
Μπορείτε να φαντασθείτε τι θα μπορούσαν να επιτύχουν οι ΄Ελληνες αν αξιολογούντο διαρκώς;
Μπορείτε να φαντασθείτε τι θα μπορούσαν να επιτύχουν οι ΄Ελληνες αν επικρέματο της κεφαλής τους η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσής τους για ασυνειδησία, για μη συναίσθηση του καθήκοντος, για ανικανότητα, για ανεπάρκεια, για έλλειψη γνώσεων στο αντικείμενο της ενασχόλησής τους;
Πάντοτε είχα το ψώνιο της μάθησης. Κάποτε συνέστησα σε ένα εύελπι χωριανό μου να διαβάζει. Με άφησε άναυδο η απάντησή του: «Γιατί να διαβάσω. Εδώ επικρατεί το σλόγκαν: Θα φάμε θα πιούμε και ταξίαρχοι θα φύγουμε».
Αν όμως του είχε γίνει σαφές ότι μπορεί να πάει στο σπίτι του ακόμη και από εύελπις δεν θα ξεφούρνιζε αυτά με τον πλέον αναίσχυντο τρόπο.
Αν δεν βρεθεί κάποιος ηγέτης που να τολμήσει να κάνει την επανάσταση στο χώρο της παιδείας, δυστυχώς οδεύομεν προς αφανισμό.
Διώνη Πικερμίου 28-03-2023
Ο αιρετικός
.(Επιμέλεια αναρτήσεως: Στρατηγός εα κ. Αθαν.Καραντζίκος)
