Στην εφημερίδα Evening Standard η Emily Sheffield σημειώνει ότι το μέλλον των Μαρμάρων του Παρθενώνα έχει επανέλθει στην επικαιρότητα ως «ακανθώδες ζήτημα», όπως χαρακτηριστικά λέει.
Τον Δεκέμβριο ακούστηκε ότι ήταν πιθανό να επιστρέψουν στην Ελλάδα, αυτή την εβδομάδα όμως όχι. Ο πρόεδρος του μουσείου, George Osborne, και το διοικητικό συμβούλιο έχουν από πέρυσι παρατεταμένες συνομιλίες με τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Όμως τώρα οι συζητήσεις βρίσκονται σε αναμονή, καθώς υπάρχουν πάρα πολλές κόκκινες γραμμές και από τις δύο πλευρές. […]Και ενόψει εκλογών, και με την πρόσφατη παρέμβαση της UNESCO, ποιος Έλληνας πολιτικός δεν θα προσπαθούσε να τα φέρει στο σπίτι;
Τίτλος του κειμένου: «Λυπάμαι, αγαπητοί Έλληνες, αλλά τα Μάρμαρα πρέπει να μείνουν εδώ»
Τα μουσεία σε όλο τον κόσμο, και εδώ στο Λονδίνο, δίνουν ήδη αντικείμενα πίσω στη χώρα προέλευσής τους, αλλά τα Μάρμαρα είναι αναμφισβήτητα τα πιο υψηλού επιπέδου έργα τέχνης σε μια ολοένα αμφισβητούμενη συζήτηση περί επαναπατρισμού. Η στρατηγική του Βρετανικού Μουσείου τους τελευταίους μήνες ήταν να καθιερώσει ένα μοντέλο αμοιβαίου δανεισμού με την Ακρόπολη, το οποίο θα παρακάμπτει την ανάγκη να γίνει λόγος περί ιδιοκτησίας.
Ωστόσο, παρά τις αδιέξοδες συζητήσεις, η διαμάχη για το τι είναι ηθικά σωστό παραμένει. Η αρθρογράφος σχολιάζει ότι πριν γράψει το άρθρο, ένιωσε την ανάγκη να επισκεφτεί και πάλι το μουσείο που τα στεγάζει τόσο καιρό, πεπεισμένη ότι τα Μάρμαρα έπρεπε να μείνουν εκεί. Ωστόσο, βλέποντάς τα και πάλι, εντυπωσιάστηκε από το μέγεθος και την ομορφιά τους, και τα επιχειρήματά της κατέρρευσαν στιγμιαία.
Πώς γίνεται να μην δει κανείς αυτές τις εξαιρετικές πολιτιστικές αρχαιότητες με έναν ρομαντικό τρόπο να ενώνονται ξανά με τα κομμάτια που λείπουν, κάτω από το μαγικό φως του ελληνικού ουρανού, με την Ακρόπολη στον ορίζοντα; […] Και, συνολικά, τα φροντίσαμε εξαιρετικά. Επιπλέον, το Βρετανικό Μουσείο επέτρεψε σε εκατομμύρια ανθρώπους να δουν τα Μάρμαρα, αυξάνοντας σημαντικά την παγκόσμια πολιτιστική τους αξία.
Ακόμη και οι Έλληνες πιέστηκαν να φτιάξουν το δικό τους όμορφο μουσείο για να τα στεγάσει. Θα πρέπει να δούμε κάποια στιγμή τη Συνεργασία για τον Παρθενώνα να καρποφορεί, αν και για μένα οι Έλληνες είναι αυτοί που πρέπει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας εάν πρόκειται να τα δανειστούν – μια μόνιμη εναλλαγή κάθε πέντε χρόνια ακούγεται θεμιτό.
Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δεν εξηγεί επί της ουσίας γιατί τα Μάρμαρα και άλλοι μεγάλοι θησαυροί σαν αυτά πρέπει να παραμείνουν στα μεγάλα παγκόσμια μουσεία μακροπρόθεσμα – όπως το Λούβρο, το Met και το απίστευτο Μουσείο Kunsthistoriches στη Βιέννη.
Δεν έχει να κάνει μόνο με την ιστορική διαμόρφωση. Αυτή είναι μια απλή περιγραφή του τι μας προσφέρουν τα παγκόσμια μουσεία. Καθώς κινείται κανείς από αίθουσα σε αίθουσα, περνώντας μέσα από γενιές, δεκαετίες και πολιτισμούς, κερδίζει κάτι πολύ πιο πολύτιμο – γίνεται μάρτυρας της φώτισης, της ασταμάτητης δημιουργικότητας της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες.
Λυπάμαι, αγαπητοί Έλληνες, αλλά τα Μάρμαρα παραμένουν εδώ, καταλήγει η αρθρογράφος.
https://hellasjournal.com
