Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ, Hellas Journal
Η συζήτηση γι’ αυτές τις ομάδες, που αυτό-αποκαλούνται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις [ΜΚΟ, γνωστές και ως NGO (Non-Governmental Organization)], δεν είναι εύκολη. Διότι όποιος υποβάλλει ερωτήσεις για το «έργο» τους, μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικιστής, ακόμα και …φασίστας διότι θίγει μία απέραντη μπίζνα δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Οι ΜΚΟ, όπως ισχυρίζονται στα στελέχη τους, είναι μεν μη κυβερνητικές οργανώσεις, αλλά αν ψάξετε καλά στον κατάλογο των χρηματοδοτών τους θα εκπλαγείτε με τη διαπίστωση ότι ενισχύονται οικονομικά από …κυβερνήσεις. Άρα, αμέσως εκπίπτουν από αυτό που ισχυρίζονται: ότι δεν έχουν σχέσεις με κυβερνήσεις. Έχουν και παραέχουν.
Κάποιες κυβερνήσεις καταφεύγουν σε υπόγειες μεθόδους για να ενισχύουν τις ΜΚΟ. Όπως π.χ. σκαρφίστηκαν οι Αμερικανοί το 2004, όταν ενίσχυαν τις οργανώσεις αυτές στην Κύπρο, μέσω του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Ήταν για γέλια και για κλάματα η υπόθεση τότε, καθώς έχανε η μάνα το παιδί, και το παιδί τη μάνα…
Οι υποστηρικτές του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, που συμμετείχαν σε ΜΚΟ, μπορούσαν να ισχυριστούν ότι δεν δέχονταν «μαύρα» χρήματα από τους Αμερικανούς -άρα δεν εξαγοράζονταν για να υποστηρίξουν το απαράδεκτο κείμενο του τότε γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Από μία άποψη είχαν δίκιο, διότι η οικονομική ενίσχυση ερχόταν από την UNOPS (United Nations Office for Project Services), μία οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών.
Για να δικαιολογήσουν τα χρήματα που έδιναν σε διάφορους επιτήδειους, τους ανάγκαζαν να δημιουργούν, ας πούμε, ιστοσελίδες, χωρίς να έχουν καμία απολύτως σχέση με το αντικείμενο. Ή να οργανώνουν εκδήλωσεις στα πιο απίθανα μέρη για να προωθηθεί το φιλοτουρκικό σχέδιο.
- Τότε, μερικές ΜΚΟ λάμβαναν χρήματα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) η οποία υποστήριζε και αυτή με τη σειρά της το φιλοτουρκικό σχέδιο. Οι Βρυξέλλες, με τα χρόνια, έκαναν πρωταθλητισμό στο θέμα αυτών των οργανώσεων, καθώς εξέθρεψαν χιλιάδες ΜΚΟ.
Είχαν προηγηθεί, όπως πάντα, οι Αμερικανοί. Μέσω των ΜΚΟ δημιούργησαν «ένα βραχίονα» της αμερικανικής κυβέρνησης, όπως τονίστηκε πολλές φορές από τους αξιωματούχους δημοκρατικών και ρεπουμπλικανικών κυβερνήσεων.
Επί κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους του νεότερου, επικεφαλής της αμερικανικής USAID, ήταν ο Ελληνοαμερικανός Άντριου Νάτσιος, ο οποίος στις 21 Μαΐου 2003 μίλησε σε μία εκδήλωση, στην Ουάσιγκτον, για τον ρόλο των ΜΚΟ. Ενώ ήταν ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος, παρουσιάστηκε θυμωμένος και κατάκρινε τις οργανώσεις αυτές ότι απέτυχαν να παίξουν έναν ρόλο που πολλοί από αυτούς δεν συνειδητοποίησαν ότι τους είχε ανατεθεί: να κάνουν δημόσιες σχέσεις για την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Από εδώ και στο εξής -όπως αποκάλυψε τότε η Ναόμι Κλέιν-, «οι ΜΚΟ έπρεπε να κάνουν καλύτερη δουλειά για να συνδέσουν την ανθρωπιστική τους βοήθεια με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και να καταστήσουν σαφές ότι είναι «ένας βραχίονας της κυβέρνησης των ΗΠΑ». Εάν δεν το έκαναν, «ο Νάτσιος απείλησε να σκίσει προσωπικά τα συμβόλαιά τους και να βρει νέους συνεργάτες».
Ξεκάθαρες(!!!) κουβέντες από ένα αξιωματούχο, τον Άντριου Νάτσιος, που δεν μπορούμε να πούμε ότι ανήκε στα «γεράκια» της τότε κυβέρνησης. Φανταστείτε τι σκέφτονταν τα πραγματικά “γεράκια”… Όσες ΜΚΟ δεν δέχθηκαν να παίξουν αυτό τον ρόλο, να είναι δηλαδή ένας βραχίονας της Ουάσιγκτον στο εξωτερικό, έχασαν την οικονομική ενίσχυση με αποτέλεσμα αρκετές να κλείσουν ή να πέσουν στα γρανάζια του Τζόρτζ Σόρος.
Η Ελλάδα υπήρξε θύμα μερικών απαράδεκτων ΜΚΟ, που πλούτισαν χρησιμοποιώντας τον πόνο, αλλά και τον φόβο, των προσφύγων και των μεταναστών, που προσπαθούσαν να βρουν τη σωτηρία τους περνώντας από την Τουρκία στη χώρα μας, που είναι κράτος-μέλος της Ε.Ε.
- Έχουμε ακούσει κατηγορίες για συνεργασία με το αυταρχικό καθεστώς του Ταγίπ Ερντογάν και τους Τούρκους λαθρέμπορους, που έστειλαν πολλούς άμοιρους στο θάνατο, κατηγορώντας γι’ αυτό την Ελλάδα.
Μετά από ένα “επεισόδιο” στον Έβρο, το περασμένο καλοκαίρι, όταν κατηγορήθηκε η Ελλάδα για το θάνατο μίας πεντάχρονης, την οποία ονόμασαν “Μαρία”, η κυβέρνηση, αποφάσισε να αντιμετωπίσει την κατάσταση, και έστειλε στη Δικαιοσύνη μερικές από αυτές τις οργανώσεις. Με τα σημερινά δεδομένα, δεν υπήρξε καμία Μαρία”, και το περιοδικό Σπίγκελ, που είχε ηγηθεί των αποκαλύψεων, κατέβασε από την ιστοσελίδα του τα σχετικά άρθρα.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι ΜΚΟ, που ασχολούνται με το μεταναστευτικό, συνεργάζονται και πληρώνονται βασικά από την Ε.Ε. ή ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Και ομιλούμε για πολλά εκατομμύρια.
Από την εποχή του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, απώλεσα κάθε εμπιστοσύνη στις ΜΚΟ, αν και μέχρι τότε τις υποστήριζα νομίζοντας ότι επιτελούν έργο. Στη διάρκεια της προσπάθειας επιβολής του φιλοτουρκικού αυτού σχεδίου, έλαβα τις πρώτες πληροφορίες για την (ξαφνικά) δραματική αύξηση των οργανώσεων αυτών στην Κύπρο. Όσοι δημιουργούσαν ΜΚΟ έπρεπε να έχουν και «συνέταιρο» από την άλλη κοινότητα.
Ούτε οι ΜΚΟ, ούτε κανείς άλλος έσωσε τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους, αφού ο κυπριακός Ελληνισμός ψήφισε «ΟΧΙ» στο σχέδιο του Κόφι Ανάν.
Το σκάνδαλο που κτύπησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και έπληξε την αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έβγαλε στον «αφρό» το πρόβλημα με τις ΜΚΟ, που ενισχύονται με πολλά εκατομμύρια από τις Βρυξέλλες.
Φαίνεται ότι μερικές έπαιξαν ρόλο στο σκάνδαλο. Το ερώτημα που έχουμε πολλοί είναι αν η διεφθαρμένη Ε.Ε. έχει το θάρρος να βγει καθαρή από αυτή τη βρώμικη ιστορία. Διότι, εκτός του σκανδάλου πρέπει να ασχοληθεί και με τις αμαρτωλές ΜΚΟ, και σε πρώτη φάση να τις διαλύσει και να τις δημιουργήσει ξανά, αλλά μέσα σε καθεστώς διαφάνειας…
