Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Κίσινγκερ επισείει τον κίνδυνο ενός παγκοσμίου πολέμου, στον οποίο δεν διστάζει να προσδώσει χαρακτηριστικά πυρηνικού χάους, ενώ θεωρεί ότι αυτός ο κίνδυνος είναι απολύτως υπαρκτός, όσο δεν εκβιάζονται διαδικασίες που θα οδηγήσουν σε μια διαπραγμάτευση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, προκειμένου να δοθεί ένα τέλος σε αυτήν την περιφερειακή σύγκρουση η οποία είναι κοινό μυστικό πλέον, ότι προσέλαβε με το ξέσπασμά της αμιγώς συστημικά χαρακτηριστικά…
Ο 99χρονος Κίσινγκερ, φροντίζει επίσης να καταστήσει σαφές, πως όλοι όσοι επιδιώκουν την διάλυση της Ρωσίας, το μόνο που επιτυγχάνουν σε τελευταία ανάλυση, είναι να σύρουν τον πλανήτη ακόμη πιο κοντά στο ενδεχόμενο του πυρηνικού ολέθρου.
Αυτό που κάνει δηλαδή ο Κίσινγκερ, είναι να προειδοποιεί τους πάντες, ότι οι πυρηνικές δυνατότητες της Ρωσίας είναι σημαντικές και ότι αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο στο οποίο θα προσφύγει η ανερμάτιστη πολιτικοστρατιωτική ηγεσία της η οποία, με τον πρωτοφανή ερασιτεχνισμό και την εξωφρενική επιχειρησιακή ανεπάρκεια που επέδειξε, εγκλώβισε αυτήν την μεγάλη χώρα στα αδιέξοδα του Ουκρανικού από τα οποία δεν είναι εύκολο να δραπετεύσει παρά τις αλλεπάλληλες ήττες και ταπεινώσεις τις οποίες υφίσταται στο πεδίο.
Την ίδια στιγμή, αυτές οι δυσμενείς εξελίξεις στο μέτωπο των επιχειρήσεων, έχουν απομυθοποιήσει την αλήθεια για τις πραγματικές δυνατότητες των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, ενώ έχουν απομειώσει δραματικά και το ευρύτερο γεωστρατηγικό αποτύπωμα της Ρωσίας, τόσο έναντι των αντιπάλων της, όσο και στην εγγύς γεωπολιτική της γειτονιά αλλά και στον κεντρασιατικό μετασοβιετικό χώρο στον οποίο φαινομενικά είχε εδραιώσει την παραδοσιακή της επιρροή κατά την διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας.
Η επίκληση της πυρηνικής ισχύος πάντως, από έναν γεωπολιτικό δρώντα που οδηγείται
καθημερινά στην περιθωριοποίηση ενώ θα μπορούσε να διαδραματίζει ρόλο εποικοδομητικά πρωταγωνιστικό στις διεθνείς εξελίξεις, δεν συνιστά παρά ομολογία ήττας, από την πολιτικοστρατιωτική ελίτ που αγωνιά πρωτίστως για την πολιτική της επιβίωση. Άλλωστε και η Ρωσική κοινωνία, δεν θα ήθελε να μετατραπεί σε κοινωνία Βόρειας Κορέας για να μπορεί να επιβιώνει όπως – όπως, στον απόηχο των πυρηνικών δοκιμών, εσωστρεφής και πλήρως απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.
Από την άλλη μεριά…
Η αντίληψη που θεωρεί ότι η Ρωσία ανασυντάσσει τις δυνάμεις της προκειμένου να καταφέρει ένα συντριπτικό πλήγμα στην Ουκρανία, είναι μια αντίληψη κατάφορα λαθεμένη και εάν προκύψει ότι αυτή η αντίληψη υιοθετείται από την Ρωσική πολιτικοστρατιωτική ηγεσία στους επιχειρησιακούς της σχεδιασμούς, τότε θα αποδειχτεί εκ των πραγμάτων, εκτός από λαθεμένη και πολλαπλά επικίνδυνη. Όταν η Ρωσία έπρεπε να καταφέρει το συντριπτικό πλήγμα και να διατηρήσει με τρόπο αδιαπραγμάτευτο την πρωτοβουλία των κινήσεων σε όλα τα μέτωπα με προεξάρχον αυτό της εύστοχης στρατηγικής διαχείρισης στην μεγάλη σκακιέρα, οι επιτελείς της επέλεξαν να αυτοκτονούν στα περίχωρα του Κιέβου και αλλού. Τώρα, να το κάνουν τι ακριβώς το συντριπτικό πλήγμα;;; Τι θα κερδίσουν;;; Και κυρίως πως ακριβώς θα διαχειριστούν τα όποια κέρδη τους την επόμενη μέρα;;; Προφανώς διαθέτουν ακόμη τα μέσα για να το επιτύχουν, αλλά τα όποια ωφελήματα θα είναι εξαιρετικά βραχυπρόθεσμα και πρωτίστως θα είναι επικοινωνιακά. Στην ουσία, αυτό που θα μοιάζει με κέρδος, δεν θα είναι παρά μια αυτοναρκοθέτηση της ίδιας της Ρωσίας, που αργά ή γρήγορα θα τροφοδοτήσει τον εφιάλτη της αποσταθεροποίησής της.
Η έκβαση της συγκεκριμένης επιχείρησης, έχει ήδη κριθεί…
Ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίον επέλεξαν να την βαφτίσουν οι Ρώσοι επιτελείς (ως Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση), αυτό που είναι βέβαιο, είναι το γεγονός πως για την Ρωσία, το ειδικό βάρος αυτής της επιχείρησης, δεν περιοριζόταν στην υποχρέωσή της να καταφέρει συντριπτική ήττα σε βάρος των Ουκρανών, αλλά επεκτεινόταν μοιραία στην ικανότητά της να εργαλειοποιήσει αυτήν την νίκη, προκειμένου να επιτύχει και κυρίως να «κλειδώσει» την ουσιαστική γεωστρατηγική της αναβάθμιση, στο πλαίσιο της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης. Εάν δεν στόχευαν σε αυτό οι Ρώσοι επιτελείς, τότε υπάρχει πολύ σοβαρό ζήτημα μεταξύ άλλων ΚΑΙ με την στρατηγική διορατικότητά τους.
Κατά τα λοιπά… Η αποτυχία της Ρωσίας ΚΑΙ ως προς αυτό υπήρξε παταγώδης. Έτσι… Κάθε προσπάθεια, από τις πολλές φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλονται καθημερινά, μέσω των οποίων επιχειρείται να αποτιμηθεί το συγκρουσιακό ισοζύγιο στα σημεία και όχι εκεί που οφείλουν να κρίνονται οι δυνάμεις που διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστικό στην κορυφή της πυραμίδας ισχύος, επιβεβαιώνουν πως οι ίδιοι οι εμπνευστές αυτών των προσπαθειών, υποβαθμίζουν άθελά τους την Ρωσία σε έναν απλό περιφερειακό δρώντα, που βρίσκεται σε σύγκρουση με μια γειτονική χώρα. Όμως, ακόμη και αν η αποτίμηση στα σημεία είναι ευνοϊκή για την Ρωσία, αυτή η εικόνα δεν παύει να είναι μια εικόνα μιζέριας. Μια εικόνα που ΔΕΝ παραπέμπει σε υπερδύναμη στην οποία θα μπορούσαν να εναποθέσουν ελπίδες οι λαοί που θα ήθελαν μια διαφορετική ισορροπία ισχύος στον πολύπαθο κόσμο μας.
Ας προσγειωθούμε λοιπόν…
Η επίκληση στα «ένδοξα» παρελθόντα, δεν συνιστά απάντηση στις σύγχρονες προκλήσεις που διατυπώνονται με τρόπο αμείλικτο και φυσικά σε καμία περίπτωση «δεν εγγυάται μελλοντικές αποδόσεις» (για να παραφράσουμε και ένα από τα γνωστά διαφημιστικά κλισέ της εποχής.
- Το 2022 ΔΕΝ είναι 1812…
- Τα αλλεπάλληλα φιάσκα στους λασπότοπους της Ουκρανίας ΔΕΝ παραπέμπουν στην μάχη του Μποροντίνο… Και φυσικά…
- Το 2023 ΔΕΝ προδιαγράφεται πως θα είναι μια επανάληψη του 1943, ώστε να σπεύδουμε άπαντες να πιάσουμε στασίδι εν όψει των επερχόμενων πανηγυρισμών.
Η έκβαση των αντιπαραθέσεων πλέον ΔΕΝ θα κριθεί από μάχες εκ του συστάδην… Και στους πολέμους του 1812 όπως και σε αυτόν του 1943, στην παλλαϊκή αντίσταση πρωταγωνιστής ήταν η Ρωσία ενώ τα καταστροφικά προβλήματα με την επιμελητεία, τα εμφάνισαν οι αντίπαλοι στρατοί ΚΑΙ του Ναπολέοντα αλλά ΚΑΙ του Χίλτερ.
Σήμερα οι όροι της συγκεκριμένης σύγκρουσης, είναι εντελώς διαφορετικοί. Τα οπλικά συστήματα διαφέρουν…Οι Ουκρανοί, συνεπικουρούμενοι από την Δυτική βοήθεια αντιστέκονται ενώ οι Ρώσοι φυγομαχούν… Και στα ζητήματα της επιμελητείας, η εικόνα της Ρωσίας είναι κυριολεκτικά δραματική και επιεικώς απαράδεκτη. Δεν προκύπτει λοιπόν από κάπου ότι είναι βάσιμες οι προσδοκίες των ονειροπόλων…
Επιμέλεια αναρτήσεως : Στρατηγός εα κ. Αθαν. Καραντζίκος
