Ένα στοιχείο του πολέμου, των στρατιωτικών επιθέσεων, είναι αυτό του αιφνιδιασμού. Αυτό το έχει αφαιρέσει προ πολλού ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος εξαγγέλλει επιθέσεις κατά της Ελλάδος και επεκτατικές κινήσεις σε βάρος της Κύπρου. Εάν όντως -και έτσι είναι- ο αιφνιδιασμός αποσκοπεί στο να αποτρέψει τον αντίπαλο να διαμορφώσει και να προετοιμάσει αντίδραση και άμυνα, τότε γιατί ο Ερντογάν συχνά-πυκνά απειλεί με επιθέσεις;
Είναι τα όσα λέγει έπεα πτερόεντα ή το κάνει αυτό για να αναφέρει εκ των υστέρων πως «εμείς σας τα λέγαμε, δεν τα λάβετε υπόψη»; Ό,τι και να ισχύει τα όσα λέγονται από τουρκικής πλευράς πρέπει να αξιολογούνται συνεχώς και να λαμβάνονται υπόψη.
Το «θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ» επαναλαμβάνεται συνεχώς από τον Ερντογάν και τους συνεργάτες τους σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τα φοβικά σύνδρομα, που διαχρονικά κυνηγούν την ελληνική πλευρά.Είναι, όμως και μια πραγματική απειλή. Προχθές αναφερόμενος στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου προχώρησε ένα ακόμη βήμα. «Ο πύραυλος Tayfun θα χτυπήσει την Αθήνα, αν δεν μείνετε ήρεμοι», είπε κάνοντας για άλλη μια φορά… διασπορά τις απειλές του, στέλνοντας μηνύματα μέχρι και στις ΗΠΑ. «Αν προσπαθήσετε να αγοράσετε από την Αμερική για να οπλίσετε τα νησιά, η Τουρκία δεν θα είναι θεατής», ανέφερε απευθυνόμενος στην Αθήνα, ενώ κατηγόρησε την Ουάσιγκτον ότι βοηθά τους “τρομοκράτες” στη βόρεια Συρία.
Που το πάει ο Ερντογάν
Ο αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, που είναι Εκτελεστικός Διευθυντής στο Παρατηρητήριο Ευρωμεσογειακής Ασφάλειας και Συνεργασίας, ανέφερε σε άρθρο του (liberal.gr) σε σχέση με τις επαναλαμβανόμενες τουρκικές απειλές επισήμανε τα εξής: «Δυστυχώς, στη χώρα που γεννήθηκε το μέτρο και η αρμονία ακούγονται και γράφονται υπερβολές και ευφυολογήματα σε μία ακατανόητη προσπάθεια διαρκούς υποβάθμισης της Τουρκίας, συνδυαζόμενα αρκετές φορές με την υπερτίμηση των δικών μας δυνατοτήτων.
Δημιουργείται όμως μία εικονική πραγματικότητα που οδηγεί σε απατηλή μακαριότητα η οποία δυστυχώς… αποκοιμίζει όταν το ελληνικό έθνος θα πρέπει να είναι σε διαρκή εγρήγορση. Συμβαίνει όμως και το αντίστροφο ιδιαίτερα από τους λεγόμενους “ναταβρουμενάκηδες” δηλαδή από εκείνους που μας λένε ότι επειδή η Τουρκία είναι… πανίσχυρη (sic) “να τα βρούμε όπως και να ‘ναι με αυτήν για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο”. Ξεχνώντας βέβαια ότι η τουρκική θέση στηρίζεται στην αρχή “τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου… μισά-μισά” και ότι όσα περισσότερα παραχωρείς στους Τούρκους, τόσα περισσότερα απαιτούν και απώτερος σκοπός είναι η συνθηκολόγηση και δορυφοροποίηση της πατρίδας μας».
Η μια ερμηνεία που δίνεται για τα όσα λέγει ο Ερντογάν, αλλά και οι στενοί του συνεργάτες, είναι πως αυτά αφορούν την προεκλογική περίοδο και αναφέρονται για εσωτερική κατανάλωση. Πρόκειται, ασφαλώς, για μια εκτίμηση, που ισχύει σε κάποιο βαθμό αλλά όχι απόλυτα. Γιατί ακόμη κι αυτό να έχει στο μυαλό του, τις εκλογικές του επιδόσεις, μπορεί να κάνει το επόμενο βήμα, να προκαλέσει επεισόδιο ακόμη και πόλεμο. Και τότε δεν θα αφορά το εσωτερικό του ακροατήριο, γιατί θα έχει ήδη προκαλέσει συγκρούσεις.
Οι απειλές που εκτοξεύονται από τουρκικής πλευράς θα πρέπει να ενταχθούν στον ευρύτερο επεκτατικό σχεδιασμό της κατοχικής δύναμης. Πρόκειται για εξαγγελίες, που παραπέμπουν σε προετοιμασία του εδάφους ακόμη και εάν δεν υλοποιηθούν οι απειλές. Να υπενθυμίσουμε την τακτική που ακολούθησε ο Πούτιν πριν από την εισβολή στην Ουκρανία. Το έλεγε και το ξανάλεγε, προειδοποιούσε και το υλοποίησε.
Κινήσεις αποτροπής μπορούν να γίνουν και αμέσως. Θα πρέπει, πρωτίστως, να εγκαταλειφθεί η πολιτική του κατευνασμού έναντι της Τουρκίας. Να αξιοποιηθούν από την Ελλάδα και την Κύπρο τα εργαλεία πίεσης που υπάρχουν στην ΕΕ. Κι αυτή τη φορά να επιμένουν μέχρι να υπάρχει αποτέλεσμα. Η τουρκική συμπεριφορά ενισχύει, την ίδια ώρα, τους χειρισμούς στο αμερικανικό κογκρέσο για τη μη πώληση από τις ΗΠΑ των μαχητικών F-16 στην Τουρκία. Παράλληλα, θα πρέπει να υπάρξει αμυντικός αποτρεπτικός μηχανισμός, που να καλύπτει την Ελλάδα και την Κύπρο, μέσα σε ένα ενιαίο σχεδιασμό.
