Ως δική μας επετειακή αναφορά, αυτή τη φορά θα σταθώ σε ορισμένα στοιχεία από αυτά που συνήθως δεν αναφέρονται όταν γίνεται συζήτηση για τα γεγονότα, όμως πιστεύω ότι αξίζουν της προσοχής μας. Έτσι επιλέγω από τα πλείστα όσα έχουν γραφεί από εμπλεκόμενους και μη, από ιστορικούς και μη, από όσα σχετικά εύκολα μπορεί κάποιος να «αλιεύσει» από το διαδίκτυο, να επισημάνω τα ακόλουθα:
Α.- Ο όρος Δεκεμβριανά αναφέρεται σε μία σειρά ένοπλων συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το Δεκέμβριο 1944 έως τον Ιανουάριο 1945, ανάμεσα στις δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τις βρετανικές και κυβερνητικές δυνάμεις που ανήκαν σε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα, από την σοσιαλδημοκρατία (όπως ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ηγέτης του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος) έως την φιλομοναρχική δεξιά και τους πρώην συνεργάτες των κατακτητών. Οι μάχες κράτησαν 33 μέρες και τερματίστηκαν στις 5-6 Ιανουαρίου 1945. Επισημαίνεται ότι τα Δεκεμβριανά, όπως καταγράφηκαν στη συλλογική μνήμη οι μάχες του Δεκεμβρίου 1944, ήταν η μοναδική περίπτωση κατά την οποία σημειώθηκαν πολεμικές συγκρούσεις τέτοιας έκτασης στην ελληνική πρωτεύουσα από δημιουργίας του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους (1830). Ήταν επίσης, η μόνη περίπτωση στο Β΄ Π.Π. κατά την οποία συγκρούσθηκαν μεταξύ τους συμμαχικές δυνάμεις (ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και Βρετανοί).
Η Ρήξη: Στις 5 Δεκεμβρίου ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την Γενική Ασφάλεια Αθηνών στην οδό Πατησίων και Τοσίτσα και συνέλαβε μερικούς αιχμάλωτους, ενώ οι περισσότεροι αστυνομικοί που υπεράσπιζαν το κτήριο φυγαδεύτηκαν από αγγλικά άρματα. Επίσης το 4ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ κατέλαβε την έδρα της Ανώτατης Διοίκησης Χωροφυλακής Ελλάδας στην οδό Πατησίων στο Πεδίο του Άρεως και αιχμαλώτισε 80 περίπου αξιωματικούς της Χωροφυλακής.
Στις 6 Δεκεμβρίου, ο ΕΛΑΣ μετά από διήμερη πολιορκία κατέλαβε και πυρπόλησε το επί της οδού 3ης Σεπτεμβρίου και Δεριγνύ κτίριο της Ειδικής Ασφάλειας Αθηνών.
Τα ξημερώματα της 6ης Δεκεμβρίου δυνάμεις του ΕΛΑΣ εξαπέλυσαν επίθεση στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Μετά από τετραήμερη σκληρή μάχη οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αποκρούστηκαν μετά από δραστική επέμβαση βρετανικών τεθωρακισμένων, με αποτέλεσμα να καθηλωθούν γύρω από το στρατόπεδο.
Στη Μακεδονία ο ΕΛΑΣ με πρωτοβουλία του Μάρκου Βαφειάδη είχε καταλάβει την πόλη της Θεσσαλονίκης αντίθετα με ότι προέβλεπε η Συμφωνία της Καζέρτας, ενώ οι Βρετανοί είχαν προχωρήσει σε ναυτικό αποκλεισμό της πόλης. Το Π.Γ. του ΚΚΕ έστελνε οδηγίες στο Γραφείο Μακεδονίας στις 12/12/1944 να διοργανώσει απεργία και να κάνει συλλαλητήρια και υπομνήματα προς τους αντιπροσώπους της Σοβιετικής Ένωσης, των ΗΠΑ και της Αγγλίας.
Τα θύματα - Συγκεντρωτικά στοιχεία Στον πιο αποδεκτό «πίνακα απωλειών» των αντιμαχόμενων πλευρών στις μάχες της Αθήνας, οι βρετανικές δυνάμεις είχαν 210 νεκρούς, 55 μόνιμα αγνοούμενους και 1100 αιχμαλώτους στα χέρια του ΕΛΑΣ. Οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν 3480 νεκρούς (889 ανήκαν στη Χωροφυλακή και την Αστυνομία και 2540 στα στρατιωτικά τμήματα) και πολλούς αιχμαλώτους. Οι απώλειες του ΕΛΑΣ υπολογίστηκαν στους 2-3 χιλιάδες νεκρούς και 7-8 χιλιάδες αιχμαλωτισθέντες, χωρίς στους τελευταίους να υπολογίζονται οι αριστεροί πολίτες και οπαδοί του ΕΑΜ που συνέλαβαν οι Βρετανοί. Οι συνολικές απώλειες από τις 33 μέρες συγκρούσεων ανήλθαν στον αριθμό των 17.000 νεκρών, δηλαδή περισσότερων από όσους χάθηκαν στον πόλεμο του 1940-41 (15.000).
Η τύχη των αιχμαλώτων Το ΚΚΕ, με μοχλό το ΕΑΜ πραγματοποίησε μαζικές συλλήψεις πολιτών. Η ομηρία –όπως χαρακτηρίστηκε- συνολικά 15.000 αιχμαλώτων οδήγησε σε πλήγμα του κύρους του ΕΑΜ. Το ΕΑΜ δεν μπορούσε να συντηρήσει με τρόφιμα τους ομήρους, ενώ αυτοί υποχρεώθηκαν σε εξαντλητικές πεζοπορίες όπως και έγιναν εκτελέσεις ομήρων που αργοπορούσαν ή πέθαναν από τις κακουχίες.
Οι βρετανικές δυνάμεις όταν καταλάμβαναν μια περιοχή που έλεγχε το ΕΑΜ, συλλάμβαναν ως αιχμαλώτους τα άτομα της περιοχής. Γύρω στις 12.000 αιχμάλωτοι είχαν συλληφθεί ως τις αρχές του Ιανουαρίου του 1945. Πολλοί από αυτούς φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός Αττικής, ενώ άλλοι στάλθηκαν στην Ελ-Ντάμπα της Αιγύπτου.
Τα θύματα των βρετανικών βομβαρδισμών ιπολογίζεται ότι γύρω στους 500 άμαχους έχασαν τη ζωή τους από τους βρετανικούς βομβαρδισμούς στην περιοχή της Αθήνας.
.jpg)
ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ
Φιλικές προς το ΕΑΜ πηγές υπολογίζουν ότι Πολιτοφυλακή και ΕΛΑΣ εκτέλεσαν περίπου 6.000 αμάχους και αιχμαλώτους (Έλληνες και σε κάποιες περιπτώσεις Βρετανούς), ενώ οι κυβερνητικές και βρετανικές δυνάμεις περίπου 2.000. Ως προς τους ομήρους, οι κομμουνιστές παραδέχονται ότι συνέλαβαν χιλιάδες.
Οι Βρετανοί και οι κυβερνητικές δυνάμεις συνέλαβαν από την πλευρά τους 13.000 μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
Σύμφωνα με έκδοση του ΓΕΣ-ΔΙΣ (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού) οι εκτελεσθέντες αιχμάλωτοι και άμαχοι από τους κομμουνιστές ανέρχονται σε 46.985.
Ιατροδικαστικές εκθέσεις της εποχής, ανταποκρίσεις Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων, καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων (ακόμη και εκτελεστών) και χιλιάδες μαρτυρίες συγγενών των θυμάτων, συνηγορούν σε ένα πραγματικά πολύ μεγάλο νούμερο, που κατά ορισμένους προσεγγίζει αυτό του ΔΙΣ….
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν χιλιάδες μαρτυρίες για εν ψυχρώ εκτελέσεις μελών του ΕΑΜ και αιχμάλωτων ΕΛΑΣιτών, ιδιαίτερα όταν η πλάστιγγα της νίκης άρχισε να γέρνει προς την κυβερνητική και βρετανική παράταξη.
Αν ισχύουν πάντως αυτοί οι αριθμοί, τότε μιλάμε για μια άνευ προηγουμένου ανθρωποσφαγή….Ως ένδειξη της πρωτοφανούς αιματοχυσίας γίνεται σύγκριση με τα πεδία μάχης του ελληνοαλβανικού μετώπου του ’40. Εκεί οι νεκροί και αγνοούμενοι αξιωματικοί και οπλίτες του Ελληνικού Στρατού ανέρχονται σε 17.578! Περισσότεροι από 50.000 πατριώτες επίσης, εκτελέστηκαν την περίοδο της κατοχής. Αυτοί όμως έχασαν τη ζωή τους σε διάστημα άνω των τριών χρόνων, ενώ εκείνοι των Δεκεμβριανών μέσα σε μερικές εβδομάδες.
Αν δεχθούμε, κατά προσέγγιση, τους αριθμούς του ΓΕΣ, τις μαρτυρίες μελών της Αριστεράς και προσθέσουμε τους νεκρούς ενόπλους των δύο πλευρών, τότε μιλάμε για πάνω από 1.000 νεκρούς την ημέρα!
Οι εφιαλτικοί αυτοί αριθμοί κατατάσσουν τη «Μάχη των Αθηνών» σε μια από τις πιο πολύνεκρες στην παγκόσμια ιστορία….
Β- Η «ιστορική αλήθεια» του Γεώργιου Παπανδρέου:
 |
| Ο Γεώργιος Παπανδρέου(με το λευκό κουστούμι) Αντιπρόεδρος και Υπ.Εσωτερικών και Δημ.Τάξης, στην κυβέρνηση Πλαστήρα(δίπλα του με το μουστάκι) το 1950, με Αξιωματικούς της Χωροφυλακής |
Ο εκ των πρωταγωνιστών των Δεκεμβριανών Γεώργιος Παπανδρέου, υπεύθυνος πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια των γεγονότων, ουδέποτε έκανε γραπτή κατάθεση των συμβάντων, με την εξαίρεση μιας απαντήσεως σε άρθρο της «Καθημερινής» αναφορικά με τα Δεκεμβριανά. Το άρθρο με τίτλο «Ο Δεκέμβριος» δημοσιεύθηκε στις 2 Μαρτίου του 1948.
Ο ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
Φίλε κ. Διευθυντά,
Εις το χθεσινόν άρθρον Σας, συνάγοντες «μάθημα» από το πάθημα της Τσεχοσλοβακίας, ενθυμείσθε και τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Νομιμοποιείτε τοιουτοτρόπως την παρέμβασίν μου. Αλλά θα επεθύμουν πρώτον να διατυπώσω μερικάς γενικωτέρας απόψεις μου.
Γράφετε: «Το πάθημα της Τσεχοσλοβακίας πρέπει να μας διδάξη ότι ουδεμία μέση λύσις υπάρχει μεταξύ της σταθεράς και ακάμπτου προσηλώσεως προς την εθνικήν μας ελευθερίαν από το ένα μέρος και της απολύτου υποδουλώσεώς μας από το άλλο. Ότι ουδεμία δήθεν ιδεολογική υποχώρησις ωφελεί. Με τους Σλάβους δυστυχώς συνεννόησις δεν υπάρχει». […]
Πράγματι, «ουδεμία δήθεν ιδεολογική υποχώρησις ωφελεί». Αλλά, χρειάζεται διευκρίνισις. Δεν ωφελεί εάν δι’ αυτής επιδιώκωμεν να «κατευνάσωμεν» τον Κομμουνιστικόν Πανσλαβισμόν και να «συνεννοηθώμεν» όπως μωρώς επηγγέλλετο το «Κέντρον». Ωφελεί όμως διά να τον νικήσωμεν. […]
Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον.
Γράφετε: «Ο Ύψιστος μας έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινεν αν δεν εγίνοντο; Διά να μη γίνουν ήμεθα τότε εις κάθε υποχώρησιν έτοιμοι. Θα εδίδαμεν εις τους Κομμουνιστάς και ένα και δύο υπουργεία, ακόμη και πέντε. Σιγά, σιγά, θα τους παρεδίδαμεν -για να μη γίνη Επανάστασις- και την Διοίκησιν και τον Στόλον και τον Στρατόν. Θα τους τα εδίναμε όλα».
Η διαφωνία μου είναι απόλυτος. Όχι ότι δεν υπήρξε «δώρον του Υψίστου» ο Δεκέμβριος… Αλλά ότι «θα τους τα εδίδαμεν όλα…». Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετον: «Τους τα επαίρναμεν όλα…». Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν… […]
Θα επικαλεσθώ κείμενα:
Την 26ην Απριλίου 1944, όταν ανέλαβα την Κυβέρνησιν εις το Κάιρον, διεκήρυξα το σύνθημα: «Μία Πατρίς, μία Κυβέρνησις, εις Στρατός».
Εις το Συνέδριον του Λιβάνου την 17ην Μαΐου 1944, ομιλών ενώπιον και των εκπροσώπων του Κ.Κ.Ε., είπα: «Το κύριον επίμαχον θέμα είναι το στρατιωτικόν, το θέμα της υλικής δυνάμεως. Η ώρα είναι ιστορική και οφείλομεν να ομιλήσωμεν ειλικρινώς και απεριφράστως. Εάν το Ε.Α.Μ. έχη την πρόθεσιν να χρησιμοποιήση την υλικήν του δύναμιν ως όργανον εμφυλίου πολέμου και εξοντώσεως των αντιπάλων του, και αύριον, μετά το πέρας του πολέμου, υπό το ψευδώνυμον της Λαϊκής Δημοκρατίας, ως όργανoν δυναμικής επικρατήσεως επί της πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, τότε βεβαίως δεν υπάρχει στάδιον συνεννοήσεως. Το καθήκον μας τότε είναι να συναγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώ μεν την επικουρίαν όλων των Μ. Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα και κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του εσωτερικού εχθρού. Διότι ο Ελληνικός Λαός δεν κάμνει επιλογήν τυράννων. Αρνείται την τυραννίαν… […]
Την 6ην Ιουλίου 1944 απήντησα από το ραδιόφωνον του Καΐρου προς την Επιτροπήν των Βουνών, η οποία είχε ζητήσει επιπροσθέτως τα υπουργεία των Στρατιωτικών και των Εσωτερικών. Και είπα: «Αποδοχή των νέων όρων σημαίνει κατ’ ουσίαν: Στρατόν του Ε.Α.Μ. Έλεγχον της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής, της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης από το Ε.Α.Μ. Και έμπνευσιν της Παιδείας μας από το Ε.Α.Μ. Τώρα πλέον ημπορεί να γίνη πλήρης εξήγησις. Γνωρίζομεν τι μας ζητούν. Και απέναντι των αιτημάτων των λαμβάνομεν επίσημον, υπεύθυνον θέσιν: Αρνούμεθα. Μας ζητούν να παραδώσω μεν την Ελλάδα… Αρνούμεθα!…».
Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρεταννόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώτημα, ποία είναι η πολιτική μου, απήντησα: «Εξοπλισμός του Κράτους, αφοπλισμός του Ε.Α.Μ.».
Την 8ην Οκτωβρίου 1944 συνηντήθην πάλιν με τον Βρεταννόν Ηγέτην και τον υπουργόν των Εξωτερικών κ. Eden εις την Νεάπολιν της Ιταλίας. Εις το υπόμνημα το οποίον τους επέδωκα, προβλέπω και ότι η επικειμένη Απελευθέρωσις θα είναι αναίμακτος και ότι κατόπιν το Κ.Κ.Ε. θα επιχειρήση Στάσιν. Και αι δύο προβλέψεις επηλήθευσαν. […] Όπως επανειλημμένως είχον την ευκαιρίαν να εξηγήσω, η Ελλάς αποτελείται σήμερον από μίαν μεγάλην αφωπλισμένην πλειοψηφίαν και αφ’ ετέρου από την ένοπλον μειοψηφίαν του Κ.Κ.Ε..
Εξ άλλου η προσαρμογή του Κ.Κ.Ε. εις την Εθνικήν Ένωσιν έχει συντελεσθή υπό την σιωπηράν προϋπόθεσιν της παρουσίας εν Ελλάδι σημαντικών βρεταννικών στρατιωτικών δυνάμεων. Εάν διεπιστούτο ότι ο όρος ούτος δεν υφίσταται, υπάρχει φόβος ότι το Κ.Κ.Ε. θα θέση εις ενέργειαν, κατά τρόπον συγκεκαλυμμένον ή απροκάλυπτον, την υλικήν του δύναμιν διά να γίνη κύριον της καταστάοεως. Τα ακόλουθα μέτρα είναι απαραίτητα προς αποτελεσματικήν αντιμετώπισιν της κρισίμου ταύτης καταστάσεως: 1) Η άμεσος αποστολή σημαντικών βρεταννικών δυνάμεων, 2) Η άμεσος δημιουργία τακτικού ελληνικού Στρατού, και 3) ο πλήρης εφοδιασμός της Ελλάδος».
Και την 18ην Οκτωβρίου 1944, εκφωνών τον λόγον της Απελευθερώσεως εις την πλατείαν του Συντάγματος, επανελάμβανον: «Βάσις του Εθνικού μας Στρατού διά το μέλλον θα είναι η τακτική στρατολογία. Θα γίνη συνείδησις και πράξις ότι ο Στρατός δεν βουλεύεται. Βουλεύεται μόνον ο Κυρίαρχος Λαός του οποίου την θέλησιν εκφράζει η Κυβέρνησις, και τας διαταγάς της Κυβερνήσεως εκτελεί ο Στρατός. Θα γίνη συνείδησις και πράξις ότι ο Στρατός δεν ημπορεί να ανήκη ούτε εις πρόσωπα, ούτε εις κόμματα. Ανήκει μόνον εις την Πατρίδα που υπακούει μόνον εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως…».
Και συνεπής προς την σταθεράν επαγγελίαν, επηκολούθησεν η εφαρμογή…
Η Κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως ανεσχηματίσθη εν Αθήνας την 23ην Οκτωβρίου. Και μετά δέκα ημέρας, την 3ην Νοεμβρίου 1944, προέβην εις τας ακολούθους ανακοινώσεις: «Μετά την συντελεσθείσαν πλήρη Απελευθέρωσιν της Ελλάδος λήγει και η Αντίστασις. Είναι επομένως φυσικόν, ότι επακολουθεί η αποστράτευσις των Ανταρτικών ομάδων Ε.Λ.Α.Σ. και Ε.Δ.Ε.Σ., η οποία ωρίσθη διά την 10ην Δεκεμβρίου». Και όταν έφθασεν η ώρα της πραγματοποιήσεως και το Κ.Κ.Ε. διεπίστωσεν, ότι αι αποφάσεις μου δεν ήσαν λέξεις, αλλά πράξεις, και ότι, αφοπλιζόμενον, θα μετεβάλλετο πλέον από παντοδύναμος δυνάστης εις μικρόν πολιτικόν κόμμα μειοψηφίας, απετόλμησε την Στάσιν. […]
Όλαι αι άλλαι παραχωρήσεις μου προς το Κ.Κ.Ε. -αι οποίαι τόσον επεκρίνοντο τότε από ανθρώπους, οι οποίοι δεν είχον εμβαθύνει εις την υφισταμένην πραγματικήν κατάστασιν- ήσαν εντελώς δευτερεύουσαι και άνευ ουσιαστικής αξίας. Επειδή τότε μίαν ήτο η επείγουσα και υπέρτατη ανάγκη: Να αφοπλισθή το Κ.Κ.Ε. και να εξοπλισθή το Κράτος. Κατόπιν, όλα τα άλλα, αυτομάτως θα επηκολούθουν… Και διά τούτο η ημερομηνία της Αποστρατεύσεως -η 10η Δεκεμβρίου- έμενεν αμετακίνητος! Όσοι θέλουν να κρίνουν δικαίως εκείνην την εποχήν, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν του Απριλίου 1944, όταν ανέλαβον την Κυβέρνησιν. Εις την Μ. Ανατολήν, αι ένοπλοι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθή από την Στάσιν. Και εις την Ελλάδα το Κ.Κ.Ε. είχε καταστή παντoδύναμoν και είχε συγκροτήσει και την Κυβέρνησιν των Βουνών -την Π.E.E.A. Και η αγωνία, από την οποίαν αδιαλείπτως κατειχόμην, ήτο: Πώς θα κατελύετο;
Δύο ήσαν τα στάδια, διά να φθάσωμεν εις την Νίκην: Πρώτον, η έλευσις εις τας Αθήνας. Και δεύτερον, ο αφοπλισμός του Κ.Κ.Ε. Διά να έλθωμεν εις τας Αθήνας -ως αντίπαλοι του Κ.Κ.Ε.- δεν διεθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνικάς δυνάμεις αριθμητικώς επαρκείς διά ν’ αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του Ε.Λ.Α.Σ., τακτικού και εφεδρικού, καθώς και την ευρυτάτην συνωμοτικήν οργάνωσιν του Ε.Α.Μ. Αλλά δεν υπήρχον επίσης τότε ούτε Βρεταννικαί δυνάμεις διαθέσιμοι, διότι είχαν απορροφηθή από τα τρία ευρωπαϊκά μέτωπα, τα οποία, κατά τους κρισίμους εκείνους μήνας -Σεπτέμβριον και Οκτώβριον 1944- επιέζοντο σφοδρώς από τον Χίτλερ, αποβλέποντα εις τον εξαναγκασμόν χωριστής ειρήνης… Και είχε μάλιστα φθάσει εις τόσον βαθμόν η έλλειψις διαθεσίμων Βρεταννικών δυνάμεων, ώστε να αναγκασθώ μίαν ημέραν, εις τον Πρεσβευτήν της Μεγ. Βρεταννίας, ο οποίος μου ωμίλει περί αποστολής εις την Ελλάδα «εκατοντάδων» ή και «δεκάδων» ανδρών, να δώσω την απάντησιν, ότι «έχω την εντύπωσιν, ότι ομιλώ με αντιπρόσωπον του Λουξεμβούργου»… […]
Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του Κ.Κ.Ε. εις την Κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα – και ευτυχώς κατωρθώθη… Καθώς επίσης, μόνον το σύμφωνον της Καζέρτας, όπου ο Ε.Λ.Α.Σ., διά του αρχηγού του, υπέγραψε την υποταγήν του εις το Βρεταννικόν Στρατηγείον και προσεκάλεσε τους Βρεταννούς εις την Ελλάδα, καθίστα Συμμαχικώς εύκολον την παρουσίαν των… Αλλά υπάρχει και το δεύτερον στάδιον, ο αφοπλισμός του Ε.Λ.Α.Σ. Διότι, εφ’ όσον το Κ.Κ.Ε. παρέμενε πάνοπλον, η Ελληνική Κυβέρνησις, καθώς ελέγαμεν τότε, ήτο απλώς «η περικεφαλαία του Εαμικού Κράτους…». Αλλά πότε θα έπρεπε ν’ αποφασισθή η αποστράτευσις. Θα έπρεπε ν’ αποφασισθή αμέσως ή ν’ αναβληθή δι’ αργότερον; Το ζήτημα του χρόνου ήτο κρισιμώτατον. Το Κ.Κ.Ε. εζήτει αναβολήν. Και αι γενικώτεραι συνθήκαι την ηυνόουν. Εφ’ όσον εξηκολούθει ο πόλεμος εναντίον του Ναζισμού, ηδύνατο να θεωρηθή παράλογος η άμεσος αποστράτευσις δυνάμεων της Εθνικής Αντιστάσεως. Και δι’ αυτό ουδαμού της Ευρώπης συνέβη… […]
Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή «δώρον του Υψίστου». Αλλά, διά να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχομεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του Κ.Κ.Ε. εις την Κυβέρνησιν, δηλ. με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρεταννοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και για να γίνη η Στάσις -το «δώρον του Υψίστου»- έπρεπε προηγουμένως να εμμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του Ε.Λ.Α.Σ. και να θέσω το Κ.Κ.Ε. ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως, πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του…
Αυτή είναι ή ιστορική αλήθεια,
Μετά εξαίρετου τιμής,
ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, 1/3/1948
Γ- Από τις τοποθετήσεις του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη:
 |
| Ο Χρήστος Σαρτζετάκης(1929-2022) διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας από 30 Μαρτίου 1985 έως 5 Μαΐου 1990 |
Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξιστορεί τα γεγονότα της εποχής του “εμφυλίου” (από τη δική του σκοπιά), που τόσο προσεκτικά αποσιωπήθηκαν από την Ελληνική ιστορία, μέσα από μια επιστολή του προς την εφημερίδα Αυγή τον Φεβρουάριο του 1999.
Νέα Πεντέλη, 24η Φεβρουαρίου 1999.
Πρὸς τὴν ἐφημερίδα «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ»,
Αγίου Κωνσταντίνου 12,104 31 ᾽Αθήνας.
1) Πράγματι, δὲν ὁμιλῶ γιὰ «ἐμφύλιο πόλεμο». Καὶ δὲν τὸ κάνω, διότι, γιὰ ὅσους ἔχουν ἑλληνικὴ παιδεία, ὁ «πόλεμος» κυριολεκτεῖται μόνον ἐπὶ διαμάχης μετὰ ξένων, ποτὲ μετὰ ὁμοφύλων.
᾽Εὰν ὁ συνεργάτης σας εἶχε διαβάσει π.χ. τὸν Πλάτωνα, θὰ ἐγνώριζεν, ὅτι πολέμιοι εἶναι μόνον οἱ ξένοι καὶ ὁ πόλεμος μόνον μὲ ξένους διεξάγεται, ἐνῷ ἡ διαμάχη μὲ ὁμοφύλους λέγεται «στάσις» (Πολιτεία, 470 Β, « … λέγω δὲ τὰ δύο, τὸ μὲν οἰκεῖον καὶ ξυγγενές, τὸ δὲ ἀλλότριον καὶ ὀθνεῖον. ἐπὶ μὲν οὖν τῇ τοῦ οἰκείου ἔχθρᾳ στάσις κέκληται, ἐπὶ δὲ τῇ τοῦ ἀλλοτρίου πόλεμος»).
2) Οἱ τοῦ ψευδωνύμου «δημοκρατικοῦ στρατοῦ» ὑπῆρξαν λοιπόν στασιασταί, κατευθυνόμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ᾽Αφοῦ κανένα ἀπολύτως ἄλλο κόμμα δὲν συνετάχθη μὲ τὴν ἔνοπλη ἀνταρσία. Εἶχαν δὲ ἐκπαιδευθῆ καὶ ὀργανωθῆ σὲ στρατόπεδα τῶν, ὑπὸ κομμουνιστικὸν τότε καθεστώς, γειτονικῶν μας χωρῶν, κυρίως Γιουγκοσλαβίας (Μποῦλκες, κλπ), ἀλλὰ καὶ Βουλγαρίας καὶ ᾽Αλβανίας, ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐξεπορεύθησαν καὶ ποικιλοτρόπως ἐβοηθοῦντο, ὅπως καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ τοῦ ᾽Οργανισμοῦ ῾Ηνωμένων ᾽Εθνῶν (στὴν ὁποία μετεῖχον καὶ Σοβιετικοί) μετὰ πολυχρόνιο ἐπιτόπιο ἔρευνα διεπίστωσε καὶ ρητῶς κατέγραψε στὴν συνταχθεῖσα ἔκθεσί της.
῎Αλλωστε καὶ τὸ κατευθῦνον τοὺς στασιαστὰς Κ.Κ.Ε. ἦτο ἤδη ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του ξενοκίνητο, ἀφοῦρητῶς διεκήρυσσε, ὅτι ἦτο κόμμα διεθνιστικό, ὄχι ἐθνικό, καὶ εὑρίσκετο σὲ σχέσεις ἐπαναστατικῆς συνεργασίας μὲ τὰ ἀδελφὰ κομμουνιστικὰ κόμματα τῶν ἄλλων χωρῶν, ἀνεγνώριζε δὲ πάντοτε τὴν καθοριστικὴ πρωταρχία τῆς Σοβιετικῆς ῾Ενώσεως, πρὸς τὶς ἀποφάσεις καὶ τὰ κελεύσματα τῆς ὁποίας καὶ πάντοτε τυφλῶς συνεμορφοῦτο.
Αὐτὰ εἶναι γεγονότα πασίγνωστα,ἔχουν δὲ ἐπανειλημμένως ὁμολογηθῆ δημοσίως, μὲ γραπτὰ κείμενα, καὶ ἀπὸ ἰθύνοντες, ἀκόμη καὶ Γενικοὺς Γραμματεῖς καὶ ἄλλοτε ( π.χ. τὸν ᾽Ελευθέριο Σταυρίδη, βλέπε τὸ βιβλίο του, Τὰ παρασκήνια τοῦ Κ.Κ.Ε., ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του μέχρι τὸ 1950,᾽Αθῆναι, 1953 ) καὶ προσφάτως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα ἡγετικὰ στελέχη τοῦ Κ.Κ.Ε. σὲ πληθώρα βιβλίων των.- ᾽Αναμφισβητήτως λοιπὸν οἱ καθοδηγούμενοι ἀποκλειστικῶς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. στασιασταί, πού, ἐλαχίστη μειονοψηφία, αὐτοί, ἐκινήθησαν καὶ μὲ ξένη ἐκπαίδευσι καὶ ξένη βοήθεια ἐσήκωσαν τὰὅπλα κατὰ τῆς ἰδίας των Πατρίδος, προκειμένου νὰ ἐγκαταστήσουν στὴν χώρα μας, ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ, κομμουνιστικὸ καθεστώς, ὑπῆρξαν ξενοκίνητοι.
3) Οἱ ἐπιδιώξεις λοιπὸν τῶν στασιαστῶν δὲν ἀπεκρύπτοντο. ῏Ησαν ἡ ἀνατροπὴ τοῦ κρατοῦντος δημοκρατικοῦ, παρὰ τὶς ἀτέλειες στὴν ἐφαρμογή του, πολιτεύματος καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του μὲ κομμουνιστικὸκαὶ ὑπαγωγὴ τῆς Πατρίδος μας στὸ τότε σοβιετικὸ μπλόκ. Καὶ ὅλα αὐτὰ βιαίως, διὰ τῶν ὅπλων. Διότι μὲ ἐλεύθερες ἐκλογὲς δὲν ἠμποροῦσαν ποτὲ νὰ τὰ ἐπιτύχουν.
᾽Αφοῦ οἱἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. ἐκλογεῖς, χωρὶς μάλιστα καὶ νὰ καταταγοῦν ὅλοι τους στὸν δῆθεν «δημοκρατικὸ στρατό», ἀντεπροσώπευαν καὶ τότε μιὰμικρὴ μειοψηφία, ὅπως ἀπεδείχθη μὲ τὴν διαταχθεῖσα ἀποχὴ ἀπὸ τὶς βουλευτικὲς ἐκλογὲς τῆς 31 Μαρτίου 1946, ἡ ὁποία ἀνῆλθε σὲ ποσοστὸ μόλις 10% τῶν ἐκλογέων, ὅπως διεπίστωσε καὶ Διεθνὴς Ἐπιτροπή, ποὺ παρηκολούθησε τὴν διενέργεια τῶν ἐκλογῶν ἐκείνων, καὶ κατέγραψε στὴν ἔκθεσί της.
Καὶ μάλιστα ὅταν τὴν ἀποχὴ ἐκείνη ἀκολούθησαν ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Κ.Κ.Ε. καὶ ἄλλες ἀριστερὲς ὁμάδες. Τὴν ἀλήθεια ἄλλωστε αὐτῶν ἐπικυρώνει σταθερῶς καὶ ἐπὶ δεκαετίες τώρα, ὑπὸ καθεστὼς ἀκράτου ἐλευθερίας καὶ μὲ πλήρη δυνατότητα λειτουργίας ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κομμάτων καὶ κομματιδίων, ὁ μονοψήφιος πάντοτε ἀριθμὸς τῶν κομμουνιστικῶν ψήφων στὸ σύνολό τους (ὅλων τῶν ὁμάδων των).
Ασήμαντη λοιπὸν μειοψηφία στασιαστῶν ἐπῆρε τότε τὰ ὅπλα, πρὸς δυναμικὴν ἐπιβολὴ τῶν παραπάνω ἐπιδιώξεων τῆς κομμουνιστικῆς ἡγεσίας ἐναντίον τῆς θελήσεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ῾Ελληνικοῦ λαοῦ.
Αλλὰ τέτοιες πράξεις εἶναικακουργήματα καὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρα 134 καὶ 135) ἐσχάτη προδοσία.
5) ᾽Ακόμη καὶ οἱ προπαρασκευαστικὲς πράξεις τῆς συμφωνίας ἢ τῆς ἑνώσεως πρὸς διάπραξιν κακουργημάτων συνιστοῦν κατὰ τὸν Ποινικό μας Κώδικα (ἄρθρον 187) τὸ ἔγκλημα τῆς συστάσεως καὶ συμμορίας. ᾽Αφοῦ λοιπὸν οἱ στασιασταὶ τοῦ Κ.Κ.Ε. εἶχαν συμφωνήσεικαὶ ἑνωθῆ γιὰ τὴν διάπραξι τῶν παραπάνω κακουργημάτων τῆς ἐσχάτης προδοσίας καὶ τῆς προδοσίας τῆς χώρας, χωρὶς καμμιὰ ἀμφιβολία ἦσαν,σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, συμμορίτες. Καὶ ὡς ὄργανα ἀποκλειστικῶς τοῦ Κ.Κ.Ε. κομμουνιστοσυμμορίτες, κατὰ τὸν χαρακτηρισμό, ποὺ ὅλοι, ἐπίσημος ῾Ελλάς, κόμματα καὶ ἑλληνικὸς λαὸς κοινῶς ἐχρησιμοποιοῦσαν τότε.
6) ῾Επομένως, οἱ εἰς τὸ μήνυμά μου χαρακτηρισμοὶ τῶν στασιαστικῶν ἐκείνων ὁμάδων ὡς ξενοκινήτων καὶ ἐθνοπροδοτικῶν κομμουνιστοσυμμοριῶν εἶναι ἀπολύτως ἀκριβεῖς καὶ μόνον τὴν ἱστορικὴν ἀλήθειαν ἀποδίδουν.
Διότι εἰς τὰ Μνημόσυνα εἶναι διὰ τοὺς ὑπευθύνους ἄνδρες παντελῶς ἀνεπίτρεπτη ἡ, χάριν ὁποιασδήποτε πολιτικῆς σκοπιμότητος, παραποίησι ἢ ἀπόκρυψι τῆς ἀλήθειας. Καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ὕβριν εἰς τὴν μνήμην τῶν ἡρῴων ἐκείνων, ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ μείνει ἡ Πατρίδα μας ἐλεύθερη, ἐκτὸς τοῦ ἀπανθρώπου σταλινικοῦ κομμουνιστικοῦ ζυγοῦ, καὶ ἀκέραιη χωρὶς ἀκρωτηριασμούς, τὸ νὰ ἀποσιωπήσω τὸ διατὶ καὶ ἐναντίον ποίων ἀγωνιζόμενοι ἐθυσιάσθησαν. ῾Απλῶς, δὲν διέστρεψα τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια μὲ σημερινὲς παραμορφωτικὲς διόπτρες.
Ηκολούθησα πιστῶς τὴν ἀντικειμενικὴ τῶν γεγονότων καταγραφή, ὅπως ἄλλωστε τὰἐβίωνε τότε ὁλόκληρος ὁ ῾Ελληνικὸς λαὸς καὶ τὰ ἀξιολογοῦσε ὁλόκληρος ἡ πολιτική του ἡγεσία. Ετσι, ἂς μὴ ξεχνᾶτε τὸν περίφημο χαρακτηρισμό, ὄχι κανενὸς ἀντιδραστικοῦ, ἀλλὰ τοῦ ἀληθινοῦ δημοκρατικοῦ ἡγέτου, τοῦ θρυλικοῦ «γέρου τῆς Δημοκρατίας» ἀειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, γιὰ τὸ τότε Κ.Κ.Ε., ὅτι «εἶναι τὸ κόμμα τοῦ ἐγκλήματος καὶ τῆς ἐθνικῆς προδοσίας».
Καὶ ἀκόμη: Οἱ ἰδιότητές μου ὡς τέως ᾽Ανωτάτου Δικαστοῦ καὶ τέως Προέδρου τῆς ῾Ελληνικῆς Δημοκρατίας ὄχι μόνον δὲν ἀπέκλειαν, ἀλλά, ἀντιθέτως, ἐπέβαλλαν τὴν μετὰ παρρησίας ἔκθεσι τῆς ἀλήθειας,αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ καὶ μὲ τὸ μήνυμά μου ἔκανα.
Η σχετικῶς συνήθως προβαλλομένη ἀνάγκη ἐθνικῆς συμφιλιώσεως πρέπει νὰ βιώνεται, ὅπως καὶ ἔκανα καθ᾽ ὅλη τὴν ζωή μου. Καὶ ὄχι νὰ ὁδηγῇ στὸν στραγγαλισμὸ τῆς ἀληθείας μὲ τὴν παραποίησι ἢ καὶ μόνον ἀποσιώπησι ἀναμφισβητήτων γεγονότων. Διότι, ὅπως καὶ ἡ λέξις τὸ λέγει, ἀλήθεια εἶναι τὸ ἀντίθετο τῆς λήθης. Δὲν πρέπει τίποτε νὰ ξεχνᾶμε.
Αλλωστε τὴν λήθη τὴν ἐπιθυμοῦν αὐτοί, ποὺ μὲ δολιότητα τὴν ἐπικαλοῦνται, μόνον μονομερῶς. ῎Ετσι ἐνῷ καθημερινῶς πληθαίνουν οἱ ἀναφορὲς στὰ ἔντυπά τους, ἐφημερίδες, περιοδικὰ καὶ βιβλία, μὲ ἑορτασμοὺς ἐπετείων καὶ «ἀνδραγαθημάτων» τοῦ δῆθεν «δημοκρατικοῦ στρατοῦ», δηλαδὴ μὲ ὡραιοποίησι ὅλων τῶν ἐγκλημάτων του εἰς βάρος τῆς ἑλληνικῆς μας Πατρίδος, οἱ ἴδιοι ἀξιώνουν τὴν πλήρη σιωπὴ ὅλων τῶν ἄλλων!
Αὐτὸ εἶναι τὸ ψευδώνυμο «δημοκρατικό» τους ἦθος !
Πηγές: www.militaire.gr , el.wikipedia.org . www.epilekta.com ,www.in.gr
Απόσπασμα της ανάρτησης δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του Συνδέσμου «Λόγος ευθύνης», στη στήλη: Ιστορικές αναδρομές – επετειακά με ομώνυμο τίτλο.
Επιλογή-επιμέλεια-σχολιασμός των κειμένων της στήλης από τον Στέργιο Σαββίδη, Γεν.Γραμμ.Συνδέσμου)
