A.F. (Royal Air Force)
Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.
Τιμητικό αφιέρωμα για την αυτοθυσία των αμούστακων μαθητών της ΕΟΚΑ. Αποσπάσματα με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια. Λησμονημένες ιστορικές πτυχές του επικού αγώνα ΕΟΚΑ 55-59.
Ανάμεσα στην περίοδο του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και μετέπειτα κατασκευάστηκαν στις Αγγλικές αποικίες πάμπολλα στρατιωτικά αεροδρόμια με σκοπό την ασφάλεια των αποικιών, όχι μόνο από τις εχθρικές χώρες, αλλά και από τους γηγενείς επαναστάτες. Ήταν ορμητήρια για την καταστολή εξεγέρσεων και πολλά δεινά επέφεραν στους υπόδουλους λαούς. Στην μικρή Κύπρο λειτουργούσαν 3 στρατιωτικά αεροδρόμια Δεκελείας, Ακρωτηρίου, Λευκωσίας και υπήρχε και ένα εφεδρικό στις Αλυκές Λάρνακας στην θέση του σημερινού αεροδρομίου.
1957.26/Νοε: Ένας17χρονος μαθητής, κάνει τη μεγαλύτερη δολιοφορα, που έγινε κατά τη διάρκεια της δράσης της ΕΟΚΑ, στο αεροδρόμιο Ακρωτηρίου. Συγκεκριμένα καταστρέφονται 5 αεροπλάνα, κάποια *ελικόπτερα, μηχανές και άλλο υλικό αξίας πολλών εκατομμυρίων λιρών. Γκρεμίζει και το γόητρο και τον αετό της Αγγλικής Αυτοκρατορίας…. Οι αποικιοκράτες για λόγους γοήτρου ποτέ δεν δήλωναν τις πραγματικές απώλειες τους. Εντός του καταστραμμένου υποστέγου με βάση τότε μαρτυρίες υπήρχαν αρκετά άλλα αεροπλάνα και ελικόπτερα καθώς και μεγάλος αριθμός χειριστών και Άγγλων τεχνικών, που ετοίμαζαν τα αεροπλάνα για επιχειρήσεις στην Αίγυπτο αλλά και τα ελικόπτερα τους για *άνανδρες επιχειρήσεις κατά ΕΟΚΑ.
*Σημειώνεται ότι οι κατακτητές κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, συχνότατα χρησιμοποιούσαν ελικόπτερα της RAF, ρίχνοντας απαγορευμένες από ΟΗΕ εμπρηστικές βόμβες σε κρησφύγετα πολιορκημένων αγωνιστών ΕΟΚΑ, που δεν παραδίδοντο. Π.χ. Αυξεντίου 3/3/1957, αχυρώνας Λιοπετρίου 2/9/1958 κλπ
Αυτά ήταν τα αίσχη των θρασύδειλων Άγγλων. Δεν κατόρθωσαν οι μύριοι κατακτητές μετά από πολύωρη μάχη να εκπορθήσουν τον ήρωα Σταυραετό του Μαχαιρά. Με ελικόπτερα της R.A.F. έριξαν βενζίνη και εμπρηστικές βόμβες και τον έκαψαν. Και καιόμενος πολυβολώντας τους βροντοφώναξε: ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΑΘΕΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ… και έγινε άσβεστη λαμπάδα ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.
Τόν Μάρτιο τοῦ 1957, οἱ Ἄγγλοι δολοφόνοι καί κατακτητές, καλοῦν τόν Πιερῆ Αὐξεντίου –τόν πατέρα τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου, τοῦ θρυλικοῦ ἀητοῦ τοῦ Μαχαιρᾶ– στίς Κεντρικές Φυλακές τῆς Λευκωσίας, γιά νά ἀναγνωρίσει τόν νεκρό γυιό του. (Στίς 3 Μαρτίου μιά ὁλόκληρη ταξιαρχία πεζικοῦ τῶν Ἄγγλων -5.000 στρατιῶτες- ἐπί 10 ὁλόκληρες ὧρες ἔδωσε μάχη μέ τόν 29χρονο ὑπαρχηγό τῆς ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αὐξεντίου. Μπροστά στό ἀλύγιστο θάρρος του, ὅταν οἱ Ἄγγλοι κατάλαβαν ὅτι δέν μποροῦσαν μέ ἄλλο τρόπο νά τόν ἐξαναγκάσουν νά παραδοθεῖ, έρριξαν από ελικοπτέρου εμπρηστικές βόμβες και βενζίνη καί τόν ἔκαψαν μέσα στό κρησφύγετό του!!). Ὁ τραγικός πατέρας ἀντικρίζει ἀγέρωχα τό ἀπανθρακωμένο λείψανο τοῦ μοναχογυιοῦ του, καί ἀπαγγέλει τούς παρακάτω αὐτοσχέδιους στίχους, πού κρύβουν στίς φυλλωσιές τους ὅλες τίς ἡρωικές σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας:
Δέν κλαίω πού σέ ἔχασα
πού σ’ εἶχα γιά καμάρι
κλαίω πού δέν ἔχω ἄλλο γυιό
τή θέση σου νά πάρει!
Καθ’ όλη τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, οι δολιοφθορές εις βάρος των βρετανικών στρατοπέδων και άλλων στρατιωτικών στόχων, ήταν σύνηθες φαινόμενο. Οι Βρετανοί, είχαν λάβει υψηλά μέτρα ασφαλείας, ενώ υπήρχε και αυστηρός έλεγχος των Κυπρίων, που εργάζονταν σε βρετανικές βάσεις, παρ’ όλα αυτά όμως οι τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε εγκαταστάσεις και στρατόπεδα, δε μπόρεσαν να εξαλειφθούν. Μία από τις πιο εντυπωσιακές επιθέσεις, ήταν εκείνη, που έλαβε χώρα στις 26 Νοεμβρίου του 1957. Στόχος είχε επιλεγεί η αεροπορική βάση Ακρωτηρίου νοτιοδυτικά της Λεμεσού, παρά τα δρακόντεια μέτρα που εφαρμόζονταν για την επαρκή προστασία της. Περιβαλλόταν από σειρές ηλεκτροφόρων συρματοπλέγματα, ενώ την περίμετρο έλεγχαν κινητές περίπολοι με ανιχνευτικούς σκύλους. Η στρατηγική της σημασία ήταν μεγάλη για την υποστήριξη και εκτέλεση αεροπορικών επιχειρήσεων στη ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής.
Μία από τις πολλές αεροπορικές επιχειρήσεις έγινε στις 31 Οκτωβρίου του 1956, όταν είχε εξαπολυθεί από εκεί εναέρια επίθεση κατά αιγυπτιακών στόχων, στις γαλλοβρετανικές επιχειρήσεις του Σουέζ και εν συνεχεία ακολούθησαν και άλλες. Ταυτόχρονα από εκεί εξορμούσαν και τα ελικόπτερα και σε στόχους κατά των ανταρτών της ΕΟΚΑ.
Την επιχείρηση προσβολής του αεροδρομίου, ανέλαβε ομάδα που αποτελούταν από έφηβους με επικεφαλή τον δεκαεπτάχρονο τότε μαθητή του Λανιτείου Γυμνασίου Λεμεσού, Ανδρέα Βασιλείου.
Οι νεαροί Αγωνιστές, κατάφεραν να τοποθετήσουν δύο βόμβες σε ισάριθμα αεριωθούμενα βομβαρδιστικά τύπου Canberra, τα οποία βρίσκονταν με άλλα αεροσκάφη στο γιγαντιαίο υπόστεγο επισκευών ( μήκος 120 μ. και ύψος 20 μ. ).
Το απόγευμα της 26ης Νοεμβρίου, ακούστηκαν δύο εκκωφαντικές εκρήξεις από το υπόστεγο. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες εκρήξεις στις δεξαμενές καυσίμων των αεροσκαφών.
Στο υπόστεγο, βρίσκονταν τέσσερα βομβαρδιστικά Canberra και ένα τύπου Venom και πυρομαχικά κατά τους Άγγλους.
Μέσα σε λίγα λεπτά, τεράστιες φλόγες έζωσαν το υπόστεγο.
Οι ομάδες πυρόσβεσης του αεροδρομίου, δε στάθηκαν ικανές για να ελέγξουν τη πυρκαγιά, παρά τις προσπάθειες, που κατέβαλαν.
Αποτέλεσμα είχε, η κατάρρευση ολόκληρης της οροφής, καταπλακώνοντας και καταστρέφοντας όλα τα αεροσκάφη και ολόκληρο τον μηχανολογικό εξοπλισμό, που υπήρχε μέσα στο υπόστεγο.
Ήταν από τις πιο καταστροφικές δολιοφθορές σε βάρος των βρετανικών δυνάμεων, μέχρι τότε.
Οι ζημιές ήταν ανυπολόγιστες.
Ο Αρχηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής βαθιά ικανοποιημένος από την επιτυχία της επιχείρησης δήλωσε:
«Δεν είναι προς τιμήν των Άγγλων ότι αι βάσεις των συνεκλονίζοντο συχνότατα από τας ημετέρας βόμβας.
Δεν πρόκειται να εκθέσω τίνι τρόπω συνεκροτήσαμεν τας ομάδας δολιοφθορών εντός αυτων και πώς αύται ειργάζοντο, τόσον διά να εισαγάγουν τας εκρηκτικάς ύλας, όσον και διά να τας τοποθετήσουν».
Οι Άγγλοι, παρ’όλα τα αυστηρότατα μέτρα τα οποία έλαβον, δεν κατόρθωσαν ποτέ να εξουδετερώσουν τας ομάδας δολιοφθοράς εντός και εκτός των βάσεων.
Εάν κανείς εγνώριζε ποίαι δυσκολίαι παρενεβάλλοντο εις τας δολιοφθοράς εντός των αγγλικών στρατιωτικών βάσεων, τότε θα αντελαμβάνοντο οποίαι ηρωικαί πράξεις επετελέσθησαν υπό των ομάδων μας».
Στον φάκελο «Απώλειες» της αγγλικής αεροπορίας, αναφέρονται ότι μαχητικά αεροπλάνα και ελικόπτερα της R.A.F., χτυπήθηκαν επί εδάφους στις 26 Νοεμβρίου 1957. Τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας, έκαναν λόγο για τη βομβιστική ενέργεια της ΕΟΚΑ και την πυρκαγιά στο αεροδρόμιο Ακρωτηρίου. Ο τολμηρός 16χρονος το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου 1957 εργαζόμενος στις βρετανικές βάσεις μέλος της ΕΟΚΑ τοποθέτησε βόμβες με σκοπό τη δολιοφθορά στα μαχητικά αεροπλάνα. Ήταν ο 16χρονος Ανδρέας Βασιλείου.
Σημειώνεται ότι και πολλές άλλες δολιοφθορές έγιναν και προηγουμένως από μαθητές. Π.χ. στο αεροδρόμιο Λευκωσίας
Μερικές αφηγήσεις στο ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ.
Είχαν περάσει μερικές μέρες από την διακοπή των συνομιλιών Μακαρίου-Χάρντιγκ όταν η ΕΟΚΑ με την έγκριση του Διγενή, πραγματοποίησε μια άκρως επικίνδυνη δολιοφθορά στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Στόχος ήταν η ανατίναξη ενός αεροπλάνου τύπου ΕΡΜΗΣ που θα μετέφερε στρατιώτες στο Λονδίνο από τη Λευκωσία.
Από τα τέλη του 1955 ένας μαθητής του Παγκυπρίου Γυμνασίου και μέλος της Οργάνωσης, ο Χαράλαμπος Χριστοφόρου από την Έγκωμη, ανέλαβε να φέρει σε πέρας αυτή τη δύσκολη ενέργεια. Ο ίδιος αφηγείται στο ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ :
«Τέλη του 1955 εγνώρισα εις το αεροδρόμιον, τον Μιχαλάκην Βαπόρην, όστις είχε εκεί κατάστημα πωλήσεως διαφόρων πραγμάτων. Ο Βαπόρης ήθελε πολύ να γίνη μέλος της ΕΟΚΑ και να βοηθήση. Του έρριψα την ιδέαν τοποθετήσεως βόμβας εις αεροπλάνον, το οποίον μετέφερεν αξιωματικούς και Αγγλικά στρατεύματα. Βρήκα τους αδελφούς Χατζηνικολάου μετά των οποίων συνειργαζόμην και εις αλλεπαλλήλους συσκέψεις εις το σπίτι των και εις το σωματείον ΕΘΑ Έγκωμης απεφασίσαμεν να χρησιμοποιήσωμεν αστυνομικόν, ο οποίος ειργάζετο στο αεροδρόμιον, διότι ημείς δεν επιτρέπετο να εισέλθωμεν εις τον χώρον του αεροδρομίου. Κατόπιν εντατικής ερεύνης και μεγάλης προσοχής βρήκαμεν τον εξαίρετον αγωνιστήν Ανδρέαν Μιλτιάδου, αστυνομικόν του αερολιμένος. Συνεζητήσαμεν τα του σαμποτάζ και τελικά απεφασίσθη η τοποθέτισης της βόμβας εις αεροπλάνον μεταφέρον αγγλικά στρατεύματα.
Υπελείπετο η έγκρισις του Αρχηγού. Διεβιβάσαμεν τα σχέδιά μας και τα ενέκρινεν. Ένα μεσημέρι του Φεβρουαρίου 1956 μας έφεραν εις το σωματείον όπου ήτο ο Γ. Χατζηνικολάου, καθηγητής Παγκυπρίου Γυμνασίου, την ωρολογιακήν βόμβαν. Αύτη θα ερρυθμίζετο εις χρόνον ώστε να εκραγή κοντά ότε το αεροπλάνον θα ήτο εν πτήσει. Εκάλεσα τον Ανδρέαν Μιλτιάδου εις το σωματείον ΕΘΑ Έγκωμης και του υπέδειξα να τοποθετηθή η βόμβα κάπου πλησίον της πτέρυγος του αεροπλάνου ίνα εκραγή κοντά στην βενζίνην.»
Ο Μιλτιάδου που ήταν κι αυτός μέλος της Οργάνωσης, δέχτηκε αρχικά, αλλά του είπε ότι θα πάρει έγκριση κι απ’ τον ομαδάρχη του. Πράγματι το ανέφερε στον Στέλιο Κουρέα ο οποίος του είπε ότι ήταν αρκετά παράτολμη ενέργεια και χρειαζόταν καλή μελέτη για την εκτέλεσή της. Μετά από λίγο καιρό, στις αρχές του 1956, ο Κουρέας κάλεσε τον Μιλτιάδου και του είπε ότι έχει την έγκριση για την παράτολμη αυτή ενέργεια. Σ’ αυτό το διάστημα ο Μιλτιάδου συναντήθηκε μια δυό φορές με τα αδέλφια Κώστα και Γιώργο Χατζηνικολάου από την Έγκωμη, μέσω του Χριστοφόρου, οι οποίοι θα του ανέθεταν την τοποθέτηση της βόμβας.
Συμπληρώνει για την θεαματική αυτή δολιοφθορά :
«Αρχάς Μαρτίου 1956 με ειδοποίησαν να πάω στην Έγκωμη προς συνάντησιν του Κώστα Χατζηνικολάου. Συναντήθημεν στον σύλλογο και μου είπεν ότι η βόμβα ήτο έτοιμη, εστάλη σε ο Χαμπής να τη φέρη, για να μου δείξη τον χειρισμόν της. ‘Οταν ήλθεν, επήγαμεν και οι δύο μέσα στην εκκλησίαν της Έγκωμης, όπου μου έδειξε τον χειρισμόν και μου την έδωσε. Ήτο ένα συνηθισμένο κουτί απο καραμέλλες γεμάτο Τ.Ν.Τ στο πλευρό του οποίου υπήρχε μια τρύπα, μέσα στην οποία θα τοποθετούσα το ωρολογιακό μολυβδοκόνδυλο για την έκρηξιν. Την έβαλα μέσα στην τσέπη της καπαρτίνας μου και ξεκίνησα με το ποδήλατό μου για τον Σταθμό Αγίου Δομετίου όπου έμενα. Έξω από τον σταθμόν υπήρχε μπλόκο όπου με σταμάτησαν οι στρατιώτες και ένας επλησίασε για να με ερευνήση. Αμέσως παρουσίασα την αστυνομικήν ταυτότητά μου, την οποία είχα έτοιμη και του εδήλωσα ότι πηγαίνω στον αστυνομικόν σταθμόν. Ο στρατιώτης μου είπε «All right john, you may go». Επήγα στον σταθμό και εκλέιδωσα την βόμβα στο ερμάρι μου. Την άλλη μέρα πρωί, 4.3.56, επήρα την βόμβα και ξεκίνησα με το λεωφορείον για το αεροδρόνιον. Στην είσοδο του αεροδρομίου όλοι ηρευνήθησαν εκτός από τους αστυνομικούς και έτσι η βόμβα έφθασε στον προορισμό της. Όταν φθάσαμεν στο αεροδρόμιο παράδωσα την βόμβα στον Μιχάλη Βαπόρην για να την φυλάξη έως τη νύκτα. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας επήγα στο γραφείο της «Αμαθούς» και επληροφορήθην ποιό αεροπλάνο θα μετέφερε στρατιώτας την νύκτα στην Αγγλία. Μόλις έδυσεν ο ήλιος επήγα στο κατάστημα του Μιχάλη Βαπόρη επήρα την βόμβα την ετοίμασα, την έβαλα στον κόρφο μου και επροχώρησα προς το αεροπλάνο το οποίον επεσήμανα προηγουμένως. Όταν επλησίασα αντελήφθην ένα φρουρό της RAF(Κύπριο) να στέκεται κάτω απο το αεροπλάνο. Αμέσως άλλαξα διεύθυνσιν και επροχώρησα προς το γραφείον του Παπαπέτρου. Μετά πέντε λεπτά περίπου επέστρεψα και είδα ότι ο φρουρός ευρίσκετο κάτω από άλλο αεροπλάνον. Ανέβηκα την σκάλα του αεροπλάνου σιγά-σιγά, χωρίς να με αντιληφθή, εισήλθα εντός αυτού και έβαλα την βόμβα κάτω απο ένα κάθισμα προς τα αριστερά. Κατέβηκα και έφυγα χωρίς να με ιδή ο φρουρός. Ύστερα απο δυό ώρες εξερράγη η βόμβα ενώ ακόμα οι εργάται ησχολούντο με τη φόρτωση του αεροπλάνου. Το αεροπλάνο πήρε αμέσως φωτιά. Μάταια η πυροσβεστική υπηρεσία της RAF προσεπάθει να το σώση. Το αεροπλάνον κατεστράφη ολοσχερώς. Η βόμβα επρόκειτο να εκραγή κατά την ώραν της πτήσεως, αλλά για καλήν τους τύχην ο πιλότος διέταξε καθυστέρησιν αναχωρήσεως για μισήν ώραν».
Η ενέργεια αυτή πήρε διαστάσεις στα μέσα ενημέρωσης και έδειξε την ικανότητα της ΕΟΚΑ να χτυπά παντού. Η Αποικιοκρατία πήρε αυστηρά μέτρα απολύοντας όλους του Έλληνες εργαζόμενους του αεροδρομίου αντικαθιστώντας τους με Τούρκους.
Αυτά ήταν τα Ελληνόπουλα της Κύπρου,
Μιά χούφτα ἀπόλεμα παιδιά, τά περισσότερα ἀπό τά Κατηχητικά Σχολεῖα τῆς Κύπρου, πιάνουν τά λιανοντούφεκα καί γονατίζουν καί ἐξευτελίζουν γιά τέσσερα χρόνια τήν ὑπερφίαλη Βρεττανική Αὐτοκρατορία. Σαράντα χιλιάδες στρατό παρέταξαν οἱ Ἄγγλοι, φυλακίσεις, ἐξορίες, τρομοκρατία στό νησί… καί ὅμως ἔτρεμαν καί τήν σκιά τους!
«Νά ποῦμε ὅτι ὁ ἀγῶνας τῆς ΕΟΚΑ εἶναι ὁ ἡρωικώτερος ἀγῶνας τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας; Μποροῦμε νά τό ποῦμε. Ὁ ἡρωισμός σ’ ὅλες τίς δοξασμένες στιγμές τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας εἶναι ἕνας. Καί στούς ἄλλους λαούς ὁ ἡρωισμός εἶναι ἕνας. Ὅμως ὁ ἡρωισμός τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ ἔχει εἰδοποιό διαφορά, γιατί ἀποτελεῖ τή συνισταμένη ὅλων τῶν ἡρωισμῶν τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ὁ ἀγῶνας τῆς ΕΟΚΑ εἶναι ὁ ἑλληνικώτερος ἀγῶνας τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Σέ κανένα ἄλλο ἀγῶνα δέν ἔγινε ἔμπρακτο βίωμα ὅλη ἡ ἱστορία τῆς Ἑλλάδος. Οἱ ἀγωνιστές κατακυρώνουν τήν ταυτότητά τους, πραγματοποιῶντας τήν ἑλληνική ἱστορία. Κάνουν ὅ,τι ἔκαναν οἱ Ἕλληνες. Δέν θέλουν νά παρεκκλίνουν οὔτε κατά ἰῶτα ἕν. Εἶναι Ἕλληνες οἰκουμενικοί. Ὅλα εἶναι δικά τους: τό «μολών λαβέ», τό «ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς», ὁ Παρθενών, ἡ ὀρθόδοξη πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἁγία Σοφία, ὁ δικέφαλος ἀετός, ἡ ἑλληνική σημαία, ἡ ἑλληνική δάφνη, ὁ ἐθνικός ὕμνος, ὁ ἑλληνικός θάνατος». (Μενέλαος Χριστοδούλου, ΕΟΚΑ _ὁ ἑλληνικός ἀγῶνας ἐκδ. «Αἰγαῖον», Λευκωσία 2011, σελ. 23-24).
«Σήκω Εὐαγόρα, σήκω Γρηγόρη, σήκω Παῦλε, σήκω Μάρκο καί Κωνσταντῖνε καί Νικηφόρε καί Λεωνίδα, νά μᾶς πεῖτε ἑλληνική ἱστορία… που την λησμονήσαμε».
Και όσον αφορά και τους σημερινούς βαρβάρους Τούρκους εισβολείς αντιγράφω τους ωραίους στίχους του εθνικού μας ποιητή Κ. Μόντη: “
“Κι αυτή η σελήνη η ματωμένη και μισή / που μας την κουβαλήσατε! / Αλήθεια πέστε μου μετρήσατε / πόσοι άλλοι πέρασαν από το νησί / πριν από εσάς πανίσχυροι κ’ επιφανείς / κι ούτε δείγμα καν δεν έμεινε κανείς;”.
Και τέλος αν μπορεί να υπάρξει τέλος ένα διαχρονικό δίδαγμα,
Μέλη της ΕΟΚΑ ήταν κυρίως μαθητές και νέοι άνθρωποι, οι οποίοι ήταν γαλουχημένοι στο πνεύμα της Εκκλησίας και είχαν ισχυρή πίστη και αφοσίωση στον Θεό και την πατρίδα. Πολλοί μάλιστα από τους νέους αυτούς ήταν μέλη χριστιανικών οργανώσεων, όπως η ΟΧΕΝ (Ορθόδοξη Χριστιανική Ένωση Νέων), είτε ως κατηχητές είτε ως κατηχητόπουλα.
Αξίζει στο τελευταίο σημείο αυτό να γίνει μία σύντομη αναφορά σε μια παράγραφο τιμής ένεκεν, στους ανθρώπους αυτούς, που με την δύναμη της πίστης τους για το προαιώνιο όραμα τους για ΕΝΩΣΗ με την μητέρα πατρίδα, κατατρόπωσαν και ντρόπιασαν μια ολόκληρη Βρετανική Αυτοκράτορια
«Η πίστη τους τόσο στον Χριστό, όσο και στο δίκαιο του αγώνα για την πατρίδα τους, τους έδινε δύναμη και αυτό φαίνεται σε πολλά περιστατικά από την ζωή τους. Ορισμένα από αυτά ας τα διαφυλάξουμε ώστε να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης, για όλους εμάς τους σύγχρονους Έλληνες και Χριστιανούς και της μητέρας πατρίδας και της Ελληνικής μας Κύπρου, ειδικά σήμερα αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, που ζούμε υπό τις απειλές και διεκδικήσεις των νεοσουλτάνων και νεοθωμανών βαρβάρων γειτόνων μας».
ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ …
Αποσπάσματα Γεωργίου Γρίβα – Διγενή ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΑΓΩΝΟΣ ΕΟΚΑ 1955-1959 Εκδόσεις Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-1959 Λευκωσία 1997, ΜΜΕ της τότε εποχής, αρχείο Α. Αντωνά με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια.
Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.
Υ.Γ. Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο και στον πρώτο ξάδελφο μου, μικρό σαμποτέρ 15χρονο τότε Μηνά, ο οποίος πέθανε πριν λίγες μέρες λησμονημένος στην Αυστραλία. Ήταν μονόχειρας. Μαζί με τον αδελφό του Κίκη είχαν αποστολή να «κλέβουν» εκρηκτικά ΤΝΤ από πεδίο βολής των Άγγλων, που βρισκόταν κοντά στο εφεδρικό τους αεροδρόμιο στην Λάρνακα ( Σημερινό αεροδρόμιο). Για άγνωστο λόγο όταν θέλησε να κάνει σαμποτάζ έγινε πρόωρη έκρηξη με επακόλουθο να του αποκοπεί το χέρι. Σημειώνεται ότι το τότε πεδίο βολής αεροπλάνων των «αναίσχυντων» Άγγλων βρισκόταν στην παραλία μόλις σε απόσταση 3χλμ, από την πόλη και καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι όταν ασκήσεις έκαναν οι εκρήξεις έσειαν εκ θεμελίων όλα τα σπίτια της Λκας. Αυτονόητο ότι ήταν ένας συνεχής ψυχολογικός πόλεμος προς εκφοβισμό και κλονισμό του ηθικού των αλύγιστων Λαρνακέων, τους οποίους δεν «χώνευαν», αφού καθημερινά τους κτυπούσαν αλύπητα και τους ντρόπιαζαν και οι μεγάλοι αγωνιστές και οι αμούστακοι μικροί μαθητές ειδικά του ιστορικού Λυκείου Λκας, φυτώριο αγωνιστών ηρωικών ΚΙΤΙΕΩΝ. Σημειώνω ότι ο μικρότερος ήρωας του απελευθερωτικού αγώνα και ίσως και όλου του Ελληνισμού ήταν ο 7χρονος Δημητράκης Δημητριάδης, που πολεμούσε τους κατακτητές με κοτρόνες και τον ιστό της Ελληνικής σημαίας. Πολυβολήθηκε από άνανδρους Άγγλους και Τούρκους επικουρικούς στις 14 Μαρτίου 1956 και έπεσε μαχόμενος στον περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Λαζάρου Λάρνακας. «Πέτρα σε πέταγαν τα μικρά μου τα χέρια
σ’ ένοιωθα λευτεριά να ματώνεις στ’ αστέρια…» Του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο οποίος και αυτός 17χρονος μαθητής απαγχονιζόταν, από τους κατακτητές ακριβώς ένα χρόνο μετά στις 14 Μαρτίου 1957!
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ.
