Όσο συνεχίζονται οι εκδηλώσεις… αυτοθαυμασμού από τους αυτόκλητους πολεμικούς «εμπειρογνώμονες» του διαδικτύου, που «όλα τα ήξεραν και για όλα φώναζαν» από την πρώτη στιγμή, καλό θα είναι όλοι οι υπόλοιποι και όσοι σοβαροί, να έχουμε υπ’ όψιν μας τα εξής, σεβόμενοι τον εαυτό μας, την λογική και φυσικά την ίδια την αλήθεια, σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη και αβέβαιη ως προς την έκβασή της γεωπολιτική συγκυρία:…
Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πρώτον: Οι S-300 είναι πύραυλοι εδάφους – αέρος Ρωσικής κατασκευής, τους οποίους χρησιμοποιούν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ πλευρές που αντιπαρατίθενται στον πόλεμο της Ουκρανίας…
Δεύτερον: Τα συντρίμμια στο Πολωνικό χωριό επιβεβαιώνουν ότι το συγκεκριμένο σημείο χτυπήθηκε από πύραυλο S-300, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί προκειμένου να πιστοποιηθεί και η ταυτότητα του χρήστη που τον εκτόξευσε. Αυτή η διαδικασία (πέραν των σειριακών αριθμών που από την στιγμή που θα βρεθούν θα μπορούν και να αποκαλύψουν σε ποιο οπλοστάσιο από τα δυό ανήκε ο συγκεκριμένος πύραυλος) είναι μια διαδικασία περισσότερο σύνθετη, εξαιρετικά πολυπαραμετρική και όλα όσα βεβιασμένα λέχθηκαν ή γράφτηκαν αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, είναι απλώς φτηνές και ανάξιες λόγου κουταμάρες…
Τρίτον: Οι πύραυλοι S-300, πέραν του γεγονότος ότι δεν είναι και ιδιαίτερα ακριβείς , όταν χρησιμοποιούνται ως πύραυλοι εδάφους – εδάφους, τότε το μέγιστο βεληνεκές τους δεν ξεπερνά τα 120 χλμ…
Όλα τα παραπάνω όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, αφήνουν το περιθώριο στους εμπλεκόμενους (και τέτοιος είναι το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί) να διαχειριστούν πρωτίστως με πολιτικούς και δευτερευόντως με τεχνικούς όρους την συγκεκριμένη εξέλιξη. Ιδιαίτερα δε το μέγιστο δυνατό βεληνεκές που όπως είπαμε δεν ξεπερνά τα 120 χιλιόμετρα σε ένα χτύπημα εδάφους – εδάφους, δεν αποτελεί μονάχα μια σημαντική τεχνική παράμετρο αλλά αποτελεί πριν απ’ όλα ένα πρώτης τάξεως πρόσχημα το οποίο μπορούν να επικαλεστούν οι Αμερικανοί προκειμένου να αποδυναμώσουν την εκδοχή να έχει βληθεί ο συγκεκριμένος πύραυλος από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις (ακόμη και αν έχει βληθεί από αυτές)…
Είναι λοιπόν προτιμότερο, αντί να ανεχόμαστε τους γυρολόγους κάθε λογής να επιδίδονται σε μια ακατάσχετη και αποπροσανατολιστική ανευθυνολογία, να επικεντρώσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ την προσοχή μας γύρω από τρία πράγματα που κατά την γνώμη του γράφοντος θα αποδειχτούν ιδιαίτερα κρίσιμα για τις εξελίξεις των επόμενων ημερών. Ποια είναι αυτά…
Πρώτον: Η απόφαση των Αμερικανών να υποβαθμίσουν το συγκεκριμένο γεγονός, είναι μια αμιγώς πολιτική απόφαση, απολύτως ενδεικτική για το οριακό σημείο στο οποίο έχουν οδηγηθεί τα πράγματα και για το ότι επί της ουσίας, δεν απέχουμε και πολύ από το ενδεχόμενο να τεθούν τα πάντα εκτός ελέγχου στο πλαίσιο μια γενικευμένης καταστροφικής σύγκρουσης…
Δεύτερον: Η αμετροεπής Ουκρανική ηγεσία συνιστά πλέον για τους πάντες παράγοντα διαρκούς αποσταθεροποίησης, πολύ δε περισσότερο τώρα που συνειδητοποιεί και η ίδια, ότι η διερεύνηση της όποιας λύσης σε επίπεδο μυστικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων, το πρώτο πράγμα που θα σηματοδοτήσει θα είναι τον εδαφικό διαμελισμό της Ουκρανίας και την οριστική μετάπτωσή της σε failed state ή άλλως σε buffer zone στο πλαίσιο της μεταπολεμικής Αρχιτεκτονικής που σχεδιάζεται. Και…
Τρίτον: Στα κέντρα των αποφάσεων της Δυτικής συμμαχίας, υπάρχουν ισχυρές φωνές που επιμένουν να δείχνουν την Ρωσία πίσω από το συγκεκριμένο χτύπημα, και αυτό παρά και ενάντια στην επίσημη εκδοχή που έσπευσε να υιοθετήσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος «φόρτωσε» το συμβάν στις Ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, αναθέτοντας παράλληλα στον κ. Στόλτενμπεργκ την ευθύνη να τους αποδώσει ορισμένα εύλογα ελαφρυντικά για την πολεμική «αστοχία».
Σε κάθε περίπτωση πάντως, είναι μια από τις σπάνιες φορές στην Ιστορία, που ένα «ατυχές» ή «αμφιλεγόμενο» περιστατικό, ανεξάρτητα από την πραγματική αιτία και το ονοματεπώνυμο του πρωταίτιου που το προκάλεσε, δεν χρησιμοποιείται για να επισπεύσει μια ανεξέλεγκτη κλιμάκωση, αλλά επιδιώκεται να εργαλειοποιηθεί προκειμένου να επιταχύνει μια ελεγχόμενη αποκλιμάκωση, γεγονός που αναμένεται να παράξει ειδήσεις την αμέσως επόμενη περίοδο.
Φυσικά αυτή η εξέλιξη δεν προέκυψε επειδή οι εμπλεκόμενοι πραγματικοί πρωταγωνιστές λάτρεψαν ξαφνικά την Ειρήνη και την ειρηνική διευθέτηση της συγκεκριμένης σύγκρουσης. Προέκυψε επειδή πλέον οι πάντες συνειδητοποιούν ότι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή και ουδείς είναι έτοιμος για τα χειρότερα και για τα αχαρτογράφητα νερά που αναμένεται να προκύψουν.
