Ενώ κάποιοι, ελάχιστοι θυμηθήκαμε τις προηγούμενες μέρες τις δολοφονίες των 35.000 Εβραίων και άλλων στο Μπάμπι Γιαρ της Ουκρανίας το 1941 από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους, δεν ήταν δυνατόν να μην ξανασκεφτούμε ότι κανείς δεν γνωρίζει ούτε και νοιάζεται για τα δικά μας Μπάμπι Γιαρ κατά την Μικρασιατική Καταστροφή.
Δηλαδή τη δολοφονία δεκάδων χιλιάδων άμαχων Μικρασιατών, εγκαταλελειμμένων από τη κυβέρνηση των Αθηνών και τους κυνικούς “χριστιανούς” συμμάχους στο έλεος του Μουσταφά Κεμάλ, τον Σεπτέμβρη του 1922, στις χαράδρες του Σίπυλου όρους παρά την ιωνική Μαγνησία.
Ούτε για το μοναδικό εφιαλτικό γεγονός ότι δύο χρόνια αργότερα οι κεμαλιστές πούλησαν σε Γάλλους επιχειρηματίες για “βιομηχανική χρήση” τα οστά αυτών που είχαν εξοντώσει!
Δυστυχώς, η ελληνική αποσιώπηση των όσων έγιναν σε Μικρά Ασία και Πόντο από το 1914 μέχρι και την Καταστροφή , είναι εντυπωσιακή… Ίσως πάνω στο ζήτημα της Μικρασιατικής και Ποντιακής Μνήμης να είναι η μοναδική περίπτωση που ακόμα και η λεγόμενη ριζοσπαστική διανόηση και η εξουσία μια χαρά τα βρίσκουν! Αλλιώς δεν εξηγείται η συμπόρευση από τη μια της κυβέρνησης και των βασιλοφρόνων αναθεωρητών, που έχουν μετατρέψει σε πρώτο θέμα τη Δίκη των Έξι υπευθύνων της Μικρασιατικής Καταστροφής, με κάποιους αναθεωρητές εξ Αριστερών.
Σαν την Επιτροπή Ιστορίας του ΚΚΕ, που προβάλει σαν “ιμπεριαλιστική” τη Μικρασιατική Εκστρατεία, συγκαλύπτοντας τον εθνικοσοσιαλιστικό χαρακτήρα του κεμαλικού κινήματος και υμνεί τη δοσιλογική στάση του τότε ΣΕΚΕ-ΚΚΕ, το οποίο –υπακούοντας στις εντολές της Κομιντέρν– άσκησε φιλοκεμαλική πολιτική. Όπως κάποιοι “ερευνητές”, προβάλει μόνο τα υπαρκτά εγκλήματα πολέμου, αποσιωπώντας πλήρως τις Γενοκτονίες που προκάλεσαν οι Νεότουρκοι από το 1914.
Η κοινωνία αντιδρά
Πάντως, όσον αφορά τη συνειδητή υποβάθμιση της επετείου από την κυβέρνηση, υποθέτω ότι είχε να κάνει με μια στάθμιση του κομματικού κόστους. Γιατί η Κεντροδεξιά, που έχει προς το παρόν τον έλεγχο, έχει βενιζελική προέλευση, ενώ το περισσότερο από μισό της ΝΔ (και ειδικά η Ακροδεξιά που έχει απορροφηθεί) προέρχονται από τον παραδοσιακό ρεβανσιστικό αντιβενιζελισμό… Οπότε, από το να σκοτωθούν ενδοκομματικώς για τη Μικρασιατική Καταστροφή επέλεξαν την πλήρη αποσιώπηση. Όχι βεβαίως ότι και η Κεντροδεξιά είχε και κάποιον ιδιαίτερο καημό!
Το παρήγορο είναι ότι η ίδια η κοινωνία λειτούργησε διαφορετικά. Δεκάδες και εκατοντάδες πολιτιστικές εκδηλώσεις και συζητήσεις για τα όσα έγιναν τότε, πραγματοποιούνται σε όλη την επικράτεια. Προσφυγικοί σύλλογοι και ενώσεις πολιτών αντιτάχθηκαν στην από τα πάνω επιβεβλημένη λήθη και στην αλλοτριωτική αναθεωρητική προσέγγιση που προωθούν συγκεκριμένα κέντρα.
Κάτι που σημαίνει ότι όσο κι αν οι αναθεωρητές, δεξιοί ή αριστεροί, επιχειρούν την υποβάθμιση των γεγονότων –μέσω της ανάδειξης δευτερευόντων πλευρών της Μικρασιατικής Τραγωδίας προκειμένου να εξαφανίσουν τις κύριες πλευρές– η ίδια η κοινωνία αντιστέκεται και δεν επιτρέπει την συγκάλυψη των ευθυνών για την ήττα. Αλλά ούτε και την υποβάθμιση της σημασίας εκείνου του μοναδικού ιστορικού μεταίχμιου και των χαμένων ευκαιριών.
_
Αναρτήθηκε από τον Μιχάλη Τσολάκη
