Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος
(δεύτερο μέρος)
Με μια εξωφρενική κομπίνα εναντίον της Ελλάδας, η Τουρκία διεκδίκησε και πήρε πριν από χρόνια, μια αστρονομική αποζημίωση για τους «Τούρκους» που ζουν στην Ελλάδα!
Η υπόθεση που αποτελεί αναμφισβήτητα μια ολέθρια ήττα της εξωτερικής μας πολιτικής, παραμένει ακόμα άγνωστη για τον λαό και σίγουρα γίνεται προσπάθεια να αποσιωπείται ακόμα και σήμερα από τους κυβερνώντες εκείνης της εποχής, για εκτός των άλλων έθεσε τα θεμέλια των σημερινών ανιστόρητων διεκδικήσεων της γειτονικής χώρας.
Με απλά λόγια, πριν από περίπου 77 χρόνια ανέδειξε διεθνώς «τουρκική μειονότητα» στην Ελλάδα, απέσπασε 80.000.000 δολάρια χωρίς τότε η χώρα μας να αντιδράσει και να καταρρίψει αυτό το επικίνδυνο και ψευδές αφήγημα.
Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΣΤΟΥΣ «ΤΟΥΡΚΟΥΣ»
Είναι γνωστό ότι η Τουρκία δεν συμμετείχε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αντίθετα έπαιξε «διπλό παιχνίδι» και βγήκε διπλά ωφελημένη!
Ωστόσο διεκδικούσε από τους Γερμανούς ποσό 80.000.000 περίπου δολαρίων ως αποζημίωση για 2.000 τουρκικές οικογένειες , οι οποίες διαβιούσαν προπολεμικά στην Ελλάδα και – φοβούμενες για την τύχη τους κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της χώρας μας– αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα περιουσιακά τους στοιχεία και να μετοικήσουν στην Τουρκία.
Την 11η Ιουλίου 1966 ο υπουργός Εξωτερικών της τότε Δυτικής Γερμανίας Γκέρχαρντ Σραίντερ πήγε στην Άγκυρα, για να συζητήσει με την τουρκική ηγεσία θέματα οικονομικά και στρατιωτικά.
Λίγο πριν φθάσει στην Τουρκία, είχε δηλώσει στη Βόνη (= τότε γερμανική πρωτεύουσα) στον ανταποκριτή της τουρκικής εφημερίδας «Τερζουμάν» ότι «η Τουρκία είναι η χώρα, η οποία έχει λάβει τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα βοήθεια εκ της Γερμανίας».
Κατά τον Σραίντερ «η παρασχεθείσα εις την Τουρκίαν υπό της Δυτικής Γερμανίας βοήθεια έχει ανέλθει συνολικώς από το 1958 έως το 1966 εις 1.550.000.000 μάρκα» (εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλο της 12ης Ιουλίου 1966).
Οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού των Εξωτερικών αποσκοπούσαν στη μείωση των οικονομικών απαιτήσεων των Τούρκων.
Παρά ταύτα ο Τούρκος ομόλογός του Τσαγλαγιαγκίλ στη συνάντησή τους τη 12η Ιουλίου επανέφερε το ζήτημα της καταβολής από μέρους της Γερμανίας πολεμικής αποζημίωσης στις 2.000 τουρκικές οικογένειες.
Η γερμανική αντιπροσωπεία αποδέχτηκε τη βασιμότητα του τουρκικού αιτήματος, αλλά πρόβαλε κι αυτή κάποια αντεπιχειρήματα.
Υποστήριξε ότι:
Η ναζιστική κυβέρνηση του Χίτλερ εφοδίασε την Τουρκία με τεράστιες ποσότητες όπλων, για να την πείσει να παραμείνει ουδέτερη κατά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Επιπροσθέτως η Τουρκία – κατά την άποψη των Γερμανών – κατακράτησε μετοχές του σιδηροδρόμου Κωνσταντινουπόλεως – Βαγδάτης συνολικής αξίας 10.000.000 δολαρίων, οι οποίες ανήκαν σε Γερμανούς.
(Η Δυτική Γερμανία ζητούσε την επιστροφή των μετοχών αυτών.)
(Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλο της 13ης Ιουλίου 1966).
Τελικά βρέθηκε λύση.
Ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών Τσαγλαγιαγκίλ δήλωσε σε ανταποκριτή του πρακτορείου Ρόιτερ ότι «η Δυτική Γερμανία συνεφώνησε καταρχήν όπως ρυθμίση το χρονίζον πρόβλημα της καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων προς την Τουρκίαν» (εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, φύλλο της 13ης Ιουλίου 1966).
Εξειδικεύοντας τον τρόπο ρύθμισης του ζητήματος αυτού, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Χουριέτ» είπε ότι «σύμφωνα προς τας ληφθείσας αποφάσεις πρόκειται να σχηματισθή μικτή επιτροπή, η οποία θα επεξεργασθή εν πάση λεπτομερεία την λύσιν του ακανθώδους προβλήματος» (εφημερίδες ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, φύλλα της 13ης Ιουλίου 1966).
Τελικά η Τουρκία έλαβε πολεμική αποζημίωση για τη γερμανική κατοχή της Ελλάδας (!).
Η ηγεσία της διεκδίκησε τα χρήματα για λογαριασμό κάποιων πολιτών της, αναδεικνύοντας παράλληλα και θέμα «μειονότητας».
Αντίθετα οι Έλληνες πολιτικοί κατά τη μεταπολεμική περίοδο περιορίστηκαν σε ψιχία για τις αποζημιώσεις των θυμάτων πολέμου, τις οποίες έπρεπε να καταβάλουν οι Γερμανοί, δεν διεκδίκησαν τις πολεμικές επανορθώσεις, αν και αυτές είχαν καθορισθεί το 1946 από το Συνέδριο των Παρισίων.
Ο ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ
Με τη στάση της η Τουρκία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χαρακτηρίστηκε ως «επιτήδειος ουδέτερος».
Καθ’ όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία υπήρξε ένας μη-εμπόλεμος αλλά όχι απλός θεατής.
Με μόνη τη διπλωματία της διατήρησε την εδαφική της ακεραιότητα έναντι τόσο της Ναζιστικής Γερμανίας όσο και της Σοβιετικής Ενώσεως.
Από την Βρετανία πήρε ακριβό υλικό του Προγράμματος Δανεισμού και Εκμισθώσεως και έδωσε ως αντάλλαγμα μόνο υπερτιμημένα αγαθά.
Αποστέρησε την Γερμανία από μια συμμαχία με τους Άραβες και κρατούσε τη δική της συμμαχία για όποιον έδινε τα εδάφη και άθικτη την κεμαλική κληρονομιά της».
Η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία στις 23 Φεβρουαρίου 1945 δύο περίπου μήνες πριν την αυτοκτονία του Χίτλερ (30/4/1945) και την ύψωση από τους Σοβιετικούς της σημαίας τους στο Ράιχσταγκ.
ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Πλευρές της οικονομικής συνεργασίας της Τουρκίας με τη χιτλερική Γερμανία είναι οι εξής:
Την 1η Ιουνίου 1942 υπογράφεται μία ακόμη εμπορική συμφωνία Βερολίνου — Άγκυρας: η Γερμανία παραλαμβάνει 45.000 τόνους χρωμίου και στέλνει σε αντάλλαγμα οπλισμό.
Ενώ από το 1943 ως το 1944 θα εξαχθούν από την Τουρκία στη ναζιστική Γερμανία άλλοι 90.000 τόνοι χρωμίου.
Ο Χίτλερ, , δηλώνει στον Μουσολίνι, στις 29 Απριλίου 1942 στο Σάλτζμπουργκ, ότι η Τουρκία πολύ γρήγορα θα γίνει σύμμαχος και συζητείται να της παραχωρήσουν τα ελληνικά νησιά.
Ο Αλμπερτ Σπίερ, τον Νοέμβριο του 1943 ενημέρωνε τον Χίτλερ ότι αν τερματιζόταν η παροχή χρωμίου από την Τουρκία, ο πόλεμος θα τελείωνε σε δέκα μήνες, δηλαδή τον Οκτώβριο του 1944.
Σχετικά δε με τον χρυσό, με τον οποίο πλήρωναν οι Γερμανοί τους Τούρκους για τις υπηρεσίες τους, αναφέρεται ότι τα αποθέματα χρυσού της Τουρκίας από 27 τόνοι που ήταν στην αρχή του πολέμου έφτασαν στο τέλος του σε περισσότερους από 216 τόνους.
Με τη Γερμανία «διακόπτει» τις διπλωματικές σχέσεις τον Αύγουστο του 1944 και στις 23 Φλεβάρη του 1945 κηρύττει τον πόλεμο με τη Γερμανία.
ΤΟ «ΔΙΠΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ»
Στη διάσκεψη της Τεχεράνης, μεταξύ Τσόρτσιλ, Ρούσβελτ και Στάλιν (28/11-1/12/1943), ο Βρετανός ηγέτης έθεσε μετ’ επιτάσεως το θέμα της εισόδου της Τουρκίας στον πόλεμο.
Ο Ρούσβελτ αντιδρούσε, θέτοντας ως βασικό στόχο την απόβαση στην Νορμανδία.
Ο Τσόρτσιλ συναντήθηκε με τον Ινονού στο Κάιρο, στις 4/12/1943, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Στα απομνημονεύματά του, γράφει:
«Όταν ζητούσαμε από τους Τούρκους να δώσουν μια ευρύτερη ερμηνεία στην ουδετερότητά τους, παραχωρώντας τις αεροπορικές τους βάσεις απαντούσαν:
«Α, όχι! Δεν δεχόμαστε να παίξουμε παθητικό ρόλο».
Όταν πάλι τους ζητούσαμε να μπουν αποφασιστικά στον πόλεμο, αναφωνούσαν: «Α, όχι! Δεν είμαστε αρκετά εξοπλισμένοι». Οι Τσόρτσιλ, έδωσε στους Τούρκους ως καταληκτική ημερομηνία για την είσοδό τους στον πόλεμο, την 15η Φεβρουαρίου 1944.
Ο Μενεμετζίογλου, ενημέρωσε λεπτομερώς τον Γερμανό πρέσβη φον Πάπεν (!) για τα αποτελέσματα της διάσκεψης του Καΐρου.
Ο Γερμανός του είπε ότι η άφιξη έστω και ενός συμμαχικού αεροπλάνου σε τουρκικό αεροδρόμιο, θα σήμαινε άμεση κήρυξη του πολέμου στην Τουρκία από τη Γερμανία.
Η Τουρκία, συνέχισε να κωλυσιεργεί και στις 12/12/1943, ζήτησε από την Μ. Βρετανία 126 αεροσκάφη Σπιτφάιρ, 500 άρματα μάχης Σέρμαν και 68.000 τόνους καυσίμων!
Η Τουρκία ήταν μία εξοργιστική υπόθεση, έγραψε το F.O. στον πρέσβη του στην Άγκυρα…
Η επίσης ουδέτερη Πορτογαλία, πρόσφερε χωρίς ανταλλάγματα στους Συμμάχους, τα στρατηγικής σημασίας αεροδρόμια των Αζορών, στις 12 Οκτωβρίου 1943…
Πληροφορίες
chronontoulapo.wordpress.com/ https://www.militaire.gr
( Αναρτήθηκε από το Στρατηγό εα κ. Αθανάσιο Καραντζίκο)
