Λησμόνησε τι έπαθαν οι πρόγονοι του Μωαμεθανοί κατακτητές το 1821.

Ο προκλητικός αντιπρόεδρος της Τουρκίας Φουάτ Οκτάυ φερέφωνο και μαριονέττα του νεοσουλτάνου Ερντογάν … απείλησε πάλι και είπε: “Σταματήστε να εξοπλίζετε τα νησιά, αλλιώς μπορεί να έρθουμε ξαφνικά μια νύχτα”. Βλέπουμε ότι μας λέτε, μην έρχεστε νύχτα, ελάτε μέρα. Δεν ξέρετε ότι όταν η Τουρκία δείξει την αντίδρασή της στο Αιγαίο, η μέρα της Ελλάδας θα γίνει ούτως ή άλλως νύχτα. Αν η Τουρκία κάνει αυτό που πρέπει …θα χιονίσει στα ελληνικά νησιά.

Βρε μπας και αντέγραψαν και το εμβατήριο μας της 25ης Μαρτίου 1821;

Μαύρ’ είν’ η νύκτα στα βουνά,

στους βράχους πέφτει χιόνι.

Μες στ’ άγρια, στα σκοτεινά,

στες τραχιές πέτρες, στα στενά,

ο κλέφτης ξεσπαθώνει.

Στο δεξί χέρι το γυμνό

βαστά αστροπελέκι.

Παλάτι έχει το βουνό

και σκέπασμα τον ουρανό,

κ’ ελπίδα το τουφέκι.

Φεύγουν οι τύραννοι χλωμοί

το μαύρο του μαχαίρι·

μ’ ιδρώτα βρέχει το ψωμί,

ξέρει να ζήσει με τιμή,

και να πεθάνει ξέρει.

Τον κόσμ’ ο δόλος διοικεί

κι η άδικ’ ειμαρμένη.

Τα πλούτη έχουν οι κακοί,

κι εδώ στους βράχους κατοικεί

η αρετή κρυμμένη.

Και …

Εμπρός!
(Κωστής Παλαμάς)

Εμπρός! Ολόρθοι, ατρόμαχτοι.
Μαυρίλα. Αστροπελέκι.
Μα το σπαθί γοργάστραψε,
και νά! η βροντή τουφέκι!

Στον Πίντο απ’ τον Ταΰγετο,
και στα Μπαλκάνια, ως πέρα,
μια η φλόγα, μια η φοβέρα,
κι ένας ο νους. Εμπρός!

Εμπρός, αδέρφια, ατράνταχτοι!
Κι αν πέφτει αστροπελέκι,
να! το σπαθί γοργάστραψε,
βρόντησε το τουφέκι.

Κρήτη, ο Μωριάς, η Ρούμελη, η Κύπρος,
εμπρός! η Ελλάδα λάμπει,
αχολογάν οι κάμποι,
καίνε οι καρδιές. Εμπρός!

Και …

Παπαφλέσσας
(Νίκος Μαραγκός)

Φλογάτη η σκέψη μου γυρνάει σε σένα
πολέμαρχε, πανάξιε ρασσοφόρε,
κι απ’ τη λεβέντισσα γενιά του Εικοσιένα,
πελώριε γυπαητέ, τροπαιοφόρε.

Σαν του βοριά την άγρια ανεμοζάλη
πρόλαβες με την πύρινη ρομφαία
να κρούσεις του τυράννου το κεφάλι
θανατερής οργής, βροντή μοιραία.

Κι όταν η Τουρκιά μπήκε στη χώρα,
ν’ απλώσει τη φωτιά πέρα ως πέρα,
σίφουνας ξεσηκώθηκες και μπόρα
κι έπεσες με τα στήθια στο Μανιάκι,
κρατώντας την ατίμητη παντιέρα,
που δόξασαν Κανάρηδες και Διάκοι.

Και …

Η Νίκη (Κωστής Παλαμάς)
Εδώ στο Ελληνικό το χώμα, το στοιχειωμένο και ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα απ’ τον αρχαίο τον καιρό,

στο χώμα τούτο πάντα ανθούνε κι έχουν αθάνατη ζωή
και μας θαμπώνουν, μας μεθούνε νεράιδες, ήρωες, θεοί.

Εδώ στο Ελληνικό το χώμα, το στοιχειωμένο κι ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα απ’ τον αρχαίο τον καιρό,

Είδα τη Νίκη τη μεγάλη, τη Νίκη τη παντοτινή,
την είδα εμπρός μου να προβάλλει με φορεσιά ολοφωτεινή.

Και …

25η Μαρτίου 1821
(Στέλιος Σπεράντσας)

Ακρίτα στης Ευρώπης τους πυλώνες
η Μοίρα σ’ έχει τάξει, Μάννα Ελλάδα,
τη λευτεριά να διαφεντεύεις στους αιώνες.
Χαρά σου, όταν Φειδίες με λαμπεράδα
στη γη σου πελεκούνε Παρθενώνες
κι Αισχύλοι ανάβουν θεία ανέσπερη λαμπάδα

Μα ο πόνος σου βαθύς, όταν βαραίνει
τυράννων μαύρη σκιά τ’ άγιο σου χώμα
και της ελπίδας τους ανθούς αργομαραίνει.
Κακό όμοιο εκράτει κάποτε -κι ακόμα
πιο ασήκωτο- την όψη σου θλιμμένη.
Κι ήταν πικρόχολο, που σώπαινε το στόμα
Μια αυγή όμως -της φυλής την αμαρτία
το πλήρωμα του χρόνου είχε ξεπλύνει-
το βλέμμα ρίχνοντας στην που έσβηνεν εστία,
Τινάχτεις, Κι ήταν Μάρτης, οι άσπροι κρίνοι
ευώδιαζαν. Τινάχτεις την αιτία
για να μετρήσεις του κακού, που φρένα λύνει
Κι ως στάθηκες ψηλά στο μετερίζι,
με ορμή, που ξεπερνούσε και του ανέμου,
το κοφτερό έσυρες σπαθί σου, που σπιθίζει.
Και φώναξες τρανά: «Καιρός πολέμου.
Με ανθούς του ονείρου η γη ξαναγεμίζει.
Ανάστα τώρα με την άνοιξη, λαέ μου».