Φίλιππου Νικολόπουλου
Πρ. Επίκουρου Καθηγητού Κοινωνιολογίας Παν/μίου Κρήτης, Πρ. Αναπληρωτή Καθηγητή
Παν/μίου Ινδιανάπολης, Δικηγόρου στον Άρειο Πάγο, Γραμματέα της Κοσμητείας και Όλων
των Σχολών του Φ.Σ. «Παρνασσός»
Και ο πόλεμος στην Ουκρανία καλά κρατεί! Και η νατοΐκή πολιτική παραμένει η ίδια και
σωστά ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι πρόκειται για πόλεμο της Δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας « δι’αντιπροσώπου» . Και ο αντιπρόσωπος είναι η δυστυχής Ουκρανία .
Η Δύση φαίνεται να επιδιώκει την παράταση του πολέμου, πράγμα που, όπως
πολύ σωστά επισήμανε ο πρ. πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής σε ομιλία του, μειώνει την ηθική υπεροχή της ( επιτέλους είδαμε έναν Έλληνα πολιτικό του κύκλου των λεγομένων κομμάτων εξουσίας να λέει τα πράγματα με το όνομά τους! ) .
Βέβαια θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα και γιατί η Δύση επιδιώκει την παράταση του
πολέμου; Ερώτημα που μας οδηγεί, σχεδόν αναπόφευκτα , και στο άλλο ερώτημα : Ποιοι
πραγματικά συγκρούονται στην Ουκρανία ; Μπορεί ο πρόεδρος της Ρωσίας ν α έκανε το
σφάλμα να παραβιάσει την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία του Ουκρανικού
κράτους για τους δικούς του λόγους , αλλά στη συνέχεια , καθώς το σχέδιο του για «
αστραπιαίο πόλεμο» δεν πέτυχε και οι στρατιωτικές του δυνάμεις και δυνατότητες
φάνηκαν πιο περιορισμένες από ό,τι νομιζόταν , το ΝΑΤΟ φρόντισε να επωφεληθεί από την
όλη κατάσταση « στριμώχνοντας» ακόμη περισσότερο τη Ρωσία . Ήδη πολύ πριν από τη
ρωσική εισβολή του περασμένου Φεβρουαρίου η αμερικανική ηγεσία γνώριζε πολύ καλά
τις προειδοποιήσεις του προέδρου Πούτιν ότι δεν θα ανεχθεί μια Ουκρανία μέλος του
ΝΑΤΟ ή μια Ουκρανία με πυρηνικά όπλα , ακριβώς γιατί αντιλαμβανόταν ότι
περικυκλώνεται ολοένα και περισσότερο από νατοικές βάσεις , παρά τις αμερικανικές
διαβεβαιώσεις, ήδη από τη δεκαετία του 1990, ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ανατολικά,
αφού το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έπαψε να ισχύει Γνώριζε πολύ καλά ότι θα ήταν πολύ
πιθανό η Ρωσία να αντιδράσει , δηλ. μπορούσε άνετα να προβλέψει τι θα συνέβαινε αν
δεν λαμβάνονταν αυτές οι προειδοποιήσεις υπόψη .Ήταν ζήτημα γι αυτήν εθνικής
ασφάλειας παράλληλα με το άλλο σοβαρό ζήτημα της εχθρικής αντιμετώπισης των
Ρωσόφωνων του Ντονμπάς. Θα αντιδρούσε όπως οι ΗΠΑ στην « κρίση των πυραύλων»
στην Κούβα το 1962. Μήπως ξεχάσαμε τι συνέβη τότε ; ή μήπως ξεχάσαμε την επιχείρηση
‘Του Κόλπου των Χοίρων»; Αυτή η επιχείρηση δεν αποτελούσε απόπειρα παραβίασης της
εθνικής κυριαρχίας της Κούβας ;
Ωστόσο η αμερικανική ηγεσία αδιαφόρησε ή ακριβέστερα έκρινε ότι η Ουκρανία ( ήδη ό
δρόμος είχε ανοίξει με το λεγόμενο «πορτοκαλί πραξικόπημα» του 2014) θα μπορούσε να
αποτελέσει άριστα ,ως κράτος, έναν νέο ισχυρό παράγοντα « στριμώγματος» της Ρωσίας ,
ακριβώς στο « μαλακό της υπογάστριο», λόγω γνωστών αρνητικών ιστορικών εμπειριών
από την περίοδο της Σοβιετικής ένωσης ,ιδιαίτερα στο δυτικό της τμήμα .Υπενθυμίζουμε ότι
πολλοί Δυτικοί Ουκρανοί , όταν εισέβαλε ο Χίτλερ τον Ιούνιο του 1941 στη Ρωσία , τον
χαιρέτιζαν αρχικά ως « ελευθερωτή»! Τα νεοναζιστικά τάγματα δεν αποτελούν
αποκυήματα της φαντασίας της ρωσικής ηγεσίας. Ο εθνικός ήρωας των Ουκρανών
Μπαντέρα δεν υπήρξε και διώκτης Εβραίων;
Αλλά αυτές οι επισημάνσεις οδηγούν και σε ένα άλλο ερώτημα: είναι η Ρωσία τελικά
εχθρός για τη Δύση και πρέπει έτσι να αντιμετωπίζεται;. Αυτό αποτελεί σοβαρό ερώτημα
που πρέπει να προβληματίσει. Η Ρωσία και στους δύο παγκοσμίους πολέμους υπήρξε
σύμμαχος της Αγγλίας και των ΗΠΑ κατά της Γερμανίας . Στη ναυμαχία του Ναυαρίνου , π
ου συνέβαλε αποφασιστικά στο άνοιγμα του δρόμου για την εθνική ανεξαρτησία της
πατρίδας μας, τα ρωσικά πλοία κτύπησαν μαζί με τα αγγλικά και τα γαλλικά τον
τουρκοαιγυπτιακό στόλο. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης όλη η
ανθρωπότητα με αισιοδοξία χαιρέτισε το τέλος του ψυχρού πολέμου και πίστεψε ‘ότι
άνοιξε μια νέα περίοδος παγκόσμιας ειρήνης και συνεργασίας , στην οποία και η Ρωσία θα
έπαιζε τον ρόλο της. Και Δύση δεν σημαίνει αποκλειστικά τα συμφέροντα μιας
αμερικανικής ή και διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας που το μόνο που γνωρίζει είναι οι
επιταγές μια ασύδωτης αγοραίας κοινωνίας . Ο πολιτισμός και το αξιακό της σύστημα είναι
κάτι πολύ ευρύτερο. Προς τι λοιπόν το συνεχές “στρίμωγμα” , αφού μάλιστα είχε δοθεί και
η υπόσχεση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν ανατολικά; Ή μήπως η δομή του παγκόσμιου
καπιταλιστικού συστήματος –ιδίως επί νεοφιλευθερισμού- διαρκώς τείνει να δημιουργεί
πολεμικές εντάσεις ; Μήπως το λεγόμενο στρατιωτικό- βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει τη δική
του «ατζέντα» και τις δικές του σκοπιμότητες, ανεξάρτητα από τις ειρηνικές προθέσεις
προοδευτικών πολιτικών κύκλων των ΗΠΑ και άλλων δυτικών χωρών;
Πάντως και η οικονομική ολιγαρχία των ΗΠΑ και το διεθνές χρηματοπιστωτικό
κατεστημένο και πολύ περισσότερο οι δυτικοί πολιτικοί κύκλοι δεν έχουν απόλυτα ενιαία
γραμμή επί του παραπάνω ερωτήματος Υπάρχουν διαφορές και αντιθέσεις .Ο Κίσιγκερ
π.χ,, που κάθε άλλο παρά φιλορώσος είναι, ζητησε αυτοσυγκράτηση και αποφυγή
επιμονής να ηττηθεί και να ταπεινωθεί η Ρωσία . Δήλωσε ότι η τελευταία έχει
αναμφισβήτητη θέση στην ευρωπαική τάξη και ασφάλεια και πρότεινε συμβιβασμό μαζί
της . Ο πρ. πρόεδρος Τραμπ μάλλον δεν συμφωνεί με τη γραμμή Μπάιντεν. Μπορεί ο Σόρος
να θεωρεί τον Πούτιν εχθρό της Δύσης και να δηλώνει ότι πρέπει να ηττηθεί, άλλα
τμήματα όμως του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κατεστημένου που δεν θέλουν να
διαταραχθεί η κατάσταση της παγκοσμιοποίησης ( μη ξεχνούμε και τον σημαντικό
παράγοντα της Κίνας ) είναι πιο συγκρατημένα και μπορεί να έχουν άλλη άποψη. Ο
πρόεδρος του Ισραήλ κρατά και αυτός συγκρατημένη στάση – για αυτό και θέλησε να
παίξει τον ρόλο του μεσολαβητή- ενώ και οι Αραβικές χώρες ακολουθούν παρόμοια
γραμμή, για μην αναφέρουμε και την Τουρκία που, ως χώρα του ΝΑΤΟ, ακολουθεί
σκανδαλωδώς επαμφοτερίζουσα γραμμή. Ύστερα οι συμμαχίες της Ρωσίας με τις μεγάλες
χώρες της Ανατολής , Κίνα, Ινδία, Ιράν, θα αγνοηθούν;
Μέσα σε αυτές τις περιπλοκές των διεθνών σχέσεων η στάση κάθε χώρας και πολύ
περισσότερο της Ελλάδας , που έχει το δικό της πρόβλημα με τη γείτονα Τουρκία , πρέπει να είναι αρκετά προσεκτική. Μπορεί η χώρα μας να έχει τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις της ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αλλά έχει το δικαίωμα να αρθρώνει και τον δικό της κριτικό πολιτικό λόγο ως προς τα σχέδια και τις επιμονές του ΝΑΤΟ , καθώς μάλιστα αντιλαμβάνεται ότι από την όλη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί οικονομικά και ενεργειακά η Ευρώπη χάνει .Κι αυτό ανεξάρτητα από την καταδίκη της ρωσικής εισβολής και τη καταγγελία της παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου.
Ήταν ολέθριο σφάλμα της εξωτερικής μας πολιτικής να φθάσουμε στο σημείο να
συμπεριλαμβανόμαστε στον κατάλογο των « εχθρικών χωρών» για τη Ρωσία. Με την τελευταία , όπως και με την Ουκρανία , έχουμε παραδοσιακούς ιστορικούς και
πολιτιστικούς δεσμούς, που θα πρέπει πάση θυσία να διατηρούνται, στο μέτρο βέβαια του δυνατού, αφού είναι γνωστό ότι ο αγγλοσαξονικός παράγοντας , έθετε πάντα όρια στην ανάπτυξη αυτών των παραδοσιακά φιλικών δεσμών. Τον ρόλο του μεσολαβητή που παίζει τώρα η Τουρκία , η Ελλάδα έπρεπε να τον παίζει με βάση πάντα τους παραπάνω δεσμούς !
Κι έτσι να αναβαθμίζει τη θέση της στο διεθνές πολιτικό πεδίο και από την άλλη να
προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στη γεφύρωση των επαφών μεταξύ Δύσης και Ρωσίας .
Με βάση , λοιπόν τα εθνικά μας συμφέροντα ( μη ξεχνούμε μετά την εισβολή της
Τουρκίας στην Κύπρο το 1974 πόσο βοήθησε η Σοβιετική Ένωση , ενώ αντίθετα οι
σύμμαχοί μας ΗΠΑ και Αγγλία « εκώφευαν») θα μπορούσαμε να διαφοροποιηθούμε ως
προς ορισμένα σημεία της νατοικής πολιτικής ( ο αναθεωρητισμός για τη Ρωσία
καταδικάζεται , ενώ για την Τουρκία και την αναθεωρητική της πολιτική το ΝΑΤΟ παίρνει
ίσες αποστάσεις !) Και φυσικά είχε δίκιο ο πρ. πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής , όταν στην
ομιλία του που αναφέραμε πιο πάνω, τόνισε ότι « δεν μπορούμε να είμαστε πάντα
δεδομένοι». Το εθνικό συμφέρον , στους ανελέητους ανταγωνισμούς των διεθνών
σχέσεων, επιβάλλει διαφοροποιήσεις και στη συγκεκριμένη περίπτωση της ουκρανικής
κρίσης αποκλείει την πολιτική του ¨βασιλικότεροι του βασιλέως ‘’, που δυστυχώς
ακολουθεί η παρούσα κυβέρνηση
