.jpg)
Γράφει ο Γριβας Κώστας
Λίγα χρόνια πριν πεθάνει, ο ακραία αντιρώσος Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, σε μια έκλαμψη ρεαλισμού, είχε προτείνει τη δημιουργία ενός γεωπολιτικού σχήματος, το οποίο αποκαλούσε “διευρυμένη Δύση” (extended West). Το σχήμα αυτό θα ήταν η παλιά καλή ευρωατλαντική Δύση συν τη Ρωσία και στόχος του θα ήταν η απομόνωση της μετεωρικά ανερχόμενης Κίνας, όπως επιδιώκου οι ΗΠΑ.
Η προσέγγιση της Ρωσίας από πλευράς της Δύσης θα λειτουργούσε σαν το αντίστροφο ισοδύναμο του ανοίγματος στη μαοϊκή Κίνα που είχε κάνει το δίδυμο Νίξον-Κίσσινγκερ στις αρχές της δεκαετίας του 1970, έτσι ώστε να απομονώσουν την τότε Σοβιετική Ένωση.
Ο αρχιτέκτονας εκείνου δε του σχεδίου, ο υπέργηρος σήμερα αλλά πάντα με κυνικά διαυγή σκέψη Κίσσινγκερ, έχει επίσης επιχειρηματολογήσει για την ανάγκη προσέγγισης της Ρωσίας και έχει καταγγείλει τον αντιπαραγωγικό αντιρωσισμό που κυριαρχεί στις δυτικές ελίτ, χαρακτηριστικές οι θέσεις του για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Όσον αφορά την Ταϊβάν, πρόσφατα είχε καλέσει να μείνει «εκτός της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Κίνας».Είναι πιθανόν πως τη στρατηγική προσέγγισης της Ρωσίας έτσι ώστε να απομονωθεί το Πεκίνο επεδίωξε να εφαρμόσει ο Πρόεδρος Τραμπ στις αρχές της διακυβέρνησής του, κάτι ωστόσο που δεν μπόρεσε να κάνει εξαιτίας των λυσσαλέων αντιδράσεων του ρωσοφοβικού κατεστημένου της Ουάσιγκτον. Έτσι, η πολιτική της “διπλής ανάσχεσης” (double containment) που ακολούθησε και ακολουθεί η Δύση εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, οδήγησε τα δύο αυτά κράτη το ένα στην αγκαλιά του άλλου.
Μάλιστα, με την Νάνσι Πελόζι να επισκέπτεται την Ταϊβάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες λειτουργούν σαν να θέλουν να επισπεύσουν τις εξελίξεις: Να δημιουργήσουν το πρόπλασμα ενός πρωτοφανών μεγεθών γεωπολιτικού σχήματος στον πλανήτη, που αν όντως προκύψει θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πρώτη υπέρ-υπερδύναμη (hyper Power) στην ιστορία της ανθρωπότητας.
AUKUS: Συμμαχία με εθνοφυλετικά κριτήρια
Είχε προηγηθεί η αγγλοσαξονική συμμαχία της AUKUS που, αντί για μια συσπείρωση της ευρωγενούς Δύσης, έτσι ώστε να προκύψει ένα μέγεθος ικανό να αντιμετωπίσει την ανερχόμενη ισχύ της Ευρασίας, είχαμε μία συμμαχία που οικοδομήθηκε περισσότερο με ιστορικά και εθνοφυλετικά κριτήρια και λιγότερο ως αποτέλεσμα ρεαλιστικής ανάγνωσης των παγκόσμιων εξελίξεων.
Ενώ φαινόταν πως οδηγούμασταν εκ νέου προς έναν διπολικό κόσμο, ο οποίος θα περιελάμβανε από τη μία πλευρά τη συσπείρωση των ευρασιατικών χερσαίων δυνάμεων και από την άλλη τις ωκεάνιες δυνάμεις της ευρωατλαντικής Δύσης, οι Αγγλοσάξονες είχαν αποφασίσει να λειτουργήσουν μόνοι τους! Θυμόμαστε πως το πρώτο θύμα της γεωπολιτικής σύζευξης των κύριων αγγλοσαξονικών κρατών, ήταν οι σχέσεις ΗΠΑ και Γαλλίας, που είχαν φθάσει σε ένα πρωτοφανές “βαρομετρικό χαμηλό”.
Την ίδια στιγμή η Κίνα ουδέποτε πείστηκε από τις διαβεβαιώσεις των ΗΠΑ, πως η συμμαχία της AUKUS δεν στρέφεται εναντίον της και απάντησε διευρύνοντας την επιρροή της στα Νησιά του Σολομώντα με πληθώρα συμφωνιών. Συμφωνίες που προκάλεσαν την αντίδραση ενός εκ των μελών της AUKUS, της Αυστραλίας, που χαρακτήρισε ως «κόκκινη γραμμή» την ενίσχυση του κινεζικού στρατιωτικού αποτυπώματος στην περιοχή.
Ταυτόχρονα, η Κίνα επέλεξε να ενισχύσει την σχέση της με την Ρωσία, εις βάρος των διαρκών και επιμενόντων ανταγωνιστικών στοιχείων στις γεωπολιτικές ταυτότητες των δύο κρατών, πολιτική που δεν μετέβαλε ούτε μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (όπου αντί της επιβολής κυρώσεων, αγοράζει τεράστιες ποσότητες ρωσικού πετρελαίου). Προηγουμένως η αντιπαλότητα ΗΠΑ-Κίνας είχε περισσότερο οικονομικά, τεχνολογικά και εμπορικά στοιχεία. Με την AUKUS απέκτησε και στρατιωτική διάσταση, την οποία εντείνει η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν, με το Πεκίνο να θεωρεί πως παραβίαζεται η αρχή της “ενιαίας και αδιαιρέτου Κίνας” που αποτέλεσε τον βασικό πυλώνα τον σινοαμερικανικών σχέσεων από το 1979 (με βασικό πρωτεργάτη τον Κίσσινγκερ).
O παράγοντας των πυρηνικών
Υπάρχει πάντα και ο παράγοντας της πυρηνικής ισχύος. Κάτι που δεν είναι ίσως ιδιαίτερα γνωστό είναι ότι η Κίνα είχε και έχει ένα πολύ μικρό πυρηνικό οπλοστάσιο για τα μεγέθη της και ένα πολύ μετριοπαθές πυρηνικό δόγμα “μη πρώτης χρήσης” (no first use policy). Δηλαδή, η Κίνα δεσμευόταν ότι θα χρησιμοποιούσε πυρηνικά όπλα, μόνον αν δεχόταν επίθεση με πυρηνικά. Το δε μικρό της οπλοστάσιο είναι ικανό μόνο για περιορισμένα ανταποδοτικά πλήγματα και ποτέ οι Κινέζοι δεν μπήκαν στη λογική της εξασφαλισμένης αμοιβαίας καταστροφής (ΜΑD) με τους αντιπάλους τους.
Αυτή η μετριοπαθής στάση αποτελεί κομμάτι της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, όπου από ένα σημείο και μετά ο μεγάλος και επίφοβος αντίπαλος της Κίνας ήταν η Σοβιετική Ένωση. Οι Κινέζοι, λοιπόν, ανησυχούσαν πως ένα μεγάλο πυρηνικό οπλοστάσιο θα προκαλούσε την έντονη ανησυχία της Ουάσιγκτον και θα τρομοκρατούσε τη Μόσχα και τότε οι δύο αυτές μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις θα μπορούσαν να συνεργαστούν ακόμη και για να προχωρήσουν σε μαζική προληπτική πυρηνική επίθεση κατά της Κίνας, κάτι που, παρεμπιπτόντως, είχε όντως συζητηθεί.
Το αποτέλεσμα είναι πριν από μερικά χρόνια, η Κίνα να διαθέτει μόλις 65 πυρηνικά όπλα ικανά να προσβάλουν το μητροπολιτικό έδαφος των ΗΠΑ (CONUS). Αντιστοίχως, οι ΗΠΑ έχουν πάνω από 2000 ικανά να προσβάλουν το κινεζικό έδαφος. Επιπροσθέτως, μεγάλο μέρος του κινεζικού διηπειρωτικού οπλοστασίου είναι παλαιοί πύραυλοι υγρών καυσίμων DF-5, οι οποίοι και καθυστερούν να ενεργοποιηθούν λόγω της δύσκολης και χρονοβόρας διαδικασίας πλήρωσης με υγρά καύσιμα, άρα είναι επιρρεπείς σε προληπτικά πλήγματα και είναι σε στατικές θέσεις, που μπορούν να στοχοποιηθούν εύκολα από τις ΗΠΑ.
Μάλιστα πριν από μερικά χρόνια είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Foreign Affairs ένα άρθρο που επιχειρηματολογούσε υπέρ της προληπτικής αδρανοποίησης αυτών ακριβώς των κινεζικών πυραύλων με πυρηνικά όπλα μικρής ισχύος και υψηλής ακρίβειας. Βέβαια, η Κίνα από τότε μέχρι σήμερα ενισχύει το στρατηγικό πυρηνικό της οπλοστάσιο με διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους (ICBM) DF-31 και DF-41, στερεών καυσίμων. Αυτοί είναι τοποθετημένοι πάνω σε οχήματα μεταφοράς-ανύψωσης-εκτόξευσης (TEL), καθώς και νέα επαυξημένου βεληνεκούς υποβρύχια με εκτοξευόμενους βαλλιστικούς πυραύλους JL-3 που μπορούν να φθάσουν το μητροπολιτικό έδαφος των ΗΠΑ.
Το Πεκίνο στην αγκαλιά της Μόσχας
Όμως, το πυρηνικό χάσμα (nuclear gap) μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ παραμένει και θα παραμείνει για πολλά χρόνια. Κι αυτό είναι επίφοβο για το Πεκίνο, ιδιαίτερα υπό τις νέες συνθήκες. Όχι μόνο για το σχετικά απίθανο ενδεχόμενο μεγάλης κλίμακας πυρηνικής σύγκρουσης με τις ΗΠΑ, όσο για το ότι το πλεόνασμα αυτό πυρηνικής ισχύος από πλευράς των Αμερικανών μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο εξαναγκασμού (coercion) στο πλαίσιο αντιπαραθέσεων χαμηλότερης κλίμακας. Με άλλα λόγια για να αναγκάσουν το Πεκίνο να υποκύψει στις αμερικανικές διαθέσεις. Έτσι λοιπόν, η Κίνα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ την κάλυψη από την ρωσική πυρηνική ομπρέλα.
Βέβαια, η Μόσχα, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα ήταν πρόθυμη να προσφέρει την κάλυψη αυτή. Όμως, οι συνθήκες εδώ και αρκετά χρόνια δεν είναι φυσιολογικές. Η αποκομμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη Ρωσία έχει ωθηθεί προς την αγκαλιά της Κίνας και τώρα προκύπτει η ευκαιρία να ενισχύσει τη θέση της έναντι της Κίνας στην “ανταγωνιστική συνεργασία” που έχει μαζί της, χάρη στο πλεονέκτημα του μεγάλου πυρηνικού οπλοστασίου της. Η δε στάση της Ρωσίας έναντι της επίσκεψης Πελόζι στην Ταϊβάν, σίγουρο θα εκτιμήθηκε δεόντως από την Κίνα.
Εν κατακλείδι, με την στάση τους οι ΗΠΑ ενδέχεται να ωθήσουν σε ακόμη πιο στενή συνεργασία τη Ρωσία με την Κίνα, φέρνοντας ένα βήμα πιο κοντά την πιθανότητα υλοποίησης της πρώτης hyper Power στην ιστορία του κόσμου. Όσον αφορά τον Κίσσινγκερ μάλλον δεν πιστεύει στα μάτια του με την πολιτική που ακολουθεί πλέον η Ουάσιγκτον.
______________________
Αναρτήθηκε από τον Μιχάλη Τσολάκη
