Του Διογένη Λόππα
Όταν μερικούς μήνες πριν οι ηγέτες της Ευρώπης απειλούσαν αυτάρεσκα τη Ρωσία με εμπάργκο στο φυσικό αέριο, αρκετοί αναλυτές με τα πόδια στη γη, επισημάναμε ότι καλό θα ήταν να μη λέγονται τέτοιες ανοησίες, γιατί μπορεί να μπουν στον πειρασμό οι Ρώσοι να μας κόψουν το αέριο οι ίδιοι. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας τώρα την αμετροεπή υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας, την »πράσινη» Αναλένα, να αξιώνει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει κανένας διάλογος με τη Ρωσία. Αντίστοιχα, θα λέγαμε σήμερα στην αποτυχημένη πολιτικό, να μην εκστομίζει τέτοιες ανοησίες, γιατί εκεί που οδηγείται η κατάσταση, θα εκλιπαρούμε για μια συνάντηση με τους Ρώσους, αλλά δε θα μας σηκώνουν το τηλέφωνο.
Και γιατί να διαπραγματευθούν;
Υποτίθεται ότι επιβάλαμε κυρώσεις με τον ευγενή σκοπό να σταματήσουμε να χρηματοδοτούμε την πολεμική μηχανή του εισβολέα, αλλά στο τέλος κατορθώσαμε ο εν λόγω εισβολέας να μετράει το πλεόνασμά του σε εκατοντάδες δις. Υποτίθεται ότι ενώθηκε όλος ο πλανήτης ενάντια στον αυταρχισμό, αλλά αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι αρχίζει να ενώνεται ο πλανήτης εναντίον μας, ψάχνοντας τρόπο να ξεφορτωθεί την οικονομική μας αρχιτεκτονική. Υποτίθεται ότι Ε.Ε. Και ΝΑΤΟ ενώθηκαν ενώπιον του μισητού εχθρού, τελικά όμως εμφανίζονται διαλυτικά φαινόμενα που δεν είχαμε προβλέψει, φαινόμενα όπως το φιάσκο της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ ή οι εξαιρέσεις της Ουγγαρίας.Παρένθεση: Πριν λίγες μέρες διέσχισα την Ουγγαρία και βίωσα ιδίοις όμμασι τον προάγγελο της διάλυσης: Στο πρατήριο η τιμή της βενζίνης ήταν 1,18, πλην όμως αυτή αφορά μόνο τους Ούγγρους. Για εμένα και τις πινακίδες Λουξεμβούργου που έτυχε να φοράω, η τιμή ήταν 2. Πράγμα που σημαίνει πρώτον ότι η Ε.Ε. αποδέχεται αδιανόητες διακρίσεις μεταξύ των μελών και μάλιστα στον πυρήνα της ιδεολογίας της, την οικονομία, και δεύτερον φαίνεται ότι δεν ενωθήκαμε ακριβώς απέναντι στον εισβολέα, αλλά ότι κάποια ζώα είναι περισσότερο »ίσα» και μπορούν ανενόχλητα να ακολουθούν το εθνικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για την αυταπάρνηση της Ούρσουλας ή την αποφασιστικότητα της Αναλένας.
Η μεγάλη παραίτηση
Στις αρχές του 2022, η πολιτική κατάσταση στη Δύση χαρακτηρίζονταν στιβαρή, καθώς βγαίναμε από τον περιδίνηση της πανδημίας και όλοι οι δείκτες της οικονομίας είχαν θετική προοπτική. Στις ηγεμονεύουσες χώρες, δε φαίνονταν το παραμικρό σύννεφο: Ο Μπάιντεν είχε αρχίσει να πατάει στα πόδια του (συγχωρήστε μου το κακεντρεχές υπονοούμενο), ο Μπόρις ήταν ακλόνητος και σχεδίαζε πλάνα τετραετίας, ο Μακρόν ήταν κυρίαρχος και φαβορί για τις επικείμενες εκλογές, ο κυβερνητικός συνασπισμός της Γερμανίας έμοιαζε αρκετά υποσχόμενος για μια παραγωγική θητεία και ο Ντράγκι έκανε πλάνα κανονικής εκλογής (θυμίζω ότι υπήρξε διορισμένος).
Η μαύρη τρύπα του Ουκρανικού, δεν άλλαξε μόνο τον πλανήτη όπως τον ξέραμε, ούτε μόνο αναδιέταξε τους συσχετισμούς των δυνάμεων. Κατάπιε και την πολιτική τάξη των ηττημένων. Και εκεί που καρτερούσαμε την ηχηρή πτώση του Πούτιν και, γιατί όχι, του Ερντογάν, ήρθαν τα πάνω κάτω: Ο Μπάιντεν και η παρέα των γερακιών ετοιμάζονται για εκκωφαντική ήττα το Νοέμβριο, ο ραδιούργος Μπόρις ξεγλίστρησε με μαεστρία, ο Μακρόν έχασε την αυτοδυναμία, στη Γερμανία ο συνασπισμός δεν μπορεί να συνεννοηθεί ούτε στα βασικά και ο Ντράγκι προσπαθεί με κάθε τρόπο να φύγει, αλλά δεν τον αφήνουν (παρεμπιπτόντως αυτό το είχαμε επισημάνει ήδη την προηγούμενη εβδομάδα, ως αναπόφευκτο).
Δεν ξέρω αν πιστεύετε στις συμπτώσεις, εγώ προσωπικά όχι. Τουλάχιστον όχι στις συνεχείς. Γιατί μπορεί πράγματι ένα σκάνδαλο επιπέδου »χούφτωστην – χούφτωστην» (ή χόυφτωστον στην περίπτωσή μας) να ρίξει έναν λαοπρόβλητο πρωθυπουργό, αλλά τέσσερα στα τέσσερα είναι too much. Από όλους όσους έβαλαν πλάτη στη χίμαιρα της εξόντωσης της Ρωσίας, δεν έχει μείνει ούτε ένας που να έχει βγει αλώβητος. Και αν αυτά συμβαίνουν στις ισχυρές ηγεμονεύουσες χώρες, τι άραγε θα συμβεί στη μαρίδα; Και το χειρότερο είναι ότι πρόκειται μόνο για τα προεόρτια, καθώς τα σπουδαία είναι μπροστά.
Κολασμένη εβδομάδα
Είναι σαφές ότι το κλείσιμο του αγωγού για εργασίες συντήρησης αποτελεί μια ξεκάθαρη προειδοποίηση. Μια μικρή γεύση για αυτό που έρχεται, αν επιτέλους δεν επικρατήσει η λογική. Οι λεονταρισμοί του τύπου »η χώρα είναι θωρακισμένη», »δε θα υποκύψουμε», »είμαστε ενωμένοι στην κρίση» και άλλα τέτοια ρομαντικά που ίσως έπιαναν τόπο κάποιες άλλες εποχές, σήμερα δεν αποδίδουν. Προφανώς, έχει δοθεί ένα δεκαήμερο μέσα στο οποίο η ισχυρή πλευρά παραμένει ανοιχτή σε διαπραγματεύσεις και, αν κατάλαβα καλά, από εκεί και πέρα ο καθένας θα πάρει το δρόμο του και θα αναλάβει τις ευθύνες του.
Οπωσδήποτε κάθε λογικός άνθρωπος με μια στοιχειώδη ψυχραιμία σκέψης, θα περίμενε ότι οι ηγέτες μας θα έδρατταν την ευκαιρία να διαπραγματευθούν, μπροστά μάλιστα σε μια λαϊκή δυσαρέσκεια άνευ προηγουμένου, που κατατρώει τα πολιτικά τους αποθέματα. Ακούγοντας όμως την ανερμάτιστη Αναλένα, η οποία φαντασιώνεται ότι όπου να’ ναι το τάγμα Αζόφ παρελαύνει στη Μόσχα, έχω δεύτερες σκέψεις. Και αμφιβολίες επίσης. Γιατί έστω αν υποθέσουμε ότι τελικά υπακούν στη φωνή της λογικής, παραμένει το ερώτημα πόσο αξιόπιστοι είναι αυτή τη στιγμή και ποια είναι η πραγματική τους δύναμη να αποφασίσουν και να επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στα κοινοβούλιά τους.
Στις ΗΠΑ απλά δεν υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος που να σκέφτεται συναινετικά, παρά μόνο πολεμοκάπηλοι που πιστεύουν αλήθεια ότι μέσω του πολέμου θα παρατείνουν την ηγεμονία τους. Στη Βρετανία δεν υπάρχει πρωθυπουργός. Στη Γαλλία δεν υπάρχει πλειοψηφία. Στη Γερμανία ο συνασπισμός βρίσκεται είτε υπό την ομηρία των πρασίνων, είτε υπό διάλυση και σύντομα θα έχουμε εξελίξεις. Στην Ιταλία δεν υπάρχει ούτε ηγέτης, ούτε πλειοψηφία. Με ποιον ακριβώς θα διαπραγματευθούν οι Ρώσοι και με ποιο τρόπο θα επικυρωθούν οι όποιες αποφάσεις ληφθούν;
https://www.anoixtoparathyro.gr
_________________
Αναρτήθηκε από τον Μιχάλη Τσολάκη
