Γράφει ο Πελίτης Ιωάννης, Θεολόγος
Σίγουρα δεν είναι ρατσιστές οι περιούσιοι του σκότους, ούτε όταν αποφαίνονται ως ιδιοκτήτες των ανθρώπων ότι απαιτείται μείωση του πληθυσμού, για το καλό, εννοείται (και των μελλοθάνατων;) – χωρίς να κινδυνεύουν ούτε από ανάκριση. Ποιος απαγορεύει να αισθάνονται υπεράνθρωποι, θεωρώντας ανθρωπόμορφους όλους τους άλλους, χρήσιμους μόνο ως δούλους και ως θύματα ανθρωποθυσίας στον ψευτοθεό, με πολέμους, τεχνητή αλλοίωση του κλίματος, απομόνωση της γης από ηλιακή ενέργεια, καταστροφή παραγωγής, εργαστηριακές αρρώστιες, φονικές «θεραπείες» και ότι άλλο τους φωτίσει το σκοτάδι;
Ούτε ο πολιτισμός πεθαίνει απ’ τον πανάρχαιο (αλλά πάντα «σύγχρονο») σκοταδισμό τους που απαιτεί ως δίκαιο το άδικο, ως καθαρό το βρώμικο, ως φυσικό το παραφύσιν, ως ιερό το αντίθεο, ως ωραίο το άσχημο ως ανθρώπινο το απάνθρωπο, αληθινό το ψεύτικο, ελευθερία την επιτήρηση, επιστήμη την παραεπιστήμη, την αίρεση ως ορθοδοξία, ως φυσική τροφή την συνθετική, με αντάλλαγμα το χάραγμα με τον δυσώνυμο αριθμό. Νόμος τους η διαστροφή, προλείανση του δρόμου του Μεσσία τους που κατά τον Άγιο Νικόδημο θα είναι ομοφυλόφιλος, όπως ανέκαθεν επιδιώκει ο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος για να ευτελίσει την εικόνα του Θεού και αλλοιώνοντας την φύση, να καυχηθεί ότι κατόρθωσε ανώτερη δημιουργία απ’ τον Θεό. Δουλωτής ως δούλος, κοσμοκράτορας δυνάμει του θανάτου, εξουσιάζει για να αισθάνεται υπαρκτός, σταυρώνει ως ασταύρωτος, εμπνέει λυσσαλέο μίσος και αλαζονεία εξωθώντας προς την λήθη την επίγνωση του θανάτου, που η απώθησή του στο υποσυνείδητο γεννάει την ανάγκη της θανάτωσης των άλλων, όχι μόνο για «εξορκισμό» του δικού σου θανάτου και αυτεπιβεβαίωση σου ως «εξουσία», αλλά και ως θυσία στο είδωλο του.
Ποιος νέκρωσε όλους τους μηχανισμούς ελέγχου για την προστασία από κάθε απειλή κατά της ανθρωπότητας; Δεν έπρεπε να βρίσκονται σε συναγερμό, εξασφαλίζοντας τρόπο επιβίωσης έστω και με οργάνωση ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών ή κάτι ανάλογο; Μήπως αγρυπνούν τουλάχιστον οι φύλακες για την πνευματική υγεία, για να προλάβουν απερίγραπτες συνέπειες στην αιωνιότητά μας απ’ τα τερατώδη που συμβαίνουν σα να μην συμβαίνουν; Και μόνο η υστερία που επικράτησε ως σκοπούμενη συνέπεια προμελετημένης πανδημίας και της «αντιμετώπισής της» με χρησιμοποίηση εμβρύων δολοφονημένων πριν φτάσουν σε βάφτιση, δείχνει πόσο αλλοτριώθηκε η προοπτική ολοκλήρωσης του ανθρώπου σε συνέργεια με τον Δημιουργό. Ίσως επέτρεψε ο Θεός να επιδείξουν οι ίδιοι τις αποτρόπαιες προθέσεις και την όψη τους για ν’ απομακρυνθούν απ’ την αηδία όσοι ακόμη αποστρέφονται τις διαστροφές των φανερών προδρόμων του αντιχρίστου. Βέβαια και εξαιτίας της αποστασίας των «οικουμενιστών» απ’ την Ορθοδοξία, αλλά και όσων δεν επιδιώκουμε την εκθρόνισή τους εγκαλώντας τους δημόσια ως ανάξιους, ιδίως όταν έντιμοι επιστήμονες ριψοκινδυνεύουν ή και θυσιάζονται, για την υγεία (πόσο μάλλον της ψυχής), των άλλων. Ολόψυχη ευχή να ανταμειφθούν ανάλογα απ’ τον Θεό, που επιτρέπει την επίθεση σε πρωτοφανείς αντίθεες δυνάμεις, έχοντας εισδύσει και στην Εκκλησία, για να δοθεί η ευκαιρία σε όσους θέλουν ν’ αναμετρηθούν μαζί τους με ανάλογη κατάληξη στην όντως ζωή. Αλλιώς θα εκκρεμούσαν τα ερωτήματα: Ήμασταν άγιοι όταν ευημερούσαμε; Ή, ήταν οι μάρτυρες αμαρτωλοί;
Προϊόν αποστασίας και η δουλεία στον φόβο του θανάτου, το να δέχεσαι τα πάντα προκειμένου να τον αποφύγεις. Η δια της ιατρικής και φαρμακευτικής παράταση της ζωής ως υποκατάστατο αθανασίας, και η δια της οικονομίας και της τεχνολογίας απόλαυση της βιωτής – παράδεισος χωρίς Θεό ή και ενάντια στον Θεό – είναι οι παράμετροι της επιτυχίας που επέβαλε η Δύση δια της λατρείας της «επιστήμης» υποβιβάζοντας τον άνθρωπο, σε λάτρη εργαλείου του, με οπισθοδρόμηση στον (επιστημονικώς αβάσιμο) υλισμό. Όσο τραγική η παραίτηση απ’ την ομοίωση με τον Θεό, τόσο η εμμονή σε τεχνητή – εντός φθοράς – Εδέμ, αντίστροφη επαλήθευση ότι η έφεση για θέωση είναι έμφυτη.
Ως αναμάρτητος ο Ιησούς θα έμενε αθάνατος. Δέχτηκε θάνατο για να τον θανατώσει και να μας δωρίσει την Ανάσταση εξαγοράζοντας κάθε αμαρτία κάθε ανθρώπου- κάθε χωρισμό απ’ τον Θεό, πηγή της ζωής. Δεν κατήργησε την θνητότητα για να μην διαιωνίζεται η δυνατότητα διάπραξης του κακού, και γιατί μας έδωσε την εξουσία να νικούμε εμείς τον θάνατο ως χωρισμό απ’ τον Θεό, όπως πιστοποιείται απ’ τον αφθαρτισμό στο σκήνωμα των Αγίων ή του ύδατος στον Αγιασμό, αφού ως όμοιοι του Αναστημένου, με την Παναγία, τους Μάρτυρες, τους αυτοκράτορες, τους αγίους μας ανά τους αιώνες Ορθοδόξους, είμαστε Σώμα Του που ανασταίνεται διαρκώς μέσα από κάθε σταύρωση. Μόνο στην Ανάσταση θεμελιώνεται μνήμη θανάτου και αφοβία, όχι μόνο του θανάτου, αλλά και του μαρτυρίου, που η δύνη του κατά κανόνα, ως εν εταίρω σώματι. Δώρο του Ακτίστου η βεβαιότητα (και σωματική) για την Ανάσταση του Κυρίου και την δική μας, όσο και η Ορθόδοξη πίστη με συνέργεια μας διά των μυστηρίων και του προσωπικού αγώνα.
Η αμνησία του θανάτου, άτακτη φυγή μπροστά στο θάνατο, επειδή γυρίσαμε την πλάτη στην Ανάσταση, για την «κανονικότητα», με σύσταση πολλών απ’ την εμβολιομανή, αλλά «λεβέντικη ιεραρχία», υποταγμένη σε μια παρωδία πρωθυπουργού, δίνοντας άλλοθι σε ολοκλήρωση της προδοσίας: Αν ο ποιμένας, αντί να δίνει την αιώνια ζωή του και για μια ψυχή, προδίνει το Θεό, γιατί να μην πουλήσει ούτε την πατρίδα ο κυβερνήτης ως ημιέλληνας, μισέλληνας, βαλτός, με οξυμμένο μίσος απ’ το ότι τον χλευάζουν. Αύριο θα φταίμε και για τους σεισμούς. Αν ήταν κύριοι της βούλησης τους, θα ξερίζωναν οι ίδιοι την κακία τους, έστω και μαζί με την καρδιά τους, για να μην ωφεληθούμε απ’ την συκοφαντία τους, και ίσως να σταματούσαν την απόπειρα πνευματικής και φυσικής δολοφονίας όποιοι αυτουργοί. Δεν προσδοκούμε βέβαια τέτοια στροφή. Ούτε απ’ την πλειοψηφία των θυμάτων, που ακόμη δέχονται την προπαγάνδα τους . «Οι νεοέλληνες θέλουν να ζήσουν», έλεγε ο Άγιος Παΐσιος. Δεν θέλουν δηλαδή ν’ αναστηθούν; Να αντιτάξουμε άκτιστη ενέργεια κομίζοντας δια του εαυτού μας παρουσία Χριστού στη δαιμονική πραγματικότητα των προδρόμων του ψευτομεσία, δείχνοντας πως η δύναμη τους είναι η αδυναμία μας; Ίσως τότε δε χρειάζονταν πυρηνικά, κυβερνοεπίθεση, ακτινοβολία ή σφαίρες για εσωτερικούς εχθρούς σε καίριες θέσεις. Χρειάζεται βέβαια ηγέτης με ανάλογο πνευματικό ανάστημα και ετοιμότητα, όχι για παθητικό, αλλά δυναμικό εναγκαλισμό του μαρτυρίου, σαν σε γάμο, με ανδρεία αυθεντικά Χριστιανική, σαν του Αγίου Ιγνατίου: «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται … Κολάσεις ἐπ’ ἐμέ ἐρχέσθωσαν, μόνον ἵνα Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτύχω». Με τέτοιο ήθος ζυμωμένη η ζωή και ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης. Χωρίς αυτόν τον έρωτα, η πίστη εκπίπτει σε θρησκόληπτη οικολογία και νομικισμό – ο άνθρωπος για τον νόμο και όχι ο νόμος για τον άνθρωπο. Κάθαρση από κάθε δυτική αλλοτρίωση, είναι μια αρχή μετα-νοητική, προσανατολισμένη στην μετάνοια ως προσήλωση στην Ανάσταση δια του Σταυρού, που εναρμονίζει την διάνοια με τον νου και ειρηνεύεις.
Ζούμε ως κοσμογονία που ωριμάσαμε οι ίδιοι, μια πρωτοφανή και απροκάλυπτη επίθεση απ’ τον «κοσμοκράτορα» με τον ορατό και αόρατο στρατό του. Μόνη απάντηση η έμπρακτη ενότητα με τους Αγίους, με όποιο κόστος. Μην παραιτηθούμε απ’ το δίκαιο της Ορθοδοξίας και παραδώσουμε σε βέβηλους τη ματωμένη μας κληρονομιά, που θέλουμε ταυτότητά μας αναλλοίωτη. Ο Χριστός που συσταυρώνεται μαζί μας θα αναδείξει ηγέτη που θα απαλλάξει από ανάξιους την Εκκλησία και θα θριαμβεύσει για ολόκληρη γενιά στην Οικουμένη, πριν την συντριβή κάθε εχθρού Του. Μην παγιδευτούμε ως τότε και χωρίσουμε απ’ την Εκκλησία παίρνοντας μας στο λαιμό τους, όπως και πολλές αθώες ψυχές, οι Ελπιδοφόροι και οι Βαρθολομαίοι και οι όμοιοί τους, ξένοι και εχθροί στην πίστη και το ήθος της Χριστιανοσύνης. Κανένας ζόφος δεν κρατάει τον ουρανό στιγμή κλειστό. Καμιά εξουσία, όσο οπλισμένη και μασκαρεμένη, δε μπορεί να επιβάλει απουσία απ’ τον Πανταχού και να εμποδίσει μετοχή στο άκρως εφετόν σε όποιον το ζητάει μέχρι θανάτου. Είμαστε ελεύθεροι να το θελήσουμε, σε όποιες συνθήκες. Ν’ αξιωθούμε αυτόν τον πόθο ατίμητη ευεργεσία.
