Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*
Μάρτιος του 2022 στην Ελλάδα που με αργούς ρυθμούς «βγαiνει» από την διετία της καταστροφικής σε πολλά επίπεδα πανδημίας covid-19 και ελπίζει σε τερματισμό του πολέμου Ρωσίας Ουκρανίας σε επιστροφή στα πρό-πανδημίας επίπεδα αφίξεων τουριστών οδεύοντας προς τους καλοκαιρινούς μήνες.
Μάρτιος του 2022 στην Ελλάδα των «ΘΕΣΜΩΝ» με έναν στους δύο νέους που ΔΕΝ μετανάστευσαν άνεργους, με τα ποσοστά ανεργίας «κολλημένα» σε διψήφια ποσοστά, με τσακισμένες συντάξεις, με εγκληματικότητα και αντικοινωνική συμπεριφορά σε πρωτόγνωρη έξαρση, με φόβο για περισσότερες «μαύρες μέρες» κοινωνικής αλλοτρίωσης…
Καθημερνιή η ειδησεογραφία με συζητήσεις, με συλλήψεις και κατασχέσεις κιλών ηρωίνης στην Αττική αναδεικνύοντας ξανά το τραγικό για άτομα, οικογένειες και την κοινωνία θέμα, που συμβάλλει στην έξαρση της εγκληματικότητας ενώ συσσωρεύει μυθικό πλούτο στους εμπόρους του αποκαλούμενεου «λευκού θανάτου»…
ΣΟΚΑΡΟΥΝ τα στατιστικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν δραματικά ότι τα ελληνόπουλα καταγράφουν «πρωτιές» ανάμεσα στους Λαούς των 27 χωρών που απαρτίζουν την μεγάλη κοινότητα της Ε.Ε…
Τέτοιες «πρωτιές» δε μας κάνουν περήφανους! Το να κατέχεις την πρώτη θέση στη λίστα θανάτων από ναρκωτικά δεν είναι δυνατόν να ικανοποιεί κανέναν μας.
Επιτρέψτε μου σήμερα να αναφερθώ σε κάποιες προσωπικές εμπειρίες που μορφοποίησαν την θεωρητική και εμπειρική μου άποψη για το μεγάλο αυτό πρόβλημα καθώς η ενασχόλησή μου με άτομα εξαρτημένα από απαγορευμένες ουσίες έχει ξεπεράσει ήδη τον μισό αιώνα. Στο πέρασμα πέντε δεκαετιών οι αρχικές μου απόψεις για τα ναρκωτικά έχουν αλλάξει δραματικά.
Ήμουν για πολλά χρόνια ένθερμος υποστηρικτής και διετέλεσα διευθυντικό στέλεχος στην Αμερική σε Θεραπευτικές Κοινότητες και προγράμματα αποτοξίνωσης και επανένταξης με τη θεωρία της «απόλυτης αποχής» από εξαρτησιογόνες ουσίες.
Τώρα πια εμμένω στην άποψη ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΡΟΧΗΣ υποκατάστατων όπως η μεθαδόνη για να εξαλειφθεί το κυρίαρχο στοιχείο που κινεί την μαύρη αγορά ναρκωτικών: ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ!..
Την πρώτη μου επαφή με χρήστες την έκανα στη Νέα Υόρκη στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ενώ ήμουν ακόμη φοιτητής και σπούδαζα με υποτροφία κοινωνιολογία-ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Γνώρισα τον 11χρονο Jimmy, έναν πανύψηλο έφηβο νέγρο στο κέντρο νεότητας του Χάρλεμ, καθώς είχαμε επισκεφθεί την περιβόητη συνοικία της Νέας Υόρκης στο πλαίσιο ενός μαθήματος του μακαρίτη Νέγρου ψυχολόγου καθηγητή μου Dr Kenneth Clark, του πρώτου Αφρό – Αμερικανού Προέδρου της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας.
Εκεί είχα το θλιβερό προνόμιο να γνωρίσω από κοντά τη δυστυχία των ανθρώπων που βρίσκονται εκτός του «συστήματος», με διαφορετικό χρώμα επιδερμίδας, χαμηλά επίπεδα μόρφωσης, με υψηλά ποσοστά ανεργίας, με έντονη αντικοινωνική συμπεριφορά, μονίμως αντίπαλοι με την «έννομη τάξη», συνάνθρωποι που αποτελούσαν απλά «στατιστικά στοιχεία» στην κατηγορία των κοινωνικών προβλημάτων…
Νέοι, έφηβοι και παιδιά χωρίς μοίρα στον ήλιο της πλουσιότερης χώρας του πλανήτη μας…
Τότε πίστεψα ότι ο «ψεύτικος κόσμος της φυγής» με χρήση ναρκωτικών είναι δελεαστικά πειστικός για άτομα που αισθάνονται ότι βρίσκονται στις παρυφές του κοινωνικό-οικονομικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι, για άτομα που ζούνε στο περιθώριο...
Λίγα χρόνια αργότερα υποχρεώθηκα να …αναθεωρήσω τις αιτιολογικές μου απόψεις για τη χρήση ναρκωτικών όταν γνώρισα, υπηρετώντας ως Γενικός Διευθυντής των ΚΕΘΕΑ Spectrum House της Κοινοπολιτείας της Μασαχουσέτης, την 15χρονη Jill.
Μπορεί ο Jimmy να ήταν πειστικός αιτιολογώντας την εμπλοκή του στα ναρκωτικά ως άτομο που δεν γνώρισε οικογενειακή θαλπωρή, ήταν πάμφτωχος, περιθωριακός, νέγρος σε μια χώρα πλούσια με πλειοψηφία Λευκών κατοίκων!..
Ακόμη πιο πειστική ήταν όμως, τουλάχιστον στον εαυτό της, η Jill καθώς θεωρούσε ότι αρκούσε η περιέργεια και μια κακιά παρέα για να εμπλέξει στον αδυσώπητο κόσμο των ναρκωτικών μια ωραία έφηβο, μέλος μιας ευκατάστατης οικογένειας της Βοστόνης!
Ο Jimmy χρησιμοποιούσε ναρκωτικά επειδή ΔΕΝ είχε τίποτε!..
Η Jill έμπλεξε στα ναρκωτικά επειδή είχε τα πάντα!..
Εάν θελήσουμε να πιστέψουμε τους χρήστες ουσιών, τελικά, οι αιτίες που φαίνεται να τους έχουν οδηγήσει στα ναρκωτικά είναι τόσες όσες και τα άτομα που κάνουν χρήση.
Κάθε νέος και νέα, κάθε μεγαλύτερο στην ηλικία άτομο που κάνει χρήση έχει μια σχετικά πειστική, αν όχι για γονείς, συγγενείς, φίλους και όλους εμάς τους υπόλοιπους, τουλάχιστον για τον εαυτό του ιστορία, ένα λιγότερο ή περισσότερο δραματικό σενάριο ερμηνείας της αυτοκαταστροφικής του συμπεριφοράς που τελικά συμπαρασύρει στη φθορά οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και όλη την υπόλοιπη οικογένεια.
Πενήντα χρόνια έρευνας και προσφοράς υπηρεσιών σε εξαρτημένα άτομα στην Αμερική και την Ευρώπη με έχουν οδηγήσει στη διαπίστωση ότι η ναρκομανία είναι πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο πρόβλημα που απαιτεί ανάλογες προσεγγίσεις για τον χειρισμό του σε θεσμικό και σε ατομικό επίπεδο.
Δεν ελέγχεται μόνο με αστυνομικές μεθόδους, δεν λύνεται μόνο με την οργανική απεξάρτηση και την ψυχοκοινωνική θεραπεία του ατόμου και δεν θα εξαλειφθεί με τη σύλληψη κάποιων μεγαλεμπόρων θανάτου καθώς τη θέση τους θα πάρουν άλλοι πρόθυμοι!…
Τα παραπάνω τα χρειαζόμαστε αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε, εάν το μπορέσουμε, την αξία που έχουν τα παιδιά μας, να βιώσουμε τη θεραπευτική δύναμη της αγάπης, να τα προσφέρουμε παραγωγικά νοήματα για τη ζωή…
Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα με έκανε να ξεχάσω τη Νέα Υόρκη και τη Μασαχουσέτη, τον Jimmy και την Jill καθώς ιστορίες καθημερινού δράματος ακούει κανείς από εφήβους όπως από τον 13χρονο Παναγιώτη στη Θεσσαλονίκη και τη 15χρονη Μαρία στην Αθήνα!..
Θεώρησα σκόπιμο, πριν κλείσω το σημερινό μου άρθρο, να αναφερθώ στο μικρού μεγέθους βιβλίο μου με τον τίτλο: «Αλκοολισμός-Ναρκωτικά – Αιώνιες μάστιγες της ανθρωπότητας» το οποίο στη διάρκεια 4 δεκαετιών κυκλοφόρησε και διανεμήθηκε ΔΩΡΕΑΝ σε πανελλήνια κλίμακα σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα σε εκπαιδευτικούς, στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, Αστυνομίας και στο ευρύτερο κοινό.
Εύχομαι ότι δεν θα παρεξηγηθώ για μικροπρεπή ή επιπόλαιο εγωισμό, πιστεύοντας ότι έχω το δικαίωμα να χαίρομαι και να είμαι περήφανος για αυτό δηλώνοντας ότι ΔΕΝ δέχτηκα αμοιβή για καμία από τις εκδόσεις και ανατυπώσεις του (χρηματοδοτήθηκαν διαδοχικά από την Εταιρεία Ελαστικών Goodyear Ελλάς, Α.Ε., την αλυσίδα σουπερμάρκετ KONSUM-ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ, το Γενικό Επιτελείο Στρατού, το ΤΥΠΕΤ της Εθνικής Τράπεζας και την Συναταιριστική Τράπεζα Κοζάνης) έχοντας αποφασίσει ότι είναι μία προσωπική μου αφιλοκερδής προσφορά στο Ελληνικό κοινό.
Η αδυσώπητη τραγωδία που βιώνουν καθημερινά νέοι και ώριμοι συνάνθρωποί μας στην Πατρίδα μας Ελλάδα καθώς εμπλέκονται στα γρανάζια της καταστροφικής κερδοσκοπίας των εμπόρων του λευκού θανάτου είναι μια ΠΙΚΡΗ πραγματικότητα που τη συνθέτουν κάθε χρόνο εκατοντάδες θανάτων που αφήνουν στους εμπόρους κέρδη αμέτρητων εκατομμυρίων ευρώ…
Δυστυχως η εξάρτηση από ουσίες επιδεινώθηκε στην διάρκεια της διετίας της πανδημίας και των λόκντάουν...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, συνταξιούχος καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
