του Γιώργου Ρακκά
Στο θερμό επεισόδιο των Ιμίων συγκρούστηκαν στο εσωτερικό της Ελλάδας δυο εθνικές στρατηγικές, κατίσχυσε η κατευναστική, και… κέρδισε ο τουρκικός επεκτατισμός.
Για την στρατηγική του τελευταίου, το θερμό επεισόδιο είναι «η συνέχιση της διπλωματίας με άλλα μέσα», δηλαδή, τα Ίμια είναι ο δημιουργός του διπλωματικού μομέντουμ που αργότερα θα οδηγήσει στην τουρκική διπλωματική επιτυχία της Μαδρίτης.
Στο πλαίσιο της τουρκικής πολιτικής, η στρατιωτική πυγμή χρησιμοποιείται προκειμένου να αποσπάσει ωφέλειες στο πλαίσιο μιας ‘ειρηνικής διπλωματίας᾿. Ο τρόπος που κινείται ο τουρκικός επεκτατισμός, αποδεικνύει ότι τα επιχειρήματα που προτάσσει η κατευναστική παράταξη λειτουργούν πολύ περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση στην Ελλάδα, παρά παράγουν διεθνές αποτέλεσμα για την χώρα.
Αν η Ελλάδα θέλει να αλλάξει στρατηγική θα πρέπει να παραδειγματιστεί από τον αντίπαλο, και να συνδέσει την δική της στρατιωτική ισχύ, σε συνέχεια με την διπλωματία. Και όχι η τελευταία να υπονομεύει την δυνατότητα της πρώτης όπως έκανε ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης για καθαρά λαϊκιστικούς λόγους, προτάσσοντας, μια επίπλαστη εσωτερική ευημερία στηριγμένη σε πήλινα, παρασιτικά πόδια, έναντι της υπεράσπισης της γεωπολιτικής ακεραιότητας της χώρας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Με λίγα λόγια στα Ίμια, παίχτηκε ο παρασιτικός χαρακτήρας του σημιτικού εκσυγχρονισμού. Που είναι «άσωτος» ακριβώς γιατί είναι ο πρώτος που σύνδεσε με τόσο σαφές και κατηγορηματικό τρόπο την εκσυγχρονιστική προσπάθεια της χώρας, με την άρνηση του εθνικού της ζητήματος. Και εν γένει με την απόρριψη του πατριωτικού πλαισίου, το οποίο είναι πολύ πιο ορατό στα εκσυγχρονιστικά εγχειρήματα που προηγήθηκαν στην ελληνική ιστορία, με πιο ξεκάθαρη περίπτωση την εθνική προσπάθεια που οδήγησε στους Βαλκανικούς πολέμους.
Απόρροια αυτής της ‘ιστορικής ανωμαλίας’ είναι και το γεγονός ότι επί χρόνια η ελληνική πολιτεία αποποιήθηκε της υποχρέωσης να τιμά τα θύματα της τραγικής νύχτας των Ιμίων (Παναγιώτης Βλαχάκος, Έκτωρας Γιαλοψός, Χριστόδουλος Καραθανάσης). Δίνοντας με αυτόν τον τρόπο ‘πάσα’ στην πατριδοκαπηλία της χρυσής αυγής η οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να τα προσεταιριστεί. Ιδίως για μια εποχή όπου κυριαρχούσε ο χειρότερος τύπος βλακείας και ιδιωτείας, ο οποίος ισχυριζόταν ότι το να τιμάει μια χώρα τα θύματά της συνιστά «ακροδεξιά ατζέντα»…
https://ardin-rixi.gr/
Αναρτήθηκε στην Efenpress από τον Μιχάλη Τσολάκη
