«Ψυχρολουσία» για την Αθήνα που στήριζε τις ελπίδες της σε κατ΄όνομα στρατηγικές συμμαχίες
Οριστικό τέλος στην κατασκευή του αγωγού EastMed δίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε μία ακόμα θεαματική κυβίστηση από αυτές που ιστορικά κάνουν από το Β' ΠΠ και έπειτα, δημιουργώντας απορία γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα στήριζε πάντοτε τόσα πολλά στους Αμερικανούς.
Με non paper του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς την ελληνική κυβέρνηση, με τυπικό αποδέκτη τον Γενικό Γραμματέα Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Εξωστρέφειας του ΥΠΕΞ Γιάννη Σμυρλή, γνωστοποιούν την άρνηση της Ουάσιγκτον να στηρίξει το εν λόγω εγχείρημα, σύμφωνα με άρθρο του Γ.Σιδέρη από το omegapress.gr
Πανομοιότυπο non paper αναφέρουν πληροφορίες, έχει αποσταλεί στο Τελ Αβίβ , αλλά και στην Τουρκία.
Εν ολίγοις αυτό σημαίνει πως η υποτιθέμενη εκπεσούσα σε... δυσμένεια από τους Αμερικανούς Τουρκία πήρε ακριβώς αυτό που ήθελε: Την ακύρωση του αγωγού.
Δηλαδή αν δεν ήταν σε δυσμένεια τι παραπάνω θα κέρδιζε η Άγκυρα;
Αυτό όμως που προκαλεί κατάπληξη δεν είναι η αποτυχία ενός εγχειρήματος που εξαρχής είχε προβλήματα οικονομικής βιωσιμότητας.
Η πιο σημαντική παράμετρος, είναι ότι οι ΗΠΑ στο non paper, αιτιολογώντας τη θέση τους, πέρα από τα οικονομικά και εμπορικά στοιχεία, επισημαίνουν ότι η ιδέα του εν λόγω αγωγού, είναι εστία έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο, παίρνοντας ξεκάθαρα τη θέση της Τουρκίας!
Δηλαδή, δεν θέλουν τον αγωγό για να μην «νευριάσει» η Άγκυρα.
Εν τω μεταξύ τα... non paper είναι πάντα τα πιο επικίνδυνα έγγραφα, γιατί είναι αυτά που στην πραγματικότητα αποτελούν την πραγματική πολιτική που θα ασκήσει μία κυβέρνηση, απλά δεν έχει την διάθεση να εκτεθεί επισήμως και δημοσίως.
Οι μεγαλύτερες πολιτικές «ταρζανιές» γίνονται πάντα με non paper.
Πρόκειται για μια νέα συλλογιστική που εκπορεύεται από την Ουάσιγκτον και η οποία όχι απλά αποδυναμώνει τις ελληνικές θέσεις, αλλά τις ακυρώνει εν τη γενέσει τους, και ταυτόχρονα υιοθετεί πλήρως την τουρκική επιχειρηματολογία.
Έχει όμως και συνέχεια.
Στην υπόθεση αυτή η Αθήνα είχε στηρίξει μια ολόκληρη μυθολογία, ένα εθνικό αφήγημα που περιελάμβανε το σχέδιο για αύξηση της γεωπολιτικής επιρροής της Ελλάδας, για ενεργειακό κόμβο, για ιστορική συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο που άφηνε στο περιθώριο την Τουρκία και άλλα πολλά που καταρρέουν.
Το ίδιο θα συμβεί και με το νόμο Μανιάτη για τα εξωτερικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Κατέρρευσαν και οι δύο στόχοι με πάταγο και πλέον η Ελλάδα είναι η χώρα του δόγματος Γεραπετρίτη περιορισμένη στα 6ν.μ. χωρίς να είναι σε θέση να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Δυστυχώς και το είχαμε πει πολλές φορές κα από το pronews,gr και από το defencnet.gr το Ισραήλ είναι άλλη χώρα χωρίς τον «Μπίμπι» Μπέντζαμιν Νετανιάχου και άλλη χώρα με αυτόν.
Οι ισραηλινές εκλογές θα μας κοστίσουν πολύ ακριβά.
Η Τουρκία, πρώτα με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» έστειλε στα σκουπίδια το νόμο Μανιάτη και με το τουρκολιβυκό σύμφωνο εδραίωσε την υπεροχή της έναντι των ελληνικών θέσεων.
Ένα τουρκολιβυκό μνημόνιο που κατόρθωσε να το επικύρωση ως διεθνή συμφωνία στον ΟΗΕ. Κάτι για το οποίο ευθύνεται η ελληνική κυβέρνηση η οποία δεν προέβαλε καμία ένσταση.
Έτσι τώρα το μνημόνιο της Τουρκίας με την Λιβύη, έχει νομική ισχύ. Ο μόνος τρόπος για να ακυρωθεί είναι η αντικατάσταση του με μία νέα συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, η οποία θεωρητικά θα μπορεί να υπογραφεί όταν εκλεγεί μία νέα μη τουρκόφιλη λιβυκή κυβέρνηση.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική βασίστηκε στη νομιμότητα του διεθνούς δικαίου και κυρίως, στα τριμερή σχήματα συνεργασίας με την Κύπρο, την Αίγυπτο και το Ισραήλ, στην συνέχεια και με τα ΗΑΕ, προκειμένου να καταδείξει ότι η δημιουργία ενός άξονα ενισχύει την ελληνική πολιτική και μπορεί να περιορίσει ή και να απομονώσει την Τουρκία.
Όμως επειδή όλοι κοιτούν τα συμφέροντά τους εκτός από τους Έλληνες (συλλογικά γιατί ατομικά είναι πρωταθλητές στην συμφεροντολογία), η Ελλάδα ξαφνικά χάνει όλους του στρατηγικούς συμμάχους τους οποίους θεωρούσε ότι είχε.
Τα ΗΑΕ υπέγραψαν στρατηγικές συμφωνίες με την Τουρκία. Το Ισραήλ δεν είναι τόσο αντι-τουρκικό όπως πριν και η Αίγυπτος έχει ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με την Άγκυρα ενώ στην Αθήνα τους αρκεί ο ύπνος ο... βαθύς.
Οι διαρκείς διακηρύξεις χωρίς στρατηγικό βάθος, αποδείχθηκαν αδιέξοδες και χάθηκαν μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον.
Οι συνέπειες μιας προβλέψιμης πολιτικής
Ένα ακόμη συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση υφίσταται ουσιαστικά τις συνέπειες των έργων της και της υποτέλειας που επιδεικνύει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας, κυρίως ο πρωθυπουργός, φέρουν τεράστιες ευθύνες για την υπογραφή της συμφωνίας για τις βάσεις με τις ΗΠΑ.
Κάτι που είχαμε θίξει πολλές φορές στο defencenet.gr, τα δώσαμε όλα και δεν πήραμε τίποτα, παρά μόνο ευχολόγια και αυτοπαραπλανητικές πεποιθήσεις ότι μας προστατεύουν οι Αμερικανοί.
Ουσιαστικά δώσαμε την εκχώρηση άνευ όρων και ανταλλαγμάτων ελληνικής επικράτειας για βάσεις των ΗΠΑ που στρέφονται κατά της Ρωσίας.
Eμπλοκή της Ελλάδας στην ουκρανική κρίση, και την αποδυνάμωση της ελληνικής αεράμυνας με την αποστολή των Patriot στη Σαουδική Αραβία, απ όπου αποσύρθηκαν οι Patriot των ΗΠΑ.
Tο ωραίο σε όλα αυτά είναι πως έτσι μπήκαμε χωρίς λόγο στο «στόχαστρο» της Ρωσίας αφού συμμετέχουμε ΧΩΡΙΣ ΚΕΡΔΟΣ στην υποστήριξη δομών που περικυκλώνουν την Ρωσική Ομοσπονδία.
Επίσης στηρίζουμε την Ουκρανία η οποία έχει στρατηγική σχέση με την Τουρκία και την προμηθεύει κινητήρες για τα τουρκικά UAV που θα τα χρησιμοποιήσει εναντίον των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Συν τοις άλλοις έχουν υπογράψει συμφωνία για ανταλλαγή στρατιωτικών πληροφοριών που σημαίνει πως ότι μαθαίνουν οι Ουκρανοί ενδιαφέρον για εμάς, θα το «σφυράνε» στην Άγκυρα.
Ποιο παράλογο... πεθαίνεις.
Η κυβέρνηση είναι σοβαρά εκτεθειμένη καθώς βρίσκεται σε αδιέξοδο. Διάλογο δεν θέλει να κάνει ο Μητσοτάκης με την Τουρκία, γιατί τον εμποδίζουν οι Καραμανλής, Σαμαράς και η δεξιά πτέρυγα.
Διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ δεν έκανε. Η βαλκανική πολιτική έχει εγκαταλειφθεί. Οι σχέσεις με τη Ρωσία είναι ψυχρές.
Υπό αυτή την οπτική έχει μεγάλο ενδιαφέρον η θέση της ΕΕ που έχει στηρίξει τον EastMed και μάλιστα έχει χρηματοδοτήσει και μελέτες.
Αν η ΕΕ ακολουθήσει τις ΗΠΑ, η Ελλάδα θα βρεθεί σοβαρά εκτεθειμένη στην σκληρή πολιτική που θα ακολουθήσει η Τουρκία η οποία σημειωτέον δεν υποχωρεί ποτέ από τις θέσεις της, εκτός και αν από μια νέα θέση κερδίζει περισσότερα όπως αναφέρει ο Γ.Σιδέρης.
Και το τουρκολιβυκό σύμφωνο είναι ισχυρό και οι διεκδικήσεις της ακλόνητες.
Ας σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ στο παρασκήνιο και η Γερμανία στο προσκήνιο εργάστηκαν κατά της επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία. Τώρα τι θα κάνει η ελληνική κυβέρνηση, μάλλον δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία.
Απλά θα προσποιηθεί την «έκπληκτη» που πέφτει από τα «σύννεφα» καθώς κυβερνάει την «συννεφούπολη».
Σε αυτή την συγκυρία, η κίνηση της Ουάσιγκτον αποτελεί δώρο στον Ερντογάν και πρέπει να εξηγηθεί στην συνέχεια ο αληθινός στόχος της.
Γιατί αυτή τη στιγμή τα πράγματα εξελίσσονται σε θρίαμβο για την Τουρκία και ήττα για την Ελλάδα. Επίσης θα πρέπει να αποσαφηνιστεί και ο ρόλος του Ισραήλ, που δεν είναι πλέον σαφής.
Είπαμε, ο «Μπίμπι» λείπει...
Ας σημειωθεί τέλος, ότι η κυβέρνηση δεν έχει φέρει προς κύρωση στη βουλή την συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση είναι και στο εσωτερικό εκτεθειμένη αλλά προς το παρόν όλα αυτά δεν θίγονται γιατί χρησιμοποιεί ως «ασπίδα» της τον κορωνοϊό.
Που και αυτόν δεν λες ότι τον διαχειρίστηκε, επιτυχημένα.
