Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
«Χρειάζεται πράγματι κάμποση δόση αποκοτιάς για να προκαλείς τους Ρώσους στην αυλή του σπιτιού τους. Γιατί στην διάρκεια της ιστορίας έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να υπερασπίζονται και το σπίτι και την αυλή του».
Αυτό μου έλεγε ένας παλαιότερος βρετανός διπλωμάτης, στην διάρκεια της γιουγκοσλαβικής κρίσης, όταν λίγο έλειψε οι Ρώσοι αλεξιπτωτιστές να «ακουμπιστούν» με τις Νατοικές δυνάμεις στο αεροδρόμιο της Πρίστινας.
Ευτυχώς βρέθηκε ένας άλλος Βρετανός τότε, ο στρατηγός σερ Μάικλ Τζάκσον, που αρνήθηκε να υπακούσει στην διαταγή του παρανοικού διοικητή του ΝΑΤΟ και χαιδεμένου παιδιού των Κλίντον, Γουέσλι Κλάρκ.
- Ο Κλάρκ ήθελε να περικυκλώσει τους Ρώσους, χωρίς να τους αφήσει πεδίο διαφυγής και ο υφιστάμενος του τότε Τζάκσον, κυριολεκτικά τον «έγραψε», λέγοντας του: «Δεν θα αρχίσω τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο για σένα!..»
Θυμήθηκα λοιπόν αυτές τις κουβέντες, παρακολουθώντας την πίεση που ασκείται στη Μόσχα για να αποσύρει τις στρατιωτικές της δυνάμεις από την μεθόριο με την Ουκρανία.
Το Κοσσυφοπέδιο, βέβαια, δεν ανήκε στο στενό πυρήνα επιρροής της Ρωσίας και τελικά αφέθηκε στην τύχη του με τα γνωστά αποτελέσματα.
Η Ουκρανία όμως και ιδιαίτερα οι ανατολικές της περιφέρειες, αποτελούν αναπόσπαστο χωράφι του ρωσικού αυλόγυρου. Επιπλέον ο Πούτιν δεν είναι Γιέλτσιν για να αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους. Πρέπει να είσαι εντελώς άσχετος με την γεωστρατηγική πραγματικότητα για να μην το αντιλαμβάνεσαι..
Οι Αμερικανοί από την άλλη, έχουν αποδείξει σε αρκετές περιπτώσεις ότι είναι…άσχετοι, αλλά όχι σε αυτό το σημείο. Δεν μπορεί να μην έχουν καταλάβει μέχρι σήμερα τι αποτελεί «ζωτικό»(και αδιαπραγμάτευτο)συμφέρον του ισχυρότερου αντιπάλου τους στην μεταπολεμική περίοδο. Και το γεγονός ότι αποφασίζουν να παίξουν με την φωτιά, έστω και μπλοφάροντας, δεν μαρτυρά στη συγκεκριμένη περίπτωση αποκοτιά. Παράνοια μυρίζει, όπως αυτή που διέκρινε τον Γουέσλι Κλάρκ με το μάτι που γυάλιζε.
Για να δικαιολογήσει τότε το μακελειό των Σέρβων αμάχων από τις νατοικές βόμβες, ο στρατηγός Κλάρκ εφηύρε τον όρο «παράπλευρες απώλειες». Φοβούμαι όμως ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευθεί πολύ να ανακαλύψει παρόμοιες δικαιολογίες, αν το «τζαρτζάρισμα» μεταξύ πυρηνικών υπερδυνάμεων, οδηγήσει σε γενικευμένη σύρραξη.
Ένα λοιπόν πρώτο ερώτημα είναι σε τι εξυπηρετεί τον πλανήτη, αλλά και τον δυτικό κόσμο ειδικότερα, αυτή η ένταση σε «ξένα χωράφια». Και για όσους υποστηρίζουν ότι ο κίνδυνος είναι θεωρητικός γιατί η ένταση είναι «ελεγχόμενη», θα τους παραπέμψω στο βιβλίο ενός άλλου Κλάρκ, με τίτλο «Οι υπνοβάτες», που θα έπρεπε να βρίσκεται κάτω από το μαξιλάρι κάθε σύγχρονου ηγέτη.
- Ο ιστορικός Κρίστοφερ Κλάρκ, αναφέρεται βέβαια στην αλυσίδα των συγκυριών και των «ατυχών συμπτώσεων» που οδήγησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έναν πόλεμο που ουσιαστικά δεν ήθελε κανένας, όπως γράφει. Αλλά προέκυψε. Και οι αναλογίες, πιστέψτε με, είναι πολλές με το σήμερα.
Και σήμερα ο πλανήτης έχει πολλά προβλήματα για να θέλει επιπροσθέτως μια στρατιωτική αντιπαράθεση Ρωσίας-ΝΑΤΟ, ανεξάρτητα από ποια κλιμάκωση αυτή θα μπορούσε να πάρει. Ως γνωστόν όταν ο πόλεμος αρχίζει κανείς δεν ξέρει πως και πότε θα τελειώσει.
Υπάρχουν όμως, πολλοί στο δυτικό στρατόπεδο με «μάτι που γυαλίζει». Υπάρχουν και Ουκρανοί νεοναζί που κάνουν παρέλαση στο κέντρο του Κιέβου, παρακαλώντας να γίνει το «μπαμ» για να αναβιώσουν οι μέρες που τα Ες-Ες και η διαβόητη «Μεραρχία της Γαλικίας» έκαναν κουμάντο στην χώρα. Υπάρχουν τέλος και Γερμανοί που καλοβλέπουν την ιδέα.
Ένα δεύτερο ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει, είναι αν έχουν οι δυτικοί κάποια «νομιμοποίηση» ανάμιξης στον ρωσικό αυλόγυρο. Εφόσον λοιπόν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί, πρέπει να αποφανθούμε αρνητικά. Δεν έχουν! Το αντάλλαξαν το 1990 με την ενοποίηση της Γερμανίας.
Σε εκείνη την επονείδιστη συνθήκη «2+4» που επέτρεψε στους Γερμανούς να ξεχάσουν μια για πάντα τα πολεμικά τους χρέη, υπήρξε μία συμφωνία κυρίων: Η Ρωσία θα απέσυρε τα στρατεύματα και τα οπλικά της συστήματα από την Ανατολική Γερμανία, υπό την απαράβατη(και-μεταξύ μας-αυτονόητη) προυπόθεση πως το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν ανατολικά.
Αυτή η εγγύηση ασφαλείας (μαζί με ένα γενναίο οικονομικό πακέτο «κατευνασμού» που προσέφερε ο Κόλ στον Γκορμπατσώφ για τις ανάγκες της διαλυμένης σοβιετικής οικονομίας)ήταν το κλειδί που άνοιξε την πόρτα στην γερμανική επανένωση.
Από τότε λοιπόν, οι Αμερικανοί δεν τήρησαν αυτή την δέσμευση. Αντίθετα, σταδιακά άρχισαν να την ροκανίζουν με τις ευλογίες φυσικά και της ίδιας της Γερμανίας που ήθελε διακαώς να ξαναχτίσει την γεω-οικονομική της επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη.
Η πρώτη επέκταση της Ατλαντικής Συμμαχίας έγινε τον Μάρτιο του 1999 με την Πολωνία, την Τσεχία και την Ουγγαρία. Ακολούθησαν το 2004 η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Σλοβενία. Την 1η Απριλίου 2009, μπήκαν στο ΝΑΤΟ η Αλβανία και η Κροατία, το 2017 το Μαυροβούνιο και πολύ πρόσφατα τον Μάρτιο του 2020, τα Σκόπια. Με την έντονη αμερικανο-γερμανική πίεση και την «Συμφωνία των Πρεσπών» που όλοι μας θυμόμαστε.
- Οι Αμερικανοί λοιπόν αθέτησαν τον λόγο τους. Σήμερα θέλουν να σπρώξουν στο ΝΑΤΟ και την διχασμένη Ουκρανία, χωρίς να υπολογίζουν ότι οι Ρώσοι δεν έχουν σκοπό να αφήσουν το πουλόβερ να ξηλωθεί μέχρι τον τελευταίο πόντο.
Γιατί ξαναλέμε: Η Ουκρανία, (όπως και το Καζαχστάν, ή η Λευκορωσία για να μην ξεχνιόμαστε…) είναι ο αυλόγυρος τους. Εγγυώνται το στρατηγικό τους βάθος(τόσο κρίσιμο όπως απέδειξε η ιστορία), διαθέτουν σημαντικό ρωσικό πληθυσμό και βρίσκονται σε «απόσταση βολής» από ρωσικές πόλεις. Είναι δηλαδή η έσχατη κόκκινη γραμμή και όποιος επιχειρήσει να την διαβεί θα πρέπει να είναι έτοιμος για τις συνέπειες.
Ας ελπίσουμε ότι στο στρατόπεδο των Αμερικανών Δημοκρατικών θα επικρατήσουν ωριμότερες φωνές από αυτές του ανόητου(;) Γουέσλι Κλάρκ, που ακόμη και σήμερα, εκατομμυριούχος πλέον, με επενδύσεις και στα «καμένα» του Κοσυφοπεδίου, κραυγάζει ότι «ο Πούτιν πρέπει να πάρει το μάθημα του»!
