Γράφει ο συνεργάτης μας, Ναπολέων Λιναρδάτος
Ο υπουργός Ανάπτυξης, κ. Άδωνις Γεωργιάδης, σε ομιλία του στην Βουλή αναφέρθηκε σε ένα θέμα που ο ίδιος καταλαβαίνει την σημασία του, την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς. Πρέπει «να νικήσουμε οριστικά την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς» ανέφερε ο κ. Γεωργιάδης. Ο Αλέξης Τσίπρας και η διακυβέρνηση του ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, αφού έδειξε στους πολίτες τι πραγματικά σημαίνει αριστερά. Ο κ. Γεωργιάδης έδωσε την εντύπωση πως πιστεύει ότι τώρα υπάρχει μια φιλελεύθερη ιδεολογική κυριαρχία όσον αφορά τη διαμόρφωση πολιτικής, για την οποία όμως πρέπει να γίνει προσπάθεια ώστε να μην «έχει παροδικά χαρακτηριστικά.»
Το γεγονός ότι ο κ. Γεωργιάδης είναι ένας από τους ελάχιστους, μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού, μέσα στη Νέα Δημοκρατία που έστω και περιστασιακά ασχολούνται με αυτό το θέμα, αποδεικνύει αυτομάτως το εύρος και βάθος της όποιας φιλελεύθερης υπεροχής.
Ένα ιδεολογικό ρεύμα που επί της ουσίας είναι ψίθυροι μεταξύ ελαχίστων, μόνο κυρίαρχο δεν μπορεί να λέγεται.Το γεγονός επίσης ότι συνήθως ο κ. Γεωργιάδης προσπαθώντας να δώσει παραδείγματα αυτής της κυριαρχίας περιορίζεται σε ορισμένα θέματα οικονομικού ενδιαφέροντος, δείχνει το πόσο υπαρκτή είναι αυτή η ιδεολογική κυριαρχία. Βάλτε όλες τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που έχει περάσει ως υπουργός Ανάπτυξης ο κ. Γεωργιάδης από τη μια μεριά, και βάλτε από την άλλη την σοσιαλιστική πολιτική του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση. Ποια πολιτική νομίζετε ότι θα έχει τη μεγαλύτερη ιδεολογική και πολιτική επίδραση στο μέλλον; Οι μεταρρυθμίσεις Γεωργιάδη ή η εκπαίδευση 800.000 και πλέον πολιτών ως τρόφιμοι του κράτους;
Και όλα αυτά πριν ακόμα βάλουμε στο τραπέζι όλες τις άλλες πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση που δεν είναι οικονομικής φύσεως. Οι αθρόες παροχές ασύλου, οι φοβικές τακτικές έναντι της εγκληματικότητας, η άνευ όρων παραχώρηση της δημόσιας εκπαίδευσης στο αριστερό κατεστημένο, η επιβολή των πιο ακραίων αριστερών (woke) δεισιδαιμονιών σε θέματα κοινωνικά και πολιτισμικά, οι νέοι νόμοι λογοκρισίας, η υιοθέτηση του κινεζικού μοντέλου στην αντιμετώπιση του κόβιντ κτλ.
Παλαιότερα θα λέγαμε ότι η Νέα Δημοκρατία πάσχει από φοβικά σύνδρομα. Λάθος είναι αυτή η εκτίμηση. Δεν φοβούνται την αριστερά, τη θαυμάζουν. Ασπάζονται τις αρχές της και τους στόχους της. Η διαφορά μεταξύ Νέα Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ δεν ιδεολογική, είναι απλά ένα θέμα ταχύτητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ το πάει αριστερά με τα γκάζια στο τέρμα, η Νέα Δημοκρατία το πάει στο όριο ταχύτητας. Ο λόγος του κ. Γεωργιάδη περί ιδεολογικής ηγεμονίας είναι η εξωτερίκευση ενός εσωτερικού μονόλογου συνειδησιακής παρηγοριάς. “Αχ, πού ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος” όπως λέει και ο ποιητής του κόμματος.
