Το βράδυ της 1ης Ιανουαρίου 1956, ο Χάρντιγκ σε ραδιοφωνική ομιλία του ανέφερε ότι «αι ημέραι της ΕΟΚΑ είναι μετρημένοι και υφαίνεται πέριξ της ο ιστός της αράχνης». Αλλά τα γεγονότα που ακολούθησαν τον διέψευσαν, παρόλο ότι ο βρετανικός στρατός έφτασε τις 40 χιλιάδες και ήταν πολύ καλά εξοπλισμένος. Εξάλλου ο... Χάρντιγκ χρησιμοποίησε αφθονία χρημάτων για σκοπούς προδοσίας και μεταχειρίστηκε ανήκουστα βασανιστήρια εις Βάρος των συλλαμβανομένων αγωνιστών.
Η εκτίμηση του Διγενή για την καυχησιολογία του Χάρντιγκ, ότι σύντομα θα διαλύσει την ΕΟΚΑ, είναι πολύ διαφορετική. Γράφει:
«Ενώ το 1955 κλείει, η εξόρμησις της Οργανώσεως “Προς την νίκην” συνεχίζεται. Δεν έκρινα σκόπιμον να αναστείλω ούτε να μειώσω ταύτην εις έντασιν, αφήσας πρωτοβουλίαν εις τους τομεάρχας δια την επιλογήν και προσβολήν των στόχων, συμφώνως προς τας επικρατούσας εις έκαστον τομέα ειδικός συνθήκας. Εθεώρησα τούτο σκόπιμον, κυρίως δια να αυξήσω την μαχητικότητα και εξυψώσω το ηθικόν των ομάδων, αλλά και του λαού, όστις έβλεπε πλέον ότι, παρά τα σκληρά μέτρα τα οποία ελάμβανεν ο Χάρντιγκ και τας συνεχώς αφικνουμένας ενισχύσεις βρετανικών στρατευμάτων, το κίνημα μας όχι μόνον δεν κατεστέλλετο, αλλά τουναντίον το ηθικόν των βρετανικών στρατευμάτων, παρ’ όλον ότι τούτο απετελείτο από “επίλεκτους” μονάδας, δεν ίστατο εις υψηλόν επίπεδον. Αφ’ ετέρου η παράτασις της δράσεως μας, μακράν του να μας εξασθένηση, ως θα ενόμιζέ τις, τουναντίον μας εδυνάμωνε περισσότερον, διότι τα ηρωικά κατορθώματα των αγωνιστών μας ηλέκτριζον τους νέους, οι οποίοι έσπευδον αθρόως να πυκνώσουν τας τάξεις μας».
