Γράφει ο Λυκοκάπης Γιώργος
Την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε η ομιλία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην διαδικτυακή Σύνοδο για την Δημοκρατία που συγκάλεσε ο Τζο Μπάιντεν, στην οποία συμμετείχαν 111 ηγέτες και σημαδεύτηκε από “ηχηρές” απουσίες, όπως τoυ Ερντογάν, τον οποίο δεν προσκάλεσε (για ευνόητους λόγους) ο Αμερικανός πρόεδρος.
Ο πρωθυπουργός στην ομιλία του, μεταξύ άλλων, χαρακτήρισε τον «αυταρχισμό και τον λαϊκισμό» «απειλή για την δημοκρατία». «Η Ελλάδα, η γενέτειρα της δημοκρατίας, βίωσε από πρώτο χέρι τη διχαστική πολιτική συμπεριφορά, τις υποσχέσεις που διαψεύστηκαν… τόσο του ακροαριστερού, όσο και του ακροδεξιού λαϊκισμού». Ήταν μία συγκεκριμένη αναφορά που πυροδότησε την αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Προφανώς ο “ακροδεξιός λαϊκισμός”, στον οποίο αναφέρθηκε ο κ. Μητσοτάκης, αποτελεί έμμεση αναφορά στην Χρυσή Αυγή (την είχε γιγαντώσει το σοκ των μνημονίων) και είναι όντως απαράδεκτη η έμμεση πλην σαφής “εξίσωση” της με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλώς ένα φαινόμενο “ακροδεξιού λαϊκισμού”, όταν έχει καταδικαστεί ως εγκληματική οργάνωση και έχει τις ιδεολογικές καταβολές της στον εθνικοσοσιαλισμό. Δεν είναι η πρώτη φορά, πάντως, που ο πρωθυπουργός προχωρά σε τέτοιου είδους εξισώσεις, επαναφέροντας εμμέσως την “θεωρία των δύο άκρων”.
“Ακροδεξιοί” και οι Βρετανοί!
Τον περασμένο Μάιο, στην ομιλία του για τα 40 χρόνια από την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, είχε αναφέρει ότι «είχαμε ένα δυσάρεστο διάλειμμα το 2015, όμως οι προοδευτικές δυνάμεις συνέτριψαν τους δημαγωγούς», προκαλώντας και πάλι τις αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε ο κ. Μητσοτάκης είχε περιοριστεί να εξισώσει “τα δύο άκρα” στον χαρακτηρισμό “δημαγωγοί αντιευρωπαϊστές” (του τότε αντιμνημονίου). Η συζήτηση εκείνη δεν είχε ποτέ στην πραγματικότητα βάση και πολύ περισσότερο μετά την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, την περασμένη Πέμπτη ο κ. Μητσοτάκης δεν περιορίστηκε σε αυτό. Ουσιαστικά προχώρησε σε ένα τσουβάλιασμα της αντίδρασης στα μνημόνια και της ρητορικής του τότε αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ με τους νεοναζί, ενώπιον μάλιστα ενός παγκόσμιου ακροατηρίου, όχι σε κάποια κομματική εκδήλωση της ΝΔ. Αν μάλιστα ο πρωθυπουργός θεωρεί και τον ευρωσκεπτικισμό ή και αντιευρωπαϊσμό ως απειλή για την δημοκρατία, τότε πρέπει να θεωρεί απειλή για τη δημοκρατία και τους Βρετανούς που υπερψήφισαν το Brexit, με πρώτο τον Μπόρις Τζόνσον, αλλά και τις ευρωπαϊκές χώρες που αρνήθηκαν να ενταχθούν στην ΕΕ, όπως π.χ. η Νορβηγία και η Ελβετία.
Ο κ. Μητσοτάκης απλά επαναλαμβάνει μία γνώριμη στερεότυπη επιχειρηματολογία της (νεο)φιλελεύθερης ελίτ, η οποία δέχεται την λαϊκή ετυμηγορία μόνο όταν την… συμφέρει και αφορίζει σαν “λαϊκίστικη” οτιδήποτε στρέφεται εναντίον των δικών της ιδεολογικών δοξασιών. Αφορίζει σαν “λαϊκισμό” ακόμα και εκλογικά αποτελέσματα που δεν την βολεύουν! Λαϊκισμός, λοιπόν, το Brexit, λαϊκισμός οι διεκδικήσεις εργαζομένων για καλύτερες αμοιβές και συνθήκες εργασίας και ούτω καθ’ εξής…
Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο χαρακτηρισμός του λαϊκισμού ως “απειλής” για την δημοκρατία είναι προβληματικός, καθώς αναφερόμαστε σε ένα σύνθετο και πολύπλοκο φαινόμενο, στην πραγματικότητα τόσο παλιό, όσο η πολιτική και τα μαζικά κόμματα. Ο λαϊκισμός, εξάλλου, δεν είναι καθόλου “ξένο σώμα” στην ίδια τη ΝΔ! Πώς, άραγε, χαρακτηρίζει ο κ. Μητσοτάκης την πολιτική παρουσία και ρητορική του Άδωνι Γεωργιάδη;
Επικίνδυνες εξισώσεις
Η υπουργοποίηση από τον κ. Μητσοτάκη τριών πρωτοκλασάτων στελεχών του ΛΑΟΣ, του κατ’ εξοχήν λαϊκίστικου κόμματος της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσε επίσης να χαρακτηριστεί από την αντιπολίτευση “απειλή για την δημοκρατία”; Και αν δεχτούμε πως οι τρεις πλέον υπουργοί έχουν μετανοήσει για το παρελθόν τους, μήπως ο κ. Τσίπρας, αντιγράφοντας τη μέθοδο του πρωθυπουργού, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει “εθνολαϊκιστή” όχι μόνο τον κ. Σαμαρά, αλλά και τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη, που έστω και καιροσκοπικά είχε αντιταχθεί στη Συμφωνία των Πρεσπών. Μήπως οι φιλελεύθεροι φίλοι του στην Ευρώπη δεν χειροκρότησαν δυνατά αυτή τη Συμφωνία;
Άραγε, ο Τάσος Παπαδόπουλος που αντιτάχθηκε στο Σχέδιο Ανάν είναι κι αυτός “λαϊκιστής” και κατ’ επέκταση και “απειλή για την δημοκρατία”! Μήπως και ο πρόεδρος Μακρόν που υποδέχτηκε πρόσφατα τον πρώην πρόεδρο της Βραζιλίας Ιγνάσιο Λούλα, ένα από τους εκφραστές του αριστερόστροφου λατινοαμερικανικού “λαϊκισμού”, έχει κι αυτός κάποιο σχέδιο να “απειλήσει” την δημοκρατία;
Όταν, μάλιστα, ο πρωθυπουργός επιλέγει να συμμετάσχει (για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού) στη συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου την ερχόμενη Δευτέρα, μήπως κατηγορηθεί για “θρησκευτικό λαϊκισμό” ακόμα και για… “χομεϊνισμό”, όπως είχε κατηγορηθεί από την κυβέρνηση Σημίτη ο κ. Καραμανλής, επειδή είχε υπογράψει στο δημοψήφισμα για τις ταυτότητες;
Σάμπως ο οικοδεσπότης της Συνόδου, Τζο Μπάιντεν, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όμηρος της “λαϊκίστικης” αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος; Δεν θα ζήλευε μέχρι και ο πατέρας του λατινοαμερικανικού λαϊκισμού, Χουάν Περόν, τη δήλωση Μπάιντεν ότι «αυτή τη χώρα δεν την έχτισε η Wall Street, την έχτισε η μεσαία τάξη και τη μεσαία τάξη την έχτισαν τα εργατικά συνδικάτα»; Τι γύρευε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός στην Σύνοδο κάποιου που “απειλεί” την δημοκρατία; Μήπως τελικώς για τον κ. Μητσοτάκη ο χαρακτηρισμός “λαϊκισμός” έχει μετατραπεί σε έναν βολικό πολιτικό αφορισμό, που τον οδηγεί σε υπεραπλουστευτικές και επικίνδυνες πολιτικές εξισώσεις;
____________________
Αναρτήθηκε στην Efenpress από τον Μιχάλη Τσολάκη
