Ήταν ακριβώς έναν χρόνο πριν, όταν ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης πρωθυπουργός της Αιθιοπίας ξεκίνησε τον πόλεμο στην επαρχία Τιγκράι, υπολογίζοντας σε έναν στρατιωτικό “περίπατο”. Ένας “περίπατος” που μετατράπηκε τελικώς σε “εφιάλτη”. Ο Άχμεντ, όχι μόνο δεν κατάφερε να καταλάβει το Τιγκράι όπως προσδοκούσε, αλλά βλέπει με τρόμο τους εμπειροπόλεμους μαχητές της αιθιοπικής επαρχίας, να απειλούν να καταλάβουν την ίδια την πρωτεύουσα Αντίς Αντέμπα!
Ο ίδιος γνωστοποίησε πως βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου, από κοινού με τον θρύλο του στίβου Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ.
Έκκληση για κατάπαυση του πυρός απεύθυνε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και η διεθνής κοινότητα, τις εκκλήσεις των οποίων αγνοούσε μονίμως ο Άχμεντ, που επέλεξε να ξεκινήσει έναν πόλεμο, που έχει λάβει διαστάσεις κανονικής εθνοκάθαρσης, σύμφωνα τουλάχιστον με τις κατηγορίες αξιωματούχων του ΟΗΕ, αλλά και του ίδιου του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν.Κατηγορίες που απέρριψε ως «αβάσιμες» η κυβέρνηση Άχμεντ, χωρίς να γίνεται ιδιαίτερα πιστευτή: με την έναρξη του πολέμου ο Άχμεντ φρόντισε να διώξει όλους τους ξένους δημοσιογράφους από την Αιθιοπία και να κλείσει τα social media, προφανώς για να μην καταγράφονται οι ωμότητες του ομοσπονδιακού στρατού και των συμμάχων του.
Οι Αμερικανοί μάλιστα έχουν επιβάλλει κυρώσεις στην Ερυθραία, καθώς στρατιωτικές της δυνάμεις φέρεται να συνδράμουν τις επιχειρήσεις του ομοσπονδιακού αιθιοπικού στρατού. Ο Άχμεντ είχε βραβευτεί με Νόμπελ Ειρήνης, ακριβώς για τον ρόλο του στον τερματισμό των πολυετών συγκρούσεων με την Ερυθραία, στην οποία είχαν πρωτοστατήσει οι αντάρτες του Τιγκράι, αυτούς που σήμερα πολεμά ο Αιθίοπας πρωθυπουργός.
Οι “μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές” του Τιγκράι
Οι μαχητές του Τιγκράι διαθέτουν άριστα οργανωμένες παραστρατιωτικές ομάδες, που υπολογίζονται σε 250.000 “μπαρουτοκαπνισμένους μαχητές”, με βαρύ οπλισμό. Ήταν αυτοί που είχαν πολεμήσει και ανατρέψει το αιμοσταγές καθεστώς του Μενγκίστου Χαϊλέ Μαριάμ, του “κόκκινου συνταγματάρχη” που είχε αποπειραθεί να μετατρέψει το αφρικανικό κράτος σε “σοσιαλιστική δημοκρατία”, με μεθόδους κρατικής τρομοκρατίας.
H φυλή των Τιγκράι ασκούσε επί πολλά χρόνια την εξουσία στην Αιθιοπία, μέχρι την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Άχμεντ, που έφερε στο προσκήνιο τους, μέχρι πρότινος, περιθωριοποιούμενους Ορόμο. Για τους μαχητές του Τιγκράι, ο “μεταρρυθμιστής” Άχμεντ, που πλέον μένει πιστός στην παράδοση των Αφρικανών πολέμαρχων της Μαύρης Ηπείρου, δεν είναι τίποτα άλλο από συνεχιστής του αιμοσταγές καθεστώτος του Μεγκίστου.
Το έναυσμα του σημερινού πολέμου είχε δώσει μία επίθεση που είχε δεχτεί βάση του ομοσπονδιακού στρατού, την οποία ο Άχμεντ είχε σπεύσει να αποδώσει στους μαχητές του Τιγκράι, οι οποίοι είχαν αρνηθεί κάθε εμπλοκή στο επεισόδιο. Ο Αιθίοπας πρωθυπουργός απέρριψε την διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας που είχε προτείνει η διεθνής κοινότητα και ξεκίνησε τον πόλεμο, για να λύσει δια της βίας τους πολυετείς σεχταριστικούς ανταγωνισμούς του, σε μία χώρα που αποτελεί κανονικό μωσαϊκό φυλών.
Η εμπλοκή Ερντογάν και Εμιράτων
Αξίζει να σημειωθεί πως το μόνο διεθνές μέτωπο που τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Τουρκία υποστήριζαν το ίδιο στρατόπεδο, ήταν στην Αιθιοπία και συγκεκριμένα, την κυβέρνηση Άχμεντ. Τα Εμιράτα είχαν προσφέρει σωτήρια ένεση ρευστότητας τριών δισεκατομμυρίων στην χειμαζόμενη αιθιοπική οικονομία, ενώ (σύμφωνα με διεθνή μέσα ενημέρωσης) έχουν ανοίξει και αερογέφυρα, προσφέροντας στρατιωτική υποστήριξη στα ομοσπονδιακά στρατεύματα.
Έπειτα από τα Εμιράτα, που λόγω του μετώπου που έχει ο Άχμεντ με την Αίγυπτο για το φαραωνικό “Φράγμα της Αιθιοπικής Αναγέννησης”, υποχρεούνται να τηρούν ορισμένες ισορροπίες, “φουριόζος” στην διαμάχη μπήκε και ο Ερντογάν που έχει αυξημένη επιρροή στην Αφρική. Κατά την επίσκεψη του στην Άγκυρα, ο Άχμεντ είχε υπογράψει αρκετές συμφωνίες με τον Ερντογάν, που προέβλεπαν (μεταξύ άλλων) και την προμήθεια των περίφημων τουρκικών drones από τον αιθιοπικό στρατό.
Πάντως, σε αντίθεση με το μέτωπο της Λιβύης και του Ναγκόρνο Καραμπάχ, τα τουρκικά drones δεν “γύρισαν το παιχνίδι” υπέρ του Άχμεντ. Επειδή προφανώς και η “συμμετοχή” του στο μέτωπο δεν είναι αρκετό για να κρίνει την σύγκρουση, αν δεν αλλάξει τελικώς η κατάσταση υπέρ του ομοσπονδιακού στρατού, μάλλον ο Άχμεντ θα βρεθεί να αναζητήσει την διεθνή διαμεσολάβηση, την οποία παλαιότερα είχε απορρίψει.
__________________
Αναρτήθηκε στην Efenpress από τον Μιχάλη Τσολάκη
