Το καρκίνωμα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, αυτής της φοβερής πολυαιρέσεως, της μεγαλύτερης όλων εποχών, προχωρεί δυστυχώς καλπάζοντας και διαβρώνει επικίνδυνα ολόκληρο το Εκκλησιαστικό Σώμα, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα αναχαιτίσεώς του. Ιδιαίτερα μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης, στην οποία ως γνωστόν, αντί καταδίκης, εθριάμβευσε η παναίρεση, η μεγάλη πλειοψηφία της Ιεραρχίας, του λοιπού κλήρου, του Μοναχισμού και του θεολογικού κόσμου της χώρας έχει συστρατευθεί στο άρμα του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού και αγωνίζεται ακάθεκτη, με όλες της τις δυνάμεις, με περισσότερη ορμή τώρα και ζήλο, («ου κατ’ επίγνωσιν» βέβαια), στην προώθηση των στόχων της, στην επανένωση σε πρώτη φάση, του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου με την Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς όμως την μετάνοια των αιρετικών ετεροδόξων και παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές.
Και σε δεύτερη φάση στο συγκερασμό του Χριστιανισμού με όλες τις άλλες θρησκείες. Φυσικά δεν πρόκειται για επιδίωξη πραγματικής ενώσεως, ενώσεως εν τη αληθεία, σύμφωνα με την πατερική μας Παράδοση, αλλά περί ενώσεως αληθείας και ψεύδους. Περί συγκολλήσεως ετεροκλήτων στοιχείων, η οποία θα προέλθει ύστερα από συμβιβασμούς και «επανερμηνείες» των πλανών των ετεροδόξων, αλλά και με καινοφανείς ερμηνείες βιβλικών χωρίων, που οδηγούν σε αστήρικτα συμπεράσματα, μη μαρτυρούμενα από τους αγίους Πατέρες μας.
Το μεγάλο ζητούμενο, αλλά και δυσεπίλυτο πρόβλημα για τους θιασώτες του Οικουμενισμού είναι να βρεθεί μια φόρμουλα της «ενώσεως των Εκκλησιών», αποδεκτή όχι μόνο από τους ιθύνοντες και σχεδιαστές της, αλλά και από τον πιστό λαό του Θεού. Η «άρση των αναθεμάτων» το 1965, ο επακολουθήσας Θεολογικός Διάλογος μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, η εν συνεχεία πλήρης αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση Ορθοδοξίας και Παπισμού, ως «Αδελφών Εκκλησιών» το 1993 στην Ζ΄ Γενική Συνέλευση στο Balamand και η επισφράγιση των αποφάσεων που ελήφθησαν σ’ αυτήν στη «Σύνοδο» της Κρήτης το 2016, υπήρξαν ορισμένα βήματα καθοριστικής σημασίας προς την κατεύθυνση αυτή.
Εν τω μεταξύ η χορήγηση Αυτοκεφαλίας από το Φανάρι στο «εκκλησιαστικό» μόρφωμα των σχισματικών της Ουκρανίας το 2018, δημιούργησε νέα δεδομένα. Έδωσε την ευκαιρία και τη δυνατότητα στους θιασώτες του Οικουμενισμού, αλλά και στο Βατικανό, να θέσουν σε εφαρμογή ένα νέο σχέδιο υλοποίησης της «ενώσεως». Σύμφωνα μ’ αυτό, η «ένωση» θα επιχειρηθεί κατ’ αρχήν τμηματικά και σταδιακά, με πρώτη χώρα εφαρμογής της την Ουκρανία, επειδή η χώρα αυτή στην παρούσα χρονική συγκυρία διαθέτει τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Στην προσπάθεια αυτή καταλυτικό ρόλο καλούνται να παίξουν οι σχισματικοί του Επιφανίου αφ’ ενός και οι Ουνίτες της Ουκρανίας αφ’ ετέρου! Γύρω από τον «σκοτεινό» αυτό τρόπο υλοποίησης της «ενώσεως», αναφερθήκαμε σε προηγούμενα άρθρα μας [βλ. κείμενο με τίτλο: «Το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο καταλύτης στην επικείμενη ‘ένωση των Εκκλησιών’», (10.2.2020) και παλαιότερο με τίτλο: «Οι ουνίτες της Ουκρανίας και η ‘Ένωση των Εκκλησιών’», (24.6.1019)]. Σ’ αυτά τονίσαμε μεταξύ άλλων ότι «όπως εκτιμούν έγκυροι μελετητές, με βάση τις μέχρι σήμερα εκκλησιαστικές εξελίξεις, το ουκρανικό Αυτοκέφαλο αποβλέπει στην προώθηση της ‘ένωσης των Εκκλησιών’, Παπισμού και Ορθοδοξίας».
Οι νέες ειδήσεις, που εν τω μεταξύ βγήκαν στο φως της δημοσιότητος, ήρθαν να επιβεβαιώσουν, όσα γράψαμε γύρω από το θέμα αυτό στα προηγούμενα άρθρα μας.
Το ιστολόγιο «Πενταπόσταγμα» έφερε στο φως της δημοσιότητας μια πολύ ενδιαφέρουσα είδηση. Τίτλος του άρθρου: «Έρχεται η πρώτη Ένωση Ορθοδόξων-Καθολικών με την μέθοδο της “μπάμπουσκας”!» και υπογράφεται από τον γνωστό και έγκριτο δημοσιογράφο κ. Μανώλη Κείο. Το δημοσίευμα αρχίζει με την επισήμανση: «Στην Ουκρανία πληθαίνουν οι φωνές για Ένωση της νέας Εκκλησίας με τους Ουνίτες -Τι είναι το σχέδιο δημιουργίας μιας ‘εκκλησίας διπλής δικαιοδοσίας’! Εδώ και 2-3 χρόνια το ‘Πενταπόσταγμα’ έχει προειδοποιήσει τόσο για τα σενάρια πως η ουκρανική Εκκλησία θα ενώσει Φανάρι-Βατικανό όσο και για τις γέφυρες με τους Ουνίτες που ρίχνει ο Βαρθολομαίος. Αυτό όπως έχουμε ξαναπεί, μπορεί να αποτελέσει το κόλπο γκρόσο για την ταφόπλακα στην Ορθοδοξία…Στο Κίεβο, άρχισαν πάλι να μιλούν για τη δημιουργία μιας ‘ενιαίας ανεξάρτητης εκκλησίας’, αυτή τη φορά με βάση τη Νέα Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (OCU) και τους Ελληνοκαθολικούς (ουνίτες), που υπάγονται στον Πάπα. Για αυτό, είναι έτοιμοι να καταργήσουν την Ένωση της Βρέστης, που υπεγράφη τον Οκτώβριο του 1596».
Εδώ ο αρθρογράφος κάνει λόγο για τη δημιουργία μιας «ενιαίας ανεξάρτητης εκκλησίας», εννοώντας προφανώς αυτήν που θα προέλθει από την «ένωση» των Ουνιτών της Ουκρανίας με το «εκκλησιαστικό» μόρφωμα των σχισματικών του Επιφανίου, (ΟCU). Η εν λόγω «ενιαία ανεξάρτητη εκκλησία» θα έχει «διπλή δικαιοδοσία», θα υπάγεται δηλαδή διοικητικά ταυτόχρονα και στο Βατικανό και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, πράγμα το οποίο, κατά τους ισχυρισμούς των Ουνιτών, θα προετοιμάσει το έδαφος για την εν συνεχεία πλήρη «ένωση» μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου.
Ωστόσο, όπως γνωρίζουμε, τοπική Εκκλησία υπαγόμενη σε «διπλή δικαιοδοσία» είναι κάτι το πρωτόγνωρο και άγνωστο στην Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση. Μια ματιά στην εκκλησιαστική μας ιστορία αρκεί για να μας πείσει, πόσους αγώνες έκανε στο παρελθόν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, για να διασφαλίσει τις εκκλησιαστικές επαρχίες, που υπάγονται σ’ αυτό, από αναμείξεις και επεμβάσεις σ’ αυτές της Εκκλησίας της Ρώμης, επεμβάσεις, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ως αντικανονικές «εισπηδήσεις», και καταδικάσθηκαν από πλήθος Ιερών Κανόνων. Είναι γνωστό επίσης πόσους Ιερούς Κανόνες εθέσπισε η Εκκλησία διά μέσου των αιώνων, προκειμένου να καθορίσει, κατά το δυνατόν με ακρίβεια, τα όρια της δικαιοδοσίας εκάστης Τοπικής Εκκλησίας ώστε να αποφεύγονται οι «εισπηδήσεις» και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών.
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος παραθέτει μια από τις επιλογές, που έχουν επινοήσει οι Ουνίτες για να επιτύχουν την «ένωση»: «"Μία από τις επιλογές για τη νέα ένωση περιλαμβάνει την ενοποίηση σύμφωνα με την αρχή της μάτρουσκα (σ.σ το κουκλάκι που συνηθίσαμε να αποκαλούμε “μπάμπουσκα” και μέσα του κρύβει κι άλλο κουκλάκι, κι άλλο, κι άλλο...). Δηλαδή όλοι οι πιστοί στη χώρα δηλώνονται υπήκοοι του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και αυτός, με τη σειρά του, αναγνωρίζει την πρωτοκαθεδρία της Ρώμης", λέει ο ιστορικός της Ορθόδοξης Εκκλησίας Βλάντισλαβ Πετρούσκο. Ο κύριος στόχος του έργου, είπε, είναι η δημιουργία μιας ενιαίας εκκλησιαστικής δομής στην Ουκρανία, η οποία, αφενός, θα τονώσει την επικοινωνία μεταξύ Βατικανού και Κωνσταντινούπολης και, αφετέρου, θα γίνει μονοπώλιο στο θρησκευτικό πεδίο της χώρας….Πριν από 20-25 χρόνια, συζήτησαν το σχέδιο δημιουργίας μιας “εκκλησίας διπλής δικαιοδοσίας”, η οποία θα ήταν ταυτόχρονα υποταγμένη στην Κωνσταντινούπολη και το Βατικανό. “Η λογική είναι η εξής: οι Ουνίτες είναι ταυτόχρονα οι κληρονόμοι της Εκκλησίας του Αγίου Βλαντιμίρ, δηλαδή της Ορθοδοξίας και της Ένωσης της Βρέστης, του Καθολικισμού. Και στο μέλλον, αυτοί θα πρέπει να γίνουν γέφυρα για να είναι ενωμένοι στην Οικουμενική Εκκλησία”».
Ναι, δυστυχώς αυτό είναι το δόλιο και σατανικό σχέδιο, το σχέδιο «Μπαμπούσκα», όπως το αποκάλυψε ο ιστορικός και γνώστης της τραγικής κατάστασης, που επικρατεί στην Ουκρανία. Οι Ουνίτες θα ενωθούν με τους σχισματικούς του Επιφανίου και εκείνοι θα ενωθούν με το Βατικανό, μέσω του Φαναρίου. Το γεγονός αυτό θα δρομολογήσει εν συνεχεία την πλήρη «ένωση» μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, κατά πάσαν πιθανότητα το 2025! Το σενάριο «Μπαμπούσκα» δεν φαίνεται καθόλου απίθανο, δεδομένου ότι υπάρχει πολύ στενή σχέση και συνεργασία μεταξύ του «εκκλησιαστικού» μορφώματος υπό τον «αρχιεπίσκοπο» Επιφάνιο με τους Ουνίτες, οι οποίοι από κοινού, (συνεργούσης και της πολιτείας), αγωνίζονται με κάθε τρόπο και μέθοδο, προκειμένου να θέσουν στο περιθώριο και, ή δυνατόν, να εκμηδενίσουν τον ρόλο και την παρουσία της μόνης κανονικής Εκκλησίας στην Ουκρανία, υπό τον σεβάσμιο κανονικό Μητροπολίτη Ονούφριο, που εκπροσωπεί την συντριπτική πλειοψηφία του κλήρου και του ουκρανικού λαού, την οποία άλλωστε αναγνωρίζει η μεγάλη πλειοψηφία όλων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη είδηση, οποία ενισχύει το σενάριο να γίνουν οι Ουνίτες η γέφυρα για την «ένωση των Εκκλησιών»: «Ο ουνίτης ιερέας σε συνέδριο στο Κίεβο είπε ότι για να εκλεγεί ένας πατριάρχης, Ορθόδοξοι και Καθολικοί στην Ουκρανία πρέπει να κοινωνούν μαζί. […] Ορθόδοξοι και Καθολικοί στην Ουκρανία πρέπει να εκλέξουν από κοινού έναν πατριάρχη, δήλωσε ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικουμενικών Σπουδών του Ουκρανικού Καθολικού Πανεπιστημίου, ιερέας UGCC, Ιβάν Ντατσκό, κατά τη διάρκεια κοινής διάσκεψης εκπροσώπων των UGCC, Φαναρίου και OCU στο Κίεβο. “Είμαι πεπεισμένος ότι ο μελλοντικός πατριάρχης της Ουκρανίας πρέπει να εκλεγεί τόσο από Ορθόδοξους όσο και από Καθολικούς. Ένα, δεν χρειαζόμαστε 5-10 πατριαρχεία στο Κίεβο, ένα και τέλος. Πρέπει όμως να καταβάλουμε κοινές προσπάθειες για να κοινωνούμε μαζί της Ευχαριστίας της αγάπης και μετά να επιλέξουμε», είπε ο ιερέας των Ουνιτών”» (Ιστ. spzh.news)! Εδώ ξεκάθαρα ο παρά πάνω Ουνίτης ιερέας θέτει θέμα εκλογής Πατριάρχου από κοινού με τους σχισματικούς του Επιφανίου.
Ο Πατριάρχης αυτός προφανώς θα υπάγεται εκκλησιαστικά στον Οικουμενικό Πατριάρχη και διά μέσου αυτού στον «Πάπα», σύμφωνα με το σενάριο «Μπαμπούσκα». Ως προϋπόθεση για την πραγματοποίηση αυτού του σεναρίου θεωρεί ότι είναι ανάγκη, να καταβληθούν «κοινές προσπάθειες για να κοινωνούμε μαζί της Ευχαριστίας της αγάπης». Με λίγα λόγια οι δύο «εκκλησιαστικές» κοινότητες οφείλουν να προχωρήσουν στο Κοινό Ποτήριο. Να σημειώσουμε πως, αυτά τα είπε ο Ουνίτης «κληρικός» ενώπιον εκπροσώπων και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο συμμετείχε στο ανίερο αυτό συνέδριο, χωρίς την παραμικρή, ή έστω χλιαρή αντίδραση!
Για όλα τα ανωτέρω ένας μόνον κανονικός τρόπος επιλύσεως υπάρχει: η σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου, που ζητούν η πλειονότης των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αρνούμεναι να αποδεχθούν την άκυρη Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας και την περιθωριοποίηση του Κανονικού Μητροπολίτου κ. Ονουφρίου και της υπ’ αυτόν αγιωτάτης Εκκλησίας.
Από όσα παρά πάνω σχολιάσαμε, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι το ουκρανικό Αυτοκέφαλο γίνεται σταδιακά και προοδευτικά ένας ενδιάμεσος συνοδικός καταλύτης για την σχεδιαζόμενη στο προσεχές μέλλον «ένωση των Εκκλησιών».
Όλα πλέον δείχνουν ότι δεν απέχει πολύ η θρυλούμενη «ένωση» των σχισματικών του Επιφανίου με τους Ουνίτες, με την μέθοδο της «μπαμπούσκας», δηλαδή με πανουργία και απάτη, για να γίνει αποδεκτή από το Ορθόδοξο πλήρωμα, χωρίς ισχυρές αντιδράσεις. Εκτός βέβαια, αν επέμβει ο Θεός και με ένα θαυμαστό τρόπο ανατρέψει την πορεία των πραγμάτων. Διότι έτσι όπως έχουν φθάσει τα πράγματα, μόνον ο Θεός μπορεί να τα διορθώσει.
Η γνήσια ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας δεν γνωρίζει καμιά τέτοιου είδους «ένωση Εκκλησιών», όπως και δεν αναγνωρίζει άλλες «Εκκλησίες» παρά μόνον θρησκευτικές αιρετικές κοινότητες! Το μόνο που γνωρίζει, εδώ και είκοσι αιώνες, είναι η μετάνοια και η επιστροφή των αιρετικών στην σωστική αγκαλιά της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, στην αγία και αμώμητη Ορθόδοξη πίστη!
Εκ του Γραφείου επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών
