Το πιο πρόσφατο ευαγγέλιο των αναλυτών είναι ότι οι ΗΠΑ αφήνουν πίσω τους τα ευρωπαϊκά και έχουν στραφεί προς την Κίνα. Η Τουρκία ακολουθεί τους Αμερικανούς, όπως ο σκύλος τον αφέντη του. Δυο γεγονότα: Πρώτον, ο Μπαχτσελί δώρισε στον Ερντογάν χάρτη με τις χώρες του “τουρανισμού” (συνοπτικά, τουρκικός εθνικισμός) όπως τον είχε επισημάνει πρώτος ο Οζάλ, από τη δεκαετία του 1980. Είναι χώρες της Ασίας που συνορεύουν με τη Ρωσία και την Κίνα ή βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Σύνδεσμός τους είναι η γλώσσα. Τα εθνικά τους συμφέροντα ποικίλλουν. Ο “χάρτης Μπαχτσελί” έγινε ευρέως γνωστός.
Δεύτερον και αντίθετα από τη δημοσιότητα του “χάρτη”, στις αρχές Νοεμβρίου, το “Συμβούλιο Συνεργασίας των Κρατών που ομιλούν την τουρκική γλώσσα” αναβαθμίστηκε σε “Οργανισμό Τουρκικών Κρατών”.
Ξένα (γαλλικά) ΜΜΕ αποδίδουν την αναβάθμιση στον Ερντογάν. Στον Οργανισμό είναι οι χώρες του “χάρτη Μπαχτσελί”: Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιζία, Ουζμπεκιστάν και η Τουρκία. Ουγγαρία και Τουρκμενιστάν είναι παρατηρητές στον Οργανισμό.Ρωσία, Κίνα και πολλές άλλες χώρες συνεργάζονται στον “Οργανισμό της Σαγκάης” που έχει σκοπό, μεταξύ άλλων, να αποτρέπει αποσχιστικές διαδικασίες στην περιοχή. Η Ρωσία αντέδρασε ήδη στον “χάρτη Μπαχτσελί” με το επιχείρημα ότι το κέντρο, η ψυχή των τουρανικών χωρών βρίσκεται μέσα στη Ρωσία, στην καρδιά της χώρας. Ο “χάρτης” και ο “Οργανισμός” προϊδεάζουν ότι μπορεί να απειληθεί η εδαφική ενότητα της Ρωσίας, πράγμα που συνδέεται με τη νέα στρατηγική των ΗΠΑ, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Η αντίδραση της Ρωσίας προς τον Ερντογάν; Του επιστρέφει την απειλή, αλλά με… τακτ. Η δε Κίνα σιωπά. Όλοι έχουν πάρει το μήνυμα.
Υπό διάλυση το δυτικό στρατόπεδο
Στα μετόπισθεν, το δυτικό στρατόπεδο τείνει προς διάλυση, στην καλύτερη περίπτωση αφυδατώνεται καθημερινά. Ο Φρίντμαν (του Stratfor), άτυπο βήμα έκφρασης της νέας στρατηγικής των ΗΠΑ, δήλωσε στην πολωνική τηλεόραση ότι το ΝΑΤΟ «δεν έχει λόγο ύπαρξης» από τη στιγμή που η Κίνα και όχι η Ρωσία, είναι η κύρια απειλή. Σε άλλη, υποτίθεται πιο ήπια διατύπωση, ο Φρίντμαν είπε ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι πια «απολύτως απαραίτητο», προσθέτοντας ότι η «Ενωμένη Ευρώπη αποτελεί ενόχληση».
Για όσους έχουν αδύνατη μνήμη, ο Τραμπ με ωμές διατυπώσεις και ο Μπάιντεν ηπιότερα, αλλά στο ίδιο πνεύμα, έχουν κινηθεί σ’ αυτήν ακριβώς τη γραμμή. Οι ΗΠΑ διανύουν περίοδο αδυναμίας, άγνωστης διάρκειας, ελέγχουν όλο και πιο δύσκολα τις περιοχές-χώρες της αυτοκρατορίας τους, με συνέπεια η νέα τους στρατηγική να είναι ο τεμαχισμός όχι μόνο των αντίπαλων, αλλά και συμμάχων για τον ευχερέστερο χειρισμό τους (π.χ. Τουρκία).
Πρόκειται κυριολεκτικά για ζήτημα ζωής ή θανάτου, επιβίωσης των ΗΠΑ ως υπερδύναμης. Πέτυχαν, π.χ. εν μέρει στο Ιράκ και απολύτως στη Λιβύη, αλλά όχι στο Αφγανιστάν ή στη Συρία, όπου γύρισαν το παιχνίδι οι Ρώσοι και αναγκάζουν, με προσοχή, τους Τούρκους να ξεκουμπιστούν. Οι δικτατορίες ή χώρες με ισχυρούς ηγέτες (π.χ. Λουκασένκο) είναι στόχος, επειδή μπορούν να αντισταθούν, στηριζόμενοι και στο λαό τους, με την πειθώ ή με την επιβολή του κράτους.
Η Ευρώπη ασθενής
Η ΕΕ ιδρύθηκε ως προτεκτοράτο των ΗΠΑ (Μπρεζίνσκι) και έχει την πλήρη περιφρόνηση των Αμερικανών (Βικτόρια Νούλαντ: «fuck EU»), είναι “ενόχληση”. Στην αμερικανική οπτική του παρόντος μπορεί ακόμα και να διαλυθεί, έτσι ώστε π.χ. η Γερμανία να βρεθεί μόνη της, ένας νάνος μεταξύ γιγάντων. Αντιθέτως οι ΗΠΑ επιλέγουν να συμπορευτούν (αποφεύγω τη λέξη “συμμαχήσουν”) με τον πιο αδύναμο, τη Γαλλία, για να αποδυναμώσουν περαιτέρω την ΕΕ και ειδικά τη Γερμανία. Έτσι καταλήξαμε εμείς, ο πιο αδύναμος από όλους, να συμπράττουμε με το πιο δυνατό από τους αδύναμους, τη Γαλλία.
Η Τουρκία είναι η πιο εξέχουσα χώρα με το ρόλο της σφήνας στο άλλο στρατόπεδο, για λογαριασμό των Αμερικανών, φυσικά με το ανάλογο κέρδος. Ωστόσο, η τύχη της παίζεται ακόμα. Στις ΗΠΑ αντιμάχονται όσοι επιμένουν ότι η Μόσχα παραμένει κύριος εχθρός και συνεπώς θέλουν την Τουρκία ισχυρή, με τους οπαδούς της νέας στρατηγικής του τεμαχισμού των πάντων. Όσο συντηρείται η διαμάχη ΗΠΑ-Ρωσίας, ο Ερντογάν ελπίζει ότι θα επιβιώσει.
Οι Ρώσοι αντιδρούν, απέναντι στην Τουρκία, όταν παίζεται απολύτως ζωτικό τους συμφέρον π.χ. στη Συρία. Ο “χάρτης” και ο “Οργανισμός” είναι νέα στοιχεία και υπάρχουν ποικίλοι τρόποι να αδρανοποιηθούν. Σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ο πολιτικός κόσμος και οι ελληνικές ελίτ έχουν επιλέξει μια λίγο-πολύ σαφή στάση, της απόλυτης υπακοής στη Δύση. Με σημερινή κατάληξη, από το «φεύγουν οι Βάσεις», να φυτρώνουν, κατά τις επιθυμίες του Μεγάλου Συμμάχου.
Αφού ήδη βέβαια έχουν περάσει σε ξένα χέρια, γερμανικά και άλλα, όλα τα κρίσιμα παραγωγικά στοιχεία της χώρας, από τράπεζες έως αεροδρόμια και επιχειρήσεις κάποιας σημασίας, καθώς και το ίδιο το έδαφος, για τουριστικούς και άλλους κερδοσκοπικούς σκοπούς. Το μόνο που απομένει όρθιο (κάπως) είναι οι άνθρωποι, τουλάχιστον τόσοι ώστε οι ελίτ να φοβούνται ακόμα τις αντιδράσεις τους.
Όσοι κατηγορούν τους πολιτικούς (κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους) ότι έχουν αυταπάτες έναντι της Τουρκίας, δεν λένε οι ίδιοι την αλήθεια. Έχουν περάσει από τον Σημίτη αρκετά χρόνια ώστε να μην υπάρχουν αυταπάτες. Υπάρχει μόνο συνειδητή πολιτική όχι κατευνασμού αλλά παράδοσης, ανεξάρτητα από εξοπλισμούς. Απομένει η χίμαιρα ότι η παράδοσή μας στα ξένα χέρια είναι η σωτηρία μας, από δεν ξέρω ποια “χειρότερα”.
