 |
| Γράφει ο Ιωάννης Μ. Ασλανίδης Αντιστράτηγος εα |
Με την ευκαιρία της εορτής του Παππού και της Γιαγιάς, σήμερα 1η Οκτωβρίου, ήθελα να αναφερθώ στα δύο αυτά πολύτιμα πρόσωπα, που πολλές φορές δεν βρίσκονται εκεί που απαιτούνται, που προσφέρουν, αλλά και που το δικαιούνται.
Ένας νεαρός Δημοσιογράφος επισκέπτεται ένα οίκο ευγηρίας, πλησιάζει μια σεβάσμια κυρία και την ρωτά: Γιαγιά έχεις παιδιά; Και! η γιαγιά απαντά με υπερηφάνεια: Ναι! παιδί μου. Έχω δύο κορίτσια και δυο γιους και πριν προλάβει να της απευθύνει άλλη ερώτηση συνεχίζει:
Αλλά να, έχουν τα παιδιά μου τις δουλειές τους, τα εγγόνια μου είναι μικρά κλπ. Η αιώνια μάνα μόνο δικαιολογίες βρίσκει για τα παιδιά της. Και! εδώ που με έχουν πληρώνουν πολλά. Συνεχίζει ο δημοσιογράφος, πόσα εγγόνια έχεις γιαγιά; Έχω τέσσερα εγγόνια.Και! τώρα λέμε εμείς, τι κρίμα! Πόσα χάνουν αυτά τα εγγονάκια από αυτή την Γιαγιά και τον Παππού εάν βέβαια και αυτοί ζουν, χωρίς προβλήματα υγείας και μνήμης. Ένας Παππούς και μια Γιαγιά στο σπίτι, είναι ακόμη ένα ριζιμιό, το θεμέλιο της Οικογένειας και μια σιγουριά γι’ αυτά.
Ο Παππούς και η Γιαγιά πλημμυρισμένοι από αγάπη, στοργή και πείρα της ζωής, πολλά έχουν να δώσουν και να διδάξουν στα εγγόνια των. Ακόμη σαν γονείς πόσο αγωνίστηκαν για τα παιδιά τους στη ζωή, να τα μεγαλώσουν να τα σπουδάσουν και να τα κάνουν νοικοκυραίους. Δεν δικαιούνται μία θέση κοντα στα εγγόνια τους ;
Παραθέτω παρακάτω από προσωπική μου εμπειρία αποσπάσμα έκθεσης στην ΣΤ΄ Δημοτικού της εγγονής μου, με θέμα δικής της επιλογής,που ήταν «Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΚΑΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ” και γράφει:
Ο Παππούς μου, “είναι ο πιο έμπιστος μου φίλος, επειδή κάθε φορά που κάμω σκανδαλιές με καλύπτει στους γονείς μου…Η Ιδιαίτερή μας σχέση ξεκίνησε από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν δύο ετών. Κάθε μέρα με πήγαινε στο πάρκο, στην πλατεία και στην παιδική χαρά, όπου παίζαμε ατέλειωτες ώρες. Όμως! καθώς μεγάλωνα οι δραστηριότητές με τον παππού μου άλλαξαν. Τώρα πια πηγαίνουμε 4 φορές την εβδομάδα και παίζουμε μπάσκετ….Γενικά με τον παππού μου, έχουμε μια ξεχωριστή σχέση και τον αγαπώ πάρα πολύ…».
Η Γιαγιά μου, είναι μία όμορφη κυρία την οποία αγαπώ πάρα πολύ, μου αρέσει να κάνω παρέα και αν κάμω καμία κουτσουκελιά, έχει τον τρόπο της να με συμβουλεύσει. Κοντά της μαθαίνω να μαγειρεύω, να κάνω γλυκά και πολλά άλλα. Επειδή ο πατέρας μου και η μητέρα μου είναι εργαζόμενοι τον περισσότερο χρόνο είμαι μαζί τους.
-Αλλά! Σήμερα η αλλοπρόσαλλη και δύσκολη εποχή μας άλλαξε πολλά. Ευτυχώς όμως ο Παππούς και η Γιαγιά, είναι αυτοί που θα τους μάθουν πολλά. Θα τους τραγουδήσουν: «Την Ελληνική σημαία μάνα μου την αγαπώ…» ή «Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή, την λένε Β. Ήπειρο την αγαπώ πολύ…» ή «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου Χώρα…» και πολλά άλλα για την Πατρίδα, την κοινωνία και για τον εαυτόν τους.
-Έτσι! χρόνο με το χρόνο μόνο, δεν θα σβήνει η παραδοσιακή και πατρογονική Ελληνική Οικογένεια, που αποτελεί το βασικό κύτταρο της Κοινωνίας μας.
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντγος ε. α.
